The Israeli Pin

ΙΣΡΑΗΛ (Δευτέρα 10 Μαρτίου - Τρίτη 18 Μαρτίου 2014)

Οι πινέζες μας: Eilat, Mitzpe Ramon, Dead Sea, Jerusalem, Tel Aviv, Haifa

Eilat - Haifa: Το Ισραήλ -όπως η Γουινέα- ήταν μία χώρα η οποία δεν υπήρχε στον αρχικό σχεδιασμό μας. Αμφότερες διασχίστηκαν γρήγορα για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Κι αν στη Γουινέα προσπαθήσαμε να προσπεράσουμε τη περίοδο των βροχών, στο Ισραήλ ο στόχος μας ήταν πιο απλός, σχεδόν φυσιολογικός. Η κόπωση των τελευταίων μηνών σε συνδυασμό με το αιγυπτιακό ράλυ και το αναίτιο άγχος που άθελά τους υπαγόρευαν οι πολιτικές και πολεμικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, ενίσχυσαν περισσότερο τη νοσταλγία και λιγότερο την διάθεση για περιπέτεια. Τελικά, σε 8 ημέρες καταφέραμε να τραβήξουμε τις τελευταίες τζούρες ξενοιασιάς και ελευθερίας πριν πέσουμε εκ νέου στο "δίχτυ ασφαλείας" που τόσο αθώα και με αφέλεια είχαμε αποποιηθεί πριν από 23 μήνες. Το Ισραήλ μας αντάμειψε και με το παραπάνω και μπήκε στην καρδιά μας τόσο για τις φυσικές ομορφιές και έντονες αντιθέσεις όσο και γιατί δεν του αφιερώσαμε το χρόνο που του άξιζε με αποτέλεσμα να μένουν κατάλοιπα σε καρδιά και μυαλό. Όσοι δεν κουράστηκαν να περιμένουν την κάθε πινεζοϊστορία (η οποία όσο πάει και γίνεται πιο αργοπορημένη), όσοι άφησαν στην άκρη τις έννοιες και ταξίδεψαν μαζί μας έστω και νοερά, όσοι μπήκαν έστω και για λίγο στη θέση μας και κυρίως όσοι μπήκαν στη δύσκολη διαδικασία να απαντήσουν το ερώτημα αν θα έκαναν κάτι παρόμοιο, προσδεθείτε και φύγαμε για την τελευταία βόλτα.

"Τι ήρθατε να κάνετε στο Ισραήλ;"

Το απογευματάκι της Δευτέρας (10/03) αφιχθήκαμε στα φλεγόμενα σύνορα Αιγύπτου-Ισραήλ στην Taba και αφού προσπεράσαμε την κακοκουρδισμένη Αιγυπτιακή γραφειοκρατική μηχανή με 2ωρη σχεδόν καθυστέρηση, περάσαμε σε Ισραηλινό έδαφος. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και σου δινόταν η εντύπωση ότι τα πάντα είναι υπό πλήρη έλεγχο. Η τελευταία βομβιστική επίθεση σε τουριστικό λεωφορείο με Κορεάτες στο κέντρο της συνοριακής πόλης δύο εβδομάδες πριν, είχε αυξήσει τα μέτρα ασφαλείας αλλά εδώ που τα λέμε στο Ισραήλ είμαστε. Τα μέτρα ασφαλείας είναι μόνιμα και δρακόντεια αφού οι απειλές είναι διαρκείς και δεδομένες.

Η Αίγυπτος -μαζί με την Ιορδανία- είναι οι μοναδικές μουσουλμανικές χώρες στην ευρύτερη περιοχή που συνορεύουν με το Ισραήλ και με τις οποίες υπάρχουν φίλιες διπλωματικές σχέσεις, επικοινωνία και γενικότερη συνεννόηση. Από κει και πέρα, από το Σουδάν μέχρι το Ιράν και από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Λίβανο και τη Συρία, ως γνωστόν το Ισραήλ έχει εχθρικές σχέσεις σε υπερθετικό βαθμό. Πιο εχθρικές, πεθαίνεις.. στην κυριολεξία! 

Έχοντας διαβάσει από άλλους ταξιδιώτες αναλυτικά τις διαδικασίες των συνόρων, δεν είχαμε παρά να αφεθούμε στα χέρια των Ισραηλινών υπευθύνων ασφαλείας. Αρχικά ο Ζήκος ακινητοποιήθηκε από ένα ζευγάρι σηκωμένες μπάρες εμπρός και πίσω. Οι κοπέλες μας εξήγησαν τάχιστα τη διαδικασία αφού πρώτα μας έκαναν ερωτήσεις του τύπου "Τι ήρθατε να κάνετε στο Ισραήλ", "Γιατί ήρθατε στο Ισραήλ", "Απαγορεύονται τα όπλα και τα εκρηκτικά" και πάει λέγοντας. Η διαδικασία ήταν η εξής: το αυτοκίνητο έπρεπε να αδειάσει εντελώς και όλα τα αντικείμενα έπρεπε να περάσουν από x-ray ενώ ο ίδιος ο Ζήκος έπρεπε να περάσει από ειδικό x-ray. Σε τέσσερα καρότσια καταφέραμε να χωρέσουμε όλα μας τα υπάρχοντα αφήνοντας το Ζήκο όπως τον γέννησε η μάνα του, ενώ παραδώσαμε τα κλειδιά στους υπεύθυνους. Στην αίθουσα αφίξεων τις επόμενες δύο ώρες περάσαμε ένα ένα όλα τα προσωπικά μας αντικείμενα με ποσοστό επιτυχίας 100%. Πολλά αντικείμενα (βιβλία, τουριστικοί οδηγοί, παιχνίδια, ενθύμια κλπ) είχαν πακεταριστεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για να διευκολύνουν τη διαρρύθμιση του αυτοκινήτου. Τα πάντα ανοίχτηκαν και πέρασαν από ακτίνες! Ένα γκρουπ τουριστών από την Ασία περίμεναν καρτερικά τη σειρά τους και πραγματικά δεν θέλουμε να σκεφτούμε αν το γκρουπ αυτό ήταν από άλλη χώρα και κυρίως Μεσογειακή. 

Επόμενο βήμα, ο έλεγχος των διαβατηρίων και η είσοδος στη χώρα. Ένα ακόμα δίωρο αφιερώθηκε αυτή τη φορά στην υπηρεσία ελέγχου αφού οι τόσες πολλές σφραγίδες και ειδικότερα αυτή του Σουδάν, δεν τους καθόταν και πολύ καλά. Από τον γκισέ όπου στεκόταν όλος ο κόσμος καταλήξαμε στο γραφείο του διευθυντή και από εκεί στην αίθουσα αναμονής καθώς έπρεπε να δώσουμε πειστικές εξηγήσεις. Ερωτήσεις του τύπου "Με τι ασχολείται ο πατέρας σου", "Πως ονομάζεται ο παππούς σου", "Που ήσουν τον Μάρτιο του 2013" ήρθαν να προστεθούν στο αίτημα του υπευθύνου να του απαριθμήσουμε με χρονολογική σειρά τις χώρες του οδοιπορικού προκειμένου να κάνει διασταύρωση με τις σφραγισμένες σελίδες του διαβατηρίου. Η διαδικασία κόλλησε όταν του εξηγήσαμε ότι αυτό είναι το δεύτερο διαβατήριο του ταξιδιού και πως το πρώτο έχει κάνει φτερά μαζί με τα πειστήρια ότι πρωτομπήκαμε στην Αφρική τον Μάιο του 2012 από το Μαρόκο. Και αν ο Ισραηλινός κολλούσε μία φορά με το πέρασμα από Σουδάν, η απρόσμενη εναλλαγή του διαβατηρίου καθυστερούσε κάθε καλή πρόθεση από μέρους του να μας επιτρέψει την είσοδο στη χώρα. Στην ουρά είχαν προστεθεί και άλλοι "ύποπτοι" και μ' αυτά και μ' αυτά μας πήρε η νύχτα. Τελικώς, τα κομπιούτερ, τα τηλέφωνα και ίσως η κοινή λογική επιβεβαίωσαν τις καλές μας προθέσεις και η είσοδός μας επισφραγίστηκε με τον Ισραηλινό τρόπο. Ακριβώς επειδή υπάρχει τόσο μένος από την πλευρά του ισλαμικού κόσμου εναντίον του Ισραήλ και εκατέρωθεν, θέλοντας να μη δημιουργήσουν μελλοντικό πρόβλημα στον επισκέπτη, οι αρχές στις εισόδους της χώρας (αεροδρόμιο και οδικά περάσματα) δεν αφήνουν ίχνη στα διαβατήρια σφραγίζοντάς τα αλλά αντί αυτού σου δίνουν μία μικρή κάρτα που αναφέρει τα στοιχεία σου, την ημέρα εισόδου στη χώρα και το διάστημα το οποίο δικαιούσαι να παραμείνεις. Με την πολυπόθητη κάρτα στα χέρια μας, περάσαμε στο τελευταίο στάδιο των συνόρων που δεν ήταν άλλο από το τελωνείο. Τα παιδιά γνώριζαν ότι είχαμε μπλέξει με την εθνική ασφάλεια και μας περίμεναν καρτερικά αρκετές ώρες. Με την ασφάλεια του Ζήκου στα χέρια, η οποία σημειωτέων είναι υποχρεωτική και πανάκριβη (πληρώσαμε σχεδόν 150 ευρώ για δύο εβδομάδες), ολοκληρώσαμε όλη τη γραφειοκρατική διαδικασία και πλέον μπορούσαμε να πακετάρουμε τον Ζήκο και να φύγουμε. Είχε βραδιάσει και το συνοριακό φυλάκιο ήταν άδειο. Κάναμε ένα τσιγάρο και έπειτα με την ησυχία μας -αφού όλα είχαν πάει καλά- τοποθετήσαμε όλα τα πράγματα στη θέση τους και πήραμε την άγουσα για την κοντινότερη παραλία.

Ελεύθερο κάμπινγκ στην Ερυθρά Θάλασσα

Το συνοριακό πέρασμα από την Taba της Αιγύπτου στην Eilat του Ισραήλ "βλέπει" Ερυθρά Θάλασσα και πιο συγκεκριμένα στον κόλπο της Aqaba. Η βραδιά είχε μια γλυκιά μελαγχολία, τα φώτα από την πλευρά της Ιορδανίας που ήταν ακριβώς απέναντι έλουζαν τον κόλπο με χρώμα και το αεράκι ήταν λίγο παραπάνω από ατίθασο. Λίγο μετά το φυλάκιο και σε ισραηλινό έδαφος πλέον (άρα ενισχυμένο πολλαπλά από άποψη ασφαλείας), μία παραλία και ορισμένα τροχόσπιτα σε συνδυασμό με την κούραση και το άγχος όλης της ημέρας μας έβαλαν την ιδέα. Ελεύθερη κατασκήνωση με το ανατολίτικο αεράκι να μαστιγώνει τη Φιφίκα. Καιρό είχαμε να κοιμηθούμε στη σκηνούλα μας. Κάπως έτσι έκλεισε η πρώτη βραδιά στο Ισραήλ με το μυαλό να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, θέλω και πρέπει, παρόντος και μέλλοντος.

".. ενώ τα γύρω τοπία έμοιαζαν -και ήταν- μαγικά, η οποιαδήποτε στάση ή ακόμα και διάσχιση αυτών ήταν απαγορευμένη."

 

Ο κόλπος της Aqaba

Την Τρίτη (11/03) ξυπνήσαμε με το πρώτο φως της ημέρας και γιατί το κρύο ήταν κομματάκι περισσότερο από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Αφού ανασύραμε τα μπουφάν μας από τις βαλίτσες, πακετάραμε τον Ζήκο, φτιάξαμε καφεδάκι και αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στην λιλιπούτεια Eilat. Ευρώπη! Αυτό μας θύμισε η πόλη και έτσι το Ισραήλ άθελα του είχε αρχίσει να βοηθάει στην όσο πιο ομαλή προσαρμογή μας σε αυτό που θα επακολουθούσε με την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Η πόλη της Eilat ήταν πολύ όμορφη, γεμάτη εμπορικά, πράσινες λεωφόρους και κόσμο να κάνει τις βόλτες του, να πίνει τον καφέ του, να κάνει το μπάνιο του, τα ψώνια του και πάει λέγοντας. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έμοιαζε με ένα μικρό Cape Town! Δε θέλαμε και πολύ για να ενδώσουμε. Βάλαμε τα μαγιό μας και τρέξαμε για βουτιές στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο υδράργυρος έδειχνε 30 βαθμούς και η θάλασσα ήταν όσο κρύα έπρεπε για να μας δροσίσει. Είχαμε να κάνουμε μπάνιο από τη λίμνη Bunyonyi στην Ουγκάντα και πραγματικά μας είχε λείψει υπερβολικά το υγρό στοιχείο. Ήταν μαγικά για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί το σκηνικό της πόλης στο βάθος, της παραλίας αλλά και της ευρύτερης περιοχής (από τη μία η Αίγυπτος και από την άλλη η Ιορδανία) συνδυαζόταν αρμονικά και ήταν πολύ κοντινό σε αυτά που είχαμε συνηθίσει. Αν μη τι άλλο, στη Μεσόγειο μάθαμε να κάνουμε μπάνιο και όχι σε τυρκουάζ νερά στις Σεϊχέλες και η Ερυθρά Θάλασσα έφερνε πολύ στα δικά μας νερά.

Με φόντο τον κρατήρα

Μετά το μπανάκι, τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και αποφασίσαμε να φύγουμε από την πόλη με προορισμό το Mitzpe Ramon. Την ιδέα  για το συγκεκριμένο προορισμό μας είχε δώσει ο Ophir, ο Ισραηλινός φίλος μας που είχαμε γνωρίσει στο Maun της Μποτσουάνα και ο οποίος μας περίμενε στο Tel Aviv. Το συγκεκριμένο χωριό βρίσκεται σε ύψος 850 περίπου μέτρων και έχει θέα τον κρατήρα Ramon μήκους 38 χλμ, φάρδους 6 χλμ και βάθους 450 μέτρων στην έρημο Negev. Το καλοκαίρι πρέπει να είναι εντυπωσιακά αλλά τέλος χειμώνα και αρχές άνοιξης, δε θα το λέγαμε. Είχε σουρουπώσει και ένας δυνατός αέρας σε συνδυασμό με ένα επίσης δυνατό μπουρίνι ήταν αρκετά για να σβήσουν κάθε ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο μέρος. Τελικά, βρήκαμε καταφύγιο σε ένα βενζινάδικο όπου ξεδιπλώσαμε τη Φιφίκα και πέσαμε πολύ νωρίς για ύπνο.

Έρημος Negev, Νότιο Ισραήλ

Η Τετάρτη (12/03) έμελλε να είναι μία ακόμα μέρα γεμάτη περιπέτεια σαν κάτι να ήθελε να μας θυμίσει ότι το ταξίδι αυτό δεν έχει ακόμα τελειώσει. Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς φυσικά λόγω κρύου, ήπιαμε καφεδάκι στα γρήγορα και αναχωρήσαμε για την Ιερουσαλήμ μέσω Νεκράς Θάλασσας. Η διαδρομή μέχρι και τη βιβλική λίμνη ήταν μαγική μέσα από την έρημο Negev (που στα εβραϊκά σημαίνει ξηρός) η οποία συνέθετε ένα τρομερό ανάγλυφο ανάλογο της ιστορίας που το συνοδεύει. Και ενώ τα γύρω τοπία έμοιαζαν -και ήταν- μαγικά, η οποιαδήποτε στάση ή ακόμα και διάσχιση αυτών ήταν απαγορευμένη για τον απλούστατο λόγο ότι ολόκληρη η περιοχή του Νότιου Ισραήλ που καλύπτει η εν λόγω έρημος συγκροτεί το μεγαλύτερο ανοιχτό πεδίο βολής της χώρας τόσο για τις χερσαίες όσο και για τις εναέριες στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας. 

"..διαρκώς επέπλεες νιώθοντας μία αεικίνητη δύναμη να ρυθμίζει τη βαρύτητά σου σε εκνευριστικό βαθμό."

Ένα απέραντο πεδίο βολής!

Η έρημος καλύπτει το μισό -και ίσως μεγαλύτερο- μέρος ολόκληρου του κράτους του Ισραήλ, είναι σε μεγάλο βαθμό ακατοίκητη και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το επιτελείο της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας, όταν ένα μαχητικό πετάει δύο φορές ταχύτερα από το ήχο, τότε πολύ εύκολα ξεμένει από ζωτικό ελεύθερο χώρο για την εκτέλεση ασκήσεων και λοιπών γυμνασίων. Πινακίδες με "Απαγορεύεται" ήταν συνεχώς κατά μήκος του δρόμου προειδοποιώντας τους διερχόμενους οδηγούς και επίδοξους κατασκηνωτές για την πραγματική υπόσταση του χώρου. Μάλιστα, η Andrea και ο Jeroen από την Ολλανδία που γνωρίσαμε στο Ναϊρόμπι παραλίγο να την πατήσουν άσχημα όταν στην προσπάθειά τους να περάσουν τη βραδιά και ενώ είχε σουρουπώσει, χώθηκαν σε μία υπέροχη διαδρομή και βρήκαν ένα ακόμα πιο υπέροχο σημείο να στήσουν, μέχρι που ο στρατός τους ανακάλυψε και τους απομάκρυνε έγκαιρα από το χώρο πριν ελικόπτερα και αεροσκάφη αρχίσουν να βομβαρδίζουν εικονικούς νυχτερινούς στόχους. Η απόλυτη λεπτομέρεια και συνάμα το αστείο της υπόθεσης -αφού δεν έγινε τραγικό- ήταν ότι οι Ολλανδοί είχαν ένα Land Rover Defender και ο κωδικός του χρώματος ήταν Libya Desert κάνοντας το να φαίνεται κυριολεκτικά σαν στρατιωτικό όχημα! 

Αριστερά: Σόδομα & Γόμορα, Δεξία: Νεκρά Θάλασσα

Διασχίζοντας την έρημο οριζόντια προς τα πάνω, φτάσαμε να έχουμε την Νεκρά Θάλασσα στο δεξί μας χέρι και πλέον αναζητούσαμε το σημείο που ήταν ανοιχτό για το κοινό και από το οποίο μπορούσε κάποιος να βουτήξει με ασφάλεια στα αλμυρά -σχεδόν τοξικά- νερά. Την προσπάθειά μας όμως διέκοψε ένας ορμητικός χείμαρρος ο οποίος είχε κόψει τον δρόμο στη μέση και δύο εκσκαφείς επιχειρούσαν προκειμένου να καθαρίσουν το δρόμο από τις πέτρες και το χαλίκι που είχε "κατεβάσει" το νερό. Η στάθμη του νερού δεν ήταν απαγορευτική για τα αυτοκίνητα αλλά οι τροχαίοι που είχαν σπεύσει δεν επέτρεπαν τη διέλευση προφανώς για λόγους ασφαλείας. Μετά από μία ώρα αναμονής, τελικώς επιχειρήσαμε το πέρασμα αλλά για μία ακόμα φορά ο Ζήκος αποφάσισε να κάνει τα εύκολα δύσκολα. Καταμεσής της διαδρομής έσβησε! Όπως είχε γίνει και στη Μποτσουάνα, έτσι και τώρα μουλάρωσε και απλά δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα. Το Nissan Navara της αστυνομίας μας ρυμούλκησε έως την "αντίπερα όχθη" και εκεί εφαρμόζοντας ένα μυστικό που μας είχε δείξει ο Dries, ο μηχανικός στη Ναμίμπια, τον βάλαμε μπροστά και αφού τον αφήσαμε να ξεμπουκώσει για αρκετή ώρα, συνεχίσαμε τελικά τη διαδρομή μας μέχρι τη δημόσια παραλία. Ο Ζήκος είχε να παρουσιάσει πρόβλημα γενικότερα από τη Ζάμπια και στην κυριολεξία είχαμε ξεχάσει πως είναι να είναι άρρωστος. Τη συγκεκριμένη πάθηση την γνωρίζαμε αλλά γιατρειά δεν είχαμε βρει.

Με αρκετή καθυστέρηση και με τον καιρό να είναι μουντός και μελαγχολικός σε βαθμό πένθους, βάλαμε τα μαγιό μας και γίναμε πειραματόζωα προσπαθώντας να βουλιάξουμε στην αλμυρή λίμνη. Κι ενώ εσφαλμένα αποκαλείται θάλασσα, η Νεκρά Θάλασσα παίρνει το όνομα της από την απουσία ζωής εντός αυτής καθώς τα ποσοστά συγκέντρωσης νατρίου είναι απαγορευτικά για την επιβίωση οποιουδήποτε οργανισμού. Χωρίς να είναι η αλμυρότερη λίμνη (η λίμνη Assal που επισκεφτήκαμε στην Αιθιοπία και στην οποία είναι στημένα τα υπαίθρια ορυχεία αλατιού των Afar είναι αλμυρότερη), είναι περίπου 9 φορές πιο αλμυρή από έναν ωκεανό και περίπου το 1/3 της είναι αλάτι (συγκέντρωση σε ποσοστό 34% περίπου) προσδίδοντας όμως ευεργετικές ιδιότητες στους πάσχοντες από δερματικά και όχι μόνο νοσήματα. 
 
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της βιβλικής "θάλασσας" είναι το γεγονός ότι η επιφάνεια και οι ακτές της είναι 429 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας καθιστώντας την το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στη γη. Η δική μας συσκευή GPS έφτασε στα -422 μέτρα πάντως! Με τις αναρτημένες οδηγίες να προειδοποιούν για τον τρόπο που έπρεπε να μπεις και να κολυμπήσεις και να τονίζουν το στεγνό της κεφαλής, προσπαθήσαμε να βυθίσουμε εαυτούς υπερνικώντας τους νόμους της φύσης. Φευ! Ήταν αδύνατο να βυθιστείς και διαρκώς επέπλεες νιώθοντας μία αεικίνητη δύναμη να ρυθμίζει τη βαρύτητά σου σε εκνευριστικό βαθμό. Λόγω της υψηλής συγκέντρωσης σε άλατα και διάφορα ανόργανα στοιχεία (κάλιο, χλώριο, νάτριο, θειώδες οξύ κλπ) το νερό έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό της θάλασσας καθιστώντας το πιο "βαρύ" μετατρέποντας την άνωση σε πραγματικό όργανο γυμναστικής. Παράλληλα, τόσο το Ισραήλ όσο και η Ιορδανία, λειτουργούν βιομηχανικές μονάδες εξαγωγής των αλάτων και μετατροπής αυτών σε μαγνήσιο παίρνοντας έτσι κάτι από τη νεκρή φύση. Κάπου το διασκεδαστικό κατάντησε κουραστικό ενώ μικροαμυχές που όλοι έχουμε αλλά αγνοούμε είχαν αρχίσει να "γαργαλάνε". Γρήγορα γρήγορα ξεπλυθήκαμε και συνεχίσαμε προς την Ιερουσαλήμ, την ιερή πόλη των Χριστιανών, των Εβραίων και των Μουσουλμάνων.  Δεν είχε σουρουπώσει όταν φτάσαμε αλλά οι προσπάθειες να βρούμε κάπου φτηνά να μείνουμε έπεσαν στο κενό και έτσι καταλήξαμε μία ακόμα φορά σε ένα βενζινάδικο εκτός πόλης.

"Doooon't sleeeep!"

Την Πέμπτη (13/03) δεν κάναμε απολύτως τίποτα ελέω βροχής. Για καλή μας τύχη, ακριβώς απέναντι από το πάρκινγκ, υπήρχε ένα κατάστημα McDonalds όπου -μαντέψτε- περάσαμε όλη την ημέρα. Δε θέλαμε να φύγουμε από την Ιερουσαλήμ χωρίς να περπατήσουμε στην παλιά πόλη και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε υπομονή τρώγοντας όλη τη βροχή της ημέρας μιας και η πρόγνωση άλλαζε ριζικά την επομένη.

Παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ

Όπερ και εγένετο. Παρασκευή (14/04) πρωί, ο ήλιος έλαμπε! Κινήσαμε λοιπόν προς την ιερή πόλη, βρήκαμε να παρκάρουμε πολύ εύκολα και με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι ξεχυθήκαμε στα στενά της αμφισβητούμενης από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους πόλης. Τα τείχη που ύψωσε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έμελλε να οριοθετήσουν την παλιά πόλη η οποία από τις αρχές του 19ου αιώνα χωρίζεται σε τέσσερις συνοικίες -την Εβραϊκή, τη Μουσουλμανική, τη Χριστιανική και την Αρμένικη. Το Ισραήλ θεωρεί την πόλη ως επίσημη πρωτεύουσα του κράτους ενώ και η Παλαιστινιακή αρχή θεωρεί κάτι αντίστοιχο, η καθεμία για το μέρος που της αντιστοιχεί μιας και η πόλη είναι μερικώς διχοτομημένη και βαριά στρατοκρατούμενη. Η ρευστότητα, η πολιτική αστάθεια, το αμφιλεγόμενο καθεστώς και η ασάφεια που προκύπτει από όλη αυτή την κατάσταση τα τελευταία 20-30 χρόνια έχουν οδηγήσει τη διεθνή κοινότητα στην απόφαση να μη θεωρεί την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία πρεσβεία στην πόλη παρά μόνο κάποιες διπλωματικές αποστολές (όλες οι πρεσβείες βρίσκονται στο Tel Aviv).

Έχοντας προσπαθήσει να μάθουμε κάποια πράγματα από πριν περί του καθεστώτος που επικρατεί μεταξύ των δύο κρατών-λαών-αρχών, θα λέγαμε ότι περισσότερο μπερδεμένοι ήμασταν παρά κατατοπισμένοι.

Επί της ουσίας, όλα ξεκίνησαν από τους Βρετανούς, οι οποίοι γνωστοί για τις ατυχέστατες πρακτικές διχοτόμησης σε Ιρλανδία, Ινδία και Κύπρο, υποσχέθηκαν γη στους Παλαιστίνιους Άραβες που ούτως ή άλλως ζούσαν στην περιοχή ενώ ταυτόχρονα καλούσαν τους απανταχού Εβραίους να επιστρέψουν στα εδάφη τους με τη διακήρυξη του Balfour το 1917. Πόλεμοι επί πολέμων και διαρκείς εχθροπραξίες μεταξύ Ισραηλινών και των γειτονικών μουσουλμανικών χωρών (Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ιορδανία κλπ) δεν έφεραν κανέναν επιθυμητό αποτέλεσμα έως και σήμερα αφού οι διωγμοί, τα αιματοκυλίσματα και η απουσία λύσεων ενίσχυσαν παρά εκτόνωσαν την ατελείωτη διαμάχη που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο τουλάχιστον αιώνα. Οι κακές γλώσσες και ταυτόχρονα οι θεωρίες συνωμοσίας πάντως ισχυρίζονται ότι η συντήρηση της γενικότερης αστάθειας και η συνεχής επένδυση σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς κρατούν σταθερή τη ροή κεφαλαίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και κυρίως τους Αμερικανοεβραίους που θεωρούν ότι με τις δωρεές τους στηρίζουν τη χώρα και την ασφάλειά της έναντι του εχθρού. Πρακτικά δηλαδή οι κρίκοι της αλυσίδας του χρήματος αφορούν κυρίως τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, κατόπιν την ισοπέδωση οικισμών Παλαιστινίων και έπειτα την ανόρθωση και ανασυγκρότηση από Ισραηλινές εταιρίες κρατώντας έτσι όλους αυτούς που εμπλέκονται σε αυτό το ζήτημα απασχολημένους και φυσικά ευχαριστημένους βλέποντας τα κεφάλαιά τους να αυγατίζουν. Παράλληλα, η χώρα επεκτείνεται μέσω εποικισμών, εκσυγχρονίζεται και τη στιγμή που θα δοθεί λύση, το Ισραήλ θα υπερτερεί σε πολύ περισσότερους τομείς από την Παλαιστίνη.

Μη θέλοντας να μπούμε στη διαδικασία του ποιος έχει περισσότερο δίκιο και λιγότερο άδικο και μη γνωρίζοντας τα πραγματικά γεγονότα από πρώτο χέρι, αποφασίσαμε να μείνουμε εκτός, να απολαύσουμε την ηλιόλουστη μέρα και να γεμίσουμε τις κάρτες μνήμης του Pin Project με ολίγον από θρησκεία αυτή τη φορά.

Ναός της Αναστάσεως

Πρώτη μας στάση στο μεγαλοπρεπή και επιβλητικό Ναό της Αναστάσεως ή Ναό του Πανάγιου Τάφου όπου θεωρείται ότι σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς κατά τους χριστιανούς. Ο συγκεκριμένος ναός είναι ο αρχαιότερος και σπουδαιότερος ναός προσκυνήματος από θρησκευτικής άποψης για τους χριστιανούς και θεωρείται ότι βρίσκεται στη μέση του Γολγοθά, του λόφου όπου σταυρώθηκε ο Χριστός. Παράλληλα αποτελεί -και όχι άδικα- μία από τις μεγαλύτερες μπίζνες καθώς πλήθος κόσμου συρρέει για να προσκυνήσει, ανεξαρτήτου δόγματος, με τους παπάδες να τρίβουν τα χέρια τους σε κάθε γιορτή και λιτανεία. Μάλιστα γίναμε αυτήκοοι μάρτυρες του πόσο μεγάλη σημασία έχει να ρέει ο κόσμος -άρα και το χρήμα- εντός του ναού όταν στο παρεκκλήσι που βρίσκεται εντός του ναού (ο Ναϊσκος του Τάφου) και στο οποίο υποτίθεται ότι είναι ενταφιασμένος ο Ιησούς, το οποίο κατακλυζόταν από κόσμο και η αναμονή στην ουρά ξεπέρασε τη μιάμιση ώρα, ένας τράγος με ράσα φώναζε στα αγγλικά με έντονο ύφος "MOVE, MOVE, DONT' SLEEP" σπρώχνοντας και τραβώντας από το μανίκι τους πιστούς προκειμένου να προχωρήσουν πιο γρήγορα για να προλάβουν να μπουν όλο και περισσότεροι. 

Πανάγιος Τάφος

Ο τράγος ήταν Έλληνας και όπως καταλαβαίνετε το αίμα μας ανέβηκε στο κεφάλι ενώ ο Νίκος είχε μία "τρυφερή" ανταλλαγή ματιών με τον φουριόζο κύριο δευτερόλεπτα πριν προσκυνήσει καθώς ούρλιαζε μέσα στη μούρη του "Doooon't sleeeep!" ενώ προηγουμένως είχε κάνει έντονη παρατήρηση σε ένα ζευγάρι που μόλις έβγαινε ότι είχαν μείνει παραπάνω απ' όσο έπρεπε και ότι χωρούσαν κι άλλοι εντός του Τάφου. Εντός του Ναϊσκου, υπάρχει ένας ασφυκτικά μικρός χώρος όπου βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος και στον οποίο μπαίνεις γονατιστός, προσκυνάς και έπειτα αποχωρείς. Κατά τον τράγο χωρούσαν πέντε άτομα αλλά είχαν κάνει το λάθος να είναι μόνο τρεις (το ζευγάρι και η Γεωργία).  

Ναι ναι ξέρουμε. Είμαστε βλάσφημοι και προπέτες, τσογλάνια και μισαλλόδοξοι, άθεοι και κολασμένοι! Και οι άνθρωποι εκεί απλά προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να διευκολύνουν τους πιστούς. Το λιγότερο που έχουμε να πούμε είναι το εξής: Βρεγμένη σανίδα που θέλουν όλοι τους.. ρασοφόροι και μη, καλοί και κακοί!

Ο Ναός δεν ανήκει μόνο στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Αντίθετα, λόγο έχουν όλα τα χριστιανικά δόγματα και ο επισκέπτης θα δει Ρωμαιοκαθολικό, Αιθιοπικό, Αρμένικο και Ρώσικο παρακλάδι. Το κτίσμα έχει εξαιρετικά περίτεχνη και πολύπλοκη κατασκευή με ιδιαίτερη διαρρύθμιση που προέκυψε από τις διάφορες καταστροφές και επισκευές μέσα στους αιώνες με πολλά υπόγεια και στοές που στεγάζουν εσωτερικά παρεκκλήσια, γραφεία και διάφορα προσκυνήματα των διάφορων χριστιανικών δογμάτων.


Αν εξαιρέσουμε το ατυχέστατο περιστατικό εντός του Πανάγιου Τάφου -το οποίο φρόντισε όμως να μας θυμίσει τη συνέπεια και παράλληλα τη ροπή των απανταχού ρασοφόρων στην "πνευματικότητα"- το μέγεθος, η μεγαλοπρέπεια, ο στολισμός, οι τοιχογραφίες και φυσικά η ιστορία που τον συνοδεύει, ήταν αρκετά για να μας προκαλέσουν δέος και συγκίνηση.

Μετά το Ναό της Αναστάσεως, περπατήσαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ ακολουθώντας τη διαδρομή που διένυσε ο Ιησούς μέχρι το Γολγοθά μέσω της οδού Dolorosa, περιδιαβήκαμε τις μουσουλμανικές, αρμένικες, χριστιανικές και εβραϊκές συνοικίες πέφτοντας αρκετές φορές σε βαριά οπλισμένα μπλόκα που έκαναν εκτροπή του κόσμου και πήραμε γερές δόσεις θρησκευτικής και όχι μόνο ιστορίας. Το χαρήκαμε με την ψυχή μας και για έναν άλλο λόγο. Ιδιαίτερα θρήσκοι δεν ήμαστε και επίσης δεν ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που θα προγραμματίζαμε ποτέ να κάνουμε θρησκευτικό τουρισμό. Τα έφερε έτσι όμως το σύμπαν -και ο θεός(;)- που επισκεφτήκαμε έναν ιερό, ευλογημένο και ματωμένο τόπο γεμάτο ενέργεια και πνευματικότητα που σε άλλη περίπτωση δεν θα επισκεπτόμασταν. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που ο μεγάλος αριθμός των επισκεπτών δεν μας ενόχλησε, δεν μας προκάλεσε δυσφορία και κυρίως δεν απέτρεψε να "αναδυθούν" πράγματα στην ατμόσφαιρα. 

Παράλληλα με την παλιά πόλη, θελήσαμε να επισκεφτούμε τη Δυτική όχθη, τη Βηθλεέμ και την Παλαιστινιακή πλευρά της πόλης. Η σύνθετη διαδικασία, ο πολύ περιορισμένος χρόνος μέχρι τη φόρτωση του Ζήκου και η πολυπλοκότητα που θα δημιουργούσε μία σφραγίδα στο ήδη "επιβαρυμένο" για τα ισραηλινά μέτρα και σταθμά διαβατήριό μας, τελικά μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη και να συνεχίσουμε προς το Tel Aviv. 

Tel Aviv-Yafo

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας αναχωρήσαμε για την παραλιακή πόλη όπου θα συναντούσαμε τον Ophir και θα περνούσαμε το σαββατοκύριακο πριν κατευθυνθούμε στη Haifa για τη φόρτωση του Ζήκου. Στο Tel Aviv-Yafo αποφασίσαμε να μην περάσουμε άλλες τρεις ημέρες σε βενζινάδικο και έτσι μείναμε σε ένα εκπληκτικό hostel κοντά στην παλιά πόλη της Jaffa (ή Yafo). Το Tel Aviv ουσιαστικά αποτελεί τη νέα πόλη που εποικίστηκε από εβραϊκές κοινότητες στα προάστια της Jaffa, της αρχαίας αραβικής πόλης-λιμανιού το 1909. Η μετανάστευση όμως πολλών Εβραίων προσφύγων μοιραία αύξησε το μέγεθος της εβραϊκής κοινότητας η οποία πολύ σύντομα ξεπέρασε σε πληθυσμό τους άραβες Παλαιστίνιους που πρώτοι είχαν εποικίσει την περιοχή. Τελικώς οι δύο πόλεις συγχωνεύτηκαν συγκροτώντας ένα δήμο δύο χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του ανεξάρτητου Ισραηλινού κράτους το 1950. 

"Μετά από 690 ημέρες περιπλάνησης, επιστρέφαμε στη βάση μας."

Yaffa

Το Tel Aviv είναι μία σύγχρονη μητρόπολη ευρωπαϊκών προδιαγραφών γεμάτη πρεσβείες, πολυεθνικές εταιρίες, πανεπιστήμια, εταιρικά ερευνητικά κέντρα και θεωρείται η οικονομική πρωτεύουσα της χώρας. Μεγάλες λεωφόροι, μία πανέμορφη παραλία για περίπατο και φυσικά για μπάνιο, παιδικές χαρές με όργανα γυμναστικής και υπαίθριες ανοιχτές αγορές με φρέσκα φρούτα, λαχανικά, κρέατα και γλυκά, μοντέρνες καφετέριες και τεράστιοι πεζόδρομοι συνθέτουν το κέντρο της πόλης στο οποίο περπατήσαμε πολύ ενώ δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε και την άψογα συντηρημένη παλιά πόλη με τα γραφικά στενά, τα διάσπαρτα τζαμιά, της trendy ταβέρνες και καφετέριες και τα υπαίθρια bazaar.

Party στο δρόμο παρέα με τον Ophir

Μάλιστα εκείνο το σαββατοκύριακο ήταν η κορύφωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων της πόλης με πολύ κόσμο έξω στο δρόμο, party παντού και τα μαγαζιά ασφυκτικά γεμάτα από νεαρόκοσμο. Μην μας ρωτήσετε πως και γιατί οι Ισραηλινοί γιορτάζουν την αποκριά. Δεν ξέρουμε κι αν κατάφερε κανείς να μας εξηγήσει, δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε! Ειδικά το Σάββατο όμως, κάναμε κανονική μπαρότσαρκα με την παρέα του Ophir, είπιαμε, χορέψαμε και γυρίσαμε στο hostel περασμένες τρεις.

Περάσαμε ωραία στο Tel Aviv και σε αυτό συνέβαλλε τόσο η παρέα του φίλου μας όσο και η ίδια η πόλη η οποία προσφερόταν για ατελείωτους περιπάτους με μοναδικές εικόνες. Την Κυριακή (16/03) το βράδυ βγήκαμε για μπύρες με τον Ophir και ένα φίλο του οπού εκεί είπαμε πολλά και διάφορα κυρίως για την επικρατούσα κατάσταση στην χώρα και πως το έβλεπαν οι νέοι. Αυτό που κρατήσαμε και συμπεράναμε ήταν ότι όλοι οι νέοι ανά τον κόσμο μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και προβληματισμούς διψώντας για ταξίδια, γνωριμίες, νέες εμπειρίες και φυσικά δραστηριότητες που εξασφαλίζουν αυτό τον τρόπο ζωής αλλά όμως είναι αρκετά δύσκολο να βρεθούν.

Τελευταία βραδιά με τον Ζήκο & τη Φιφίκα

Τη Δευτέρα (17/03) το πρωί αναχωρήσαμε για τη Haifa όπου είχαμε προγραμματίσει τη φόρτωση για την επομένη. Το μεσημεράκι φτάσαμε στην πόλη και πήγαμε κατευθείαν στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρίας. Είχε προηγηθεί εξαντλητική επικοινωνία προκειμένου να ξεκαθαριστούν κυρίως τα οικονομικά και τυχόν κρυφές χρεώσεις και έτσι το μόνο που κάναμε ήταν να εξοφλήσουμε την εταιρία και να συμπληρώσουμε όλα τα απαραίτητα έγγραφα στα γραφεία του τελωνείου. Σε δύο ώρες είχαμε ξεμπερδέψει με όλα τα διαδικαστικά και είχαμε ένα απόγευμα ελεύθερο. Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο πάντως προσπαθώντας -με δυσκολία βέβαια- να συνειδητοποιήσουμε πόσο κοντά ήμασταν στην επιστροφή και πως το αφρικανικό οδοιπορικό των 23 μηνών όδευε προς το τέλος.

Βρες τον Ζήκο!

Την Τρίτη (18/03), αφού επισκεφθήκαμε ένα εξαιρετικό σύμπλεγμα κήπων της θρησκείας Bahá'í που δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης, κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι όπου εκεί έλαβε χώρα άλλη μία -συντομότερη αυτή τη φορά- ανάκριση για τους λόγους που είχαμε επισκεφτεί τη χώρα, τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε στο λιμάνι, το πλήρες ιστορικό του ταξιδιού και πάει λέγοντας. Αφού πήραμε την ελευθέρας, παραδώσαμε τον πιστό Ζήκο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την Παρασκευή (21/03) στο λιμάνι του Λαυρίου. Με τρένο επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο του Tel Aviv από όπου με αεροπλάνο πετάξαμε για Αθήνα μέσω Κωνσταντινούπολης και με προαστιακό αφιχθήκαμε την Τετάρτη (19/03) το πρωί στη Χαλκίδα (μη έχοντας ενημερώσει κανέναν).

Μετά από 690 ημέρες περιπλάνησης, επιστρέφαμε στη βάση μας! Η συνέχεια έμελλε να μας αποδείξει αν η νοσταλγία των τελευταίων μηνών ήταν καλός οδηγός ή όχι. Το σίγουρο ήταν ότι μία άνω τελεία είχε μπει στο Pin Project, το οποίο έπρεπε να αναδιοργανώσουμε, αναπροσαρμόσουμε και ανασχεδιάσουμε προκειμένου ο δείκτης ικανοποίησης που είχαμε συνηθίσει να παρέμενε στα ίδια επίπεδα.   




Μας άρεσε: Εντάσεις, εχθροπραξίες και συρράξεις δεν συναντήσαμε και το γεγονός ότι άλλη εικόνα μεταφέρεται από τα μέσα και άλλη συναντά ο επισκέπτης, είναι από μόνο του θετικό αν όχι ενθαρρυντικό. Μπορεί οι ηγέτες να έχουν διαφορετική άποψη καθοδηγούμενοι από συμφέροντα αλλά αυτό δεν κάνει την χώρα λιγότερο όμορφη και ενδιαφέρουσα γεμάτη παρελθόν και πλούσια ιστορία.

Δεν μας άρεσε: Όλη η χώρα είναι απλησίαστη σε επίπεδο τιμών σε όλους τους τομείς (διαμονή, φαγητό, καύσιμο, σούπερ μάρκετ, νυχτερινή ζωή κλπ)! Σχεδόν τα πάντα εισάγονται ενώ ο πακτωλός του χρήματος που ανακυκλώνεται εν είδει δωρεών -κυρίως από τη δύση- δικαιολογούν μέρος της ακρίβειας.  


Είδαμε: Μουσουλμάνους να προσεύχονται λίγα μέτρα από την είσοδο του Πατριαρχείου στην παλιά πόλη των Ιεροσολύμων. Τελικά, ποιος είναι ο πραγματικός "εχθρός";

Ακούσαμε: Έναν τραγόπαπα να ουρλιάζει στον κόσμο να κινείται πιο γρήγορα εντός του Πανάγιου Τάφου.



Μέση τιμή πετρελαίου: Στο Ισραήλ δεν ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα αλλά η τιμή ήταν περίπου 1.20 euro

Τοπικό νόμισμα: Israeli shekel - Ισοτιμία: 1 euro ≈  4.7 shekel 

Τι Ευρώπη, τι Ισραήλ! Ίδιο πράγμα.

Οδήγηση στο Ισραήλ: Η χώρα διαθέτει ένα εξαιρετικό οδικό δίκτυο και ακόμα πιο εξαιρετική σήμανση σε όλους τους οδούς, επαρχιακούς και εθνικούς. Παράλληλα, δε συναντήσαμε πουθενά διόδια παρ' όλο που οι δρόμοι είναι υψηλής ποιότητας κατασκευής. Κίνηση και μποτιλιάρισμα συναντήσαμε λίγο στην Ιερουσαλήμ αλλά όχι κάτι τραγικό. Η οδηγική συμπεριφορά των Ισραηλινών είναι επίσης εξαιρετική αντίστοιχη βορειοευρωπαίων. Η χώρα έχει ευρωπαϊκό αέρα και αυτό αντανακλάται και στους δρόμους. Κοινώς, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. 

Ο Ζήκος στο Ισραήλ

Αυτοκίνητο: Ο Ζήκος ήταν φουλαρισμένος από την Αίγυπτο και δεν ένιωσε στο τεπόζιτό του Ισραηλινό πετρέλαιο. Η λαχτάρα στο δρόμο προς τη Νεκρά Θάλασσα μας θύμισε γιατί επιλέξαμε το συγκεκριμένο αυτοκίνητο για το συγκεκριμένο ταξίδι και επίσης μας υπενθύμισε το πόσο σκληρό καρύδι είναι παρ' όλες τις παθογένειές του. Ποτέ δε μάθαμε τι προκαλούσε το σβήσιμο του κινητήρα μετά από βαθιά υδάτινα περάσματα αλλά τουλάχιστον είχαμε μάθει να τον επαναφέρουμε. Τελικά μετά από 46.215 χλμ, έφερε εις πέρας την αποστολή που του είχαμε αναθέσει με απόλυτη ασφάλεια και περίσσια αξιοπρέπεια. Μας λείπεις ήδη ρε μπαγάσα..

Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες