The Sudanese Pin

ΣΟΥΔΑΝ (Κυριακή 16 Φεβρουαρίου - Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014)

Οι πινέζες μας: Gedaref, Khartoum, Atbara, Dongola, Wadi Halfa

Gallabat - Wadi Halfa: Βόρεια Αφρική, έρημος Σαχάρα, Μεσόγειος θάλασσα. Είχαμε αρχίσει να πλησιάζουμε στην Ελλάδα και η είσοδος στο Σουδάν απλώς σηματοδοτούσε το κλείσιμο της ψαλίδας. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά μεγαλώνοντας άθελα τους τη νοσταλγία ενώ η απεραντοσύνη της ερήμου έξυνε μια πληγή που είχε αρχίσει να ανοίγει: κάτι ωραίο πλησίαζε στο τέλος του. Οι άνθρωποι φρόντισαν να μας αποδείξουν ότι δε χρειάζεται να έχει κάτι μία χώρα για να την επισκεφτείς φτάνει μόνο ότι κάνεις, να το κάνεις από αγάπη και ανιδιοτέλεια. Η κίνηση μας παράλληλα με το ποταμό Νείλο και η διάσχιση της τρίτης μεγαλύτερης χώρας της Αφρικής συνοδεύτηκε με ανάμεικτα συναισθήματα, ο χωροχρόνος μας πλούτισε με γνήσιες αφροαραβικές εμπειρίες και για πρώτη φορά στο ταξίδι νιώσαμε ότι το Σουδάν ξεπλήρωνε με τον καλύτερο τρόπο τις αμαρτίες προηγούμενων αφρικανών. Αν θέλετε να πάρετε και σεις μία γεύση, καθίστε αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού και απολαύστε ένα σύντομο οδοιπορικό σε μία ταλαιπωρημένη χώρα.  

Την Κυριακή (16/02) το μεσημεράκι διασχίσαμε τα σύνορα από την Αιθιοπία προς το Σουδάν αλλά αυτή τη φορά δεν προσπεράσαμε αυτούς που έπρεπε. Με τα διαβατήρια εφοδιασμένα με την ανάλογη βίζα και με το Carnet ανά χείρας, περάσαμε από όλους τους γκισέδες με επιτυχία χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Οι υπάλληλοι των συνόρων ήταν συνηθισμένοι στους ξένους ταξιδιώτες και καταλάβαμε ότι είχαν αρκετή εμπειρία. Όσο ο Νίκος φρόντιζε τα του Ζήκου, η Γεωργία είχε αναλάβει να κάνει συνάλλαγμα ξεφορτώνοντας τα λιγοστά αιθιοπικά birr και εφοδιαζόμενη με σουδανικές λύρες (δίνοντας και δολάρια βέβαια). Από τις πολυτιμότερες εφαρμογές του "έξυπνου τηλεφώνου" που μας είχαν δωρίσει οι γονείς μας στη Νότια Αφρική όπου μας είχαν επισκεφτεί, ήταν η εφαρμογή xe.com, η οποία είχε μία ενημερωμένη βάση με όλες τις ισοτιμίες των χωρών που επισκεπτόμασταν και μας επέτρεπε να ξέρουμε πόσο και αν μας κλέβουν οι ντόπιοι στις αγοραπωλησίες συναλλάγματος. 

"Παράλληλα, το εξτρεμιστικό ισλαμικό προφίλ του Σουδάν -στο οποίο φυσικά και ισχύει η Σαρία- και οι φίλιες σχέσεις με Ιράν και Ιράκ.."

Το Σουδάν είναι μία αραβική χώρα η οποία πριν τη διάσπαση του Νότιου Σουδάν (η νεότερη χώρα που "προέκυψε" το 2011 όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε από το Σουδάν) ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στην Αφρική και παράλληλα τον αραβικό κόσμο. Πλέον κατατάσσεται τρίτο μετά την Αλγερία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κόνγκο με σχεδόν 37 εκατομμύρια πληθυσμό. Το Σουδάν υπήρξε μήτρα σπουδαίων αρχαίων πολιτισμών οι οποίοι ήκμασαν κατά μήκος του Νείλου ενώ η γειτνίαση με την Αίγυπτο το έκαναν συμμέτοχο στις ευρύτερες εξελίξεις τις περιοχής. Πρώτα εκχριστιανίστηκε (6ο αιώνα) και ακολούθως εξισλαμίστηκε (7ο αιώνα) ενώ ελέω Αιγύπτου έγινε έρμαιο στα χέρια των Βρετανών μέχρι το 1956 οπότε και απέκτησε την ανεξαρτησία του. Το Σουδάν ανέκαθεν ήταν δεκανίκι των Αιγυπτίων, οι οποίοι ήδη από το 1821 είχαν καταλάβει το βόρειο τμήμα του μέχρι που οι Άγγλοι μπήκαν στο παιχνίδι. Τελικά, το 1952 ο νέος -τότε- ηγέτης της Αιγύπτου αντιλήφθηκε ότι ο μοναδικός τρόπος να ξεκουμπιστούν οι Άγγλοι ήταν να αποσύρει το ενδιαφέρον του για τη γειτονική χώρα την οποία οι Άγγλοι ήλεγχαν μέσω των Αιγυπτίων κατακτητών. Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, όπου έβαλαν το χέρι τους οι Εγγλέζοι, περισσότερο κακό έκαναν παρά καλό. 

Το Σουδάν ακόμα και μετά την ανεξαρτησία του δε σταμάτησε να ταλανίζεται από εμφύλιες εθνικές συγκρούσεις, δύο εμφυλίους πολέμους και τον πόλεμο στο Darfur. Τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου αλλά και οι θρησκευτικές διαφορές τροφοδότησαν και τροφοδοτούν έντονα ξεσπάσματα βίας και κύκλους αίματος με αμέτρητα θύματα και μεγάλα προσφυγικά κύματα και κάπως έτσι έχει γίνει γνωστή η χώρα στον έξω κόσμο. Παράλληλα, το εξτρεμιστικό ισλαμικό προφίλ του Σουδάν -στο οποίο φυσικά και ισχύει η Σαρία- και οι φίλιες σχέσεις με Ιράν και Ιράκ έχει αναγκάσει τη διεθνή κοινότητα να επικρίνει πολλές πρακτικές του, έχει μετατρέψει πολλές χώρες σε εχθρούς (από τους αφρικανούς γείτονες Ουγκάντα, Κένυα και Αιθιοπία μέχρι τους -όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω- Αμερικανούς) και έχει βάλει τη χώρα στη μαύρη λίστα πολλών διεθνών οργανισμών. Κατά τ' άλλα, το Σουδάν καλύπτεται εξ' ολοκλήρου από την έρημο Σαχάρα, βρέχεται από την Ερυθρά Θάλασσα και "χωρίζεται" στα δύο από το Νείλο.

Κατασκήνωση στην έρημο

Με την έρημο Σαχάρα λοιπόν να καλύπτει την πλειοψηφία των εδαφών του και με τις κατοικημένες περιοχές να απέχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα η μία από την άλλη, όλοι οι ταξιδιώτες έκαναν λόγο για την ελεύθερη κατασκήνωση στη μέση της ερήμου, τις έναστρες βραδιές με το απαλό αεράκι να περνάει από τα ανοιχτά παράθυρα της σκηνής και την απόλυτη σιωπή σε ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων. Ανάλογη εμπειρία βιώσαμε και μεις σε όλο το ταξίδι με εξαίρεση την ολιγοήμερη στάση στην πρωτεύουσα.

Μετά τα σύνορα στο Gallabat, βάλαμε πλώρη για την πρωτεύουσα και κατευθυνθήκαμε βόρεια. Η απόσταση φυσικά ήταν τεράστια και εμείς καταφέραμε να καλύψουμε μόλις 180 περίπου χιλιόμετρα προσπερνώντας την πόλη του Gedaref. Λίγο πριν σουρουπώσει, στρίψαμε δεξιά και χαθήκαμε αθόρυβα μέσα στην έρημο. Το δείπνο μας περιελάμβανε αγγουροντομάτα με ψωμί από την Αιθιοπία. Η απόλυτη σιωπή κάλυψε τα πάντα και εμείς αποσυρθήκαμε γαλήνια στη Φιφίκα μας. Έτσι απλά..

"Στο χόστελ γνωρίσαμε τον Dave, έναν Ιρλανδό που ταξίδευε από το Cork της Ιρλανδίας προς το Cape Town καβάλα σε μία BMW F800GS.."

 

Welcome to Khartoum

Την επομένη (Δευτέρα, 17/02) ξυπνήσαμε με το πρώτο φως της ημέρας, φτιάξαμε καφεδάκι, πακετάραμε και συνεχίσαμε προς το Khartoum. 400 χιλιόμετρα μετά φτάναμε στον προορισμό μας και κατευθυνθήκαμε κατευθείαν προς το αεροδρόμιο. Σύμφωνα με τους αυστηρούς κανονισμούς του Σουδάν, όλοι οι επισκέπτες σε συνδυασμό με τη θεώρηση εισόδου (βίζα) θα πρέπει με την άφιξή τους να δηλωθούν στις αστυνομικές αρχές της χώρας. Οι συνοριοφύλακες μας είχαν συμβουλέψει να πάμε στο αστυνομικό τμήμα του διεθνούς αεροδρομίου, οι οποίοι διεκπεραίωναν όλες τις δηλώσεις προφανώς γιατί ήταν το νούμερο ένα σημείο εισόδου επισκεπτών. Ρωτώντας και μαθαίνοντας τι περιελάμβανε η διαδικασία, αφού στηθήκαμε στις ουρές, μετά από 2 περίπου ώρες ξεμπερδέψαμε με ένα ακόμα ένοχο αυτοκόλλητο -εκτός από τις σφραγίδες- που βεβαίωνε την επίσκεψη μας στην αραβική αυτή χώρα. Το γιατί ήταν ένοχο, θα το μαθαίναμε στη συνέχεια του ταξιδιού.

Μετά τις δηλώσεις, αναζητήσαμε το χόστελ που είχαμε στις σημειώσεις μας και στο οποίο θα μπορούσαμε να παρκάρουμε και να ανοίξουμε τη σκηνή μας. Πράγματι, σε ένα προάστιο της αχανούς πρωτεύουσας, βρήκαμε το Khartoum Youth Hostel στο οποίο το πολύ φιλόξενο προσωπικό μας κατατόπισε αμέσως, μας επέτρεψε να στήσουμε το τσαρδί μας στην τεράστια αυλή του και μας έδωσε πληροφορίες για την κίνησή μας στο κέντρο της πόλης. Μετά από ένα γρήγορο φρεσκάρισμα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Khartoum και φυσικά καταλήξαμε στο πρώτο φαστφουντάδικο για burgers και κεμπάπ που βρήκαμε μπροστά μας αφού στην Αιθιοπία μας είχε λείψει το βρώμικο δυτικού τύπου.

Τις επόμενες τρεις ημέρες περπατήσαμε το κέντρο της πόλης επισκεπτόμενοι τα σουδανικά souq και δοκιμάζοντας ντόπιο καφέ, τσάι, κεμπάπ, κιοφτά και αραβικά σιροπιαστά. Δεν ήμασταν μόνοι μας όμως. Στο χόστελ γνωρίσαμε τον Dave, έναν Ιρλανδό που ταξίδευε από το Cork της Ιρλανδίας προς το Cape Town καβάλα σε μία BMW F800GS και αμέσως κολλήσαμε. Ταξιδιάρα ψυχή και συνάμα μεγάλη καρδιά, μας αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή (είχαμε τα δικά μας..), ανταλλάξαμε πολλές πληροφορίες για τη συνέχεια και συντροφεύαμε ο ένας τον άλλο στις βόλτες και το φαγητό. 

Μια από τις πολλές απαγορεύσεις που ισχύει στο Σουδάν είναι η πάσης φύσεως φωτογράφιση χωρίς άδεια. Υποτίθεται ότι τη συγκεκριμένη άδεια εκδίδει το Υπουργείο Τουρισμού αλλά δεν μπήκαμε στον κόπο. Ο Dave όμως που μπήκε δεν κατάφερε να εντοπίσει τη συγκεκριμένη υπηρεσία και έτσι οι φωτογραφίες μας -ειδικά στην πρωτεύουσα- είναι περιορισμένες και όλες από το κινητό. 

"Δεν πέρασαν 5 λεπτά και μόλις το φορτηγό σταμάτησε στο μποτιλιάρισμα, ο συνοδηγός ήρθε τρέχοντας με 4 μπουκαλάκια νερό, μας τα έδωσε χαμογελώντας και γύρισε πίσω."

Το σημείο τομής

Στο πολύ ασφαλές Khartoum (ίσως η πιο ασφαλής πρωτεύουσα στην Αφρική ειδικά για τους ξένους) λοιπόν οι δύο Νείλοι -ο Λευκός που "ανεβαίνει" από Ουγκάντα/ Μπουρούντι/ Ρουάντα και ο Μπλε από Αιθιοπία- συναντιούνται και σχηματίζουν τον Νείλο, το μεγαλύτερο ποταμό στον κόσμο με μήκος 6.853 χλμ. Σύμφωνα με τον τουριστικό οδηγό, το καλύτερο σημείο για να αποθανατίσεις το σημείο τομής είναι το λούνα παρκ της πόλης. Έτσι, το απόγευμα της Τρίτης (18/02) το περάσαμε στο πιο cult λούνα παρκ που έχουμε επισκεφθεί ποτέ. Τα σημάδια της εγκατάλειψης ήταν εμφανή αλλά όλα κατά ένα περίεργο τρόπο λειτουργούσαν και μάλιστα είχε αρκετό κόσμο. Ακόμα και οι πάγκοι με τα ποπ κορν, το μαλλί της γριάς, τις φωτογραφίες στιγμής ήταν εκεί να θυμίζουν πως μερικές δυτικές συνήθειες μπορούν να αφομοιωθούν ακόμα και από τα πιο αυστηρά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κόψαμε εισιτήριο και ανεβήκαμε στη ρόδα. Όντως η θέα ήταν η καλύτερη δυνατή για την αποτύπωση αυτής της ιστορικής συνάντησης των ποταμών και τα παλιά τρεμάμενα βαγονάκια απλά ανέβαζαν την αδρεναλίνη όσο έπρεπε. 

Να μου ζήσετε κουκλάρες μου!

Εν τω μεταξύ, όντας οι μοναδικοί ξένοι επισκέπτες γίναμε άθελά μας πόλος έλξης από τη νεολαία, η οποία μας ζήτησε να φωτογραφηθούμε μαζί τους. Ήταν η πρώτη φορά σε μία χώρα που οι ντόπιοι μας έδιναν τέτοιου είδους σημασία και -ίσως- αξία. Τις περισσότερες φορές και σχεδόν σε όλες τις χώρες, οι ντόπιοι αν δεν σε έβλεπαν σαν κινούμενο δολάριο, στην καλύτερη τους περνούσες αδιάφορος και σιγά που θα έχαναν το χρόνο τους με έναν muzungu/ tubab/ obruni/ feranji αν δεν είχαν κάποιο όφελος. Το όφελος των καταπιεσμένων Σουδανών όμως ήταν η ανάμνηση ότι κάποτε φωτογραφήθηκαν με κάποιο δυτικό που έκανε την τιμή να επισκεφτεί τη χώρα τους.

Οι εκδηλώσεις καλοσύνης, εγκαρδιότητας και γενικότερου αγκαλιάσματος από τους ντόπιους ήταν πολλές και το περιστατικό στο λούνα παρκ ήταν ένα από τα πολλά. Το ίδιο απόγευμα και πριν καταλήξουμε στο λούνα παρκ, είχαμε αποφασίσει να επισκεφτούμε ένα παλιό τζαμί καλύπτοντας μία απόσταση περίπου 5 χλμ με τα πόδια. Κάποια στιγμή και ενώ διασχίζαμε μία γέφυρα, είδαμε ένα φορτηγάκι φορτωμένο με αναψυκτικά και νερά και ο Dave τους έκανε πλάκα ότι είμαστε διψασμένοι και θέλουμε νερό. Δεν πέρασαν 5 λεπτά και μόλις το φορτηγό σταμάτησε στο μποτιλιάρισμα, ο συνοδηγός ήρθε τρέχοντας με 4 μπουκαλάκια νερό, μας τα έδωσε χαμογελώντας και γύρισε πίσω. Ούτε λόγος για χρήματα. Εμείς απλά μείναμε να απορούμε τα πως και τα γιατί μετά από 21 μήνες στους αφρικανικούς δρόμους. 

"Εκεί λοιπόν που ο μέσος Αφρικανός κοιτάει πως θα σε αρμέξει, ο Σουδανός οδηγός απλά μας υπέδειξε το φθηνότερο τρόπο για τη μετακίνησή μας."

Καφές στο Omdurman souq

Την Τετάρτη (19/02) αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το souq (υπαίθρια αγορά) του Omdurman μόνοι μας. Επειδή όμως δε θέλαμε να καθυστερήσουμε πολύ και επειδή η πρωινή ζέστη ήταν απαγορευτική για περίπατο μέσα στην πόλη, αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Στο Σουδάν υπάρχουν δύο ειδών αστικές μετακινήσεις. Τα μεγάλα κλασσικά βαν στα οποία στοιβάζονται από 10-15 άτομα και άνω και τα μικρά βανάκια τύπου Piaggio ή Suzuki Carry τα οποία κυκλοφορούν εν είδει ταξί. Στα μεν πρώτα το αντίτιμο είναι μικρό αλλά έχουν συγκεκριμένα δρομολόγια, τα δε μικρότερα βαν είναι για πιο prive καταστάσεις. Φυσικά από άγνοια, σταματήσαμε ένα μικρό βαν και πριν επιβιβαστούμε προσπαθήσαμε να συμφωνήσουμε την τιμή. "Πόσα;" τον ρωτήσαμε και αυτός μας είπε 18. Τέλεια σκεφτήκαμε εμείς και μπήκαμε. Με την άφιξή μας στην αγορά, του δώσαμε 20 λίρες και του λέμε κράτα τα ρέστα. Έλα όμως που είχε προκύψει παρεξήγηση. Ως γνωστόν οι Άραβες γράφουν από δεξιά προς αριστερά και ο οδηγός δεν είχε πει 18 αλλά 80 αφού στα αγγλικά το eighteen με το eighty ακούγονται σχεδόν ίδια. Εκτός αυτού, όταν προσπαθούσαμε να βεβαιωθούμε ότι είχε καταλάβει, του γράψαμε με ένα στυλό στο χέρι μας τον αριθμό 18 και αυτός συμφώνησε εννοώντας όμως 81 (80 για πιο στρογγυλά) φυσικά και όχι 18. Η παρεξήγηση λύθηκε, ο οδηγός ευγενικά επέμενε να πληρωθεί για την κούρσα του και εμείς από την άλλη νομίζαμε ότι μας έκλεβε (αφού έτσι είχαμε συνηθίσει να μας αντιμετωπίζουν σε όλες τις χώρες). Ακολούθησε ένα μικρό καβγαδάκι και τελικά ο Σουδανός πείσμωσε και μας είπε να φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε! Δεν το πιστεύαμε. Του δώσαμε 25 λίρες τις οποίες με δυσκολία πήρε και βγήκαμε από το βαν. Έπειτα μάθαμε ότι από την περιοχή του χόστελ στην περιοχή του souq, η ταρίφα ήταν όντως 80 λίρες και ο φίλος οδηγός ούτε κατά διάνοια είχε προσπαθήσει να μας κλέψει.

Το souq του Omdurman ήταν απλοϊκό και όχι τόσο φαντεζί σαν τα αντίστοιχα του Μαρόκο και της Αιγύπτου εφόσον δεν ήταν φτιαγμένο για να υποδέχεται τουρίστες αλλά ντόπιους. Δυστυχώς, δεν έχουμε καμία φωτογραφία ελέω απαγόρευσης για να πάρετε μία ιδέα. Παρ' όλα αυτά, από κανέναν πωλητή και σε κανέναν πάγκο δεν νιώσαμε την παραμικρή πίεση και απλά ο καθένας ασχολιόταν με τους πραγματικά ενδιαφερόμενους. Ακόμα κι αυτό μας έκανε τρομερή εντύπωση αφού για μία ακόμα φορά είχαμε συνηθίσει να μας κυνηγάνε από πίσω μόνο και μόνο για να μπούμε και να δούμε την πραμάτεια τους οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι "αφρικανοί" σε Μαρόκο και Αίγυπτο. Ήπιαμε το καφεδάκι μας αλά Αιθιοπία, φάγαμε τα κεμπάπ μας και μετά από πολλούς γύρους μέσα στα ταπεινά σοκάκια της συνοικίας του Omdurman, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. 

Οι Σουδανοί για μία ακόμα φορά μας ξάφνιασαν με την ανιδιοτέλεια τους. Αρχικά πήγαμε στην πιάτσα των prive βαν όπου όλοι μας ζητούσαν 80 λίρες για να μας γυρίσουν πίσω και έτσι καταλάβαμε ότι το αντίτιμο ήταν σταθερό και αδιαπραγμάτευτο. Όταν τους ρωτήσαμε τι γίνεται με τα μεγάλα επιβατικά βαν και πως λειτουργεί το σύστημα, αμέσως μας υπέδειξαν την πιάτσα για τον προορισμό που θέλαμε και επίσης μας ενημέρωσαν για την ταρίφα. 2 λίρες το άτομο! Εκεί λοιπόν που ο μέσος αφρικανός κοιτάει πως θα σε αρμέξει, ο Σουδανός οδηγός απλά μας υπέδειξε το φθηνότερο τρόπο για τη μετακίνησή μας. 

"Όταν φτάσαμε ο ήλιος ήταν ακριβώς στο κέντρο του και η ζέστη σχεδόν αφόρητη."

Με όλα αυτά τα περιστατικά καλοσύνης (και με άλλα μικρότερα στη συναναστροφή μας με τους απλούς πολίτες) δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από το Khartoum και κάθε φορά μέναμε με το στόμα ανοιχτό. Η Αφρική ξεπλήρωνε με τον καλύτερο τρόπο για όλες τις φορές που είχαμε εξαπατηθεί ή μας είχαν κοροϊδέψει και μόνο ευγνώμονες ήμασταν γι' αυτό. Εκτός αυτού, όταν για μία χώρα ακούς τα χειρότερα και τελικά πέφτεις συνεχώς θύμα καλών πράξεων, τότε αναθεωρείς ολόκληρες αξίες και ιδεώδη.

Τελικά από την πρωτεύουσα αναχωρήσαμε την Πέμπτη (20/02) με βασική κατεύθυνση τη Wadi Halfa και τα σύνορα με Αίγυπτο. Οι αποστάσεις ήταν τεράστιες και με δύο διανυκτερεύσεις στην έρημο, την Πέμπτη έξω από την Atbara και την Παρασκευή( 21/02) έξω από την Dongola, το Σάββατο (22/02) φτάσαμε στην πόλη-λιμάνι στις όχθες της λίμνης Nasser που συνδέει τους δύο γείτονες.

Οι πυραμίδες του Meroë

Στο δρόμο προς το βορά, προλάβαμε να κάνουμε μία στάση στις περίφημες πυραμίδες του Meroë, τα τελευταία απομεινάρια του βασιλείου του Kush, ενός αρχαίου αφρικανικού βασιλείου στις όχθες του Νείλου στην ευρύτερη περιοχή της Νουβίας ερήμου. Η Meroë ήταν η πόλη-πρωτεύουσα για αρκετούς αιώνες και κατά πολλούς συγκαταλέγεται στις νεότερες πόλεις που ήκμασαν στη νότια Σαχάρα κατά μήκος του Νείλου. Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 255 πυραμίδες ενώ στην περιοχή του Meroë πιστεύεται ότι θάφτηκαν περίπου 40 βασίλισσες και βασιλιάδες. Όταν φτάσαμε ο ήλιος ήταν ακριβώς στο κέντρο του και η ζέστη σχεδόν αφόρητη. Φυσικά ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες (το αρχαιολογικό μνημείο είναι στη μέση του πουθενά μέσα στην έρημο αλλά πάνω στην "εθνική οδό") και είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στα παζάρια του εισιτηρίου. Απόδειξη δεν πήραμε ποτέ αλλά με τα μισά χρήματα μας άφησαν να μπούμε για μισή ώρα περίπου. Σαν τα παιδάκια τρέχαμε στην άμμο, βγάζαμε φωτογραφίες και εξερευνούσαμε τα ερείπια μέχρι που πραγματικά δεν αντέξαμε από την πολλή ζέστη. Με τη γλώσσα στο πάτωμα, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. 

"..στις δύο χώρες έχει στηθεί μία ιδιαίτερη μπίζνα "διαμεσολαβητών".."

Φτάσατε στη Wadi Halfa

Η Wadi Halfa είναι το τελευταίο σύνορο από Σουδάν προς Αίγυπτο με τη μόνη διαφορά ότι δεν υπάρχει δρόμος. Η λίμνη Nasser χωρίζει τις δύο χώρες και η μετάβαση γίνεται με επιβατικό φέρι για τους ανθρώπους και μπλάβες για τα εμπορεύματα και οχήματα. Η διαδικασία της εξόδου από τη χώρα είναι πολύπλοκη -ή τουλάχιστον έτσι το κάνουν να φαίνεται οι αρμόδιοι- αφού όλες οι φόρμες που πρέπει να συμπληρώσεις είναι στα αραβικά ενώ τα τελωνεία των δύο χωρών -ειδικά της Αιγύπτου- δε φημίζονται για τις καθαρές διαδικασίες και διατυπώσεις. Κι αν η έξοδος από το Σουδάν είναι σχετικά εύκολη (πάντα η έξοδος είναι πιο εύκολη από την είσοδο), δεν ισχύει το ίδιο και για την Αίγυπτο όπου πρέπει να περάσεις μέσα από έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας πριν μπορέσεις να οδηγήσεις το όχημά σου στη χώρα. Για όλους αυτούς τους λόγους, στις δύο χώρες έχει στηθεί μία ιδιαίτερη μπίζνα "διαμεσολαβητών" οι οποίοι αναλαμβάνουν κυριολεκτικά τα πάντα (εισιτήρια πλοίων, κράτηση χώρου στη μπλάβα, εκτελωνισμό και σφράγισμα carnet, immigration από τη μεριά του Σουδάν και αντιστοίχως εκτελωνισμό, ασφάλεια, άδεια κυκλοφορίας, δίπλωμα οδήγησης και πινακίδες από τη μεριά της Αιγύπτου) και τους οποίους δύσκολα μπορείς να παρακάμψεις. Επειδή λοιπόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και επειδή όλοι οι προηγούμενοι ταξιδιώτες είχαν κάνει χρήση αυτού του πακέτου υπηρεσιών, μπήκαμε και μεις στο χορό. Το κέρδος πέρα από την αποφυγή της γραφειοκρατίας, ήταν ότι όλα γίνονταν πολύ πολύ γρήγορα. 

Coca cola βρίσκεις παντού!

Η Wadi Halfa ήταν κυριολεκτικά ένα μεγάλο χωριό-διαμετακομιστικό κέντρο στις όχθες της λίμνης με έναν κεντρικό δρόμο και μικρά μικρά μαγαζάκια και πάγκους εκατέρωθεν. Οι ντόπιοι ήταν εξοικειωμένοι με τους ξένους που περίμεναν είτε να παραλάβουν το όχημα από την Αίγυπτο είτε να φορτώσουν προς εκεί και πραγματικά υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσαν να κάνουν τα πάντα για να περάσεις καλά. Εμείς είχαμε βρει το στέκι μας όπου το πρωί πηγαίναμε για καφέ και το απόγευμα για φαγητό.

Τα λέμε φίλε!

Εκεί συναντήσαμε τον Magdir, ο οποίος στα ταξιδιωτικά φόρα ήταν μεγάλη φίρμα. Αφού κανονίσαμε την αμοιβή του και τα υπόλοιπα γραφειοκρατικά, του παραδώσαμε διαβατήρια και πολύπτυχο και περιμέναμε να ενημερωθούμε για την αναχώρηση τόσο ημών όσο και του Ζήκου. Μετά από αναμονή τεσσάρων ημερών, το πολυπόθητο τηλεφώνημα έγινε. Την Τρίτη (25/02) έπρεπε να είμαστε στο λιμάνι να παραλάβουμε τα εισιτήριά μας, τα διαβατήριά μας και τέλος να παραδώσουμε τα κλειδιά του Ζήκου. Ω ναι! Τη φόρτωση θα έκανε ο Magdir στη μπλάβα, η οποία έπρεπε πρώτα να αδειάσει από το φορτίο που μετέφερε από Αίγυπτο πριν φορτωθεί εκ νέου. Μαζί με εμάς ήταν ένα ζευγάρι Γάλλων ταξιδιωτών με ένα Toyota Land Cruiser, o Jean-Claude και Danielle με τους οποίους περάσαμε αρκετό χρόνο παρέα στην Αίγυπτο. 

Αργά το μεσημέρι ολοκληρώσαμε όλα τα διαδικαστικά και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που θα μας μετέφερε στο Aswan της Αιγύπτου το οποίο δεν ξεκίνησε πριν σουρουπώσει. Η όλη κατάσταση θύμιζε προσφυγικό διωγμό. Περίπου 300 άτομα ήταν στοιβαγμένα ο ένας πάνω στον άλλο μαζί με το βιος τους ενώ οι ξένοι ήμασταν ακριβώς 10 άτομα (εμείς, το ζευγάρι από Γαλλία, 3 Άγγλοι, 2 Καναδοί και ένας Αυστραλός). Το ταξίδι στη λίμνη κράτησε περίπου 18 ώρες και μπορούμε να πούμε ότι ήταν μία ιδιαίτερη εμπειρία. Οι μουσουλμάνοι συνεπιβάτες μας συνέχισαν να είναι εγκάρδιοι κερνώντας μας καφέ και τσάι εξηγώντας με διάφορα παραδείγματα τι τους κάνει να διαφέρουν από τους Αιγύπτιους γείτονες. 

Αντίο Σουδάν! Θα μας λείψεις.

Μας άρεσε: Η καλοσύνη, η ζεστασιά, η ταπεινότητα και η ανιδιοτέλεια των ανθρώπων έκανε τη διαφορά και κατέταξαν το Σουδάν στην πιο φιλόξενη χώρα στο ταξίδι μας. Επίσης στο Khartoum αγοράσαμε το πιο φθηνό πακέτο data για σύνδεση 3G. Για μία εβδομάδα απεριόριστης χρήσης πληρώσαμε μόνο 0.70 ευρώ!

Δεν μας άρεσε: Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε "διαμεσολαβητή" για να περάσουμε σύνορα και το τσουχτερό κόστος για την όλη διαδικασία.

Είδαμε: Ο Νείλος δίνει ζωή καταμεσής της ερήμου και σαν τοπίο είναι συγκλονιστικό όταν σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων δεν επιβιώνει τίποτα.

Ακούσαμε: Καθώς πίναμε τον καφέ μας στο καφενεδάκι μας στη Wadi Halfa, ακούσαμε φασαρίες και πυροβολισμούς. Του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε. Γίναμε καπνός. Αργότερα μάθαμε ότι ένας νεαρός έκανε κορτάκια σε μία νεαρά η οποία όμως τον απέρριπτε. Εν τέλει, ο νεαρός έβγαλε μαχαίρι και την απείλησε και οι ασφαλίτες που έσπευσαν έριξαν στον αέρα για εκφοβισμό. Τέλος καλό, όλα καλά!
 


Μέση τιμή πετρελαίου: 0.32 euro
 
Τοπικό νόμισμα: Sudanese pounds - Ισοτιμία: 1 euro ≈ 10.35 Pounds 

(Το Σουδάν είναι η πρώτη χώρα στην οποία δεν μπορέσαμε να κάνουμε καμία ανάληψη χρησιμοποιώντας την κάρτα μας. Αντιθέτως, όποτε χρειαζόμασταν συνάλλαγμα απευθυνόμασταν στη σχεδόν νόμιμη μαύρη αγορά. Ως μέρος του διεθνούς αποκλεισμού, οι αμερικάνικες Visa & Mastercard δεν συνεργάζονται με τις τοπικές τράπεζες και έτσι η χρήση της κάρτας αναλήψεων καθίσταται αδύνατη.)

Νταλίκες-σιδηρόδρομοι

Οδήγηση στο Σουδάν: Όλη η διαδρομή από το Gallabar μέχρι και τη Wadi Halfa μας φάνηκε μία ευθεία. Συνολικά καλύψαμε περίπου 2.200 χιλιόμετρα από το νότο μέχρι το βορρά εκ των οποίων πολλά κομμάτια ήταν μέσα από την έρημο Σαχάρα και τα οποία μετά τον Απρίλιο είναι σχεδόν απροσπέλαστα καθώς ο υδράργυρος ξεπερνάει τους 45 βαθμούς. Οι δρόμοι ήταν σε ικανοποιητική κατάσταση αλλά η σήμανση ελλιπής έως ανύπαρκτη. Κίνηση δεν υπήρχε ιδιαίτερη έως καθόλου ακόμα και στην πρωτεύουσα και οι -άνω των 20 μέτρων με διπλή συρόμενη καρότσα- νταλίκες μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον στις "εθνικές οδούς". Μας σταμάτησαν πάρα πολλές φορές και σχεδόν πάντα ήταν άνδρες της εθνικής ασφάλειας με πολιτικά, οι οποίοι ήταν πάντα πολύ ευγενικοί και το μόνο που ζητούσαν να ελέγξουν ήταν τα διαβατήριά μας. Στο άκουσμα της λέξης Yunan (Έλληνας στα αραβικά) ξεσπούσαν σε χαμόγελα και επευφημίες και πάντα μας εύχονταν "καλώς ορίσατε" και "καλό ταξίδι". Πληρώσαμε και κάποια διόδια για κάποιους άθλιους δρόμους αλλά εκεί δεν μας έπαιρνε να πούμε "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ".

Ο Ζήκος στο Σουδάν

Αυτοκίνητο: Στο Khartoum κάναμε την τελευταία αλλαγή λαδιών του ταξιδιού. Οι δρόμοι ήταν όλοι ίσωμα και σπάνια δυσκολεύτηκε ο κουρασμένος Ζήκος. Μετά την Αιθιοπία, το Σουδάν πρέπει να του φάνηκε όαση. Υψηλές θερμοκρασίες ευτυχώς δεν συναντήσαμε και έτσι το θερμόμετρο έμεινε σε φυσιολογικά επίπεδα. Τίποτα αξιόλογο δεν σημειώθηκε ενώ οι τεράστιες μονότονες ευθείες ώθησαν την κατανάλωση λίγο πιο κάτω στα 7.6 λίτρα για κάθε 100 χλμ. Τέλος, η Γεωργία οδήγησε για τρίτη φορά στο ταξίδι ;-)





Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες