ΑΙΘΙΟΠΙΑ (Πέμπτη 16 Ιανουαρίου - Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014)
Οι πινέζες μας: Moyale, Konso, Arba Minch, Lake Langano, Addis Ababa, Dessie, Lalibela, Weldiya, Mek'ele, Ert'ale, Dallol (Danakil Depression), Aksum, Debark, Gondar, Gorgora
Την Πέμπτη (16/01) αργά το μεσημέρι και μετά από μία επίπονη και χρονοβόρα off road διαδρομή (μετά από τόσο καιρό καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον μας χαλάει η εκτός δρόμου οδήγηση!) φτάσαμε στο συνοριακό Moyale το οποίο δανείζει το όνομά του τόσο στην κενυάτικη όσο και στην αιθιοπική πλευρά. Από την πλευρά της Κένυας, οι διατυπώσεις κράτησαν ελάχιστο χρόνο και ήταν η σειρά της Αιθιοπίας να μας δείξει το φιλόξενο πρόσωπό της. Όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων στην Αφρική, στα οδικά συνοριακά περάσματα επικρατεί ένα χάος με πεζούς, οχήματα, κάθε λογής ζωντανά, μικροεμπόρους, μικροαπατεώνες και πάει λέγοντας όπου κάποιες φορές δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις ακόμα και το τελωνείο ή το Immigration Office. Κάπως έτσι την πατήσαμε και μεις και προχωρήσαμε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Το καταλάβαμε σχετικά γρήγορα έχοντας διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο από τα σύνορα και ρωτώντας τον πρώτο ντόπιο που βρήκαμε μπροστά μας, καταλάβαμε ότι είχαμε προσπεράσει τις αρμόδιες υπηρεσίες. Το προσπέρασμα αυτό όμως ήταν ικανό να αναστατώσει και να εξαγριώσει κάποιους συνοριοφύλακες, οι οποίοι φυσικά και έτριβαν τα χέρια τους να βεβαιώσουν την παράβαση. Με την επέμβαση των ψυχραιμότερων και αφού τους διαβεβαιώσαμε ότι δεν έγινε επίτηδες -άλλωστε μόνοι μας γυρίσαμε πίσω- και ζητώντας ταπεινά συγγνώμη για το μέγα λάθος να δυσκολευτούμε να διακρίνουμε μέσα στον κακό χαμό τα συγκεκριμένα κτήρια, μπήκαμε στην ουρά για τα τυπικά. Στο Immigration, τα πήγαμε περίφημα και ο υπάλληλος χάρηκε ιδιαίτερα για την άφιξη Ελλήνων στη χώρα του ενώ και στο τελωνείο τα πράγματα ήταν μεν πιο τυπικά αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Μας πήρε περίπου 1-1.5 ώρες να ολοκληρώσουμε όλα τα γραφειοκρατικά και αφού κάναμε λίγο συνάλλαγμα για τις πρώτες ημέρες, μαζί με τους Ολλανδούς συνταξιδιώτες μας αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Moyale σχεδιάζοντας τη συνέχεια πιο ξεκούραστοι, φαγωμένοι και πεντακάθαροι. Στις σημειώσεις μας είχαμε ένα -ας πούμε- ξενοδοχείο που φιλοξενούσε και μηχανοκίνητους ταξιδιώτες στην -ας πούμε- αυλή του παρέχοντας ένα δωμάτιο για τη χρήση του μπάνιου και κάπως έτσι βολευτήκε όλη η παρέα.
 |
| Το παραδοσιακό σερβίρισμα του αιθιοπικού καφέ |
Οι Ολλανδοί φίλοι μας Marloes και Maurits, είχαν περιορισμένο χρόνο και έπρεπε να είναι πίσω στη χώρα τους πριν τα μέσα Μαρτίου οπότε και ο Maurits επέστρεφε στη εργασία του (τα παιδιά είχαν στείλει με container το αυτοκίνητό τους στο Cape Town και είχαν 5 μήνες να ανέβουν μέχρι την Ολλανδία). Αυτό μεταφραζόταν σε πολύ προσεκτικό σχεδιασμό από πλευράς τους στο πως θα κατανείμουν το χρόνο τους έτσι ώστε να περνούν καλά και ταυτόχρονα να καλύπτουν έδαφος. Από την άλλη εμείς, ως γνωστόν, δεν έχουμε απολύτως κανένα χρονικό περιορισμό από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε, κινούμαστε με ρυθμούς χελώνας και αρνούμαστε να βάλουμε αυστηρό πρόγραμμα μετακινήσεων, διανυκτερεύσεων και στάσεων. Παράλληλα, η Αιθιοπία είναι μία τεράστια χώρα με δεκάδες λόγους για να μείνεις, δεκάδες πράγματα να δεις και να εξερευνήσεις και δεκάδες "θεματάκια" που μπορούν να σε κρατήσουν κολλημένο για καιρό. Στη συνάρτηση προσθέτουμε τις βίζες που έχουν ξεκινήσει να μετράνε αντίστροφα ήδη από το Nairobi και φτιάχνουμε για μία ακόμα φορά ένα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον κοκτέιλ το οποίο δύναται να κρατήσει το ενδιαφέρον της περιπλάνησης αμείωτο.
"H Αιθιοπία μπορεί να ταυτίζεται με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό για το οποίο είναι ευρέως γνωστή (με τις όποιες παραλλαγές του βέβαια), παράλληλα όμως αποτελεί κοιτίδα της θρησκείας-κουλτούρας-κινήματος των Rastafari."
Η Λαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Αιθιοπίας (Federal Democratic Republic of Ethiopia) ή πρώην Αβησσυνία ή απλά Αιθιοπία έχει ιστορία που θα ζήλευαν πολλές ευρωπαϊκές ντίβες. Τοποθετημένη νοτιοδυτικά στο Κέρας της Αφρικής, τη χερσόνησο βορειοανατολικά της αφρικανικής ηπείρου, είναι η αρχαιότερη ανεξάρτητη χώρα της Αφρικής η οποία δεν κατάφερε να αποικιοκρατηθεί από καμία ευρωπαϊκή δύναμη κατά το ιμπεριαλιστικό πόκερ του Scrable for Africa πέραν της πενταετίας 1936-1941 οπότε και ορισμένες μεγάλες πόλεις ήταν υπό ιταλική κατοχή ενώ τα χρώματα της σημαίας της, λέγεται ότι αντέγραψαν πολλές αφρικανικές χώρες μετά την ανεξαρτητοποίησή τους. Οι επικρατέστεροι "νονοί" -καθώς οι απόψεις διίστανται- είναι οι αρχαίοι Έλληνες καθώς ετυμολογικά αντλεί τις ρίζες από το αιθ- και ὄψ δηλαδή καμένη όψη εξαιτίας του ιδιαίτερου χρώματος του δέρματος και έχει εντοπιστεί σαν χαρακτηρισμός και στα δύο ομηρικά έπη, Ηλιάδα και Οδύσσεια. Με περίπου 90 εκατομμύρια πληθυσμό και μέγεθος περίπου 10 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περίκλειστη χώρα στον κόσμο και η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στην Αφρική μετά τη Νιγηρία ενώ μελέτες αναφέρουν ότι ο πληθυσμός τείνει να αυξάνεται με ρυθμό 2-2.5% το χρόνο τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια.
Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, η Αιθιοπία μπορεί να ταυτίζεται με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό για το οποίο είναι ευρέως γνωστή (με τις όποιες παραλλαγές του βέβαια), παράλληλα όμως αποτελεί κοιτίδα της θρησκείας-κουλτούρας-κινήματος των Rastafari. Το όνομα του κινήματος αντλείται από τον αυτοκράτορα Haile Selassie I (από τον τίτλο ευγενείας Ras (=κεφαλή) και το όνομα το οποίο πριν τη στέψη ήταν Tafari Makonnen προέκυψε το Ras tafari ή Rastafari). Ο αυτοκράτορας Selassie I θεωρείται προφήτης απεσταλμένος του Θεού και λατρεύεται με την ονομασία Jah ενώ το 1948 δώρησε 540 άκρες (2 τετραγωνικά χιλιόμετρα) από την ιδιωτική του περιουσία στην περιοχή του Shashemene όπου οι πιστοί από την Αιθιοπία, τη Τζαμάικα και άλλα μέρη της Καραϊβικής μπορούσαν να εγκατασταθούν στην Αφρική και να αφιερωθούν στο κίνημα του ρασταφαριανισμού. Ακόμα και το χαρακτηριστικό κίτρινο-κόκκινο-πράσινο τρίπτυχο των Rastafarians βασίζεται στα χρώματα της αιθιοπικής αυτοκρατορικής σημαίας στην οποία αποτίει φόρο τιμής ενώ ο συνδυασμός του μαύρου-κόκκινο-πράσινου συμβολίζουν την υπόδουλη Αφρική και κάπως έτσι η γνωστή Rastafarian απόχρωση έχει λόγο και υπόσταση.
Η σύγχρονη επιστήμη και τα αρχαιολογικά ευρήματα συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι στην Αιθιοπία έκανε τα πρώτα του βήματα ο Homo Sapiens και αυτό από μόνο του φτάνει για να τεντώσει το ιστορικό υπόβαθρο τουλάχιστον 200.000 χρόνια πίσω. Οι διάφορες δυναστείες, αυτοκρατορίες και βασίλεια ενίσχυσαν το πολίτευμα της μοναρχίας μέχρι και τους νεότερους χρόνους, τα οποία με τη σειρά τους εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία της χώρας και παράλληλα την πρόοδό της. Ένα μικρό κομμουνιστικό-μαρξιστικό διάλειμμα υποκινούμενο από την πρώην Σοβιετική Ένωση από το '74 έως το '91 το οποίο συνδυάστηκε με σημαντικές ανθρώπινες απώλειες, στάθηκε ικανό να προκαλέσει μία μικρή κοινωνικοπολιτική οπισθοδρόμηση αλλά το 1994, η ψήφιση νέου συντάγματος επανέφερε τους δημοκρατικούς θεσμούς και μία κυβέρνηση προϊόν εθνικών εκλογών η οποία υπάρχει μέχρι και σήμερα. Αν σε αυτό το ενδιαφέρον πολιτικό μείγμα προσθέσουμε μία πολύγλωσση κοινωνία 80 εθνοτικών ομάδων, το αλφάβητο του Ge'ez το οποίο αποτελεί τη μαγιά της Αμαρικής γλώσσας και είναι από τα αρχαιότερα στον κόσμο, το χριστιανισμό και την συνύπαρξη του με το Ισλάμ (τα 2/3 είναι χριστιανοί και το υπόλοιπο μουσουλμάνοι) και το γεγονός ότι η χώρα έχει υιοθετήσει και ακολουθεί ένα ημερολογιακό σύστημα το οποίο είναι 7 χρόνια και 3 μήνες πίσω από το Γρηγοριανό ημερολόγιο τότε σαφώς έχουμε να κάνουμε με μία χώρα με εξαιρετικό ενδιαφέρον.
"..η Αιθιοπία δεν έχει καμία σχέση τόσο με την υποσαχάρια όσο και με τη βόρεια μουσουλμανική Αφρική.."
 |
| Macchiato |
 |
| Injera |
 |
| Injera με shiro tegabino |
Οι Ολλανδοί φίλοι μας είχαν διαβάσει στον τουριστικό οδηγό ότι εκείνες τις ημέρες διοργανώνονταν εορτασμοί και εκδηλώσεις για τα Θεοφάνια σε όλη την επικράτεια με τον βορά βέβαια όπου συγκεντρώνονται οι περισσότεροι Αιθίοπες χριστιανοί να κρατάει τα σκήπτρα. Επειδή όμως οι βόρειες επαρχίες μας έπεφταν κάπως μακρυά (τουλάχιστον 2.000 χλμ) ρωτώντας μάθαμε ότι ωραίοι εορτασμοί γίνονται και σε κάποιες νότιες πόλεις κοντά στα σύνορα και φυσικά άμεσα προσεγγίσιμες από εμάς.
Την Παρασκευή (17/01) το πρωί λοιπόν, αφού προμηθευτήκαμε τοπική κάρτα SIM από τον τοπικό ΟΤΕ (δεν υπάρχει ιδιωτική εταιρία κινητής τηλεφωνίας στην Αιθιοπία) ακολουθώντας τη διαδικασία δήλωσης όπως ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα, ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το Arba Minch. Εις γνώση μας προσπεράσαμε ένα από τα πιο διάσημα, προβεβλημένα και προβλέψιμα "αξιοθέατα" της χώρας που δεν είναι άλλο από τις φυλές του νότου στην κοιλάδα του Όμο. Ανάμεσα στις πολλές φυλές, ξεχωρίζουν οι Mursi, η φυλή που έχει γίνει γνωστή επειδή τοποθετεί ένα πιάτο στο κάτω χείλος και κάνει φανταχτερούς χρωματισμούς στο πρόσωπο και το γυμνό σώμα. Ακούσαμε τα χειρότερα περί ανεπαίσχυντης εμπορευματοποίησης από πάρα πολλούς ταξιδιώτες και έτσι αποφασίσαμε απλά να μη δώσουμε καμία σημασία στο όλο αξιοθέατο που χρόνο με το χρόνο γίνεται αυτό πιο φτωχό και οι Mursi πιο πλούσιοι.
 |
| Κατασκήνωση στο Arba Minch |
 |
| Λίμνη Abaya - Arba Minch |
"..φροντίστε όλοι όσοι έχετε παραπονεθεί για αποστάσεις και ευθείες που δεν τέμνονται, να επαναξιολογήσετε και να δείτε με πιο ψύχραιμο και ώριμο τρόπο τις αληθινές αντανακλάσεις και να διαβάσετε τα πραγματικά μηνύματα που σας δίνει η συναναστροφή σας με το σύντροφό σας."
Τις υπόλοιπες δύο ημέρες (Κυριακή & Δευτέρα 19-20/01) δεν κάναμε απολύτως τίποτα και απλά αφιερώσαμε το χρόνο μας σε βόλτες στην πόλη, περισσότερες γευστικές δοκιμές injera με διαφορετικά παρελκόμενα και δυνατούς καυγάδες με αρκετή ένταση φυσικά χωρίς σοβαρό λόγο. Οι Ολλανδοί συνταξιδιώτες είχαν ήδη αναχωρήσει από την Κυριακή και έτσι είχαμε μείνει και πάλι μόνοι να σχεδιάσουμε τη συνέχεια και το υπόλοιπο των διαδρομών.
 |
| Κατασκήνωση στις όχθες της λίμνης Langano |
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε παιδευτεί με το GPS να βρούμε το συγκεκριμένο -ας πούμε- κάμπινγκ αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχαμε κουραστεί να ξεσπάει ο ένας πάνω στον άλλο με το παραμικρό. Η μεγάλη αυτή χρονικά περιπλάνηση και η συνύπαρξη-συμβίωση 24 ώρες το 24ωρο είχε τεντώσει τις αντοχές και τις ανοχές της σχέσης τόσο που ήταν έτοιμες να σπάσουν. Το βλέπαμε και το αναγνωρίζαμε αλλά λίγα πράγματα μπορούσαμε να κάνουμε και γιατί δε θέλαμε και γιατί δεν μπορούσαμε. Η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής έμοιαζε με μία προσωρινή λύση αλλά μέχρι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο για ένα ζευγάρι να ισορροπήσει και να μοιράσει το χωροχρόνο του έτσι που ο καθένας να παίρνει ίσο μερτικό υπό ΚΣ. Αν φορτώσουμε τη συνάρτηση με μεταβλητές όπως η συμβίωση σε ένα αυτοκίνητο για 20 σχεδόν μήνες, η πιστή και απαρέγκλιτη ακολουθία του ίδιου προγράμματος και η αδυναμία απαγκίστρωσης από αυτό και φυσικά τα χούγια και παραξενιές του κάθε ατόμου, αυτομάτως οι αντανακλάσεις που προκαλούνται είναι τουλάχιστον τοξικές για μία σχέση. Δεν μάθαμε ποτέ πως αντιδρούν και αλληλεπιδρούν άλλα ζευγάρια ταξιδιωτών μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα στους δρόμους και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για την περίπτωσή μας. Το μοναδικό που ξέρουμε όμως είναι τι θέλουμε και τι δε θέλουμε και η λύση στη δεύτερη εξίσωση σίγουρα δεν είναι ο χωρισμός. Παρ' όλα αυτά, φροντίστε όλοι όσοι έχετε παραπονεθεί για αποστάσεις και ευθείες που δεν τέμνονται, να επαναξιολογήσετε και να δείτε με πιο ψύχραιμο και ώριμο τρόπο τις αληθινές αντανακλάσεις και να διαβάσετε τα πραγματικά μηνύματα που σας δίνει η συναναστροφή σας με το σύντροφό σας.
Τη Τετάρτη (22/01) ξεκινήσαμε νωρίς για την πρωτεύουσα και μέχρι να φτάσουμε είχαμε προλάβει να δώσουμε άλλο ένα δυνατό ματς του οποίου η ένταση το έβαζε άνετα στο Hall of Fame. Παρ' όλα αυτά καταφέραμε να βρούμε -ευκολότερα αυτή τη φορά- το χώρο όπου θα "κατασκηνώναμε" και να βολευτούμε μια χαρά. Αυτή τη φορά δεν ήταν ένα -ας πούμε- κάμπινγκ αλλά ένα κράμα λίγο από χοτέλ, λίγο από μοτέλ και λίγο από μπορντέλ.
Και για να λήξει κάπου εδώ το κουραστικό πλέον "ας πούμε κάμπινγκ", να διασαφηνίσουμε τι εννοούμε τουριστικό κατάλυμα στην Αιθιοπία και τι περίπου θα συναντήσει ο σημερινός επισκέπτης. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν έχει τουρισμό με δυτικούς όρους και φυσικά δεν μπορεί να τους εξυπηρετήσει με τις ανάλογες υποδομές. Την περασμένη χρονιά περίπου 600.000 τουρίστες επισκέφτηκαν τα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία και τα φυσικά αξιοθέατα της Αιθιοπίας με την Ethiopian Airlines να κρατάει επάξια τη σημαία του πρεσβευτή της χώρας. Ο αριθμός αυτός είναι μόλις ο μισός σε σχέση με τη γείτονα Κένυα ενώ αν το συγκρίνουμε ακόμα και με την Ελλάδα που το τουριστικό προϊόν είναι το βαρύτερο βιομηχανικό χαρτί με πάνω από 20 εκατομμύρια αφίξεις το 2014, τότε καταλαβαίνετε ότι οι Αιθίοπες πάσχουν. Χώροι κατασκήνωσης δεν υπάρχουν λοιπόν και σε όλες μας τις διανυκτερεύσεις απλά μέναμε στις τεράστιες αυλές των ξενοδοχείων και χρησιμοποιούσαμε είτε εξωτερικές τουαλέτες είτε μας έδιναν κλειδί από κάποιο δωμάτιο. Τα δε ξενοδοχεία τους έχουν την τυπική διάταξη με έναν ενιαίο χώρο υποδοχής μαζί με το εστιατόριο στο ισόγειο και τα δωμάτια στους επάνω ορόφους. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με ένα κανονικό ξενοδοχείο είναι ότι τα αιθιοπικά ξενοδοχεία έχουν διπλή οργάνωση και λειτουργούν παράλληλα ως οίκοι ανοχής έχοντας συνήθως στο πίσω μέρος έξτρα δωμάτια για να μην μπερδεύονται οι πελάτες από τους "πελάτες" ενώ το δίκτυο υποδοχής και φιλοξενίας των "πελατών" είναι τόσο εύρυθμο που δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος κάνει τι και μόνο αν κάτσεις και τους παρατηρήσεις μπαίνεις στο νόημα. Το σύστημα αυτό εφαρμόζει η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων στην Αιθιοπία και δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κατάλυμα όπου δεν υπήρχαν πονηρά ζευγαράκια τριγύρω. Στην πρωτεύουσα και τα μεγάλα αστικά κέντρα η κατάσταση είναι πιο συγκεκαλυμμένη ενώ στην επαρχία τα πράγματα μπορείς να πεις ότι είναι πιο ξεκάθαρα. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται επίσης τα περισσότερα μεμονωμένα μπαρ, εστιατόρια και νυχτερινά μαγαζιά τα οποία μέχρι κάποια ώρα σερβίρουν φαγητό ενώ πιο αργά το αλκοόλ και η μουσική παίρνει τη θέση που τους αξίζει και παράλληλα το κέφι απογειώνεται μαζί με τη λίμπιντο. Με αυτό τον τρόπο όλα γίνονται πιο εύκολα.. Παρά ταύτα, ποτέ δεν νιώσαμε άβολα, άσχημα ή αμήχανα μιας και όλα γίνονται με απόλυτη φυσικότητα και ανεκτικότητα από τους πάντες.
"..για δεύτερη φορά στο ταξίδι, γνωρίσαμε έναν ακόμα Έλληνα ταξιδιώτη backpacker!"
Η Αιθιοπία και οι Αιθίοπες δεν είναι Αφρικανοί και υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να τεκμηριώσουν αυτή την τοποθέτηση. Θέλεις που δεν ξέρουν τι θα πει άποικος και έτσι η επιχειρηματικότητα που ανθεί ανήκει 100% σε αιθιοπικά συμφέροντα, θέλεις που έχουν διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά και όπως αναφέραμε παραπάνω έχουν όλοι τα δικά τους φυσικά μαλλιά (όταν παρατηρείς την εξωτερική εμφάνιση σε μεγάλη κλίμακα σου κάνει μεγάλη διαφορά), θες που έχουν τη δική τους κουζίνα η οποία εκτός από μοναδική και ιδιαίτερη θεωρείται από τις πιο ακριβοπληρωμένες εθνικές κουζίνες (κάντε πως πηγαίνετε σε αιθιοπικό εστιατόριο ειδικά οι της πρωτευούσης), θες που ο καφές και όχι το αποικιοκρατικό τσάι αντικαθιστά την καθημερινή συνήθεια της πρωινής ντόπας και πνευματικής αφύπνισης στην οποία αφιερώνουν χρόνο και μεράκι διάολε (!), θες που δεν κουβαλούν τίποτα στο κεφάλι αλλά στα χέρια, θες που από την ιταλική κατοχή έμαθαν και κράτησαν την pasta, την pizza και τον espresso και έχουν μάθει να την κάνουν εξίσου καλά με τους Ιταλούς, θες που είναι βαθιά πιστοί Χριστιανοί με σπουδαία έθιμα και παραδόσεις. Είναι πολλά λοιπόν αυτά που κάνουν την Αιθιοπία ιδιαίτερη και φυσικά μας πήρε ημέρες να τα διαπιστώσουμε και να τα αναλύσουμε και καθημερινά η συναναστροφή μας με αυτό το λαό ήταν μία μεγάλη έκπληξη για εμάς.
 |
| Maurits & Marloes |
Η Addis βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 2.300 μέτρων και είναι η κοιτίδα της αφρικανικής πολιτικής, διπλωματικής και ιστορικής σκηνής. Δεν αποκαλείται άδικα η "πολιτική πρωτεύουσα" της Αφρικής αφού τα κεντρικά γραφεία της Αφρικανικής Ένωσης έχουν έδρα εκεί ενώ αποτελεί τη βάση για πολλούς μεγαλόσχημους αφρικανικούς και διεθνείς οργανισμούς. Με περίπου 4 εκατομμύρια πληθυσμό, είναι το μεγάλο οικονομικό και διοικητικό κέντρο της Αιθιοπίας και είναι εκεί που ο ταξιδιώτης θα πάρει μία αληθινή γεύση από Αιθιοπία ακόμα κι αν δε βγει προς την επαρχία.
 |
| Γεωργία & Σπύρος με τα μούτρα στην injera |
 |
| Εθνικό Στάδιο Addis Ababa |
 |
| Άγιος Γεώργιος - Addis Ababa |
 |
| Πως θα ήταν ολόκληρη η Lucy |
"Στο σημείο αυτό θα γίνουμε πολύ κακοί και θα μιλήσουμε άσχημα αλλά δυστυχώς αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και που ο καθένας κοίταξε να βολέψει το κώλο του τα τελευταία 25-30 χρόνια ανεξαρτήτως προσόντων, ικανοτήτων, εμπειρίας, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού και που όλοι κοιτάνε πως θα κλαφτούν για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος, γι' αυτή τη χώρα εμείς ντρεπόμαστε."
Κατά την παραμονή μας στην πρωτεύουσα, φροντίσαμε να κάνουμε άλλον ένα έλεγχο στο Ζήκο (όπως είχε κάνει στην Ουγκάντα ο φίλος μας ο Mark) για να βεβαιωθούμε ότι η κατάσταση είναι σταθερή σε ότι έχει να κάνει με το τούρμπο και τη μικρή διαρροή που υπήρχε. Βέβαια αυτός ο έλεγχος θα σήμαινε πολλά για τη συνέχεια και πιο ειδικά για την μετάβαση προς την Ευρώπη. Με τη Συρία σε εμπόλεμη κατάσταση, οι δύο εναπομείνασες λύσεις ήταν από Αίγυπτο ή από Ισραήλ αμφότερες με οχηματαγωγό πλοίο. Ο Bruno όμως ήδη από το Nairobi μας είχε βάλει φωτιά στο μυαλό και ως πολυταξιδεμένος μας είχε προτείνει την τρελή διαδρομή Σουδάν-Σαουδική Αραβία-Όμαν-Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι)-Ιράν-Τουρκία και τελικά Ελλάδα και όπως είναι φυσιολογικό είχαμε ξετρελαθεί στην ιδέα ότι θα παρατείναμε κι άλλο το ταξίδι και μάλιστα μέσω Μέσης Ανατολής. Το είχαμε δουλέψει αρκετά το σενάριο και μάλιστα είχαμε δώσει λύση στο -φαινομενικά- μεγαλύτερο εμπόδιο το οποίο ήταν η διάσχιση της Σαουδικής Αραβίας. Ως ανύπαντροι, η Γεωργία δεν μπορούσε επουδενί να πατήσει το πόδι της στη χώρα και έτσι είχαμε αποφασίσει να χωριστούμε προσωρινά με το Νίκο να διασχίζει τη χώρα οδικώς σε 4 ημέρες (ούτως ή άλλως μόνο transit βίζα μπορείς να πάρεις) και να συναντηθούμε στο Ντουμπάι όπου η Γεωργία θα είχε προηγουμένως πετάξει και θα περίμενε φιλοξενούμενη σε φίλους. Τα βασικά όμως κωλύματα ήταν δύο και δυστυχώς δεν περνούσαν από το χέρι μας. Το ένα είχε να κάνει με τον κουρασμένο Ζήκο και την αβεβαιότητα που εγγυόταν η ασθένεια στα "πνευμόνια" του και το άλλο ήταν γραφειοκρατικό και είχε να κάνει με την ανανέωση του Carnet το οποίο έληγε σε 2 μήνες. Κι αν το πρόβλημα του αυτοκίνητου φαινόταν πιο δυσεπίλυτο, η ανανέωση του Carnet που ήταν σχεδόν πανεύκολη τελικά αποδείχθηκε πιο δύσκολη κι από τον κύβο του Ρούμπικ. Όχι λόγω γραφειοκρατίας αλλά λόγω ανεπάρκειας.
Ο μηχανικός λοιπόν, αφού έπαθε την πλάκα του για το πόσο καθαρό ήταν το φίλτρο πετρελαίου και πως ένας common rail είχε κάνει τόσα πολλά χιλιόμετρα με τόσο κακό καύσιμο, αφού τελικά πίστεψε ότι όντως είχαμε έρθει από Ελλάδα με αυτό το αυτοκίνητο, τελικώς αποφάνθηκε ότι όσα περισσότερα χιλιόμετρα κάνεις, τόσο ανεβάζεις το ρίσκο σχετικά με την αστοχία του τούρμπο. Η απόφαση ήταν στο χέρι μας.
Πάμε και στην ΕΛΠΑ λοιπόν. Στο σημείο αυτό θα γίνουμε πολύ κακοί και θα μιλήσουμε άσχημα αλλά δυστυχώς αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και που ο καθένας κοίταξε να βολέψει το κώλο του τα τελευταία 25-30 χρόνια ανεξαρτήτως προσόντων, ικανοτήτων, εμπειρίας, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού και που όλοι κοιτάνε πως θα κλαφτούν για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος, γι' αυτή τη χώρα εμείς ντρεπόμαστε. Και εξηγούμαστε:
Στις οδηγίες ανανέωσης του Carnet αναφέρεται ρητά ότι μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε χώρα υπάρχει αντίστοιχη αυτοκινητιστική λέσχη με τη σύμφωνη γνώμη της εκδούσας αρχής, δηλαδή της ΕΛΠΑ. Έτσι λοιπόν ήρθαμε σε επικοινωνία με την αντίστοιχη λέσχη του Ντουμπάι, οι οποίοι μας ενημέρωσαν ότι συμφωνούν για την ανανέωση στη χώρα τους και το μόνο που χρειάζονταν ήταν ένα γαμημένο email από την ελληνική αρχή. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το email δεν πήγε ποτέ λόγω ανεπάρκειας, λόγω ασχετοσύνης, λόγω ανικανότητας. Μάταια προσπαθούσαμε να βρούμε στο τηλέφωνο τη μοναδική υπάλληλο της ΕΛΠΑ, κα Μαρία Σταθοπούλου, η οποία υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνη για το συγκεκριμένο έγγραφο, μάταια στέλναμε email σε όλο τον οργανισμό μπας και φιλοτιμηθεί να απαντήσει κανένας υπεύθυνος. Από τις 23/01 οπότε και έγινε η πρώτη επικοινωνία, κατάφεραν να καταλάβουν τι θέλαμε και να μας απαντήσουν υπεύθυνα -εννοείται μετά από οργισμένα email και τηλέφωνα γεμάτα προσβολές και ύβρεις- στις 11/02. Μόνο που εμείς δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να ξυπνήσουν οι της ΕΛΠΑ και να δώσουν την έγκρισή τους για παράταση του Carnet καθώς σε περίπτωση που στράβωνε -για οποιοδήποτε λόγο- το θέμα Μέσης Ανατολής, θα έπρεπε να έχουμε βγει από Σουδάν προς Αίγυπτο στις 09/03 έχοντας καλύψει και τα 2/3 της Αιθιοπίας που μας είχαν μείνει. Πριν μας πείτε υπερβολικούς, κακούς, εξυπνάκηδες, βολεψάκηδες και πάει λέγοντας, απλά σκεφτείτε πόσες φορές ήρθε πίσω μία υπόθεσή σας, πόσες φορές χρειάστηκε να πληρώσετε γρηγορόσημο για να προχωρήσετε μία δουλειά σας σε κάποια υπηρεσία του Ελλαδιστάν λόγω ανεπάρκειας, ασχετοσύνης, βλακείας ή πολύ περισσότερο επειδή κάποιος ή κάποια κατείχε μία θέση επειδή είχε βύσμα. Απλά εμείς είχαμε την τύχη-ατυχία να είμαστε στο δρόμο και να ζητούμε από έναν οργανισμό και έναν υπάλληλο να κάνει τη δουλειά του, όχι να υπερβάλλει εαυτόν.
(Για το πόσο μεγάλο μπουρδέλο είναι ο οργανισμός που λέγεται ΕΛΠΑ αρκεί να αναφέρουμε ότι τα χρήματα της εγγύησης δόθηκαν χωρίς κανείς τους να αναρωτηθεί αν το αυτοκίνητο έχει επιστρέψει. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε πουλήσει το αυτοκίνητο κάπου στην Αφρική και μετά να εισπράξουμε και την εγγύηση των 3.000 ευρώ. Ποτέ κανείς δεν τσέκαρε αν πράγματι υπήρχε αυτοκίνητο τόσο κατά την έκδοση όσο και κατά την επιστροφή του εγγράφου. Σε αντίστοιχη περίπτωση, ο Γάλλος φίλος μας Ghislain που είχαμε ταξιδέψει από το Μαρόκο μέχρι τη Γκάνα δεν πήρε ποτέ την εγγύηση των 3.000 ευρώ γιατί ακριβώς το μηχανάκι του μετά το ατύχημα που είχε έμεινε σε ένα χωριό που ούτε κι αυτός θυμάται, στην Τανζανία!!).
Κάπου εδώ θα πρέπει να κλείσουμε το κεφάλαιο Ελλαδιστάν που τόσο πολύ μας πονάει ακόμα κι αν ήμαστε μακρυά. Απλά, αυτές τις αράδες κάποτε θα τις διαβάζουν τα παιδιά μας (γιατί αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί λαθρεπιβάτες κατά τη γνώμη μας), οπότε θα θέλαμε να είναι καταγεγραμμένα τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα.
 |
| Το ανανεωμένο πλήρωμα του Pin Project |
"Ο εφιάλτης της ασύδοτης τουριστικοποίησης των πάντων είχε κάνει την εμφάνισή του και απλά μας είχε ξενερώσει όσο δεν έπαιρνε."
 |
| Το χωριό της Lalibela |
 |
| Bete Giyorgis |
 |
| Υπαίθριο καφεδάκι στη Lalibela |
 |
| Κυρία με τα όλα της |
Κάτι τέτοιο συνέβη στη Lalibela. Η αρχή έγινε με τους καφέδες όπου μας τους χρέωσαν διπλάσια τιμή αλλά ως καλοπροαίρετοι σκεφτήκαμε ότι πέσαμε στην περίπτωση του ανόητου και κοντόφθαλμου επιχειρηματία που βλέπει τον ξένο σαν πορτοφόλι και όχι σαν κάποιο που του κάνει την τιμή να επισκεφθεί την πατρίδα του. Μετά τον καφέ, περπατήσαμε μέσα στο χωριό προς τις περίφημες πέτρινες εκκλησίες. Γνωρίζαμε ότι η είσοδος ήταν 50 δολάρια και αφορούσε και τα τρία συμπλέγματα στα οποία ήταν χωρισμένες γεωγραφικά. Φυσικά το κόστος ήταν απαγορευτικό και παράλληλα ελεεινό για να επισκεφθείς ορθόδοξες εκκλησίες (δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε τζαμί που να χρειαζόταν να πληρώσεις στις περιπτώσεις βέβαια που είναι προσβάσιμα από μη μουσουλμάνους). Είχαμε επίσης μάθει ότι κάποιοι ταξιδιώτες είχαν καταφέρει να μην πληρώσουν το τσουχτερό αντίτιμο με το πρόσχημα ότι δεν μπήκαν μέσα στις εκκλησίες αλλά απλά τις είδαν και έβγαλαν φωτογραφίες απ' έξω. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θελήσαμε και μεις να επισκεφτούμε το πρώτο σύμπλεγμα και να περάσουμε στους χώρους που ήταν περιφραγμένοι αλλά φευ. Ένας πιστοποιημένος ξεναγός του χώρου πρόταξε τα στήθη στην κυριολεξία και μας απαγόρεψε την είσοδο εντός του χώρου αν δεν εκδίδαμε εισιτήριο. "This is Ethiopia. You are tourists. We need you money" είπε επί λέξη χωρίς καμία δόση ντροπής. Ο εφιάλτης της ασύδοτης τουριστικοποίησης των πάντων είχε κάνει την εμφάνισή του και απλά μας είχε ξενερώσει όσο δεν έπαιρνε. Δεν ήταν τόσο το χρηματικό, όσο ο τρόπος αντιμετώπισης και φυσικά τα επιχειρήματα.
 |
| Που πας ρε καραμήτρο; |
"Φτώχεια είδαμε, πείνα δεν είδαμε."
 |
| Φιδίσιες ανηφόρες & κατηφόρες σε όλη τη χώρα |
 |
| You, you, you, you, you, you, you feranji |
Επειδή αυτό το ταξίδι λοιπόν οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της φτώχειας που έχουμε δει αυτά τα σχεδόν 2 χρόνια στην αφρικανική ήπειρο και να λυθούν απορίες και στερεότυπα του τύπου "τα παιδάκια στην Αιθιοπία δεν έχουν να φάνε", θα πούμε μόνον αυτό. Φτώχεια είδαμε, πείνα δεν είδαμε. Ναι οι Αφρικανοί, οι Μαροκινοί, οι Αιθίοπες και πάει λέγοντας είναι φτωχοί -ΟΧΙ με δυτικούς όρους- αλλά είναι φτωχοί. Τα αστικά κέντρα μπορεί να γνωρίζουν ταχεία ανάπτυξη και η εκβιομηχάνιση να κάνει την εμφάνισή της αλλά ο κόσμος είναι φτωχός και θα συνεχίσει να είναι για πολλά ακόμα χρόνια. Αν όμως βγούμε από τα αστικά κέντρα και κινηθούμε προς επαρχία, τότε ο μέσος αφρικανός έχει τουλάχιστον μία έκταση για να καλλιεργήσει ότι θέλει για την οποία δεν έχει να πληρώσει τίποτε άλλο πέρα από τους σπόρους. Το ίδιο ισχύει και για το σπίτι του όπου δεν πληρώνει νοίκι, χαράτσι ή κάποιο άλλο φόρο. Και φυσικά υπάρχει μεγάλο ζωικό κεφάλαιο το οποίο βέβαια συμβολίζει άλλα πράγματα και δεν αποτελεί πρωτεύων μέσο διατροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι της επαρχίας έχουν να φάνε και με το παραπάνω. Για το ότι ποτέ κανείς δε θα τους δώσει την παραμικρή ευκαιρία ανάπτυξης και γενικότερης προοπτικής, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής ιεραρχίας και ο ξένος είναι ο τελευταίος που φταίει και πρέπει να βοηθήσει. Αν στην εξίσωση μπουν και οι διάφοροι εθνοσωτήρες τύπου UNICEF, USAID κλπ, τότε το πράγμα πάει αλλού και δε θέλουμε να αρχίσουμε να δεχόμαστε εξώδικα και απαιτήσεις του τύπου "κατεβάστε την ανάρτηση αλλιώς θα σας κάνουμε μήνυση" (έγινε κι αυτό από την ACTION AID για την ιστορία της Ζιμπάμπουε).
Αργότερα μάθαμε ότι τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε η UNICEF όταν πρωτοπάτησε το πόδι της στη χώρα και άρχισε να μοιράζει αφειδώς και χωρίς κανένα πρόγραμμα ή μελέτη διάφορα δυτικά καλούδια στους φτωχούς Αιθίοπες κάνοντας ένα τζιπ με λευκούς ταυτόσημο του "δώσε πράγμα στο λαό" και εξαγριώνοντας τα πλήθη στην περίπτωση που τους προσπεράσεις. Παράλληλα, και οι Αιθίοπες έχουν την αντίστοιχη λέξη του muzungu ή obruni ή tubab που έχουν οι υποσαχάριοι γείτονες τους και χαρακτηρίζει τους λευκούς ξένους. Στην περίπτωση των Αιθιόπων ο λευκός ξένος ονομάζεται feranji σε όλες συναναστροφές του και είναι η ταμπέλα που σε ακολουθεί με το που πατάς το πόδι σου στη χώρα.
"Το τοπίο είναι αφιλόξενο, απόκοσμο και εχθρικό ενώ όσοι επιστήμονες το έχουν μελετήσει το παρομοιάζουν με "πύλη της κολάσεως"."
 |
| Η σουίτα μας στο Mek'ele |
Η ευρύτερη περιοχή του Danakil είναι το σημείο όπου συναντώνται τρεις τεκτονικές πλάκες, η μία της Αραβίας και οι δύο αφρικανικές της Νουβίας και της Σομαλίας, βρίσκεται στο βόρειο μέρος του τριγώνου του Afar και σε απόσταση αναπνοής από Ερυθραία και Τζιμπούτι. Η περιοχή του Dallol είναι το πιο θερμό μέρος του πλανήτη με μέσο όρο τους 35 βαθμούς και η βροχή είναι άγνωστη λέξη ενώ βρίσκεται 130 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Το ηφαίστειο του Ert'ale είναι το πιο ενεργό ηφαίστειο της περιοχής με συνεχή δραστηριότητα από το 1906 και ενεργή λίμνη λάβας (ένα από τα 6 ηφαίστεια στον κόσμο) και οι υπερχειλίσεις και εκρήξεις είναι ένα πολύ τακτικό φαινόμενο κυρίως λόγω της μετακίνησης των τεκτονικών πλακών.
Το τοπίο είναι αφιλόξενο, απόκοσμο και εχθρικό ενώ όσοι επιστήμονες το έχουν μελετήσει το παρομοιάζουν με "πύλη της κολάσεως". Οι μόνοι που επιβιώνουν σε αυτό το περιβάλλον είναι η φυλή των Afar, οι οποίοι φημίζονται για την εχθρικότητά τους απέναντι στους ξένους και είναι οι μοναδικοί που κινούνται με άνεση σε τέτοιο περιβάλλον (τελευταία ενέργεια η δολοφονία 3 Ευρωπαίων επιστημόνων το 2012). Οι κύριες ασχολίες τους είναι η κτηνοτροφία και η εξόρυξη αλατιού από τη λίμνη Assale η οποία όμως δεν είναι λίμνη αλλά μία απέραντη αλυκή 155 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας.
Η εκδρομή είχε διάρκεια 4 ημέρες και γινόταν με ένοπλη συνοδεία τόσο για προστασία από τους Afar αλλά και γιατί όλο αυτό το ενεργειακό κρεσέντο δεν έχει σύνορα με την αιώνια εχθρό Ερυθραία να αποτελεί διαρκή απειλή. Η πρώτη ημέρα αφιερώθηκε στο ηφαίστειο του Ert'ale και μετά από 6 ώρες στο δρόμο έχοντας περάσει από πολύ δύσβατα κομμάτια με άμμο, κροκάλα και σχηματισμούς από λάβα, φτάσαμε σε έναν καταυλισμό Afar. Εκεί, αφού ξεκουραστήκαμε και φάγαμε, περιμέναμε να νυχτώσει για να πέσει η θερμοκρασία όσο το δυνατόν περισσότερο καθώς μπροστά μας είχαμε 3 ώρες πεζοπορία μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου. Πρώτη φορά κάναμε νυχτερινή πεζοπορία και μάλιστα σε πολύ κακοτράχαλο μονοπάτι σμιλευμένο από λάβα και το αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε ότι ήταν εξοντωτικό ειδικά για τη Γεωργία, η οποία όλη την ημέρα ήταν με έντονα γαστρεντερικά προβλήματα σε σημείο να σέρνεται! Η θέα του ενεργού ηφαιστείου έδιωξε κάθε ίχνος κούρασης και μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να αποδώσουν μικρό μέρος της ενέργειας που μετέδιδε. Η βραδιά έκλεισε 600 περίπου μέτρα από τον κρατήρα όπου κοιμηθήκαμε στο έδαφος σε έναν καταυλισμό του στρατού, ο οποίος είχε στηθεί από την τελευταία επίθεση του 2012. Μαγεία..
"Οι χημικές ενώσεις αυτές σε συνδυασμό με το αλάτι, τη λάσπη και το νερό που καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή δημιουργούν ψυχεδελικούς σχηματισμούς.."
 |
| Το καραβάνι του αλατιού προς το Mek'ele |
 |
| Λίμνη Assale |
Το επόμενο πρωί -τελευταία ημέρα της εκδρομής- έμελε να είναι η πιο δυνατή και παράλληλα μία από τις λίγες ημέρες που θα θυμόμαστε χαρακτηριστικά από αυτό το ταξίδι. Η συγκεκριμένη περιοχή κατέχει το ρεκόρ της υψηλότερης μέσης θερμοκρασίας σε μη κατοικημένη ζώνη στη γη και βρίσκεται περίπου 130 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, δεν υπάρχουν δρόμοι και οι μετακινήσεις γίνονται με καμήλες και γαϊδούρια ενώ θεωρείται μία από τις πιο αφιλόξενες περιοχές με τοπία και εικόνες που παραπέμπουν περισσότερο στον πλανήτη Άρη παρά στη γη. Στο συγκεκριμένο σημείο το οποίο αποτελεί την καρδιά του Great Rift Valley για το οποίο τόσο λόγο έχουμε κάνει σε προηγούμενες αναρτήσεις και το οποίο ξεκινάει από την Ιορδανία και τελειώνει στη Μοζαμβίκη, οι ποσότητες ενέργειας που εκλύονται είναι ιδιαίτερα έντονες. Στο Dallol η μητέρα φύση έχει γεννήσει εν είδει καρκινογένεσης ένα τεράστιο υπόγειο ηφαίστειο το οποίο είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις ότι σιγοβράζει καθώς το έδαφος ξερνάει θειάφι, ποτάσα, μαγγάνιο, σίδηρο και άλλα ορυκτά τα οποία δημιουργούν δηλητηριώδεις ενώσεις ενώ το νερό που υπάρχει σε σημεία είναι ελαιώδες, τοξικό και σκοτώνει όλους τους οργανισμούς. "Μεγάλη προσοχή που πατάτε" μας τόνιζαν συνεχώς οι Αιθίοπες συνοδοί και μας ανέφεραν παραδείγματα ανόητων επισκεπτών που στην προσπάθειά τους να δοκιμάσουν τη σύσταση του νερού, μεταφερόντουσαν στα επείγοντα με σοβαρά εγκαύματα. Οι χημικές ενώσεις αυτές σε συνδυασμό με το αλάτι, τη λάσπη και το νερό που καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή δημιουργούν ψυχεδελικούς σχηματισμούς με τη μορφή μικρών χρωματιστών φυσικών λιμνών και μεταμορφώνουν το τοπίο σε ότι πιο αλλόκοτο, άγρια όμορφο, μυστηριακό, ιδιαίτερο, έντονο, μοναδικό θέαμα έχεις αντικρίσει ποτέ.
Στη συνέχεια, σειρά είχε ένα "κάστρο" από αλάτι σμιλευμένο από τον υπέρτατο δημιουργό, τη Μητέρα Φύση. Οι μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής -όπως είναι φυσικό- τελείωσαν από την προηγούμενη καταιγιστική αποτύπωση και έτσι αρκεστήκαμε στην κάμερα του τηλεφώνου. Το κάστρο από αλάτι ήταν το ίδιο εντυπωσιακό με τους πολύχρωμους τοξικούς θύλακες που είχαμε δει προηγουμένως και ήταν άξιο απορίας πως είχε "δημιουργηθεί" αυτό το αριστούργημα από τον αέρα, τη σκόνη και την υγρασία.
Οι εικόνες αποδίδουν μέρος της μαγείας. Απολαύστε!
"Στην πόλη κάτσαμε τρεις ημέρες όχι γιατί ήταν στο πρόγραμμά μας αλλά για λόγους υγείας."
 |
| Πιο βιολογικό δε γίνεται |
 |
| "Ματωμένο αλάτι" |
Μετά από τέσσερις μέρες σε μέρη κολασμένα, η βραδιά ολοκληρώθηκε στο Mek'ele όπου επιστρέψαμε κατάκοποι αλλά γεμάτοι με μοναδικές εμπειρίες. Με μία παρέα από Βέλγους και Άγγλους βγήκαμε για τις τελευταίες μας μπύρες πριν αναχωρήσουμε την επομένη για το Aksum.
 |
| Οι διάσημοι οβελίσκοι της Aksum |
Υγιέστατοι και με κάτι ροζ χαπάκια στη τσέπη μας, αφήσαμε την ιερή Aksum και συνεχίσαμε προς την έτερη ντίβα του βορά, τη Gondar (ή Gonder). Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά όμως και για μία ακόμα φορά αποφασίσαμε να μοιράσουμε την απόσταση διανυκτερεύοντας σε ένα μικρό χωριό, το Debark το οποίο παράλληλα αποτελούσε την είσοδο για τα όρη Semien. Για να φτάσουμε όμως μέχρις εκεί, κυριολεκτικά ματώσαμε. Η Aksum ήταν στα 2.100 μέτρα υψόμετρο και το Debark στα 2.850 με το σκαρφάλωμα όμως να περιέχει χωματόδρομους, κροκάλα, λακκούβες από πατημασιές γίγαντα, σκόνη που άλλαξε εντελώς την εσωτερική απόχρωση του αυτοκινήτου, ανηφόρες, κατηφόρες, φουρκέτες, έργα και διάνοιξη δρόμων από μπουλντόζες λόγω κατολισθήσεων. Το θερμόμετρο του Ζήκου χτύπησε κόκκινο ενώ ο Νίκος ήταν με δέκατα και αυτά τα 250 χιλιόμετρα μπήκαν στα χειρότερα του ταξιδιού και μάλιστα κατάφεραν να εκθρονίσουν το κακόφημα 250 χλμ από Marsabit προς Moyale (από Κένυα προς Αιθιοπία) που είχαμε κάνει τρεις εβδομάδες πριν. Φυσικά η θέα μας αποζημίωσε με το παραπάνω αλλά η ταλαιπωρία και το άγχος ήταν ικανά να μην μας αφήσουν να ευχαριστηθούμε και πολλά. Ο Νίκος κλείστηκε στο δωμάτιο και κοιμήθηκε μέχρι το επόμενο πρωί και η Γεωργία με το Σπύρο έκαναν μία αναγνωριστική στο χωριό προς αναζήτηση φαγητού, καφέ και τσαγιού πριν πέσει η νύχτα.
Μετά από ένα μήνα, η εξερεύνηση της Αιθιοπίας όδευε προς το τέλος της (το Gondar ήταν μία ανάσα από τα σύνορα με το Σουδάν) ενώ οι μεγάλες αποστάσεις και το υψηλό υψόμετρο δεν είχαν αφήσει πολλά περιθώρια στο Ζήκο να πάρει ανάσες. Η γνωριμία με το Σπύρο είχε αποδειχθεί σωτήρια (ένας από τους Αυστριακούς φίλους μάλιστα τον είχε παρομοιάσει πολύ εύστοχα ως buffer zone για την κουρασμένη σχέση μας) και είχε μεταμορφώσει το ταξίδι μας προς το καλύτερο επιβεβαιώνοντας περίτρανα το πόσο σημαντική είναι η επιλογή της κατάλληλης παρέας σε μεγάλα ταξίδια.
Από το καταπράσινο Debark αναχωρήσαμε σχετικά αργά την Παρασκευή (14/02) κάνοντας μία πανέμορφη διαδρομή αποτυπώνοντας στις "κάρτες μνήμης" του Pin Project μοναδικές εικόνες. Ευτυχώς ο δρόμος για τη Gondar ήταν κατηφορικός και αυτή τη φορά απολαύσαμε στο έπακρο τα γύρω τοπία κάνοντας αρκετές στάσεις. Στην πόλη φτάσαμε το μεσημεράκι αλλά επειδή είχαμε μπουχτίσει από την Aksum, δε θέλαμε να μείνουμε ξανά εντός των τειχών και έτσι κατευθυνθήκαμε εκτός αυτής προς τη Gorgora και τη λίμνη Tana και συγκεκριμένα ένα κάμπινγκ για το οποίο είχαμε διαβάσει από άλλους ταξιδιώτες. Ήταν η πρώτη φορά που κατασκηνώναμε στην Αιθιοπία! Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Ο χώρος ανήκε σε ένα ζευγάρι από την Ολλανδία και οι τιμές αλλά και η οργάνωση το έκαναν να ξεχωρίζει από ότι είχαμε μείνει μέχρι στιγμής. Κάτσαμε δύο ημέρες, βάλαμε τις μπουγάδες μας, μαγειρέψαμε τις λιχουδιές μας, χαλαρώσαμε αρκετά και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για την επόμενη χώρα πλάι στις όχθες της λίμνης Tana, από την οποία πηγάζει ο Γαλάζιος Νείλος (ο οποίος συναντάται με τον Λευκό Νείλο στο Khartoum του Σουδάν και συνθέτουν τον Νείλο). Η λίμνη είναι η μεγαλύτερη της Αιθιοπίας, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.800 περίπου μέτρων ενώ εντός αυτής υπάρχουν γύρω στα 20 νησάκια με μερικά από αυτά να φιλοξενούν μοναστήρια και ναούς τα οποία έχουν χτιστεί επάνω σε αυτά.
Την Κυριακή (16/02) το πρωί αναχωρήσαμε πίσω για την Gondar, η οποία είχε διατελέσει πρωτεύουσα της Αιθιοπικής Αυτοκρατορίας κατά το παρελθόν και τα κάστρα του Fasil Ghebbi συμβόλιζαν την ισχύ της και θύμιζαν πως κάποτε ήταν το μεγαλύτερο κέντρο εξουσίας. Αφήσαμε τον Σπύρο στο σταθμό των λεωφορείων, κάναμε τα τελευταία μας ψώνια και συνεχίσαμε για τα σύνορα στη Metema. Η διαδρομή ήταν για μία ακόμα φορά συναρπαστική, φυσικά κατηφορική μιας και οδεύαμε προς την έρημο Σαχάρα αφήνοντας πίσω μας τα οροπέδια και κορφές των 2.000 μέτρων και συνάμα συγκινητική και νοσταλγική καθώς είχαμε περάσει πραγματικά έναν πολύ όμορφο μήνα σε μία πανέμορφη και ενδιαφέρουσα χώρα με μία εξαιρετική συντροφιά. Στα σύνορα της Metema ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τα διαβατήρια αλλά ο τελωνειακός βρήκε ένα σακουλάκι με άμμο που μαζεύουμε από τις διάφορες ερήμους και παραλίες που επισκεπτόμαστε σαν ενθύμιο και φυσικά μπορείτε να φανταστείτε τι έβαλε με το νου του. Μας πήρε χρόνο να τον πείσουμε ότι δεν είναι κάτι μεμπτό, ότι δεν κρύβουμε ναρκωτικά και ότι είναι το πιο απλό σουβενίρ που μπορεί να κουβαλά κάποιος που επισκέπτεται την Αφρική και τελικά ξεγλιστρήσαμε χωρίς την παραμικρή απώλεια (πιθανή κατάσχεση). Αντίο Αιθιοπία!
Μας άρεσε: Η Αιθιοπία είναι φθηνή. Η Αιθιοπία είναι πολύ φθηνή. Η Αιθιοπία είναι πάρα πολύ φθηνή. Και για όσους δεν το εμπέδωσαν, η Αιθιοπία είναι μία πάρα πολύ φθηνή χώρα για τον τουρίστα και πραγματικά προσπαθούσαμε πολύ να ξεπεράσουμε τα 20 ευρώ ημερησίως. Με αυτή τη λογική δοκιμάζαμε κυριολεκτικά τα πάντα και η μοναδική φορά που μαγειρέψαμε ήταν στο κάμπινγκ στην Gorgora. Ο καφές, η injera με όλα τα παρελκόμενα εκτός από τον ωμό κιμά (φυσικά και δεν δοκιμάσαμε), ο ανάμικτος φυσικός χυμός μάνγκο-αβοκάντο-παπάγια και τα λαζάνια φούρνου πραγματικά θα μας μείνουν αξέχαστα. Τέλος η Αιθιοπική μουσική και οι παραδοσιακοί χοροί είναι το κάτι άλλο και καμία σχέση δεν έχουν με τα αφρικανικά λικνίσματα.
Δεν μας άρεσε: Η διαφορά των τιμών στους καταλόγους των εστιατορίων, στις υπαίθριες αγορές και στα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν τουλάχιστον εκνευριστικές. Feranji τιμές για τους ξένους και habesha τιμές για τους ντόπιους. Αν σε μάθαιναν, σου έδιναν τιμή habesha αλλά ήταν σπάνιες οι φορές που μας έτυχε. Γενικότερα, μας έκανε πολύ αρνητική εντύπωση η αντιμετώπιση που τύχαμε από όλους τους Αιθίοπες σε ότι είχε να κάνει με το τουριστικό προϊόν. Νιώσαμε άπειρες φορές ένα κινούμενο ΑΤΜ το οποίο όλοι κοιτούσαν πως θα εκμεταλλευτούν. Καμία περηφάνια και καμία αξιοπρέπεια..
Είδαμε: Οι άνθρωποι της επαρχίας μεταφέρουν τα πάντα στα χέρια ή δεμένα στις πλάτες αλλά ουχί στο κεφάλι. Επίσης, είδαμε συγκλονιστικά μωσαϊκά από σιτηρά και άλλες καλλιέργειες όταν σκαρφαλώναμε στα 2.000 μέτρα από την Addis και μετά. Τέλος είδαμε τον πιο ωραίο χαιρετισμό σε όλη την Αφρική μεταξύ των ανθρώπων. Άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες και άντρες με γυναίκες δίνουν χειραψία, λυγίζουν το δεξί γόνατο και "τσουγκράνε" τους ώμους τους.
Ακούσαμε: Ουρλιαχτά παιδιών να μας κυνηγούν σε κάθε ευκαιρία "You, you, you, you, you, you, you, you , you , you" μόνο και μόνο επειδή ήμασταν ξένοι. Σε καμία άλλη χώρα δεν ακούσαμε τόσο ψεύτικα απεγνωσμένες κραυγές. Επίσης ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά το πόσο ρατσιστές είναι οι Αιθίοπες εναντίον των Κινέζων. Απλά δεν τους χωνεύουν. Τέλος, ακούσαμε τον πιο περίεργο ήχο-τόνο-"λέξη" στην περίπτωση που κάποιος συμφωνούσε μαζί σου. Πολλές φορές κάναμε ερωτήσεις στους ντόπιους και όταν η απάντηση ήταν θετική, εκείνοι ανασήκωναν το κεφάλι ελαφρά και έκαναν το ήχο που κάνουμε όταν τρομάζουμε (σαν να παίρνεις κόφτη ανάσα πολύ απότομα). Στην αρχή νομίζαμε ότι είχαν κάποιο πρόβλημα αλλά με τον καιρό καταλάβαμε ότι ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατάφασης στην "καθομιλουμένη" τους.
Μέση τιμή πετρελαίου: 0.70 euro
Τοπικό νόμισμα: Ethiopian Birr - Ισοτιμία: 1 euro ≈ 25.5 Birr
Οδήγηση στην Αιθιοπία: Η χαρά της οδήγησης στα δεξιά στη Ρουάντα είχε κρατήσει για λίγο αλλά πλέον η χαρά αυτή ήρθε για να μείνει. Επιτέλους, μετά από ένα χρόνο (από τον Γενάρη του 2013) οδηγούσαμε "κανονικά" και φυσικά η συνήθεια δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα. Οι δρόμοι είχαν απ' όλα. Από ολόφρεσκους ασφαλτοστρωμένους φτηνούς κινέζικους δρόμους μέχρι τρύπες και κρατήρες για δεκάδες χιλιόμετρα, χωματόδρομους πνιγμένους στη σκόνη και κατολισθήσεις. Οι συνεχείς αναβάσεις και καταβάσεις είχαν την τιμητική τους αφού κάποια στιγμή ξεπεράσαμε τα 3.000 μέτρα ενώ οι συνεχείς στροφές έκαναν την οδήγηση τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Η σήμανση ήταν από ελλιπής έως υποτυπώδης και ευτυχώς που σχεδόν πάντα υπήρχε μόνο ένας δρόμος να ακολουθήσεις. Τα μεταφορικά μέσα ποίκιλαν από τα παραδοσιακά αφρικανικά βαν μέχρι ζωήλατα οχήματα ειδικά στην επαρχία. Η σχέση μας με την Αιθιοπική τροχαία παρέμεινε τυπική και ήταν η πρώτη χώρα στο ταξίδι που όχι μόνο δεν μας σταμάτησαν αλλά μας χαιρετούσαν στο καπέλο κιόλας. Αργότερα μάθαμε ότι είναι εντολή των ανώτερων κλιμακίων οι πάσης φύσεως τουρίστες και ταξιδιώτες να παραμένουν στο απυρόβλητο για ευνόητους λόγους.
Αυτοκίνητο: Αν είχε στόμα να μιλήσει, θα έλεγε πως η Αιθιοπία ήταν η χειρότερη του χώρα. Δοκιμάστηκαν τα πόδια του (αναρτήσεις) και τα παπούτσια του (ελαστικά) ενώ τα πνευμόνια του (τουρμπίνα) δύο φορές έσκασαν και ζήτησε διάλειμμα με το μοναδικό τρόπο που μπορούσε (check engine). Τα κατάφερε όμως! Ο μηχανικός στην Addis, αφού μας άλλαξε φίλτρο πετρελαίου (στο Narobi είχαμε ποτίσει τα κύτταρα του Ζήκου με PROTEC και τα αποτελέσματα ήταν εμφανή) μας προειδοποίησε για την κακή ποιότητα των καυσίμων και μας συμβούλεψε να ελέγχουμε ότι δεν μας βάζουν παραφίνη αλλά πετρέλαιο. Έτσι λοιπόν εφαρμόσαμε και εμείς τον δικό μας ποιοτικό έλεγχο. Λίγο πετρέλαιο στη χούφτα και κατευθείαν φωτιά. Αν δεν έπαιρνε φωτιά το χέρι, τότε βάζαμε πετρέλαιο άφοβα. Τέσσερις φορές το δοκιμάσαμε και το καύσιμο αποδείχθηκε καθαρό! Το αυτοκίνητο έγραψε περί τα 3.000 χιλιόμετρα τα περισσότερα εκ των οποίων σε υψηλά υψόμετρα και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που το τούρμπο ζοριζόταν και έκοβε. Ίσως απλά να μας έλεγε ότι κουράστηκε και θέλει να πάει σπίτι του.
Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες
Μετά από ένα μήνα, η εξερεύνηση της Αιθιοπίας όδευε προς το τέλος της (το Gondar ήταν μία ανάσα από τα σύνορα με το Σουδάν) ενώ οι μεγάλες αποστάσεις και το υψηλό υψόμετρο δεν είχαν αφήσει πολλά περιθώρια στο Ζήκο να πάρει ανάσες. Η γνωριμία με το Σπύρο είχε αποδειχθεί σωτήρια (ένας από τους Αυστριακούς φίλους μάλιστα τον είχε παρομοιάσει πολύ εύστοχα ως buffer zone για την κουρασμένη σχέση μας) και είχε μεταμορφώσει το ταξίδι μας προς το καλύτερο επιβεβαιώνοντας περίτρανα το πόσο σημαντική είναι η επιλογή της κατάλληλης παρέας σε μεγάλα ταξίδια.
 |
| Κατασκήνωση στη Gorgora |
 |
| Προς Σουδάν καλά πάμε; |
 | |
| Φρέσκος χυμός αβοκάντο, μάνγκο, παπάγια |
Δεν μας άρεσε: Η διαφορά των τιμών στους καταλόγους των εστιατορίων, στις υπαίθριες αγορές και στα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν τουλάχιστον εκνευριστικές. Feranji τιμές για τους ξένους και habesha τιμές για τους ντόπιους. Αν σε μάθαιναν, σου έδιναν τιμή habesha αλλά ήταν σπάνιες οι φορές που μας έτυχε. Γενικότερα, μας έκανε πολύ αρνητική εντύπωση η αντιμετώπιση που τύχαμε από όλους τους Αιθίοπες σε ότι είχε να κάνει με το τουριστικό προϊόν. Νιώσαμε άπειρες φορές ένα κινούμενο ΑΤΜ το οποίο όλοι κοιτούσαν πως θα εκμεταλλευτούν. Καμία περηφάνια και καμία αξιοπρέπεια..
 |
| Όταν κοιτάς από ψηλά |
Ακούσαμε: Ουρλιαχτά παιδιών να μας κυνηγούν σε κάθε ευκαιρία "You, you, you, you, you, you, you, you , you , you" μόνο και μόνο επειδή ήμασταν ξένοι. Σε καμία άλλη χώρα δεν ακούσαμε τόσο ψεύτικα απεγνωσμένες κραυγές. Επίσης ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά το πόσο ρατσιστές είναι οι Αιθίοπες εναντίον των Κινέζων. Απλά δεν τους χωνεύουν. Τέλος, ακούσαμε τον πιο περίεργο ήχο-τόνο-"λέξη" στην περίπτωση που κάποιος συμφωνούσε μαζί σου. Πολλές φορές κάναμε ερωτήσεις στους ντόπιους και όταν η απάντηση ήταν θετική, εκείνοι ανασήκωναν το κεφάλι ελαφρά και έκαναν το ήχο που κάνουμε όταν τρομάζουμε (σαν να παίρνεις κόφτη ανάσα πολύ απότομα). Στην αρχή νομίζαμε ότι είχαν κάποιο πρόβλημα αλλά με τον καιρό καταλάβαμε ότι ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατάφασης στην "καθομιλουμένη" τους.
Μέση τιμή πετρελαίου: 0.70 euro
Τοπικό νόμισμα: Ethiopian Birr - Ισοτιμία: 1 euro ≈ 25.5 Birr
Οδήγηση στην Αιθιοπία: Η χαρά της οδήγησης στα δεξιά στη Ρουάντα είχε κρατήσει για λίγο αλλά πλέον η χαρά αυτή ήρθε για να μείνει. Επιτέλους, μετά από ένα χρόνο (από τον Γενάρη του 2013) οδηγούσαμε "κανονικά" και φυσικά η συνήθεια δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα. Οι δρόμοι είχαν απ' όλα. Από ολόφρεσκους ασφαλτοστρωμένους φτηνούς κινέζικους δρόμους μέχρι τρύπες και κρατήρες για δεκάδες χιλιόμετρα, χωματόδρομους πνιγμένους στη σκόνη και κατολισθήσεις. Οι συνεχείς αναβάσεις και καταβάσεις είχαν την τιμητική τους αφού κάποια στιγμή ξεπεράσαμε τα 3.000 μέτρα ενώ οι συνεχείς στροφές έκαναν την οδήγηση τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Η σήμανση ήταν από ελλιπής έως υποτυπώδης και ευτυχώς που σχεδόν πάντα υπήρχε μόνο ένας δρόμος να ακολουθήσεις. Τα μεταφορικά μέσα ποίκιλαν από τα παραδοσιακά αφρικανικά βαν μέχρι ζωήλατα οχήματα ειδικά στην επαρχία. Η σχέση μας με την Αιθιοπική τροχαία παρέμεινε τυπική και ήταν η πρώτη χώρα στο ταξίδι που όχι μόνο δεν μας σταμάτησαν αλλά μας χαιρετούσαν στο καπέλο κιόλας. Αργότερα μάθαμε ότι είναι εντολή των ανώτερων κλιμακίων οι πάσης φύσεως τουρίστες και ταξιδιώτες να παραμένουν στο απυρόβλητο για ευνόητους λόγους. |
| Ο Ζήκος στην Αιθιοπία |
Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου