Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

The Ethiopian Pin

ΑΙΘΙΟΠΙΑ (Πέμπτη 16 Ιανουαρίου - Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014) 

Οι πινέζες μας: Moyale, Konso, Arba Minch, Lake Langano, Addis Ababa, Dessie, Lalibela, Weldiya, Mek'ele, Ert'ale, Dallol (Danakil Depression), Aksum, Debark, Gondar, Gorgora



Moyale - Metema: Η έξοδος από την αυθεντική Αφρική και η είσοδος στη μοναδική αφρικανική χώρα που δεν αποικιοκρατήθηκε ποτέ έδωσε μία εντελώς νέα διάσταση στο ταξίδι μας και μεταμόρφωσε το χωροχρόνο μας. Η Μαύρη Ήπειρος που τόσο αγαπήσαμε και συνηθίσαμε αποτελούσε μακρινό παρελθόν και το υπόλοιπο της διαδρομής περιελάμβανε κάτι εντελώς διαφορετικό από άποψη κουλτούρας και πολιτισμού. Στην ψυχοσωματική κούραση από την 20μηνη περιπλάνηση και την ταλαιπωρημένη μεταξύ μας σχέση, ένας Έλληνας εκ Κερκύρας ήρθε να δώσει χρώμα και φρεσκάδα στην καθημερινότητά μας ενώ παράλληλα τα στενά χρονικά περιθώρια της αιθιοπικής και σουδανέζικης βίζας έδιναν -θέλαμε δε θέλαμε- ρυθμό στο ταξίδι. Ταυτόχρονα, η διερεύνηση λύσεων για τη μετάβαση προς Ελλάδα σε συνδυασμό με τις ιδέες που μας είχε δώσει ο Bruno, ο ταπεινός Γάλλος ταξιδιώτης που είχαμε γνωρίσει στο Nairobi, έκαναν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την παραμονή μας στην χώρα. Προσδεθείτε και φύγαμε!




Την Πέμπτη (16/01) αργά το μεσημέρι και μετά από μία επίπονη και χρονοβόρα off road διαδρομή (μετά από τόσο καιρό καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον μας χαλάει η εκτός δρόμου οδήγηση!) φτάσαμε στο συνοριακό Moyale το οποίο δανείζει το όνομά του τόσο στην κενυάτικη όσο και στην αιθιοπική πλευρά. Από την πλευρά της Κένυας, οι διατυπώσεις κράτησαν ελάχιστο χρόνο και ήταν η σειρά της Αιθιοπίας να μας δείξει το φιλόξενο πρόσωπό της. Όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων στην Αφρική, στα οδικά συνοριακά περάσματα επικρατεί ένα χάος με πεζούς, οχήματα, κάθε λογής ζωντανά, μικροεμπόρους, μικροαπατεώνες και πάει λέγοντας όπου κάποιες φορές δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις ακόμα και το τελωνείο ή το Immigration Office. Κάπως έτσι την πατήσαμε και μεις και προχωρήσαμε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Το καταλάβαμε σχετικά γρήγορα έχοντας διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο από τα σύνορα και ρωτώντας τον πρώτο ντόπιο που βρήκαμε μπροστά μας, καταλάβαμε ότι είχαμε προσπεράσει τις αρμόδιες υπηρεσίες. Το προσπέρασμα αυτό όμως ήταν ικανό να αναστατώσει και να εξαγριώσει κάποιους συνοριοφύλακες, οι οποίοι φυσικά και έτριβαν τα χέρια τους να βεβαιώσουν την παράβαση. Με την επέμβαση των ψυχραιμότερων και αφού τους διαβεβαιώσαμε ότι δεν έγινε επίτηδες -άλλωστε μόνοι μας γυρίσαμε πίσω- και ζητώντας ταπεινά συγγνώμη για το μέγα λάθος να δυσκολευτούμε να διακρίνουμε μέσα στον κακό χαμό τα συγκεκριμένα κτήρια, μπήκαμε στην ουρά για τα τυπικά. Στο Immigration, τα πήγαμε περίφημα και ο υπάλληλος χάρηκε ιδιαίτερα για την άφιξη Ελλήνων στη χώρα του ενώ και στο τελωνείο τα πράγματα ήταν μεν πιο τυπικά αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Μας πήρε περίπου 1-1.5 ώρες να ολοκληρώσουμε όλα τα γραφειοκρατικά και αφού κάναμε λίγο συνάλλαγμα για τις πρώτες ημέρες, μαζί με τους Ολλανδούς συνταξιδιώτες μας αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Moyale σχεδιάζοντας τη συνέχεια πιο ξεκούραστοι, φαγωμένοι και πεντακάθαροι. Στις σημειώσεις μας είχαμε ένα -ας πούμε- ξενοδοχείο που φιλοξενούσε και μηχανοκίνητους ταξιδιώτες στην -ας πούμε- αυλή του παρέχοντας ένα δωμάτιο για τη χρήση του μπάνιου και κάπως έτσι βολευτήκε όλη η παρέα. 


Το παραδοσιακό σερβίρισμα 
του αιθιοπικού καφέ
Μετά το μπάνιο, σειρά είχε η δοκιμή του περιβόητου αιθιοπικού καφέ και φυσικά της διάσημης αιθιοπικής κουζίνας. Τον ένα μήνα της παραμονής μας στη χώρα ήπιαμε πάρα πολύ καφέ και δοκιμάσαμε πολλά από τα τοπικά εδέσματα και οι εντυπώσεις είναι πραγματικά μοναδικές. Φτάσαμε να πίνουμε 5 καφέδες τη μέρα και να μη τους χορταίνουμε. 

Οι Ολλανδοί φίλοι μας Marloes και Maurits, είχαν περιορισμένο χρόνο και έπρεπε να είναι πίσω στη χώρα τους πριν τα μέσα Μαρτίου οπότε και ο Maurits επέστρεφε στη εργασία του (τα παιδιά είχαν στείλει με container το αυτοκίνητό τους στο Cape Town και είχαν 5 μήνες να ανέβουν μέχρι την Ολλανδία). Αυτό μεταφραζόταν σε πολύ προσεκτικό σχεδιασμό από πλευράς τους στο πως θα κατανείμουν το χρόνο τους έτσι ώστε να περνούν καλά και ταυτόχρονα να καλύπτουν έδαφος. Από την άλλη εμείς, ως γνωστόν, δεν έχουμε απολύτως κανένα χρονικό περιορισμό από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε, κινούμαστε με ρυθμούς χελώνας και αρνούμαστε να βάλουμε αυστηρό πρόγραμμα μετακινήσεων, διανυκτερεύσεων και στάσεων. Παράλληλα, η Αιθιοπία είναι μία τεράστια χώρα με δεκάδες λόγους για να μείνεις, δεκάδες πράγματα να δεις και να εξερευνήσεις και δεκάδες "θεματάκια" που μπορούν να σε κρατήσουν κολλημένο για καιρό. Στη συνάρτηση προσθέτουμε τις βίζες που έχουν ξεκινήσει να μετράνε αντίστροφα ήδη από το Nairobi και φτιάχνουμε για μία ακόμα φορά ένα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον κοκτέιλ το οποίο δύναται να κρατήσει το ενδιαφέρον της περιπλάνησης αμείωτο. 



"H Αιθιοπία μπορεί να ταυτίζεται με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό για το οποίο είναι ευρέως γνωστή (με τις όποιες παραλλαγές του βέβαια), παράλληλα όμως αποτελεί κοιτίδα της θρησκείας-κουλτούρας-κινήματος των Rastafari."

Η Λαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Αιθιοπίας (Federal Democratic Republic of Ethiopia) ή πρώην Αβησσυνία ή απλά Αιθιοπία έχει ιστορία που θα ζήλευαν πολλές ευρωπαϊκές ντίβες. Τοποθετημένη νοτιοδυτικά στο Κέρας της Αφρικής, τη χερσόνησο βορειοανατολικά της αφρικανικής ηπείρου, είναι η αρχαιότερη ανεξάρτητη χώρα της Αφρικής η οποία δεν κατάφερε να αποικιοκρατηθεί από καμία ευρωπαϊκή δύναμη κατά το ιμπεριαλιστικό πόκερ του Scrable for Africa πέραν της πενταετίας 1936-1941 οπότε και ορισμένες μεγάλες πόλεις ήταν υπό ιταλική κατοχή ενώ τα χρώματα της σημαίας της, λέγεται ότι αντέγραψαν πολλές αφρικανικές χώρες μετά την ανεξαρτητοποίησή τους. Οι επικρατέστεροι "νονοί" -καθώς οι απόψεις διίστανται- είναι οι αρχαίοι Έλληνες καθώς ετυμολογικά αντλεί τις ρίζες από το αιθ- και ὄψ δηλαδή καμένη όψη εξαιτίας του ιδιαίτερου χρώματος του δέρματος και έχει εντοπιστεί σαν χαρακτηρισμός και στα δύο ομηρικά έπη, Ηλιάδα και Οδύσσεια. Με περίπου 90 εκατομμύρια πληθυσμό και μέγεθος περίπου 10 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περίκλειστη χώρα στον κόσμο και η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στην Αφρική μετά τη Νιγηρία ενώ μελέτες αναφέρουν ότι ο πληθυσμός τείνει να αυξάνεται με ρυθμό 2-2.5% το χρόνο τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια. 


Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, η Αιθιοπία μπορεί να ταυτίζεται με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό για το οποίο είναι ευρέως γνωστή (με τις όποιες παραλλαγές του βέβαια), παράλληλα όμως αποτελεί κοιτίδα της θρησκείας-κουλτούρας-κινήματος των Rastafari. Το όνομα του κινήματος αντλείται από τον αυτοκράτορα Haile Selassie I (από τον τίτλο ευγενείας Ras (=κεφαλή) και το όνομα το οποίο πριν τη στέψη ήταν Tafari Makonnen προέκυψε το Ras tafari ή Rastafari). Ο αυτοκράτορας Selassie I θεωρείται προφήτης απεσταλμένος του Θεού και λατρεύεται με την ονομασία Jah ενώ το 1948 δώρησε 540 άκρες (2 τετραγωνικά χιλιόμετρα) από την ιδιωτική του περιουσία στην περιοχή του Shashemene όπου οι πιστοί από την Αιθιοπία, τη Τζαμάικα και άλλα μέρη της Καραϊβικής μπορούσαν να εγκατασταθούν στην Αφρική και να αφιερωθούν στο κίνημα του ρασταφαριανισμού. Ακόμα και το χαρακτηριστικό κίτρινο-κόκκινο-πράσινο τρίπτυχο των Rastafarians βασίζεται στα χρώματα της αιθιοπικής αυτοκρατορικής σημαίας στην οποία αποτίει φόρο τιμής  ενώ ο συνδυασμός του μαύρου-κόκκινο-πράσινου συμβολίζουν την υπόδουλη Αφρική και κάπως έτσι η γνωστή Rastafarian απόχρωση  έχει λόγο και υπόσταση.

Η σύγχρονη επιστήμη και τα αρχαιολογικά ευρήματα συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι στην Αιθιοπία έκανε τα πρώτα του βήματα ο Homo Sapiens και αυτό από μόνο του φτάνει για να τεντώσει το ιστορικό υπόβαθρο τουλάχιστον 200.000 χρόνια πίσω. Οι διάφορες δυναστείες, αυτοκρατορίες και βασίλεια ενίσχυσαν το πολίτευμα της μοναρχίας μέχρι και τους νεότερους χρόνους, τα οποία με τη σειρά τους εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία της χώρας και παράλληλα την πρόοδό της. Ένα μικρό κομμουνιστικό-μαρξιστικό διάλειμμα υποκινούμενο από την πρώην Σοβιετική Ένωση από το '74 έως το '91 το οποίο συνδυάστηκε με σημαντικές ανθρώπινες απώλειες, στάθηκε ικανό να προκαλέσει μία μικρή κοινωνικοπολιτική οπισθοδρόμηση αλλά το 1994, η ψήφιση νέου συντάγματος επανέφερε τους δημοκρατικούς θεσμούς και μία κυβέρνηση προϊόν εθνικών εκλογών η οποία υπάρχει μέχρι και σήμερα. Αν σε αυτό το ενδιαφέρον πολιτικό μείγμα προσθέσουμε μία πολύγλωσση κοινωνία 80 εθνοτικών ομάδων, το αλφάβητο του Ge'ez το οποίο αποτελεί τη μαγιά της Αμαρικής γλώσσας και είναι από τα αρχαιότερα στον κόσμο, το χριστιανισμό και την συνύπαρξη του με το Ισλάμ (τα 2/3 είναι χριστιανοί και το υπόλοιπο μουσουλμάνοι) και το γεγονός ότι η χώρα έχει υιοθετήσει και ακολουθεί ένα ημερολογιακό σύστημα το οποίο είναι 7 χρόνια και 3 μήνες πίσω από το Γρηγοριανό ημερολόγιο τότε σαφώς έχουμε να κάνουμε με μία χώρα με εξαιρετικό ενδιαφέρον.


"..η Αιθιοπία δεν έχει καμία σχέση τόσο με την υποσαχάρια όσο και με τη βόρεια μουσουλμανική Αφρική.."


Η Αιθιοπία εκτός από ιστορία όμως είναι μία όμορφη χώρα με διάφορα πρόσωπα ανάλογα με την οπτική γωνία που τη βλέπεις. Εύφορες πεδιάδες και ποτάμια στα νοτιοδυτικά, την πιο ζεστή και απόκοσμη περιοχή στον κόσμο στα βόρεια και παράλληλα τις μεγαλύτερες συνεχόμενες οροσειρές της Αφρικής στα κεντρικά με ύψη που φτάνουν τα 4.500 μέτρα. Φυσικά, όταν αναφέρεται κανείς σε ομορφιά, δεν μπορεί να μη συμπεριλάβει τους ανθρώπους αυτής της χώρας, οι οποίοι μαζί με τους γείτονες από Ερυθραία και Σομαλία (τις χώρες δηλαδή που συναπαρτίζουν το Κέρας της Αφρικής) αναγνωρίζονται και είναι οι πιο όμορφοι αφρικανοί με διαφορά από τον δεύτερο. Οι γυναίκες και οι άντρες Αιθίοπες φέρουν ινδοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά προσώπου έχοντας όμως καταφέρει να κλέψουν πολλές αφρικανικές ρίζες και χαρακτηριστικά και είναι οι μοναδικοί που έχουν τα δικά τους φυσικά μαλλιά. Δύσκολα θα συναντήσεις άντρα με ξυρισμένο κεφάλι σε αντίθεση με τους υποσαχάριους αφρικανούς που θέλουν 2-3 χρόνια για να καλλιεργήσουν τρίχες κατσαρές στην κυριολεξία οπότε και τα ξυρίζουν συνεχώς ενώ τα γυναικεία χτενίσματα ανεβάζουν τον πήχη πολύ ψηλά και απογειώνουν την θηλυκότητα. 

Macchiato
Injera
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η συνάρτηση για την εξερεύνηση αυτής της χώρας είχε γεμίσει με ένα σωρό μεταβλητές και απλά ήταν στο χέρι μας να τη δουλέψουμε σωστά για να προκύψει κάτι καλό. Γεγονότα όπως το ότι η αιθιοπική κουζίνα είναι πολύ πολύ ιδιαίτερη, ότι ο αιθιοπικός καφές είναι ότι καλύτερο υπάρχει από ποιότητα παγκοσμίως (τον οποίο τα ευρωπαϊκά αρπακτικά απομυζούν συνεχώς) και γενικότερα το ότι η χώρα δεν έχει καμία σχέση τόσο με την υποσαχάρια όσο και με τη βόρεια μουσουλμανική Αφρική, μας εξίταραν το ενδιαφέρον να ξεχυθούμε στους δρόμους της και να βάλουμε στην άκρη την κούραση και την όποια κόπωση είχε μπολιάσει στη μεταξύ μας σχέση. 

Injera με shiro tegabino
Το βράδυ της Πέμπτης (16/01) στο εστιατόριο του -ας πούμε- ξενοδοχείου πέσαμε με τα μούτρα στους καφέδες, τις αιθιοπικές μπύρες και φυσικά στην injera. Η injera λοιπόν είναι το εθνικό πιάτο της Αιθιοπίας και επί της ουσίας είναι μία αφράτη νωπή κρέπα η οποία έχει ξινή γεύση, φτιάχνεται από το σιτηρό teff που καλλιεργείται και φυτρώνει στη χώρα και σερβίρεται σε τεράστιο κυκλικό δίσκο συνοδευόμενη από λαχανικά, όσπρια, κρέας και λοιπές τοπικές "αλοιφές". Τρώγεται φυσικά με τα χέρια (πάντα με το δεξί καθώς το αριστερό θεωρείται το βρώμικο) και πολλές φορές μπορεί να σερβιριστεί ως ρολό αντί ψωμιού. Ένας δίσκος είναι επαρκής για 3-4 άτομα ανάλογα με την ποσότητα των συνοδευτικών αλλά εκείνο το βράδυ με την πείνα και την κούραση που είχαμε δύο δίσκοι δεν μας έφτασαν. Το συγκεκριμένο φαγητό ή που θα το λατρέψεις ή που θα το μισήσεις και ενώ η Γεωργία ήταν ο επίσημος παμφάγος δοκιμαστής του ταξιδιού με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της, ο Νίκος τελικά αποδείχτηκε λάτρης του συγκεκριμένου παραδοσιακού εδέσματος παίρνοντας το αίμα του πίσω. Το ugali/ sadza/ pup ή κοινώς ο πυχτός χυλός καλαμποκάλευρου που τρώει όλη η υποσαχάρια Αφρική δεν μπορεί να συγκριθεί καν με την injera (απλά ιεροσυλία) και κάπου εκεί αρχίσαμε να μπαίνουμε στο νόημα της βαθιάς διαφορετικότητας των χωρών. 

Οι Ολλανδοί φίλοι μας είχαν διαβάσει στον τουριστικό οδηγό ότι εκείνες τις ημέρες διοργανώνονταν εορτασμοί και εκδηλώσεις για τα Θεοφάνια σε όλη την επικράτεια με τον βορά βέβαια όπου συγκεντρώνονται οι περισσότεροι Αιθίοπες χριστιανοί να κρατάει τα σκήπτρα. Επειδή όμως οι βόρειες επαρχίες μας έπεφταν κάπως μακρυά (τουλάχιστον 2.000 χλμ) ρωτώντας μάθαμε ότι ωραίοι εορτασμοί γίνονται και σε κάποιες νότιες πόλεις κοντά στα σύνορα και φυσικά άμεσα προσεγγίσιμες από εμάς. 

Την Παρασκευή (17/01) το πρωί λοιπόν, αφού προμηθευτήκαμε τοπική κάρτα SIM από τον τοπικό ΟΤΕ (δεν υπάρχει ιδιωτική εταιρία κινητής τηλεφωνίας στην Αιθιοπία) ακολουθώντας τη διαδικασία δήλωσης όπως ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα, ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το Arba Minch. Εις γνώση μας προσπεράσαμε ένα από τα πιο διάσημα, προβεβλημένα και προβλέψιμα "αξιοθέατα" της χώρας που δεν είναι άλλο από τις φυλές του νότου στην κοιλάδα του Όμο. Ανάμεσα στις πολλές φυλές, ξεχωρίζουν οι Mursi, η φυλή που έχει γίνει γνωστή επειδή τοποθετεί ένα πιάτο στο κάτω χείλος και κάνει φανταχτερούς χρωματισμούς στο πρόσωπο και το γυμνό σώμα. Ακούσαμε τα χειρότερα περί ανεπαίσχυντης εμπορευματοποίησης από πάρα πολλούς ταξιδιώτες και έτσι αποφασίσαμε απλά να μη δώσουμε καμία σημασία στο όλο αξιοθέατο που χρόνο με το χρόνο γίνεται αυτό πιο φτωχό και οι Mursi πιο πλούσιοι.

Η τροπική σαβάνα είχε δώσει εδώ και μερικές μέρες τη θέση της στις ξερές πεδιάδες και ημιερήμους. Παρ' όλο που η νότια Αιθιοπία είναι εύφορη και πράσινη, εμείς πετύχαμε την περίοδο της ξηρασίας με το γνώριμο κίτρινο χρώμα να κυριαρχεί παντού. Κάποια κομμάτια ασφάλτου ήταν φρέσκα λες και τα είχαν στρώσει την προηγούμενη ημέρα και κάποια άλλα ήταν το λιγότερο επικίνδυνα με τα ζωντανά να κινούνται με απόλυτη άνεση στο μέσον του δρόμου και μεις να αναρωτιόμαστε αν οι βοσκοί το κάνουν επίτηδες ή απλά τους είναι δύσκολο να φέρουν βόλτα ένα κοπάδι. Από τα συνολικά 300 χλμ της διαδρομής, τα τελευταία 100 ήταν εκτός δρόμου και αυτό το κομμάτι είχε μία ξεχωριστή ομορφιά με τις ακακίες, τα μικρά χωριουδάκια και τις καμήλες να πλαισιώνουν το όλο σκηνικό πολύ αρμονικά το οποίο δύσκολα θύμιζε Αφρική και έφερνε περισσότερο σε Μεσόγειο. Η βραδιά μας βρήκε στο Konso, ένα αδιάφορο χωριό σε ένα πιο αδιάφορο -ας πούμε- κάμπινγκ το όποιο είχαμε βρει στον τουριστικό οδηγό και από το οποίο το μοναδικό που έχουμε να θυμόμαστε είναι τον ιδιοκτήτη και τις φιλότιμες προσπάθειες του να μας κλέψει με κάθε τρόπο ακόμα και στα ρέστα.
 
Κατασκήνωση στο Arba Minch
Το Σάββατο (18/01) αναχωρήσαμε για το Arba Minch όπου θα περνούσαμε το σαββατοκύριακο και παράλληλα θα βλέπαμε τους εορτασμούς των Θεοφανίων. Η απόσταση από το Konso ήταν μόλις 90 χλμ και έτσι φτάσαμε πολύ νωρίς κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό σαφάρι αναζήτησης κάποιου νορμάλ καταλύματος αφού θέλαμε να αράξουμε για μερικές ημέρες.

Λίμνη Abaya - Arba Minch
Τελικώς καταλήξαμε σε ένα αρκετά οικονομικό ξενοδοχείο με χώρο για κάμπινγκ με θέα τις κόκκινες λίμνες Abaya και Chamo, όπου στήσαμε σαν άνθρωποι τα αυτοκίνητα και μπορέσαμε για πρώτη φορά μετά από 4 ημέρες να κάνουμε μία καλή καθαριότητα από τους σκονισμένους δρόμους του Marsabit και εντεύθεν. Βγήκε πολύ χώμα και σκόνη και η αλήθεια είναι ότι αυτό το διάλειμμα έγινε την κατάλληλη στιγμή. Το απογευματάκι λοιπόν και με έναν συνοδό από το ξενοδοχείο πήγαμε γεμάτοι περιέργεια να δούμε τους εορτασμούς των Θεοφανίων της Αιθιοπικής Χριστιανικής Εκκλησίας. Μετά από ένα μισάωρο περπάτημα, φτάσαμε σε μία τεράστια αυλή όπου συγκεντρωμένος κόσμος άκουγε έναν ιεροκήρυκα πλάι στον οποίο βρίσκονταν και αρκετοί ιερωμένοι. Ο κόσμος -άντρες και γυναίκες- ήταν καλυμμένοι με λευκά μαντήλια και ήταν προσηλωμένοι στον ομιλούντα. Η παρουσία μας ξένισε πολλούς αφού δεν υπήρχε άλλος ξένος ούτε για δείγμα και ήμασταν κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες στο γάλα. Οι περισσότεροι μας κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω και ήταν λίγοι αυτοί που εξέφρασαν την περιέργειά τους με ένα μειδίαμα. Ακριβώς το ίδιο μειδίαμα που βλέπει κανείς και στις ελληνορθόδοξες εκκλησίες. Αυτό της υποκρισίας, της αλαζονείας, της ανωτερότητας, των εντυπώσεων. Έχει πολλά κοινά ο χριστιανισμός τελικά.. Με το πέρας των ομιλιών, ο συνοδός μας γύρισε πίσω παρ΄ όλο που τη νύχτα οι εορτασμοί θα κορυφώνονταν με χορούς και φαγητά και απ' ότι καταλάβαμε, μάλλον η παρουσία μας δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Σε όλα τα παραπάνω συνέβαλλε το γεγονός ότι ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι επισκέπτες και παράλληλα το ότι οι ντόπιοι δεν ήταν συνηθισμένοι σε επισκέψεις όπως γίνεται στο βορά όπου οι χριστιανικές εορτές είναι πρώτης τάξης show για τους τουρίστες όπου βέβαια υπάρχει και το ανάλογο οικονομικό αντιστάθμισμα. 


"..φροντίστε όλοι όσοι έχετε παραπονεθεί για αποστάσεις και ευθείες που δεν τέμνονται, να επαναξιολογήσετε και να δείτε με πιο ψύχραιμο και ώριμο τρόπο τις αληθινές αντανακλάσεις και να διαβάσετε τα πραγματικά μηνύματα που σας δίνει η συναναστροφή σας με το σύντροφό σας."  


Τις υπόλοιπες δύο ημέρες (Κυριακή & Δευτέρα 19-20/01) δεν κάναμε απολύτως τίποτα και απλά αφιερώσαμε το χρόνο μας σε βόλτες στην πόλη, περισσότερες γευστικές δοκιμές injera με διαφορετικά παρελκόμενα και δυνατούς καυγάδες με αρκετή ένταση φυσικά χωρίς σοβαρό λόγο. Οι Ολλανδοί συνταξιδιώτες είχαν ήδη αναχωρήσει από την Κυριακή και έτσι είχαμε μείνει και πάλι μόνοι να σχεδιάσουμε τη συνέχεια και το υπόλοιπο των διαδρομών. 

Κατασκήνωση στις όχθες της λίμνης Langano
Την Τρίτη (21/01) το πρωί αναχωρήσαμε και μεις για την πρωτεύουσα με κατεύθυνση βόρεια. Η Addis Ababa απήχε περίπου 550 χιλιόμετρα και όπως ήταν φυσικό αναζητήσαμε τρόπους για να μοιράσουμε την απόσταση. Κάπως έτσι η βραδιά μας βρήκε να κατασκηνώνουμε δίπλα στη λίμνη Langano, η οποία θεωρείται πολύ δημοφιλής προορισμός από τους ντόπιους. Εμείς, από την πλευρά μας, θα δυσκολευτούμε να βρούμε κάτι να θυμόμαστε. Ειδικά αν μπούμε στη διαδικασία να τη συγκρίνουμε με τις δικές μας λίμνες, τότε μάλλον θα θέλουμε να την ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το χωράφι-κάμπινγκ που στήσαμε βρεχόταν από το νερό αλλά πέραν αυτού, τίποτε δεν φαινόταν εξωτικό ή έστω ρομαντικό.

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε παιδευτεί με το GPS να βρούμε το συγκεκριμένο -ας πούμε- κάμπινγκ αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχαμε κουραστεί να ξεσπάει ο ένας πάνω στον άλλο με το παραμικρό. Η μεγάλη αυτή χρονικά περιπλάνηση και η συνύπαρξη-συμβίωση 24 ώρες το 24ωρο είχε τεντώσει τις αντοχές και τις ανοχές της σχέσης τόσο που ήταν έτοιμες να σπάσουν. Το βλέπαμε και το αναγνωρίζαμε αλλά λίγα πράγματα μπορούσαμε να κάνουμε και γιατί δε θέλαμε και γιατί δεν μπορούσαμε. Η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής έμοιαζε με μία προσωρινή λύση αλλά μέχρι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο για ένα ζευγάρι να ισορροπήσει και να μοιράσει το χωροχρόνο του έτσι που ο καθένας να παίρνει ίσο μερτικό υπό ΚΣ. Αν φορτώσουμε τη συνάρτηση με μεταβλητές όπως η συμβίωση σε ένα αυτοκίνητο για 20 σχεδόν μήνες, η πιστή και απαρέγκλιτη ακολουθία του ίδιου προγράμματος και η αδυναμία απαγκίστρωσης από αυτό και φυσικά τα χούγια και παραξενιές του κάθε ατόμου, αυτομάτως οι αντανακλάσεις που προκαλούνται είναι τουλάχιστον τοξικές για μία σχέση. Δεν μάθαμε ποτέ πως αντιδρούν και αλληλεπιδρούν άλλα ζευγάρια ταξιδιωτών μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα στους δρόμους και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για την περίπτωσή μας. Το μοναδικό που ξέρουμε όμως είναι τι θέλουμε και τι δε θέλουμε και η λύση στη δεύτερη εξίσωση σίγουρα δεν είναι ο χωρισμός. Παρ' όλα αυτά, φροντίστε όλοι όσοι έχετε παραπονεθεί για αποστάσεις και ευθείες που δεν τέμνονται, να επαναξιολογήσετε και να δείτε με πιο ψύχραιμο και ώριμο τρόπο τις αληθινές αντανακλάσεις και να διαβάσετε τα πραγματικά μηνύματα που σας δίνει η συναναστροφή σας με το σύντροφό σας. 


Τη Τετάρτη (22/01) ξεκινήσαμε νωρίς για την πρωτεύουσα και μέχρι να φτάσουμε είχαμε προλάβει να δώσουμε άλλο ένα δυνατό ματς του οποίου η ένταση το έβαζε άνετα στο Hall of Fame. Παρ' όλα αυτά καταφέραμε να βρούμε -ευκολότερα αυτή τη φορά- το χώρο όπου θα "κατασκηνώναμε" και να βολευτούμε μια χαρά. Αυτή τη φορά δεν ήταν ένα -ας πούμε- κάμπινγκ αλλά ένα κράμα λίγο από χοτέλ, λίγο από μοτέλ και λίγο από μπορντέλ. 


Και για να λήξει κάπου εδώ το κουραστικό πλέον "ας πούμε κάμπινγκ", να διασαφηνίσουμε τι εννοούμε τουριστικό κατάλυμα στην Αιθιοπία και τι περίπου θα συναντήσει ο σημερινός επισκέπτης. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν έχει τουρισμό με δυτικούς όρους και φυσικά δεν μπορεί να τους εξυπηρετήσει με τις ανάλογες υποδομές. Την περασμένη χρονιά περίπου 600.000 τουρίστες επισκέφτηκαν τα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία και τα φυσικά αξιοθέατα της Αιθιοπίας με την Ethiopian Airlines να κρατάει επάξια τη σημαία του πρεσβευτή της χώρας. Ο αριθμός αυτός είναι μόλις ο μισός σε σχέση με τη γείτονα Κένυα ενώ αν το συγκρίνουμε ακόμα και με την Ελλάδα που το τουριστικό προϊόν είναι το βαρύτερο βιομηχανικό χαρτί με πάνω από 20 εκατομμύρια αφίξεις το 2014, τότε καταλαβαίνετε ότι οι Αιθίοπες πάσχουν. Χώροι κατασκήνωσης δεν υπάρχουν λοιπόν και σε όλες μας τις διανυκτερεύσεις απλά μέναμε στις τεράστιες αυλές των ξενοδοχείων και χρησιμοποιούσαμε είτε εξωτερικές τουαλέτες είτε μας έδιναν κλειδί από κάποιο δωμάτιο. Τα δε ξενοδοχεία τους έχουν την τυπική διάταξη με έναν ενιαίο χώρο υποδοχής μαζί με το εστιατόριο στο ισόγειο και τα δωμάτια στους επάνω ορόφους. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με ένα κανονικό ξενοδοχείο είναι ότι τα αιθιοπικά ξενοδοχεία έχουν διπλή οργάνωση και λειτουργούν παράλληλα ως οίκοι ανοχής έχοντας συνήθως στο πίσω μέρος έξτρα δωμάτια για να μην μπερδεύονται οι πελάτες από τους "πελάτες" ενώ το δίκτυο υποδοχής και φιλοξενίας των "πελατών" είναι τόσο εύρυθμο που δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος κάνει τι και μόνο αν κάτσεις και τους παρατηρήσεις μπαίνεις στο νόημα. Το σύστημα αυτό εφαρμόζει η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων στην Αιθιοπία και δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κατάλυμα όπου δεν υπήρχαν πονηρά ζευγαράκια τριγύρω. Στην πρωτεύουσα και τα μεγάλα αστικά κέντρα η κατάσταση είναι πιο συγκεκαλυμμένη ενώ στην επαρχία τα πράγματα μπορείς να πεις ότι είναι πιο ξεκάθαρα. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται επίσης τα περισσότερα μεμονωμένα μπαρ, εστιατόρια και νυχτερινά μαγαζιά τα οποία μέχρι κάποια ώρα σερβίρουν φαγητό ενώ πιο αργά το αλκοόλ και η μουσική παίρνει τη θέση που τους αξίζει και παράλληλα το κέφι απογειώνεται μαζί με τη λίμπιντο. Με αυτό τον τρόπο όλα γίνονται πιο εύκολα.. Παρά ταύτα, ποτέ δεν νιώσαμε άβολα, άσχημα ή αμήχανα μιας και όλα γίνονται με απόλυτη φυσικότητα και ανεκτικότητα από τους πάντες. 


Στην Addis Ababa λοιπόν καταφέραμε να βολευτούμε στο Baro Pansion, ένα από τα δημοφιλέστερα μέρη στην κοινότητα των ταξιδιωτών λόγω χαμηλής τιμής, γεωγραφικής θέσης και ευκολίας στις μετακινήσεις στην κεντρική αγορά. Κατευθείαν βγήκαμε βόλτα στο κέντρο για καφέ, injera, pizza και παρατήρηση των ανθρώπων και του τρόπου ζωής. 


"..για δεύτερη φορά στο ταξίδι, γνωρίσαμε έναν ακόμα Έλληνα ταξιδιώτη backpacker!"


Η Αιθιοπία και οι Αιθίοπες δεν είναι Αφρικανοί και υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να τεκμηριώσουν αυτή την τοποθέτηση. Θέλεις που δεν ξέρουν τι θα πει άποικος και έτσι η επιχειρηματικότητα που ανθεί ανήκει 100% σε αιθιοπικά συμφέροντα, θέλεις που έχουν διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά και όπως αναφέραμε παραπάνω έχουν όλοι τα δικά τους φυσικά μαλλιά (όταν παρατηρείς την εξωτερική εμφάνιση σε μεγάλη κλίμακα σου κάνει μεγάλη διαφορά), θες που έχουν τη δική τους κουζίνα η οποία εκτός από μοναδική και ιδιαίτερη θεωρείται από τις πιο ακριβοπληρωμένες εθνικές κουζίνες (κάντε πως πηγαίνετε σε αιθιοπικό εστιατόριο ειδικά οι της πρωτευούσης), θες που ο καφές και όχι το αποικιοκρατικό τσάι αντικαθιστά την καθημερινή συνήθεια της πρωινής ντόπας και πνευματικής αφύπνισης στην οποία αφιερώνουν χρόνο και μεράκι διάολε (!), θες που δεν κουβαλούν τίποτα στο κεφάλι αλλά στα χέρια, θες που από την ιταλική κατοχή έμαθαν και κράτησαν την pasta, την pizza και τον espresso και έχουν μάθει να την κάνουν εξίσου καλά με τους Ιταλούς, θες που είναι βαθιά πιστοί Χριστιανοί με σπουδαία έθιμα και παραδόσεις. Είναι πολλά λοιπόν αυτά που κάνουν την Αιθιοπία ιδιαίτερη και φυσικά μας πήρε ημέρες να τα διαπιστώσουμε και να τα αναλύσουμε και καθημερινά η συναναστροφή μας με αυτό το λαό ήταν μία μεγάλη έκπληξη για εμάς. 

Maurits & Marloes
Στην πρωτεύουσα συναντήσαμε ξανά τους Ολλανδούς φίλους μας με τους οποίους βγήκαμε για καφέ και φαγητό αρκετές φορές. Μία βλάβη στο αυτοκίνητό τους, δεν τους επέτρεψε να φύγουν όσο γρήγορα θα ήθελαν αλλά δεν τους χάλασε και ιδιαίτερα μιας και η συγκεκριμένη πόλη είναι μεγάλη ξελογιάστρα, έχει συνεχή ρυθμό και η εγκληματικότητα είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα μιας και τους ξένους τους προσέχουν όλοι πως και πως. 

Η Addis βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 2.300 μέτρων και είναι η κοιτίδα της αφρικανικής πολιτικής, διπλωματικής και ιστορικής σκηνής. Δεν αποκαλείται άδικα η "πολιτική πρωτεύουσα" της Αφρικής αφού τα κεντρικά γραφεία της Αφρικανικής Ένωσης έχουν έδρα εκεί ενώ αποτελεί τη βάση για πολλούς μεγαλόσχημους αφρικανικούς και διεθνείς οργανισμούς. Με περίπου 4 εκατομμύρια πληθυσμό, είναι το μεγάλο οικονομικό και διοικητικό κέντρο της Αιθιοπίας και είναι εκεί που ο ταξιδιώτης θα πάρει μία αληθινή γεύση από Αιθιοπία ακόμα κι αν δε βγει προς την επαρχία.

Γεωργία & Σπύρος με τα μούτρα 
στην injera
Παρ' όλο που στις πόλεις ασφυκτιούμε και κοιτάμε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, συνολικά στην πρωτεύουσα κάτσαμε 9 ημέρες και μέσα σε αυτό το διάστημα κάναμε αρκετά πράγματα. Το πιο σημαντικό βέβαια ήταν οι γνωριμίες χωρίς τις οποίες δε θα κάναμε τίποτα και για δεύτερη φορά στο ταξίδι μετά τη Μποτσουάνα, γνωρίσαμε έναν ακόμα Έλληνα ταξιδιώτη backpacker! Ο Σπύρος από την Κέρκυρα, είχε "απολαύσει" ένα ακόμα καλοκαίρι στο αγαπημένο του νησί όπου είχε βγάλει άλλη μία δύσκολη τουριστική σεζόν (ιδιοκτήτης ελληνικής ταβέρνας και πολύ καλός μάγειρας) και αυτή τη χρονιά είχε αποφασίσει να ταξιδέψει στην Αιθιοπία. Τα προηγούμενα χρόνια είχε προλάβει να εξερευνήσει Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Καμπότζη και φυσικά αρκετή Ευρώπη όλα ως backpacker. Ο φίλος μας συνδύαζε το ιδανικό 6 μήνες εργασία και 6 μήνες ταξίδια (όπως έκανε και ο Bruno από τη Γαλλία) και φυσικά του βγάλαμε το καπέλο μόλις άρχισε να μας αναλύει τον τρόπο που ταξίδευε. Για κάποιο λόγο αναπτύξαμε σχεδόν άμεσα μία εξαιρετική χημεία ενώ βρεθήκαμε να έχουμε περισσότερα κοινά από όσα αρχικά νομίζαμε και κάπως έτσι αποφασίσαμε για πρώτη φορά στο ταξίδι να κάνουμε χώρο και για τρίτο στον πιστό μας Ζήκο. Το άδειασμα και η αναδιάταξη ήδη από τη Ζάμπια τελικά έπιασε τόπο και η χρονική συγκυρία αποτέλεσε βάλσαμο για τους λόγους που αναφέρθηκαν και παραπάνω. 

Εθνικό Στάδιο Addis Ababa
Με το Σπύρο, τρεις νεαρούς τρελούς Αυστριακούς (τον Rafael, τον Lucas και τον Constantine) που έκαναν το δικό τους Afrotrip, με τον Maurits και την Marloes και μερικούς ακόμα από το ξενοδοχείο που μέναμε, την Κυριακή (26/01) παρακολουθήσαμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Όπως μάθαμε από τους ντόπιους, επρόκειτο για το ντέρμπι κορυφής St George (η μεγαλύτερη ετικέτα μπύρας και ομώνυμος χορηγός της ομάδας) εναντίον Bunna (ο καφές στα Αμαρικά) δηλαδή μπύρα εναντίον καφέ. Το γήπεδο δεν ήταν κατάμεστο αλλά υπήρχε αρκετός παλμός στις εξέδρες. 

Η εξέδρα στην οποία κάτσαμε ήταν του Αγιώργη, ο οποίος ήταν το φαβορί και σαν ομάδα ήταν εφάμιλλος του Ολυμπιακού με δεκάδες πρωταθλήματα και φυσικά την ανάλογη γκρίνια από τους αντιπάλους ενώ ο Bunna εκτός από δυο πρωταθλήματα, δεν είχε να αντιπαραθέσει κάτι ιδιαίτερο τουλάχιστον σε επίπεδο κατακτήσεων. Τρομερή εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι καμιά δεκαριά μουσουλμάνοι οπαδοί έκαναν την προσευχή τους μπροστά στις κερκίδες χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει-εμποδίσει κι ενώ η Αιθιοπία θεωρείται και είναι μία από τις πιο προσηλωμένες χώρες του ορθόδοξου δόγματος μαζί με την Ρωσία, την Ελλάδα και την Αρμενία. Το ματς τελικά έληξε 4-0 υπέρ του φαβορί με τους φιλοξενούμενους να μένουν από βασικό τερματοφύλακα από το 1' λεπτό και γενικότερα να μην είναι σε τόσο καλή μέρα. Παρ' όλα αυτά η κερκίδα δεν σταμάτησε να φωνάζει και να προσπαθεί να εμψυχώσει τους παίκτες ενώ η δική μας πλευρά κοιτούσε πως και πως τις δικές μας αντιδράσεις με πολύ αθώο όμως τρόπο χωρίς ποτέ να προσπαθήσουν να μας επιβάλλουν την ομάδα τους. Μετά τον αγώνα, η πολυεθνική παρέα μεταφέρθηκε σε ένα διπλανό πάρκο όπου και συνεχίσαμε τη διασκέδαση με pizza, injera και άφθονη βαρελίσια.

Άγιος Γεώργιος - Addis Ababa
Η Τρίτη (28/01) ήταν η μέρα των τουριστικών δραστηριοτήτων και φυσικά η Addis Ababa στέκεται επάξια και σε αυτό τον τομέα. Για αρχή επισκεφτήκαμε τον ορθόδοξο καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος βέβαια είναι κλειστός για το κοινό αλλά παραμένει εντυπωσιακός λόγω του σχήματος και μεγέθους του (σχηματίζει ένα οκτάγωνο). Ο ναός αυτός κάηκε από τους Ιταλούς επιδρομείς αλλά αναστηλώθηκε αργότερα από τους Αιθίοπες ενώ πολλές ενθρονίσεις και στέψεις είχαν πραγματοποιηθεί εντός του. Παρά το γεγονός ότι παραμένει κλειστός, πολλοί πιστοί προσέρχονται για να προσευχηθούν ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι κολλούν το πρόσωπο τους στους γύρω τοίχους για να είναι σε πλήρη επαφή με το Θεό(;). Όπως ήταν φυσικό, ένας επιστάτης φρόντισε να μας θυμίσει πως η βλακεία είναι αήττητη και φυσικά δεν γνωρίζει σύνορα και θρησκείες και απαίτησε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε το εξωτερικό του ναού αν προηγουμένως δεν είχαμε προμηθευτεί "ειδικό" εισιτήριο. Ξενερωμένοι περισσότερο με τη συμπεριφορά και όχι με την ηλίθια παρατήρηση-εντολή (είχαμε ήδη προλάβουμε να τον αποθανατίσουμε ούτως ή άλλως) συνεχίσαμε για το επόμενο μουσείο. 

Πως θα ήταν 
ολόκληρη 
η Lucy
Σειρά είχε το Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας, το οποίο ήταν στη μικρή λίστα του Pin Project πριν την αναχώρηση. Στο συγκεκριμένο μουσείο βρίσκονται πολλά σημαντικά ευρήματα από την παλαιολιθική εποχή και παράλληλα ο σκελετός (όχι ολοκληρωμένος) της Lucy ή Dinkinesh (στα αμαρικά σημαίνει "Είσαι θαυμάσιος"). Η Lucy είναι ο αρχαιότερος Αυστραλοπίθηκος που ανακαλύφθηκε ποτέ και είδε το φως της αρχαιολογικής σκαπάνης το 1974. Αποτελεί έναν από τους κοντινότερους ανθρώπινους απογόνους και έχει ηλικία 3.2 εκατομμύρια χρόνια. Το γεγονός ότι βρέθηκε σημαντικό μέρος ευρημάτων (40% του σκελετού) το κάνουν μοναδικό στους κόλπους της αρχαιολογίας που ασχολείται με την εξέλιξη των ειδών και πρόκειται για μία νέα γυναίκα με ύψος περίπου 1.10 μέτρα. Εκτός από τη Lucy, το μουσείο έβριθε αρχαιολογικών ευρημάτων και με εξαιρετικό τρόπο παρουσιαζόταν η ανθρώπινη εξέλιξη μέχρι και σήμερα. Πέραν αυτών, ο επόμενος όροφος περιείχε αρκετούς ζωγραφικούς πίνακες σχετικούς με την Αιθιοπική ιστορία και ορθοδοξία και είδη λαϊκής τέχνης και λαογραφίας από την καθημερινότητα των Αιθιόπων. Είχαμε να πάμε σε μουσείο από τη Ρουάντα και τελικά η επίσκεψη αυτή αποδείχθηκε άκρως ενδιαφέρουσα, ενημερωτική και δημιουργική. 


"Στο σημείο αυτό θα γίνουμε πολύ κακοί και θα μιλήσουμε άσχημα αλλά δυστυχώς αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και που ο καθένας κοίταξε να βολέψει το κώλο του τα τελευταία 25-30 χρόνια ανεξαρτήτως προσόντων, ικανοτήτων, εμπειρίας, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού και που όλοι κοιτάνε πως θα κλαφτούν για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος, γι' αυτή τη χώρα εμείς ντρεπόμαστε."


Κατά την παραμονή μας στην πρωτεύουσα, φροντίσαμε να κάνουμε άλλον ένα έλεγχο στο Ζήκο (όπως είχε κάνει στην Ουγκάντα ο φίλος μας ο Mark) για να βεβαιωθούμε ότι η κατάσταση είναι σταθερή σε ότι έχει να κάνει με το τούρμπο και τη μικρή διαρροή που υπήρχε. Βέβαια αυτός ο έλεγχος θα σήμαινε πολλά για τη συνέχεια και πιο ειδικά για την μετάβαση προς την Ευρώπη. Με τη Συρία σε εμπόλεμη κατάσταση, οι δύο εναπομείνασες λύσεις ήταν από Αίγυπτο ή από Ισραήλ αμφότερες με οχηματαγωγό πλοίο. Ο Bruno όμως ήδη από το Nairobi μας είχε βάλει φωτιά στο μυαλό και ως πολυταξιδεμένος μας είχε προτείνει την τρελή διαδρομή Σουδάν-Σαουδική Αραβία-Όμαν-Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι)-Ιράν-Τουρκία και τελικά Ελλάδα και όπως είναι φυσιολογικό είχαμε ξετρελαθεί στην ιδέα ότι θα παρατείναμε κι άλλο το ταξίδι και μάλιστα μέσω Μέσης Ανατολής. Το είχαμε δουλέψει αρκετά το σενάριο και μάλιστα είχαμε δώσει λύση στο -φαινομενικά- μεγαλύτερο εμπόδιο το οποίο ήταν η διάσχιση της Σαουδικής Αραβίας. Ως ανύπαντροι, η Γεωργία δεν μπορούσε επουδενί να πατήσει το πόδι της στη χώρα και έτσι είχαμε αποφασίσει να χωριστούμε προσωρινά με το Νίκο να διασχίζει τη χώρα οδικώς σε 4 ημέρες (ούτως ή άλλως μόνο transit βίζα μπορείς να πάρεις) και να συναντηθούμε στο Ντουμπάι όπου η Γεωργία θα είχε προηγουμένως πετάξει και θα περίμενε φιλοξενούμενη σε φίλους. Τα βασικά όμως κωλύματα ήταν δύο και δυστυχώς δεν περνούσαν από το χέρι μας. Το ένα είχε να κάνει με τον κουρασμένο Ζήκο και την αβεβαιότητα που εγγυόταν η ασθένεια στα "πνευμόνια" του και το άλλο ήταν γραφειοκρατικό και είχε να κάνει με την ανανέωση του Carnet το οποίο έληγε σε 2 μήνες. Κι αν το πρόβλημα του αυτοκίνητου φαινόταν πιο δυσεπίλυτο, η ανανέωση του Carnet που ήταν σχεδόν πανεύκολη τελικά αποδείχθηκε πιο δύσκολη κι από τον κύβο του Ρούμπικ. Όχι λόγω γραφειοκρατίας αλλά λόγω ανεπάρκειας.

Ο μηχανικός λοιπόν, αφού έπαθε την πλάκα του για το πόσο καθαρό ήταν το φίλτρο πετρελαίου και πως ένας common rail είχε κάνει τόσα πολλά χιλιόμετρα με τόσο κακό καύσιμο, αφού τελικά πίστεψε ότι όντως είχαμε έρθει από Ελλάδα με αυτό το αυτοκίνητο, τελικώς αποφάνθηκε ότι όσα περισσότερα χιλιόμετρα κάνεις, τόσο ανεβάζεις το ρίσκο σχετικά με την αστοχία του τούρμπο. Η απόφαση ήταν στο χέρι μας. 

Πάμε και στην ΕΛΠΑ λοιπόν. Στο σημείο αυτό θα γίνουμε πολύ κακοί και θα μιλήσουμε άσχημα αλλά δυστυχώς αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και που ο καθένας κοίταξε να βολέψει το κώλο του τα τελευταία 25-30 χρόνια ανεξαρτήτως προσόντων, ικανοτήτων, εμπειρίας, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού και που όλοι κοιτάνε πως θα κλαφτούν για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος, γι' αυτή τη χώρα εμείς ντρεπόμαστε. Και εξηγούμαστε: 

Στις οδηγίες ανανέωσης του Carnet αναφέρεται ρητά ότι μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε χώρα υπάρχει αντίστοιχη αυτοκινητιστική λέσχη με τη σύμφωνη γνώμη της εκδούσας αρχής, δηλαδή της ΕΛΠΑ. Έτσι λοιπόν ήρθαμε σε επικοινωνία με την αντίστοιχη λέσχη του Ντουμπάι, οι οποίοι μας ενημέρωσαν ότι συμφωνούν για την ανανέωση στη χώρα τους και το μόνο που χρειάζονταν ήταν ένα γαμημένο email από την ελληνική αρχή. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το email δεν πήγε ποτέ λόγω ανεπάρκειας, λόγω ασχετοσύνης, λόγω ανικανότητας. Μάταια προσπαθούσαμε να βρούμε στο τηλέφωνο τη μοναδική υπάλληλο της ΕΛΠΑ, κα Μαρία Σταθοπούλου, η οποία υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνη για το συγκεκριμένο έγγραφο, μάταια στέλναμε email σε όλο τον οργανισμό μπας και φιλοτιμηθεί να απαντήσει κανένας υπεύθυνος. Από τις 23/01 οπότε και έγινε η πρώτη επικοινωνία, κατάφεραν να καταλάβουν τι θέλαμε και να μας απαντήσουν υπεύθυνα -εννοείται μετά από οργισμένα email και τηλέφωνα γεμάτα προσβολές και ύβρεις- στις 11/02. Μόνο που εμείς δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να ξυπνήσουν οι της ΕΛΠΑ και να δώσουν την έγκρισή τους για παράταση του Carnet καθώς σε περίπτωση που στράβωνε -για οποιοδήποτε λόγο- το θέμα Μέσης Ανατολής, θα έπρεπε να έχουμε βγει από Σουδάν προς Αίγυπτο στις 09/03 έχοντας καλύψει και τα 2/3 της Αιθιοπίας που μας είχαν μείνει. Πριν μας πείτε υπερβολικούς, κακούς, εξυπνάκηδες, βολεψάκηδες και πάει λέγοντας, απλά σκεφτείτε πόσες φορές ήρθε πίσω μία υπόθεσή σας, πόσες φορές χρειάστηκε να πληρώσετε γρηγορόσημο για να προχωρήσετε μία δουλειά σας σε κάποια υπηρεσία του Ελλαδιστάν λόγω ανεπάρκειας, ασχετοσύνης, βλακείας ή πολύ περισσότερο επειδή κάποιος ή κάποια κατείχε μία θέση επειδή είχε βύσμα. Απλά εμείς είχαμε την τύχη-ατυχία να είμαστε στο δρόμο και να ζητούμε από έναν οργανισμό και έναν υπάλληλο να κάνει τη δουλειά του, όχι να υπερβάλλει εαυτόν. 

(Για το πόσο μεγάλο μπουρδέλο είναι ο οργανισμός που λέγεται ΕΛΠΑ αρκεί να αναφέρουμε ότι τα χρήματα της εγγύησης δόθηκαν χωρίς κανείς τους να αναρωτηθεί αν το αυτοκίνητο έχει επιστρέψει. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε πουλήσει το αυτοκίνητο κάπου στην Αφρική και μετά να εισπράξουμε και την εγγύηση των 3.000 ευρώ. Ποτέ κανείς δεν τσέκαρε αν πράγματι υπήρχε αυτοκίνητο τόσο κατά την έκδοση όσο και κατά την επιστροφή του εγγράφου. Σε αντίστοιχη περίπτωση, ο Γάλλος φίλος μας Ghislain που είχαμε ταξιδέψει από το Μαρόκο μέχρι τη Γκάνα δεν πήρε ποτέ την εγγύηση των 3.000 ευρώ γιατί ακριβώς το μηχανάκι του μετά το ατύχημα που είχε έμεινε σε ένα χωριό που ούτε κι αυτός θυμάται, στην Τανζανία!!).

Κάπου εδώ θα πρέπει να κλείσουμε το κεφάλαιο Ελλαδιστάν που τόσο πολύ μας πονάει ακόμα κι αν ήμαστε μακρυά. Απλά, αυτές τις αράδες κάποτε θα τις διαβάζουν τα παιδιά μας (γιατί αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί λαθρεπιβάτες κατά τη γνώμη μας), οπότε θα θέλαμε να είναι καταγεγραμμένα τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα.


Το ανανεωμένο πλήρωμα 
του Pin Project
Από την Addis Ababa φύγαμε την Πέμπτη (30/01) με κατεύθυνση τα βόρεια, με νέο συνταξιδιώτη και νέα σχέδια. Ο Σπύρος πήρε τη θέση του συνοδηγού και η Γεωργία βολεύτηκε πίσω από τον οδηγό σε χώρο που διαμορφώθηκε πρόχειρα με μαξιλάρια ένεκα που πίσω καθίσματα δεν υπάρχουν (φυσικά άλλαζαν θέσεις στο δρόμο καθώς το πίσω αυτοσχέδιο κάθισμα δεν ήταν ότι πιο βολικό). Ο νέος προορισμός λοιπόν ήταν η περίφημη Lalibela και οι λαξευμένες στην πέτρα εκκλησίες. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά μέχρι το ιερό χωριό και μετά από 400 χιλιόμετρα και 7 περίπου ώρες οδήγησης στους επαρχιακούς δρόμους καταφέραμε να φτάσουμε στο Dessie, μία κωμόπολη στη μέση του πουθενά. Τα τελευταία 20 χλμ ήταν μία φιδίσια ανηφορική διαδρομή με συνεχόμενες φουρκέτες και παρ' όλο που είχε νυχτώσει, είχε μία ξεχωριστή μαγεία μόνο και μόνο γιατί ανέβαινες και ήξερες ότι στα δεξιά σου υπάρχει το χάος. Στο χοτέλ-μοτέλ-μπορντέλ που βρήκαμε να παρκάρουμε πετύχαμε και τους Αυστριακούς που είχαμε γνωρίσει στην Addis και παρέα πήγαμε για φαγητό. Η βραδιά συνεχίστηκε στο δωμάτιο του Σπύρου όπου τα είπαμε για αρκετή ώρα πριν πάρει ο καθένας την άγουσα για το κρεβάτι του και τη σκηνή του. 


"Ο εφιάλτης της ασύδοτης τουριστικοποίησης των πάντων είχε κάνει την εμφάνισή του και απλά μας είχε ξενερώσει όσο δεν έπαιρνε."


Το χωριό της Lalibela
Την επομένη (Παρασκευή 31/01) αναχωρήσαμε για τη δεύτερη πιο ιερή πόλη για τους Αιθίοπες ορθόδοξους χριστιανούς, τη Lalibela. Στο χωριό βρίσκονται 11 ναοί λαξευμένοι όλοι σε πέτρα (μονόλιθος). Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.500 μέτρων και λόγω της χωροθέτησης και ονοματολογίας θεωρείται από τους κληρικούς μία συμβολική αναπαράσταση της Ιερουσαλήμ. Όλες οι εκκλησίες έχουν χαρακτηριστεί μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και προστατεύονται από την UNESCO. 

Bete Giyorgis
Η περιοχή είναι από τις δημοφιλέστερες στους ξένους επισκέπτες και αυτό έχει ως συνέπεια την τουριστικοποίηση της περιοχής σε έντονο βαθμό. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε μέρος για να διανυκτερεύσουμε αφού όλοι ζητούσαν εξωφρενικά ποσά με το πρόσχημα ότι δεν υπήρχαν πολλά ελεύθερα δωμάτια αλλά τελικά βολευτήκαμε ο Σπύρος σε δωμάτιο και εμείς στο πάρκινγκ κλασσικά. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι μιας και τα τελευταία 60 χιλιόμετρα ήταν εκτός δρόμου και το μόνο που θέλαμε ήταν μία παγωμένη μπύρα, injera και το κρεβατάκι μας για ύπνο. Η τύχη ήταν με το μέρος μας και έτσι χορτάτοι ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επομένη.

Υπαίθριο καφεδάκι 
στη Lalibela
Σάββατο πρωί (01/02) ήπιαμε το καφεδάκι μας (ο Σπύρος ήταν του τσαγιού και κάθε φορά τον κοροϊδεύαμε ότι είναι στη χώρα με τον ωραιότερο καφέ και δεν πίνει να τον ευχαριστηθεί) και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Κι αν στην Addis υπάρχουν αμέτρητα καφενεία και καφετέριες όπου οι ντόπιοι αλλά και οι ξένοι μπορούν να πάρουν τον καφέ τους, δεν ισχύει το ίδιο και για την επαρχία. Στα χωριά λοιπόν η ιεροτελεστία του καφέ είναι ένα αξιοθέατο από μόνη της και πραγματικά αξίζει τον κόπο η όλη αναμονή. 
 

Κυρία με τα όλα της
Το επάγγελμα είναι αυστηρά γυναικείο, τα αυτοσχέδια καφενεία είναι στην άκρη του δρόμου, τα τσουμπλέκια πλένονται στο χέρι όπως όπως για τους επόμενους πελάτες και όπως είναι φυσικό όσο πιο παστρικιά η καφετζού, τόσο πιο οικεία νιώθει ο πελάτης. Αρχικά καβουρδίζονται οι φρέσκοι κόκκοι καφέ και η καφετζού πλησιάζει το μικρό κεσεδάκι προς έναν έναν τους πελάτες για να τους πάρουν τα ντουμάνια. Κατόπιν, αλέθει τον καφέ σε γουδοχέρι και αφού τον λιώσει τον βάζει σε ένα τσουκάλι με μακρύ λαιμό, προσθέτει νερό και το βράζει στα κάρβουνα. Αφού βράσει ο καφές, σερβίρει έναν έναν τους πελάτες από το ίδιο τσουκάλι με το δεξί χέρι, έχοντας το αριστερό χέρι τοποθετημένο κάτω από τον αγκώνα του δεξιού σα δείγμα ευγένειας. Ο καφές δεν έχει καϊμάκι όπως ο δικός μας και το κατακάθι δεν είναι πολύ, έχει βαθύ άρωμα και έντονη γεύση και δε θυμίζει σε τίποτα κανέναν από τους καφέδες που κυκλοφορούν (στιγμιαίος νες, φίλτρου, espresso κλπ). Βασικό βασικότατο είναι ότι αν τον πίνεις σκέτο, πρέπει να προλάβεις τη μανίτσα και να της τονίσεις πολλές φορές να μην προσθέσει ζάχαρη πριν το σερβίρισμα. Όπως σε όλη την Αφρική, έτσι και στην Αιθιοπία ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία δεν φείδονται είναι η ζάχαρη. Στην αρχή ξεχνιόμασταν και από ντροπή αναγκαζόμασταν να πίνουμε πετιμέζι αλλά το πήραμε το μάθημα μας και έκτοτε είχαμε το νου μας. Το κόστος ήταν περίπου 20 λεπτά αλλά φυσικά υπήρχαν και επιτήδειοι οι οποίοι βλέποντας ξένους κοιτούσαν να χρεώσουν τα 2πλάσια.

Κάτι τέτοιο συνέβη στη Lalibela. Η αρχή έγινε με τους καφέδες όπου μας τους χρέωσαν διπλάσια τιμή αλλά ως καλοπροαίρετοι σκεφτήκαμε ότι πέσαμε στην περίπτωση του ανόητου και κοντόφθαλμου επιχειρηματία που βλέπει τον ξένο σαν πορτοφόλι και όχι σαν κάποιο που του κάνει την τιμή να επισκεφθεί την πατρίδα του. Μετά τον καφέ, περπατήσαμε μέσα στο χωριό προς τις περίφημες πέτρινες εκκλησίες. Γνωρίζαμε ότι η είσοδος ήταν 50 δολάρια και αφορούσε και τα τρία συμπλέγματα στα οποία ήταν χωρισμένες γεωγραφικά. Φυσικά το κόστος ήταν απαγορευτικό και παράλληλα ελεεινό για να επισκεφθείς ορθόδοξες εκκλησίες (δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε τζαμί που να χρειαζόταν να πληρώσεις στις περιπτώσεις βέβαια που είναι προσβάσιμα από μη μουσουλμάνους). Είχαμε επίσης μάθει ότι κάποιοι ταξιδιώτες είχαν καταφέρει να μην πληρώσουν το τσουχτερό αντίτιμο με το πρόσχημα ότι δεν μπήκαν μέσα στις εκκλησίες αλλά απλά τις είδαν και έβγαλαν φωτογραφίες απ' έξω. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θελήσαμε και μεις να επισκεφτούμε το πρώτο σύμπλεγμα και να περάσουμε στους χώρους που ήταν περιφραγμένοι αλλά φευ. Ένας πιστοποιημένος ξεναγός του χώρου πρόταξε τα στήθη στην κυριολεξία και μας απαγόρεψε την είσοδο εντός του χώρου αν δεν εκδίδαμε εισιτήριο. "This is Ethiopia. You are tourists. We need you money" είπε επί λέξη χωρίς καμία δόση ντροπής. Ο εφιάλτης της ασύδοτης τουριστικοποίησης των πάντων είχε κάνει την εμφάνισή του και απλά μας είχε ξενερώσει όσο δεν έπαιρνε. Δεν ήταν τόσο το χρηματικό, όσο ο τρόπος αντιμετώπισης και φυσικά τα επιχειρήματα. 

Που πας ρε καραμήτρο;
Δεν πολύ ασχοληθήκαμε και επιπλέον μας έφυγε κάθε ενδιαφέρον αλλά δεν το βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μία προσπάθεια στο επόμενο σύμπλεγμα όπου βασικά βρίσκεται η πιο διάσημη εκκλησία Bete Giyorgis. Η συγκεκριμένη εκκλησία έχει σχήμα σταυρού, έχει ύψος 30 μέτρα και στην ουσία πρόκειται για έναν μονόλιθο ο οποίος έχει σκαλιστεί για να πάρει σχήμα τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Εκεί δεν υπήρχε επίσημη είσοδος και απλά κατεβαίνεις ένα μονοπάτι μέχρι τον τεράστιο λάκο-γκρεμό όπου βρίσκεται ο ναός. Ήταν αστείο γιατί ο φρουρός άρχισε να μας κυνηγάει με τη γλίτσα ενώ και οι ντόπιοι ξεναγοί που περιμένουν σαν τα κοράκια τους ανεξάρτητους τουρίστες μας έβριζαν και μας φώναζαν να φύγουμε. Ε αυτό ήταν.. καταλάβαμε ότι αν δε δείξεις το χρώμα του χρήματος είσαι ανεπιθύμητος. Παρ' όλα αυτά, το χωριό ήταν πολύ όμορφο, τα σπίτια ότι πιο παραδοσιακό μπορείς να ζητήσεις και οι άνθρωποι που δεν ασχολούνταν με τον τουρισμό ότι πιο απλό, σεμνό και ταπεινό μπορείς να φανταστείς. 


"Φτώχεια είδαμε, πείνα δεν είδαμε."



Την Κυριακή (02/02) το πρωί, αφού πήραμε το πρωινό μας σε μία διαστημική καφετέρια (δεν ανήκε σε Αιθίοπα) στην έξοδο της πόλης, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Νέος προορισμός το Mek'ele κοντά στα βορειοδυτικά σύνορα με Ερυθραία και η επίσκεψη στο Danakil Depression. Τα χλμ ήταν πολλά όμως και φυσικά λόγος πίεσης δεν υπήρχε. Το παρεάκι με τον Κερκυραίο φίλο μας είχε δέσει και είτε οδηγούσαμε, είτε αράζαμε σε κάποιο δωμάτιο, είτε βολτάραμε έπεφτε πάντα πολύ γέλιο. Άφιξη λοιπόν στη Weldiya, μία κωμόπολη σε μία μεγάλη διασταύρωση κατά το μεσημεράκι, μικρή έρευνα για διαμονή και κατευθείαν για injera με shiro tegabino (πολτός από ρεβίθια ή φασόλια σε κόκκινη σάλτσα που μετά από τόσο καιρό είχε γίνει το αγαπημένο μας συνοδευτικό της injera) και παγωμένες μπύρες St George. 

Φιδίσιες ανηφόρες & 
κατηφόρες σε όλη τη χώρα
Δευτέρα (03/02) πρωί ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς για να κάνουμε τα περίπου 360 χλμ μέχρι το Mek'ele. Η διαδρομή ήταν εξαιρετική και τα τοπία βγαλμένα από βιβλία φυσικής ιστορίας και επιστημονικής φαντασίας ταυτόχρονα. Σκαρφαλώσαμε μέχρι τα 3040 μέτρα και φυσικά ο Ζήκος τα είδε όλα. Το θερμόμετρο ανέβηκε στα ύψη και το τούρμπο "έκοψε" για δεύτερη φορά σε τρεις ημέρες (είχε "κόψει" και στην ανηφόρα για Lalibela) και φυσικά τα χρειαστήκαμε. Τελικά, αποδεικνύοντας την ξεροκεφαλιά και το πείσμα του, συνέχισε κανονικά και έβγαλε όλη την υπόλοιπη διαδρομή χωρίς πρόβλημα αλλά με το "check engine" σταθερά αναμμένο. Εκτός από το Ζήκο όμως, από τότε που φύγαμε εκτός πρωτεύουσας είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους βοσκούς και τα πιτσιρίκια του κάθε χωριού που διασχίζαμε. 

Οι μεν βοσκοί για κάποιο ανεξήγητο λόγο περιέφεραν τα κοπάδια τους (μοσχάρια και αιγοπρόβατα) κυριολεκτικά μέσα στη μέση του δρόμου λες και η άσφαλτος έχει βιταμίνες για τα ζωντανά, τα δε πιτσιρίκια κατάκλυζαν το αυτοκίνητο κάθε φορά που σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Πετάγονταν από παντού όσο ερημικό κι αν φαινόταν το μέρος και ούρλιαζαν "You, you, you, you, you, you, you, you.. gimme money gimme money". Οι αναφορές από άλλους ταξιδιώτες και κυρίως από ποδηλάτες και μηχανόβιους για ρίψη πετρών ήταν πολλές αλλά εμείς ευτυχώς τη γλυτώσαμε. 


You, you, you, you, 
you, you, you feranji
Έχοντας γυρίσει τη μισή Αφρική, τέτοιο πράγμα δεν είχαμε ξαναδεί και φυσικά μας έκανε υπερβολικά αρνητική εντύπωση πως γίνεται ένας λαός που έχει να φάει και μάλιστα κάτι πολύ καλύτερο από άλλους, ένας λαός με τόση ιστορία και πολιτισμό, ένας λαός που "στηρίζεται" στην ορθοδοξία να πέφτει τόσο μα τόσο χαμηλά, να γίνεται τόσο πιεστικός, σχεδόν επιθετικός με το πρόσχημα της φτώχειας.

Επειδή αυτό το ταξίδι λοιπόν οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της φτώχειας που έχουμε δει αυτά τα σχεδόν 2 χρόνια στην αφρικανική ήπειρο και να λυθούν απορίες και στερεότυπα του τύπου "τα παιδάκια στην Αιθιοπία δεν έχουν να φάνε", θα πούμε μόνον αυτό. Φτώχεια είδαμε, πείνα δεν είδαμε. Ναι οι Αφρικανοί, οι Μαροκινοί, οι Αιθίοπες και πάει λέγοντας είναι φτωχοί -ΟΧΙ με δυτικούς όρους- αλλά είναι φτωχοί. Τα αστικά κέντρα μπορεί να γνωρίζουν ταχεία ανάπτυξη και η εκβιομηχάνιση να κάνει την εμφάνισή της αλλά ο κόσμος είναι φτωχός και θα συνεχίσει να είναι για πολλά ακόμα χρόνια. Αν όμως βγούμε από τα αστικά κέντρα και κινηθούμε προς επαρχία, τότε ο μέσος αφρικανός έχει τουλάχιστον μία έκταση για να καλλιεργήσει ότι θέλει για την οποία δεν έχει να πληρώσει τίποτε άλλο πέρα από τους σπόρους. Το ίδιο ισχύει και για το σπίτι του όπου δεν πληρώνει νοίκι, χαράτσι ή κάποιο άλλο φόρο. Και φυσικά υπάρχει μεγάλο ζωικό κεφάλαιο το οποίο βέβαια συμβολίζει άλλα πράγματα και δεν αποτελεί πρωτεύων μέσο διατροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι της επαρχίας έχουν να φάνε και με το παραπάνω. Για το ότι ποτέ κανείς δε θα τους δώσει την παραμικρή ευκαιρία ανάπτυξης και γενικότερης προοπτικής, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής ιεραρχίας και ο ξένος είναι ο τελευταίος που φταίει και πρέπει να βοηθήσει. Αν στην εξίσωση μπουν και οι διάφοροι εθνοσωτήρες τύπου UNICEF, USAID κλπ, τότε το πράγμα πάει αλλού και δε θέλουμε να αρχίσουμε να δεχόμαστε εξώδικα και απαιτήσεις του τύπου "κατεβάστε την ανάρτηση αλλιώς θα σας κάνουμε μήνυση" (έγινε κι αυτό από την ACTION AID για την ιστορία της Ζιμπάμπουε). 

Αργότερα μάθαμε ότι τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε η UNICEF όταν πρωτοπάτησε το πόδι της στη χώρα και άρχισε να μοιράζει αφειδώς και χωρίς κανένα πρόγραμμα ή μελέτη διάφορα δυτικά καλούδια στους φτωχούς Αιθίοπες κάνοντας ένα τζιπ με λευκούς ταυτόσημο του "δώσε πράγμα στο λαό" και εξαγριώνοντας τα πλήθη στην περίπτωση που τους προσπεράσεις. Παράλληλα, και οι Αιθίοπες έχουν την αντίστοιχη λέξη του muzungu ή obruni ή tubab που έχουν οι υποσαχάριοι γείτονες τους και χαρακτηρίζει τους λευκούς ξένους. Στην περίπτωση των Αιθιόπων ο λευκός ξένος ονομάζεται feranji σε όλες συναναστροφές του και είναι η ταμπέλα που σε ακολουθεί με το που πατάς το πόδι σου στη χώρα.


"Το τοπίο είναι αφιλόξενο, απόκοσμο και εχθρικό ενώ όσοι επιστήμονες το έχουν μελετήσει το παρομοιάζουν με "πύλη της κολάσεως"."


Η σουίτα μας στο Mek'ele
Στο Mek'ele φτάσαμε γύρω στις 5 το απόγευμα και σύντομα καταλήξαμε να κλείσουμε ένα τρίκλινο όπου θα μέναμε πλέον όλοι μαζί για τις υπόλοιπες ημέρες. Η συγκεκριμένη πόλη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο αλλά αποτελούσε το σημείο αφετηρίας των εκδρομών προς το βύθισμα του Danakil (ή Danakil Depression). Η συγκεκριμένη εκδρομή είχε μπει Νο1 στη λίστα μας μετά τη γνωριμία με τον Δημήτρη, τον δάσκαλο της Ελληνικής κοινότητας που μας είχε φιλοξενήσει στη Lusaka και ο οποίος ήταν κάτοικος Αιθιοπίας για αρκετά χρόνια, μας είχε δείξει φωτογραφικό υλικό και μας είχε πει περί τίνος επρόκειτο. 

Η ευρύτερη περιοχή του Danakil είναι το σημείο όπου συναντώνται τρεις τεκτονικές πλάκες, η μία της Αραβίας και οι δύο αφρικανικές της Νουβίας και της Σομαλίας, βρίσκεται στο βόρειο μέρος του τριγώνου του Afar και σε απόσταση αναπνοής από Ερυθραία και Τζιμπούτι. Η περιοχή του Dallol είναι το πιο θερμό μέρος του πλανήτη με μέσο όρο τους 35 βαθμούς και η βροχή είναι άγνωστη λέξη ενώ βρίσκεται 130 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Το ηφαίστειο του Ert'ale είναι το πιο ενεργό ηφαίστειο της περιοχής με συνεχή δραστηριότητα από το 1906 και ενεργή λίμνη λάβας (ένα από τα 6 ηφαίστεια στον κόσμο) και οι υπερχειλίσεις και εκρήξεις είναι ένα πολύ τακτικό φαινόμενο κυρίως λόγω της μετακίνησης των τεκτονικών πλακών. 

Το τοπίο είναι αφιλόξενο, απόκοσμο και εχθρικό ενώ όσοι επιστήμονες το έχουν μελετήσει το παρομοιάζουν με "πύλη της κολάσεως". Οι μόνοι που επιβιώνουν σε αυτό το περιβάλλον είναι η φυλή των Afar, οι οποίοι φημίζονται για την εχθρικότητά τους απέναντι στους ξένους και είναι οι μοναδικοί που κινούνται με άνεση σε τέτοιο περιβάλλον (τελευταία ενέργεια η δολοφονία 3 Ευρωπαίων επιστημόνων το 2012). Οι κύριες ασχολίες τους είναι η κτηνοτροφία και η εξόρυξη αλατιού από τη λίμνη Assale η οποία όμως δεν είναι λίμνη αλλά μία απέραντη αλυκή 155 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. 

Η εκδρομή είχε διάρκεια 4 ημέρες και γινόταν με ένοπλη συνοδεία τόσο για προστασία από τους Afar αλλά και γιατί όλο αυτό το ενεργειακό κρεσέντο δεν έχει σύνορα με την αιώνια εχθρό Ερυθραία να αποτελεί διαρκή απειλή. Η πρώτη ημέρα αφιερώθηκε στο ηφαίστειο του Ert'ale και μετά από 6 ώρες στο δρόμο έχοντας περάσει από πολύ δύσβατα κομμάτια με άμμο, κροκάλα και σχηματισμούς από λάβα, φτάσαμε σε έναν καταυλισμό Afar. Εκεί, αφού ξεκουραστήκαμε και φάγαμε, περιμέναμε να νυχτώσει για να πέσει η θερμοκρασία όσο το δυνατόν περισσότερο καθώς μπροστά μας είχαμε 3 ώρες πεζοπορία μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου. Πρώτη φορά κάναμε νυχτερινή πεζοπορία και μάλιστα σε πολύ κακοτράχαλο μονοπάτι σμιλευμένο από λάβα και το αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε ότι ήταν εξοντωτικό ειδικά για τη Γεωργία, η οποία όλη την ημέρα ήταν με έντονα γαστρεντερικά προβλήματα σε σημείο να σέρνεται! Η θέα του ενεργού ηφαιστείου έδιωξε κάθε ίχνος κούρασης και μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να αποδώσουν μικρό μέρος της ενέργειας που μετέδιδε. Η βραδιά έκλεισε 600 περίπου μέτρα από τον κρατήρα όπου κοιμηθήκαμε στο έδαφος σε έναν καταυλισμό του στρατού, ο οποίος είχε στηθεί από την τελευταία επίθεση του 2012. Μαγεία..




















"Οι χημικές ενώσεις αυτές σε συνδυασμό με το αλάτι, τη λάσπη και το νερό που καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή δημιουργούν ψυχεδελικούς σχηματισμούς.."


Το καραβάνι του 
αλατιού προς 
το Mek'ele
Το Σάββατο και Κυριακή (08-09/02) σειρά είχαν η λίμνη Assale, το Dallol και οι γραμμές εξόρυξης αλατιού από τους Afar. Μετά από πολλές ώρες κουραστικής εκτός δρόμου οδήγησης φτάσαμε σε έναν καταυλισμό Afar όπου και ξεφορτώσαμε τα αυτοκίνητα πριν πάμε να δούμε τη λίμνη. Αμέσως θυμηθήκαμε τα Makgadikgadi Pans της Μποτσουάνα αν και η συγκεκριμένη λίμνη είχε διαφορετική θέαση και ενέργεια όπως και όλη η ευρύτερη περιοχή. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη λίμνη είδαμε αμέτρητα καραβάνια με καμήλες και γαϊδούρια, οι οποίες από τα -150 μέτρα μετέφεραν του κόσμου το αλάτι στα 2.500 μέτρα στο Mek'ele. Εντυπωσιακό!

Λίμνη Assale
Το απόγευμα και λίγο πριν σουρουπώσει προλάβαμε να κάνουμε μία βόλτα στην τεράστια αλυκή του Assale με το GPS να δείχνει -154 μέτρα! Η έκταση ήταν αχανής και το μάτι χανόταν στην απεραντοσύνη της φύσης αλλά οι ένοπλοι συνοδοί παρέμεναν ακροβολισμένοι. Πάντως η Γεωργία πρόλαβε να φωτογραφηθεί ξυπόλυτη με ένα AK47! Η βραδιά έκλεισε στον καταυλισμό όπου γευματίσαμε τις υπέροχες αιθιοπικές δημιουργίες του μάγειρα (ο οποίος ήταν μέρος του πακέτου και μας μαγείρευε κάθε μέρα πρωινό και βραδινό). 

Το επόμενο πρωί -τελευταία ημέρα της εκδρομής- έμελε να είναι η πιο δυνατή και παράλληλα μία από τις λίγες ημέρες που θα θυμόμαστε χαρακτηριστικά από αυτό το ταξίδι. Η συγκεκριμένη περιοχή κατέχει το ρεκόρ της υψηλότερης μέσης θερμοκρασίας σε μη κατοικημένη ζώνη στη γη και βρίσκεται περίπου 130 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, δεν υπάρχουν δρόμοι και οι μετακινήσεις γίνονται με καμήλες και γαϊδούρια ενώ θεωρείται μία από τις πιο αφιλόξενες περιοχές με τοπία και εικόνες που παραπέμπουν περισσότερο στον πλανήτη Άρη παρά στη γη. Στο συγκεκριμένο σημείο το οποίο αποτελεί την καρδιά του Great Rift Valley για το οποίο τόσο λόγο έχουμε κάνει σε προηγούμενες αναρτήσεις και το οποίο ξεκινάει από την Ιορδανία και τελειώνει στη Μοζαμβίκη, οι ποσότητες ενέργειας που εκλύονται είναι ιδιαίτερα έντονες. Στο Dallol η μητέρα φύση έχει γεννήσει εν είδει καρκινογένεσης ένα τεράστιο υπόγειο ηφαίστειο το οποίο είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις ότι σιγοβράζει καθώς το έδαφος ξερνάει θειάφι, ποτάσα, μαγγάνιο, σίδηρο και άλλα ορυκτά τα οποία δημιουργούν δηλητηριώδεις ενώσεις ενώ το νερό που υπάρχει σε σημεία είναι ελαιώδες, τοξικό και σκοτώνει όλους τους οργανισμούς. "Μεγάλη προσοχή που πατάτε" μας τόνιζαν συνεχώς οι Αιθίοπες συνοδοί και μας ανέφεραν παραδείγματα ανόητων επισκεπτών που στην προσπάθειά τους να δοκιμάσουν τη σύσταση του νερού, μεταφερόντουσαν στα επείγοντα με σοβαρά εγκαύματα. Οι χημικές ενώσεις αυτές σε συνδυασμό με το αλάτι, τη λάσπη και το νερό που καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή δημιουργούν ψυχεδελικούς σχηματισμούς με τη μορφή μικρών χρωματιστών φυσικών λιμνών και μεταμορφώνουν το τοπίο σε ότι πιο αλλόκοτο, άγρια όμορφο, μυστηριακό, ιδιαίτερο, έντονο, μοναδικό θέαμα έχεις αντικρίσει ποτέ.

Στη συνέχεια, σειρά είχε ένα "κάστρο" από αλάτι σμιλευμένο από τον υπέρτατο δημιουργό, τη Μητέρα Φύση. Οι μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής -όπως είναι φυσικό- τελείωσαν από την προηγούμενη καταιγιστική αποτύπωση και έτσι αρκεστήκαμε στην κάμερα του τηλεφώνου. Το κάστρο από αλάτι ήταν το ίδιο εντυπωσιακό με τους πολύχρωμους τοξικούς θύλακες που είχαμε δει προηγουμένως και ήταν άξιο απορίας πως είχε "δημιουργηθεί" αυτό το αριστούργημα από τον αέρα, τη σκόνη και την υγρασία. 

Οι εικόνες αποδίδουν μέρος της μαγείας. Απολαύστε!





























"Στην πόλη κάτσαμε τρεις ημέρες όχι γιατί ήταν στο πρόγραμμά μας αλλά για λόγους υγείας."


Πιο βιολογικό δε γίνεται
Πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και έχοντας γεμίσει με τόσο έντονες εικόνες σε υπερθετικό βαθμό, επισκεφθήκαμε μία γραμμή εξόρυξης αλατιού στη λίμνη Assale. Η κύρια ασχολία των σκληροτράχηλων νομάδων Afar είναι η κτηνοτροφία και όποιος δεν ασχολείται με αυτό, καταπιάνεται με την εξόρυξη αλατιού και τη μεταφορά με καμήλες και γαϊδούρια στο Mek'ele. Στις άκρες της λίμνης όπου δεν υπάρχει υγρασία, οι εργάτες σπάνε το έδαφος με λοστούς και εν συνεχεία με ματσακόνι το τετραγωνίζουν σχηματίζοντας ορθογώνιες πλάκες αλατιού 20cmΧ50cm βάρους περίπου 2 κιλών. 

"Ματωμένο αλάτι"
Τη γραμμή παραγωγής ολοκληρώνουν οι "συσκευαστές" οι οποίοι στοιχίζουν τις πλάκες σε "δέματα" των 8 κιλών έτσι που 10-12 από αυτά να μπορούν να φορτωθούν σε κάθε καμήλα (οι καμήλες μπορούν να μεταφέρουν 80-100 κιλά και τα γαϊδούρια περίπου τα μισά). Καναδέζικες εταιρίες προσπάθησαν να ξεκινήσουν την εγκατάσταση σύγχρονης γραμμής εξόρυξης και συσκευασίας αλλά οι Afar απλά δεν το επέτρεψαν να συμβεί. 

Μετά από τέσσερις μέρες σε μέρη κολασμένα, η βραδιά ολοκληρώθηκε στο Mek'ele όπου επιστρέψαμε κατάκοποι αλλά γεμάτοι με μοναδικές εμπειρίες. Με μία παρέα από Βέλγους και Άγγλους βγήκαμε για τις τελευταίες μας μπύρες πριν αναχωρήσουμε την επομένη για το Aksum. 

Την Δευτέρα (10/02) λοιπόν, μετά από 250 περίπου χιλιόμετρα φτάσαμε στην Aksum (ή Axum), η οποία θεωρείται η ιερότερη πόλη από την Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι γνωστή για τους τεράστιους οβελίσκους ύψους 24 μέτρων ο υψηλότερος. Μάλιστα, η Αιθιοπική εκκλησία ισχυρίζεται ότι σε έναν από τους ναούς φυλάσσεται η κιβωτός της Διαθήκης, η οποία περιέχει τις πλάκες με τις 10 εντολές. 


Οι διάσημοι οβελίσκοι της Aksum
Στην πόλη κάτσαμε τρεις ημέρες όχι γιατί ήταν στο πρόγραμμά μας αλλά για λόγους υγείας. Τη Γεωργία από το Mek'ele ταλαιπωρούσαν συμπτώματα γαστρεντερίτιδας ενώ στη συνέχεια ακολούθησε και ο Νίκος με υψηλό πυρετό. Το καμπανάκι χτύπησε κόκκινο και ο νους μας πήγε κατευθείαν στην ελονοσία. Γραμμή στο τοπικό νοσοκομείο όπου οι άνθρωποι πραγματικά σκίστηκαν και μάλιστα στην Γεωργία ζήτησαν να κάνει και τεστ κοπράνων. Τελικώς, το ενδεχόμενο να έχουμε μαλάρια αποκλείστηκε και αποδείχτηκε πως απλά είχαμε κολλήσει κάποια ίωση μάλλον από το φαγητό στην εκδρομή (όλες τις ημέρες μαγείρευαν στην ύπαιθρο) την οποία ο Σπύρος πιθανόν είχε αποφύγει καθώς ήταν ο μοναδικός υγιής στην παρέα. Παρ' όλη την ταλαιπωρία, την ευχαριστηθήκαμε την πόλη, την περπατήσαμε, φάγαμε την injera μας, ήπιαμε τους καφέδες και τα τσάγια μας (με το Σπύρο να έχει τις επιτυχίες του!!), ήπιαμε τους χυμούς μας και φυσικά οι άντρες της παρέας έκαναν και την Aksum by night ενώ η Γεωργία έλιωνε στον πυρετό.

Υγιέστατοι και με κάτι ροζ χαπάκια στη τσέπη μας, αφήσαμε την ιερή Aksum και συνεχίσαμε προς την έτερη ντίβα του βορά, τη Gondar (ή Gonder). Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά όμως και για μία ακόμα φορά αποφασίσαμε να μοιράσουμε την απόσταση διανυκτερεύοντας σε ένα μικρό χωριό, το Debark το οποίο παράλληλα αποτελούσε την είσοδο για τα όρη Semien. Για να φτάσουμε όμως μέχρις εκεί, κυριολεκτικά ματώσαμε. Η Aksum ήταν στα 2.100 μέτρα υψόμετρο και το Debark στα 2.850 με το σκαρφάλωμα όμως να περιέχει χωματόδρομους, κροκάλα, λακκούβες από πατημασιές γίγαντα, σκόνη που άλλαξε εντελώς την εσωτερική απόχρωση του αυτοκινήτου, ανηφόρες, κατηφόρες, φουρκέτες, έργα και διάνοιξη δρόμων από μπουλντόζες λόγω κατολισθήσεων. Το θερμόμετρο του Ζήκου χτύπησε κόκκινο ενώ ο Νίκος ήταν με δέκατα και αυτά τα 250 χιλιόμετρα μπήκαν στα χειρότερα του ταξιδιού και μάλιστα κατάφεραν να εκθρονίσουν το κακόφημα 250 χλμ από Marsabit προς Moyale (από Κένυα προς Αιθιοπία) που είχαμε κάνει τρεις εβδομάδες πριν. Φυσικά η θέα μας αποζημίωσε με το παραπάνω αλλά η ταλαιπωρία και το άγχος ήταν ικανά να μην μας αφήσουν να ευχαριστηθούμε και πολλά. Ο Νίκος κλείστηκε στο δωμάτιο και κοιμήθηκε μέχρι το επόμενο πρωί και η Γεωργία με το Σπύρο έκαναν μία αναγνωριστική στο χωριό προς αναζήτηση φαγητού, καφέ και τσαγιού πριν πέσει η νύχτα.

Μετά από ένα μήνα, η εξερεύνηση της Αιθιοπίας όδευε προς το τέλος της  (το Gondar ήταν μία ανάσα από τα σύνορα με το Σουδάν) ενώ οι μεγάλες αποστάσεις και το υψηλό υψόμετρο δεν είχαν αφήσει πολλά περιθώρια στο Ζήκο να πάρει ανάσες. Η γνωριμία με το Σπύρο είχε αποδειχθεί σωτήρια (ένας από τους Αυστριακούς φίλους μάλιστα τον είχε παρομοιάσει πολύ εύστοχα ως buffer zone για την κουρασμένη σχέση μας) και είχε μεταμορφώσει το ταξίδι μας προς το καλύτερο επιβεβαιώνοντας περίτρανα το πόσο σημαντική είναι η επιλογή της κατάλληλης παρέας σε μεγάλα ταξίδια. 

Από το καταπράσινο Debark αναχωρήσαμε σχετικά αργά την Παρασκευή (14/02) κάνοντας μία πανέμορφη διαδρομή αποτυπώνοντας στις "κάρτες μνήμης" του Pin Project μοναδικές εικόνες. Ευτυχώς ο δρόμος για τη Gondar ήταν κατηφορικός και αυτή τη φορά απολαύσαμε στο έπακρο τα γύρω τοπία κάνοντας αρκετές στάσεις. Στην πόλη φτάσαμε το μεσημεράκι αλλά επειδή είχαμε μπουχτίσει από την Aksum, δε θέλαμε να μείνουμε ξανά εντός των τειχών και έτσι κατευθυνθήκαμε εκτός αυτής προς τη Gorgora και τη λίμνη Tana και συγκεκριμένα ένα κάμπινγκ για το οποίο είχαμε διαβάσει από άλλους ταξιδιώτες. Ήταν η πρώτη φορά που κατασκηνώναμε στην Αιθιοπία! Κάλλιο αργά παρά ποτέ. 

Κατασκήνωση στη Gorgora
Ο χώρος ανήκε σε ένα ζευγάρι από την Ολλανδία και οι τιμές αλλά και η οργάνωση το έκαναν να ξεχωρίζει από ότι είχαμε μείνει μέχρι στιγμής. Κάτσαμε δύο ημέρες, βάλαμε τις μπουγάδες μας, μαγειρέψαμε τις λιχουδιές μας, χαλαρώσαμε αρκετά και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για την επόμενη χώρα πλάι στις όχθες της λίμνης Tana, από την οποία πηγάζει ο Γαλάζιος Νείλος (ο οποίος συναντάται με τον Λευκό Νείλο στο Khartoum του Σουδάν και συνθέτουν τον Νείλο). Η λίμνη είναι η μεγαλύτερη της Αιθιοπίας, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.800 περίπου μέτρων ενώ εντός αυτής υπάρχουν γύρω στα 20 νησάκια με μερικά από αυτά να φιλοξενούν μοναστήρια και ναούς τα οποία έχουν χτιστεί επάνω σε αυτά. 

Προς Σουδάν καλά πάμε;
Την Κυριακή (16/02) το πρωί αναχωρήσαμε πίσω για την Gondar, η οποία είχε διατελέσει πρωτεύουσα της Αιθιοπικής Αυτοκρατορίας κατά το παρελθόν και τα κάστρα του Fasil Ghebbi συμβόλιζαν την ισχύ της και θύμιζαν πως κάποτε ήταν το μεγαλύτερο κέντρο εξουσίας. Αφήσαμε τον Σπύρο στο σταθμό των λεωφορείων, κάναμε τα τελευταία μας ψώνια και συνεχίσαμε για τα σύνορα στη Metema. Η διαδρομή ήταν για μία ακόμα φορά συναρπαστική, φυσικά κατηφορική μιας και οδεύαμε προς την έρημο Σαχάρα αφήνοντας πίσω μας τα οροπέδια και κορφές των 2.000 μέτρων και συνάμα συγκινητική και νοσταλγική καθώς είχαμε περάσει πραγματικά έναν πολύ όμορφο μήνα σε μία πανέμορφη και ενδιαφέρουσα χώρα με μία εξαιρετική συντροφιά. Στα σύνορα της Metema ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τα διαβατήρια αλλά ο τελωνειακός βρήκε ένα σακουλάκι με άμμο που μαζεύουμε από τις διάφορες ερήμους και παραλίες που επισκεπτόμαστε σαν ενθύμιο και φυσικά μπορείτε να φανταστείτε τι έβαλε με το νου του. Μας πήρε χρόνο να τον πείσουμε ότι δεν είναι κάτι μεμπτό, ότι δεν κρύβουμε ναρκωτικά και ότι είναι το πιο απλό σουβενίρ που μπορεί να κουβαλά κάποιος που επισκέπτεται την Αφρική και τελικά ξεγλιστρήσαμε χωρίς την παραμικρή απώλεια (πιθανή κατάσχεση). Αντίο Αιθιοπία!




 



Φρέσκος χυμός αβοκάντο, 
μάνγκο, παπάγια

Μας άρεσε: Η Αιθιοπία είναι φθηνή. Η Αιθιοπία είναι πολύ φθηνή. Η Αιθιοπία είναι πάρα πολύ φθηνή. Και για όσους δεν το εμπέδωσαν, η Αιθιοπία είναι μία πάρα πολύ φθηνή χώρα για τον τουρίστα και πραγματικά προσπαθούσαμε πολύ να ξεπεράσουμε τα 20 ευρώ ημερησίως. Με αυτή τη λογική δοκιμάζαμε κυριολεκτικά τα πάντα και η μοναδική φορά που μαγειρέψαμε ήταν στο κάμπινγκ στην Gorgora. Ο καφές, η injera με όλα τα παρελκόμενα εκτός από τον ωμό κιμά (φυσικά και δεν δοκιμάσαμε), ο ανάμικτος φυσικός χυμός μάνγκο-αβοκάντο-παπάγια και τα λαζάνια φούρνου πραγματικά θα μας μείνουν αξέχαστα. Τέλος η Αιθιοπική μουσική και οι παραδοσιακοί χοροί είναι το κάτι άλλο και καμία σχέση δεν έχουν με τα αφρικανικά λικνίσματα.

Δεν μας άρεσε: Η διαφορά των τιμών στους καταλόγους των εστιατορίων, στις υπαίθριες αγορές και στα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν τουλάχιστον εκνευριστικές. Feranji τιμές για τους ξένους και habesha τιμές για τους ντόπιους. Αν σε μάθαιναν, σου έδιναν τιμή habesha αλλά ήταν σπάνιες οι φορές που μας έτυχε. Γενικότερα, μας έκανε πολύ αρνητική εντύπωση η αντιμετώπιση που τύχαμε από όλους τους Αιθίοπες σε ότι είχε να κάνει με το τουριστικό προϊόν. Νιώσαμε άπειρες φορές ένα κινούμενο ΑΤΜ το οποίο όλοι κοιτούσαν πως θα εκμεταλλευτούν. Καμία περηφάνια και καμία αξιοπρέπεια..

Όταν κοιτάς από ψηλά
Είδαμε: Οι άνθρωποι της επαρχίας μεταφέρουν τα πάντα στα χέρια ή δεμένα στις πλάτες αλλά ουχί στο κεφάλι. Επίσης, είδαμε συγκλονιστικά μωσαϊκά από σιτηρά και άλλες καλλιέργειες όταν σκαρφαλώναμε στα 2.000 μέτρα από την Addis και μετά. Τέλος είδαμε τον πιο ωραίο χαιρετισμό σε όλη την Αφρική μεταξύ των ανθρώπων. Άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες και άντρες με γυναίκες δίνουν χειραψία, λυγίζουν το δεξί γόνατο και "τσουγκράνε" τους ώμους τους.

Ακούσαμε: Ουρλιαχτά παιδιών να μας κυνηγούν σε κάθε ευκαιρία "You, you, you, you, you, you, you, you , you , you" μόνο και μόνο επειδή ήμασταν ξένοι. Σε καμία άλλη χώρα δεν ακούσαμε τόσο ψεύτικα απεγνωσμένες κραυγές. Επίσης ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά το πόσο ρατσιστές είναι οι Αιθίοπες εναντίον των Κινέζων. Απλά δεν τους χωνεύουν. Τέλος, ακούσαμε τον πιο περίεργο ήχο-τόνο-"λέξη" στην περίπτωση που κάποιος συμφωνούσε μαζί σου. Πολλές φορές κάναμε ερωτήσεις στους ντόπιους και όταν η απάντηση ήταν θετική, εκείνοι ανασήκωναν το κεφάλι ελαφρά και έκαναν το ήχο που κάνουμε όταν τρομάζουμε (σαν να παίρνεις κόφτη ανάσα πολύ απότομα). Στην αρχή νομίζαμε ότι είχαν κάποιο πρόβλημα αλλά με τον καιρό καταλάβαμε ότι ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατάφασης στην "καθομιλουμένη" τους.



Μέση τιμή πετρελαίου: 0.70 euro
 
Τοπικό νόμισμα: Ethiopian Birr - Ισοτιμία: 1 euro 25.5 Birr



Οδήγηση στην Αιθιοπία: Η χαρά της οδήγησης στα δεξιά στη Ρουάντα είχε κρατήσει για λίγο αλλά πλέον η χαρά αυτή ήρθε για να μείνει. Επιτέλους, μετά από ένα χρόνο (από τον Γενάρη του 2013) οδηγούσαμε "κανονικά" και φυσικά η συνήθεια δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα. Οι δρόμοι είχαν απ' όλα. Από ολόφρεσκους ασφαλτοστρωμένους φτηνούς κινέζικους δρόμους μέχρι τρύπες και κρατήρες για δεκάδες χιλιόμετρα, χωματόδρομους πνιγμένους στη σκόνη και κατολισθήσεις. Οι συνεχείς αναβάσεις και καταβάσεις είχαν την τιμητική τους αφού κάποια στιγμή ξεπεράσαμε τα 3.000 μέτρα ενώ οι συνεχείς στροφές έκαναν την οδήγηση τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Η σήμανση ήταν από ελλιπής έως υποτυπώδης και ευτυχώς που σχεδόν πάντα υπήρχε μόνο ένας δρόμος να ακολουθήσεις. Τα μεταφορικά μέσα ποίκιλαν από τα παραδοσιακά αφρικανικά βαν μέχρι ζωήλατα οχήματα ειδικά στην επαρχία. Η σχέση μας με την Αιθιοπική τροχαία παρέμεινε τυπική και ήταν η πρώτη χώρα στο ταξίδι που όχι μόνο δεν μας σταμάτησαν αλλά μας χαιρετούσαν στο καπέλο κιόλας. Αργότερα μάθαμε ότι είναι εντολή των ανώτερων κλιμακίων οι πάσης φύσεως τουρίστες και ταξιδιώτες να παραμένουν στο απυρόβλητο για ευνόητους λόγους.


Ο Ζήκος στην Αιθιοπία
Αυτοκίνητο: Αν είχε στόμα να μιλήσει, θα έλεγε πως η Αιθιοπία ήταν η χειρότερη του χώρα. Δοκιμάστηκαν τα πόδια του (αναρτήσεις) και τα παπούτσια του (ελαστικά) ενώ τα πνευμόνια του (τουρμπίνα) δύο φορές έσκασαν και ζήτησε διάλειμμα με το μοναδικό τρόπο που μπορούσε (check engine). Τα κατάφερε όμως! Ο μηχανικός στην Addis, αφού μας άλλαξε φίλτρο πετρελαίου (στο Narobi είχαμε ποτίσει τα κύτταρα του Ζήκου με PROTEC και τα αποτελέσματα ήταν εμφανή) μας προειδοποίησε για την κακή ποιότητα των καυσίμων και μας συμβούλεψε να ελέγχουμε ότι δεν μας βάζουν παραφίνη αλλά πετρέλαιο. Έτσι λοιπόν εφαρμόσαμε και εμείς τον δικό μας ποιοτικό έλεγχο. Λίγο πετρέλαιο στη χούφτα και κατευθείαν φωτιά. Αν δεν έπαιρνε φωτιά το χέρι, τότε βάζαμε πετρέλαιο άφοβα. Τέσσερις φορές το δοκιμάσαμε και το καύσιμο αποδείχθηκε καθαρό! Το αυτοκίνητο έγραψε περί τα 3.000 χιλιόμετρα τα περισσότερα εκ των οποίων σε υψηλά υψόμετρα και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που το τούρμπο ζοριζόταν και έκοβε. Ίσως απλά να μας έλεγε ότι κουράστηκε και θέλει να πάει σπίτι του.


 
Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου