The Kenyan Pin

ΚΕΝΥΑ (Σάββατο 4 Ιανουαρίου - Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014)

Οι πινέζες μας: Eldoret, Nairobi, Marsabit

Malaba - Moyale: Τα μεγάλα και μακρόχρονα ταξίδια από χώρα σε χώρα περιέχουν και υπόσχονται ένα πλήθος εμπειριών και εικόνων και αυτός άλλωστε είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους κανείς ταξιδεύει. Εκεί όμως που μπορεί να εγερθεί ένα ερώτημα είναι το πως η πορεία που θα επιλέξει να ακολουθήσει ο ταξιδιώτης δύναται να επηρεάσει την ροή των εμπειριών ακολουθώντας όμως την ίδια διαδρομή! Ακούγεται λίγο οξύμωρο ομολογουμένως. Στην περίπτωση του Pin Project, αν μπούμε λίγο στη διαδικασία να σκαλίσουμε το παρελθόν και πάμε πίσω στο Σεπτέμβριο του 2011 όταν και αποφασίσαμε να αφιερωθούμε ψυχή τε και σώματι στο μεγάλο αυτό ταξίδι, οι τότε πολιτικές -και κατ' επέκταση πολεμικές- εξελίξεις και η Αραβική Άνοιξη με τα ζοφερά επακόλουθά της, δεν επέτρεψαν να πραγματοποιήσουμε την είσοδο στην αφρικανική ήπειρο εξ ανατολής (από Τουρκία και μέσω Συρίας-Ιορδανίας στην Αίγυπτο). Έτσι τα σχέδια άλλαξαν, η κάθοδος πραγματοποιήθηκε από το Μαρόκο μέσω νότιας Μεσογείου, εν συνεχεία κατηφορίσαμε προς τη δυτική Αφρική, προσπεράσαμε την κεντρική, κάναμε τους κύκλους μας στην νότια και μοιραία η ανατολική έμεινε για το ανέβασμα. Αν δεν έχετε ποτέ αναρωτηθεί πως η επιλογή της πορείας μπορεί να αλλάξει ένα ταξίδι αλλά παρ' όλα αυτά θέλετε να μάθετε το πως και το γιατί, μπείτε στη θέση του συνοδηγού και ακολουθείστε.




Το Σάββατο (04/01) αναχωρήσαμε με το πάσο μας από τη Jinja και το μεσημεράκι φτάσαμε στα κοινά σύνορα της Malaba με την Κένυα. Από την πλευρά της Ουγκάντα, τελειώσαμε σχετικά γρήγορα τόσο τα διαβατήρια όσο και το Carnet παρ' όλο που στο γκισέ των διαβατηρίων έπρεπε να παρουσιαστούμε ξεχωριστά. Τι σημαίνει αυτό; Υπάρχουν σύνορα που ένας από τους δύο (συνήθως η Γεωργία) αναλαμβάνει να πάει με τα διαβατήρια στο χέρι προκειμένου να μπει η σφραγίδα εξόδου από τους αρμόδιους υπαλλήλους χωρίς να χρειάζεται να δηλώσουμε και οι δύο το παρόν μιας και κάποιος πρέπει να μένει πάντα με τον Ζήκο. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου οι αρμόδιοι υπάλληλοι τηρώντας απόλυτα τους κανονισμούς και το διεθνές δίκαιο (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε δηλαδή) απαιτούν την παρουσία του κατόχου του διαβατηρίου και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις μας τραβούν και μία ψηφιακή φωτογραφιούλα για τα αρχεία τους. Στην πλευρά της Ουγκάντα λοιπόν, η πολύ ευγενική υπάλληλος μας "σφράγισε" ξεχωριστά και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Συνηθισμένοι μετά από τόσα συνοριακά περάσματα, στην πλευρά της Κένυας, η Γεωργία έμεινε στο Ζήκο ξοδεύοντας όλο το χρόνο ομιλίας της ουγκαντέζικης κάρτας sim ενημερώνοντας τους δικούς μας για το επόμενο βήμα (κλασσική διαδικασία σε κάθε σύνορα) και έκανε συνάλλαγμα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες (πάντα χάνουμε αλλά από το να παίρνουν τις προμήθειες οι τράπεζες, προτιμούμε να τις παίρνουν οι μικροαπατεώνες των συνόρων). Από την άλλη, ο Νίκος στήθηκε στην ουρά για τις βίζες, σφράγισε το Carnet, απέφυγε να πληρώσει το κενυάτικο χαράτσι για την κυκλοφορία του Ζήκου με τη απαραίτητη συνδρομή των ντόπιων, οι οποίοι τον ενημέρωσαν ότι αν μέναμε μέχρι 2 εβδομάδες στη χώρα μπορούσαμε να το γλυτώσουμε, και μετά από δύο περίπου ώρες ξεχυθήκαμε στην ντίβα της ανατολικής Αφρικής. 

Κενυάτικη ύπαιθρος

Δύο εβδομάδες ή και λιγότερο. Τόσο χρόνο σχεδιάζαμε να αφιερώσουμε στη συγκεκριμένη χώρα για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ο κυριότερος λόγος της απόφασης αυτής και συνάμα ο ρυθμιστής των εμπειριών ήταν το γεγονός ότι αυτά που είχε να μας προσφέρει, εμείς τα είχαμε φάει με το κουτάλι στις προηγούμενες χώρες. Κάποιος θα πει ότι είναι ύβρις να έχεις την τύχη να βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα και χωρίς να την έχεις δει, αυτομάτως να την προσπερνάς γιατί θεωρείς κάποια πράγματα δεδομένα. Κάποιος άλλος θα πει το λαϊκό "περί ορέξεως..".

Η συνάρτηση που εδώ και 20 μήνες επεξεργαζόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έχει ως κοινό παρονομαστή το χρόνο και το χρήμα. Στον αριθμητή συνήθως μπαίνουν οι εμπειρίες και οι εικόνες και κάπως έτσι γίνεται ταμείο, γεμίζουν οι "κάρτες μνήμης" και οι αναμνήσεις χαράζονται στο πίσω μέρος της καρδιάς και του μυαλού με ανεξίτηλο τρόπο. Στη συγκεκριμένη φάση του ταξιδιού λοιπόν και μελετώντας το τι είχε να προσφέρει η συγκεκριμένη χώρα, κρίναμε ότι θα μπορούσαμε να τα προσπεράσουμε ή να κάνουμε πως δεν τα είδαμε. Εθνικά πάρκα είχαμε χορτάσει, μπανάκι στον Ινδικό είχαμε απολαύσει σε Τανζανία και Μοζαμβίκη, ντόπιους είχαμε γνωρίσει και συναναστραφεί και με το παραπάνω οπότε το να μετατρέψουμε το πέρασμα από Κένυα σε transit πτήση δεν μας πολυχαλούσε. Εδώ λοιπόν είναι που η διάσχιση της Κένυας από νότο προς βορά και η άνοδος αντί κάθοδος άλλαξε άρδην το συνολικό βαθμό εμπειριών που θα μπορούσαμε να είχαμε προσλάβει σε άλλη περίπτωση. Το πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να ήταν το ταξίδι μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ, οπότε αποφασίσαμε να περιοριστούμε στο παρόν και σε αυτά που είχε να μας προσφέρει.

Για να είμαστε όμως απόλυτα δίκαιοι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Κένυα σαν γνήσια αφρικανική χώρα και μάλιστα καταμεσής του Great Rift Valley έχει να δώσει πολλές πολλές εικόνες και ερεθίσματα στον επισκέπτη. Τα εθνικά της πάρκα και ιδιαίτερα το διάσημο Mara ή Masai Mara (το οποίο επί της ουσίας αντλεί την ονομασία από τον ποταμό Mara και τη διάσημη πολεμική φυλή των Masai) κρύβουν μοναδικούς θησαυρούς σε άγρια ζωή και φύση ενώ οι τιμές είναι μεν υψηλές αλλά το θέαμα είναι μοναδικό και μέχρι ενός σημείου ανταποδοτικό. Στο συγκεκριμένο πάρκο, το οποίο μαζί με το Serengeti NP της Τανζανίας συνθέτουν ένα ενιαίο οικοσύστημα, σημειώνεται η μεγαλύτερη μετανάστευση γκνου (ή wildbeest) και ζεβρών κάθε χρόνο προς αναζήτηση τροφής (περίπου 12 εκ. ζώα συνολικά τα οποία καλύπτουν μία απόσταση 3.000 χλμ) και το θέαμα θεωρείται κατά πολλούς τουλάχιστον εντυπωσιακό ενώ το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης εντάσσεται στα Επτά Φυσικά Θαύματα του Κόσμου. Με δεδομένη την "έχθρα" που υπάρχει ανάμεσα στην Τανζανία και την Κένυα, λέγεται ότι το Serengeti συγκεντρώνει το 90% των άγριων ζώων και το 10% των τουριστικών καταλυμάτων (lodges) ενώ το Mara διαθέτει το 90% των lodge φιλοξενώντας όμως μόνο το 10% άγριας ζωής, γεγονός που έρχεται να τονίσει την εμπορική επιθετικότητα και διαφημιστική δεινότητα των εξαιρετικά δραστήριων Κενυατών έναντι των βαριεστημένων Τανζανών. Ο μύθος συνεχίζεται και σημειώνει ότι τη δεκαετία του '80, οι Κενυάτες και οι Βρετανοί μεγαλοεπιχειρηματίες θέλοντας να τονώσουν την τουριστική κίνηση και να εξάρουν τις φυσικές ομορφιές της χώρας, διαφήμιζαν στις αφίξεις του Διεθνούς Αεροδρομίου του Nairobi το όρος Kilimanjaro άσχετο αν είναι απλά ορατό και εντελώς εκτός συνόρων ενώ από την πλευρά της Τανζανίας είναι όχι μόνο ορατό αλλά προσβάσιμο και εμπορικά αξιοποιήσιμο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα χάρη σε αυτή την επιθετική εμπορική προώθηση, πολύ κόσμος θεωρεί ότι το Kilimanjaro είναι προσβάσιμο από την Κένυα και όχι την Τανζανία.

Όρος Κένυα

Παράλληλα, οι λίμνες Victoria και Turkana ως απόρροια του Rift, το μονίμως χιονισμένο στις κορυφές όρος Kenya (από όπου και βαφτίστηκε ουσιαστικά η χώρα) αλλά και ο καταγάλανος Ινδικός από το Malindi μέχρι και τα σύνορα με την Τανζανία υπόσχονται μεγάλη ποικιλία σε δραστηριότητες (από ορειβασίες μέχρι καταδύσεις και rafting) ανάλογα με τα κέφια του καθενός και δύσκολα θα βαρεθεί κάποιος ο οποίος είναι διατεθειμένος να αφιερώσει χρόνο αλλά και χρήμα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά την Τανζανία, η Κένυα είναι ένας ακόμα ακριβός προορισμός για τον ανεξάρτητο ταξιδιώτη με τις τιμές για τη διαμονή, τα καύσιμα αλλά και τις προμήθειες από τα supermarket να τσούζουν την τσέπη.

Έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω και με δεδομένη την ανάγκη προμήθειας θεωρήσεως εισόδου για την Αιθιοπία, η οποία δεν επωλείτο στα σύνορα, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο διάσημο Nairobi ή Nairoberry. Οι φήμες, η τελευταία τρομοκρατική ενέργεια στο Westgate, το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της πόλης ένα περίπου μήνα πριν από την είσοδό μας στην χώρα, η γειτνίαση με την μονίμως ασταθή Σομαλία αλλά και το γεγονός ότι επρόκειτο για μία ακόμα πρωτεύουσα, δεν μας προδιέθεταν για μεγάλη ζωή και εξαλλοσύνες. Το πρόγραμμά μας ήταν πολύ αυστηρό και η στάση σχεδιάζαμε να είναι σύντομη και περιεκτική. Γνωρίζαμε από αρκετούς ταξιδιώτες ότι η διαδικασία της αίτησης απαιτεί αρκετή γραφειοκρατία με την υπεύθυνη υπάλληλο, γνωστή και ως tattoo lady καθώς ήταν γεμάτη με tattoo από το λαιμό έως πολύ χαμηλά, να μην είναι και ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος αλλά πρακτικά μπορούσες να ξεμπερδέψεις σε 2 εργάσιμες ημέρες. Δε θέλαμε και πολύ για να πλάσουμε το πιο εξιδανικευμένο σενάριο στο μυαλό μας. Κυριακή απόγευμα άφιξη στο Nairobi, Δευτέρα οι αιτήσεις στην πρεσβεία και Τρίτη αναχώρηση για βόρεια. Εσείς που μας ξέρετε, το πιστέψατε; 

Ο επαρχιακός δρόμος προς Nairobi

Το Σάββατο (04/01) και μετά την χαλαρότατη διάσχιση των συνόρων από Ουγκάντα, συμβουλευόμενοι χάρτες και σημειώσεις, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε σε ένα αρκετά χλιδάτο lodge το οποίο είχε χώρο για κατασκήνωση, πολύ κοντά στην πόλη του Eldoret. Αν για κάτι είναι περήφανη η Κένυα, αυτό είναι οι μαραθωνοδρόμοι και γενικότερα οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων και το Eldoret αποτελεί την κοιτίδα πολλών παλαιών αλλά και νέων αθλητών στίβου, οι οποίοι φροντίζουν να κάνουν περήφανη τη χώρα τους σε παγκόσμια πρωταθλήματα, Ολυμπιακούς Αγώνες και λοιπές διεθνείς διοργανώσεις. Τόσο το υψόμετρο όσο και το κλίμα στην περιοχή, θεωρούνται κάτι παραπάνω από ιδανικά τα οποία σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά γενετικά χαρακτηριστικά που συνοδεύουν την πλειοψηφία των Κενυατών χάρη στη νηλωτική καταγωγή τους (ψηλοί και λιγνοί με μεγάλες αντοχές), καθιστούν το Eldoret διάσημο. Το lodge ήταν πολυεπίπεδο κυριολεκτικά πηγμένο στα δέντρα καταλήγοντας σε ένα μικρό ποτάμι και είχε ένα απίστευτο εστιατόριο και bar με αυθεντική safari διακόσμηση. Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους που μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε, στο συγκεκριμένο τουριστικό κατάλυμα είχε μείνει κάποτε και ο ισχυρός άνδρας της Microsoft και πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο Bill Gates!

Eίχε κινησούλα μέχρι το Nairobi

Την Κυριακή (05/01) σηκωθήκαμε με την ησυχία μας, φτιάξαμε το καφεδάκι μας (από την Ζάμπια είχαμε δοκιμάσει τον ντόπιο Africafe τανζανικής προελεύσεως και απλά τον είχαμε ερωτευτεί) και ξεκινήσαμε να καλύψουμε μία απόσταση 300 περίπου χλμ προς την πρωτεύουσα. Το πρώτο μισό της διαδρομής έγινε μέσω του επαρχιακού δικτύου και το χαρήκαμε με την ψυχή μας με το υψηλό υψόμετρο, τις στροφές, τα διάσπαρτα χωριουδάκια, τις φάρμες και το απέραντο πράσινο να μην αφήνουν το μάτι σε ησυχία και στη φωτογραφική μηχανή μπαταρία. Το υπόλοιπο μισό έγινε στην -ας πούμε- εθνική οδό που οδηγεί στο Nairobi αφού προσπεράσαμε σκοπίμως τις λίμνες Nakuru και Naivasha, οι οποίες θεωρούνται τουριστικοί παράδεισοι για την παρατήρηση πουλιών (bird watching) αλλά και για γενικότερο χαλάρωμα με άφθονα καταλύματα για όλα τα βαλάντια. 

Τρελό παρεάκι στο Karen Camp

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο κάμπινγκ, στην περιοχή του Karen αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης. Για όσους έχουν δει τη διάσημη ταινία του Sydney Pollack, Out of Africa (Πέρα από την Αφρική) με τους Robert Redford και Meryl Streep σίγουρα θα έχουν ακουστά την Δανή Karen Blixen, από την οποία αντλεί το συγκεκριμένο προάστιο του Nairobi το όνομά του και στο οποίο κατά την εποχή της αποικιοκρατίας βρίσκονταν η φάρμα με καφέ, την οποία είχε δημιουργήσει όταν η Κένυα ήταν ακόμα βρετανική αποικία. Η γειτονιά του Karen είναι σα να λέμε το Ψυχικό ή η Ν. Ερυθραία του Nairobi με το έγκλημα θεωρητικά να εντοπίζεται πιο κεντρικά και στο κάμπινγκ σύχναζε κάθε καρυδιάς καρύδι. Overlanders που άφηναν το αυτοκίνητό τους και πεταγόντουσαν στην Ευρώπη για τις δουλειές τους, λευκοί μεγαλοεπειχειρηματίες που απλά απολάμβαναν την παγωμένη μπύρα τους, Αμερικανοί, Βρετανοί και Αυστραλοί τουρίστες που επιβιβάζονταν στα μεγάλα τουριστικά φορτηγά για την κάθοδο οδικώς προς Cape Town μέσω οργανωμένων εκδρομών και μερικοί ρομαντικοί ταξιδιώτες που απλά ζούσαν το μικρό τους όνειρο ταξιδεύοντας στον κόσμο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, στο Karen Camp συναντήσαμε 6 ζευγάρια, τα οποία είχαν χαράξει τη δική τους πορεία προς την αναζήτηση της εσωτερικής τους Ιθάκης και νιώθουμε ευλογημένοι που είχαμε την ευκαιρία να συναναστραφούμε με όλους αυτούς. Η Sharon και ο Frank από Αυστραλία με ένα LR Defender, η Marloes και ο Maurits από Ολλανδία με ένα Toyota LC, η Diana και ο Sebastian από Γερμανία/ Ελβετία επίσης με ένα Toyota LC, η Anouk και ο Richard από Ολλανδία με ένα Toyota LC, η Andrea και ο Jeroen επίσης από την Ολλανδία με ένα LR Defender και τέλος η Brittany και ο Bruno από Καναδά/ Γαλλία με -τι άλλο- ένα Toyota LC έκαναν στάση στο ίδιο κάμπινγκ και το σύμπαν συνωμότησε στο να ταυτιστούν οι χωροχρόνοι μας και να κυλήσουν με αυτό τον τρόπο οι 12 -αντί για 2- ημέρες υποχρεωτικής παραμονής μας στην πρωτεύουσα. 

Diana & Sebastian

Frank & Sharon

Richard & Anouk

Brittany & Bruno

Τη Sharon με τον Frank τους είχαμε γνωρίσει στα πεταχτά στο Kigali αλλά δεν είχαμε προλάβει να πούμε πολλά. Με τα παιδιά είχαμε επικοινωνήσει και γνωρίζαμε πως κατασκηνώνουν στο Karen μαζί με τη Diana και τον Sebastian και έτσι με την άφιξη μας την Κυριακή το απόγευμα, το παρεάκι ήταν ήδη έτοιμο, οι μπυρίτσες παγωμένες και η κουβέντα περί διαδρομών, εικόνων, εμπειριών και δυσκολιών αμφίδρομη, ενδιαφέρουσα και πάνω απ' όλα μεστή. Από τα παιδιά λοιπόν μάθαμε τα τελευταία γραφειοκρατικά νέα για τις βίζες Αιθιοπίας και Σουδάν και η πρώτη βραδιά έμοιαζε λίγο με μυστική συγκέντρωση που οργανώνει την απόδραση και σχεδιάζει με κάθε λεπτομέρεια το επόμενο βήμα. Αργά το βραδάκι προστέθηκαν στην παρέα η Marloes με τον Maurits, οι οποίοι είχαν κοινή πορεία ανόδου με εμάς αλλά πιο αυστηρό χρονοδιάγραμμα. 

Τη Δευτέρα (06/01) αφού αρματωθήκαμε με όλα τα απαραίτητα έγγραφα και οπλιστήκαμε με τη δέουσα υπομονή, επισκεφτήκαμε την πρεσβεία της Αιθιοπίας και τη διάσημη "κυρία με τα τατουάζ". Ορθά κοφτά μας είπε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την αίτηση της αιθιοπικής βίζας ήταν η εξασφάλιση της σουδανέζικης με το σκεπτικό ότι έπρεπε να "κλειδωθεί" με κάποιο τρόπο η έξοδος από την Αιθιοπία. Παράλληλα μας ζήτησε συστατική επιστολή από την ελληνική πρεσβεία, η οποία θα έπρεπε να αναφέρει ποιοι είμαστε και τι κάνουμε (ανύπαρκτο σαν επίσημο έγγραφο και πολύ αόριστο γενικότερα) προκειμένου να "παρακάμψουν" τον ηλίθιο κανονισμό που ρητά αναφέρει ότι οι βίζες εκδίδονται μόνο στους μόνιμους κατοίκους και στους έχοντες άδεια παραμονής ή εργασίας. 

Η καχυποψία και αρνητικότητά μας πριν την επίσκεψη στην ελληνική πρεσβεία (πας δημόσιος οργανισμός μας προκαλεί αλλεργία και η οποιαδήποτε συναναστροφή με δημόσιους υπαλλήλους μας κάνει να βγάζουμε σπυράκια), ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν. Τόσο ο πρέσβης μας κος Κουβαριτάκης όσο και η γλυκύτατη πρόξενος κα Βαλασσοπούλου επέδειξαν εξαιρετική προθυμία και ενδιαφέρον να μας βοηθήσουν προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ηλίθιες απαιτήσεις της αιθιοπικής πρεσβείας. Η πρόξενός μας βέβαια αγχώθηκε λίγο για τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε μέχρι τα αιθιοπικά σύνορα και μη έχοντας ξεπεράσει το σοκ της τελευταίας τρομοκρατικής ενέργειας στο εμπορικό Westgate από φανατικούς Ισλαμιστές, προσπαθούσε να μας βρει εναλλακτική διαδρομή. Δυστυχώς, η βόρεια Κένυα και ο μοναδικός δρόμος που τη συνδέει με την βόρεια γειτόνισσα δεν έχει την καλύτερη φήμη και μετά το βιζοσαφάρι που έπρεπε να κάνουμε στο Nairobi, στη συνέχεια είχαμε άλλο ένα δύσκολο σαφάρι μέσα από αλληλοσυγκρουόμενες φυλές που επιδίδονταν σε ένα αρχαίο έγκλημα, αυτό της ζωοκλοπής. Η κα Βαλασσοπούλου αφού παρέκαμψε όλο το συναισθηματικό βάρος με το οποίο άθελά μας την γεμίσαμε, μας έγραψε μία άκρως επαγγελματική επιστολή και συνέστησε στις δύο πρεσβείες την προσοχή τους αναφορικά με την έκβαση των αιτήσεών μας. 

Nairobi downtown

Με όλο πλέον το απαραίτητο γραφειοκρατικό υλικό που απαιτούσε η κάθε προξενική αρχή, κάναμε τις αιτήσεις μας στην πρεσβεία του Σουδάν από όπου και πήραμε τα διαβατήρια μας σφραγισμένα με θεώρηση εισόδου για δύο μήνες από την ημερομηνία έκδοσης όμως (επί της ουσίας η βίζα ξεκινούσε στις 10/01 και έληγε στις 09/03 διάστημα κατά το οποίο έπρεπε να είχαμε διασχίσει τη χώρα και βγει από αυτή). Εν συνεχεία, και έχοντας καλυμμένες όλες τις προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα, αιτηθήκαμε και πήραμε τρίμηνη θεωρημένη είσοδο για την Αιθιοπία, η οποία επίσης ξεκινούσε να "τρέχει" από την ημερομηνία έκδοσης (14/01 έως 13/03). Πρακτικά δηλαδή έπρεπε να διασχίσουμε τη μισή Κένυα, να εξερευνήσουμε την τεράστια Αιθιοπία, να τρυπώσουμε στο αδίκως κακόφημο Σουδάν και να υπολογίσουμε έτσι το χρόνο μας ούτως ώστε να έχουμε αιγυπτιακές σφραγίδες εισόδου πριν τις 09/03. Για μία ακόμα φορά, κάποιος ή κάτι θεϊκό είχε αποφασίσει αυτή τη φορά να μας σπρώξει προς τη Μεσόγειο που τόσο είχαμε νοσταλγήσει και ταυτόχρονα να ανακατέψει την τράπουλα των επιλογών και προτεραιοτήτων μας. Μπερδεμένο; Πολύπλοκο; Ή μήπως τόσο απλό που αδυνατούμε μερικές φορές να το αντιληφθούμε επειδή από τη φύση μας κάνουμε τα πράγματα δύσκολα; Ένα είναι σίγουρο: το ταξίδι αυτό με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα συνεχιζόταν προσπερνώντας γραφειοκρατικά κωλύματα και πάσης φύσεως προσκόμματα εκπληρώνοντας πρώτα απ' όλα τις δικές μας φαντασιώσεις και τελικά αποδεικνύοντας πως όλα είναι δυνατά αρκεί να το θελήσουμε.

Μέχρι και την Τρίτη (14/01) οπότε και πήραμε στα χέρια μας τα διαβατήρια με τις δύο βίζες, είχαμε προλάβει να συναναστραφούμε με 10 υπέροχους ανθρώπους, 10 ταξιδιώτες που ο καθένας για τους δικούς του λόγους είχε αποφασίσει να αφήσει για λίγο την τακτοποιημένη και ατσαλάκωτη καθημερινότητά του στην άκρη και να τοποθετήσει τον εαυτό του σε ένα διαφορετικό περιβάλλον στο οποίο όσο περισσότερο εκτίθεσαι, τόσο πιο συναρπαστική μετατρέπεται η πρόσληψη εμπειριών, εικόνων και αναμνήσεων. Το γεγονός ότι τα 2 από τα τρία ζευγάρια Ολλανδών (οι Marloes & Maurits και οι Annouk με τον Richard) είχαν μόνο 5 μήνες στη διάθεσή τους και είχαν αποφασίσει να στείλουν το αυτοκίνητο οι μεν στο Cape Town και να ανέβουν από Ανατολή και οι δε στο Ισραήλ και να κατέβουν επίσης από ανατολικά, καταδεικνύει το γεγονός ότι το πιο πολύτιμο αγαθό για τον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι το χρήμα αλλά ο χρόνος. Αν κάποιος μάλιστα έχει καταφέρει να αποδράσει από τον φόβο που σκοπίμως μας "ψεκάζουν" και έχει αποφασίσει να ισορροπήσει τη ζωή του ανάμεσα σε αξίες όπως η αγάπη, ο αυτοσεβασμός, η ειλικρίνεια και η ελευθερία (πρώτα απέναντι στον εαυτό του και μετά προς τους άλλους) τότε το "ταξίδι" έχει εξασφαλισμένο κέρδος κι ας μην είχες ποτέ δεκάρα στην τσέπη σου. 

Πιο πολύ από όλους, ξεχωρίσαμε τον Bruno που μαζί με την νεότατη σύζυγό του Britany την οποία είχε γνωρίσει καθοδόν, εξερευνούσε τον κόσμο τα τελευταία 30 χρόνια. Ο φίλος μας είχε αποφασίσει να στήσει τη δική του επιχείρηση στη χώρα του και να τη δουλέψει για 15 χρόνια μέχρι να αποδώσει καρπούς. Τα πρώτα 15 λοιπόν χρόνια έκανε το ιδανικό: δούλευε 6 μήνες και ταξίδευε τους υπόλοιπους ανά τον κόσμο. Μόλις ο κύκλος της πρώτης 15ετίας έκλεισε, αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο να κάνει το γύρο του κόσμου, το οποίο τελικά έκανε όχι μία αλλά δύο φορές με το πιστό του Totoyaya, ένα Toyota Land Cruiser που είχε μετατρέψει σε camper. Λεπτομέρεια: Τις δύο πόρτες του οχήματος κοσμούσε ο Μικρός Πρίγκηπας. Από αυτή τη λεπτομέρεια μπορεί να καταλάβει κανείς το σκεπτικό, την ψυχοσύνθεση και τη νοοτροπία ενός τέτοιου ταξιδευτή, ο οποίος δεν μετρούσε τα ταξίδια του σε διανυθέντα χιλιόμετρα, σε μέρες, σε χώρες, σε Likes στο Facebook, σε Views στο YouTube, σε χορηγούς και πάει λέγοντας. Ο Bruno δεν είχε καν ιστοσελίδα (αυτό που έχουν τώρα το συντηρεί η Britany καθαρά και μόνο για τις οικογένειές τους, οι οποίες δεν έχουν ακόμα γνωριστεί-συναντηθεί μιας και τα παιδιά γνωρίστηκαν στη Μοζαμβίκη και το μυστήριο του γάμου τελέστηκε στην Ουγκάντα). Με το Bruno ταυτιστήκαμε πολύ, νιώσαμε ότι είχαμε πολλά κοινά και τελικά μας έκανε να νιώσουμε περίεργα όταν κατά τον αποχαιρετισμό μας και την εκδήλωση σεβασμού και περηφάνιας προς το προσωπό του, η απάντησή του ήταν αποστομωτική: "Όσο νιώθεις εσύ περήφανος που με γνώρισες, άλλο τόσο νιώθω και γω.."  

Προμήθειες για τη συνέχεια

Απόδραση από το Nairobi

Από το Nairobi καταφέραμε να "αποδράσουμε" την Τετάρτη (15/01) έχοντας εφοδιαστεί σε τρόφιμα και νερό για την δύσκολη συνέχεια και έχοντας πάρει όλη την τελευταία πληροφόρηση για τη διαδρομή προς Isiolo, Marsabit και Moyale. Από το Moyale μέχρι και το Marsabit, η Annouk με τον Richard είχαν χρειαστεί να τους συνοδέψει όχημα της αστυνομίας ενώ την εβδομάδα που εμείς παλεύαμε με τα τέρατα της γραφειοκρατίας, 6 ντόπιοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε ανταλλαγή πυρών (αυτά άκουγε η πρόξενός μας και της σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο!!). Παράλληλα, εκτός των φυλών που υπερασπίζονταν τα κοπάδια τους με AK47 και όχι γκλίτσες, οι πληροφορίες από άλλους ταξιδιώτες ανέφεραν πως επρόκειτο για έναν από τους πιο απαιτητικούς χωματόδρομους στην Αφρική στον οποίο οι αναρτήσεις και τα ελαστικά υποφέρουν ενώ σε πολλές περιπτώσεις τα αμορτισέρ έχουν παραδώσει πνεύμα. Κινέζικες, ελληνικές και τούρκικες εταιρίες εργάζοταν για να καλύψουν με άσφαλτο το δρόμο από Isiolo μέχρι Moyale εδώ και πολλά χρόνια αλλά το έργο ήταν πιο αργό κι από την Κορίνθου-Πατρών. 

Το εγερτήριο της Τρίτης ήταν πολύ πρωινό και με δεδομένο το εντονότατο κυκλοφοριακό πρόβλημα της πρωτεύουσας, βγήκαμε στους δρόμους από τις 6:30 πμ. Αφού γεμίσαμε το ρεζερβουάρ και ελιχθήκαμε στους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Nairoby, κατά τις 8 καταφέραμε να βγούμε από το κέντρο και να μπούμε στην εθνική που οδηγούσε στο βορά. Αν και αρχικός στόχος της ημέρας ήταν η άφιξη στο Isiolo για ανεφοδιασμό, ανανέωση πληροφοριών και διανυκτέρευση, τελικώς το προσπεράσαμε πολύ πιο νωρίς από όσο υπολογίζαμε και συνεχίσαμε προς Marsabit όπου είχαμε ραντεβού με τους Marloes & Maurits. Με τα παιδιά σχεδιάζαμε να συμπορευτούμε στο επικίνδυνο κομμάτι μέχρι και τα αιθιοπικά σύνορα, ακολουθώντας τη συμβουλή πολλών να μην περάσουμε μόνοι μας το συγκεκριμένα ηλεκτρισμένα 300+ χιλιόμετρα εν μέσω εντάσεων μεταξύ των δύο φυλών. 

Τελευταία διάσχιση Ισημερινού στην Αφρική

Μετά από 510 περίπου χλμ με τα τελευταία 200 να είναι γεμάτα σκόνη και έντονα σκαμπανεβάσματα από τα χωμάτινα σαμαράκια, φτάσαμε στο ένα και μοναδικό κάμπινγκ που υπήρχε στο Marsabit και το οποίο ανήκε σε μία οικογένεια Ελβετών, οι οποίοι παρέα με τους ντόπιους φρόντιζαν όλους τους ταξιδιώτες που περνούσαν από εκεί. Πραγματικά, η περιποίηση ήταν παροιμιώδης και η ανταπόκρισή τους στις απαιτήσεις μας σχεδόν αστραπιαίες. Ζεστό νερό, παγωμένες μπύρες και χειροποίητη πίτσα ήταν η επιβράβευση της ημέρας και θα ήμασταν αχάριστοι αν ζητούσαμε κάτι παραπάνω. Κι όλα αυτά κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, σε μία επαρχία όπου η επιβολή του νόμου ύπο την απειλή των όπλων υπερίσχυε με τους διερχόμενους ταξιδιώτες να μην είναι μεν στοχοποιημένοι αλλά ταυτόχρονα να μην έχουν και καμία εγγύηση για την ασφάλειά τους σε περίπτωση ανταλλαγής πυρών μεταξύ των δύο φυλών. Πριν σουρουπώσει, οι Ολλανδοί φίλοι μας που είχαν φύγει δύο ημέρες πριν από το Nairobi για να κάνουν μία διαδρομή στην έρημο παράλληλα με τη λίμνη Turkana, έφτασαν κι αυτοί στο Marsabit και ανταμώσαμε εκ νέου προκειμένου να σχεδιάσουμε τη συνέχεια. 

Προς το στόμα του λύκου

Οι τελευταίες πληροφορίες μιλούσαν για προσωρινή κατάπαυση πυρός μετά και την κατακραυγή από την αντιπολίτευση μέσω του τύπου και πλέον το μοναδικό που μας ανησυχούσε ήταν η κατάσταση του δρόμου για την οποία βέβαια δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Ο Ζήκος ήταν αρκετά ελαφρύς σε σχέση με το ξεκίνημα και ο χρυσός συνδυασμός Kayaba-Mad μέχρι στιγμής είχε καταθέσει τα διαπιστευτήριά του. Την Πέμπτη (16/01) το εγερτήριο ήταν επίσης πολύ πρωινό. Τα παιδιά είχαν μαζί τους walkie talkie και αφού συντονιστήκαμε, φουλάραμε τα ρεζερβουάρ με αμφιβόλου ποιότητος πετρέλαιο στο μοναδικό πρατήριο που υπήρχε στο χωριό και δειλά δειλά βγήκαμε στο δρόμο.   

Κουράγιο..

Τα πρώτα πενήντα χιλιόμετρα ήταν ασφαλτοστρωμένα και "βγήκαν" πολύ γρήγορα με τη σαβάνα να έχει αρχίσει να δίνει ήδη από την προηγούμενη ημέρα τη σκυτάλη στην έρημο και τα κοπάδια από καμήλες να κάνουν όλο και πιο συχνή την εμφάνισή τους. Το τοπίο ήταν μοναδικό αλλά η ένταση της διαδρομής δεν μας επέτρεπε να το χαρούμε όσο θα θέλαμε. Το χωμάτινο κομμάτι ξεκίνησε και αμέσως νιώσαμε γιατί όλοι οι ταξιδιώτες που είχαμε γνωρίσει  (αλλά και αυτοί των οποίων τις ιστοσελίδες και blogs ακολουθούμε) είχαν μαρτυρήσει μέχρι να το διασχίσουν. Συνεχόμενα κυματοειδή χωμάτινα σαμαράκια έκαναν το αυτοκίνητο να δονείται, τη σκόνη να μπαίνει από παντού και τις σκέψεις για τους Κενυάτες Ταλιμπάν να μπαίνουν στην άκρη μιας και όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στο δρόμο. Με σταθερή ταχύτητα 50-60 χλμ, κουμπωμένη τετρακίνηση για να περιορίζεται το "χόρεμα" και συνεχή επικοινωνία με το ολλανδικό LandCruiser, διανύσαμε τα πιο δύσκολα -μέχρι στιγμής- 160 χλμ του ταξιδιού τα οποία έκαναν το λασπωμένο off road της Γουινέας να μοιάζει με παιχνιδάκι. Σε όλα τα μπλόκα της αστυνομίας, τα χαμόγελα από τους ένστολους έδιναν και έπαιρναν και οι πληροφορίες έκαναν λόγο για ασφαλή διάσχιση μέχρι και το Moyale. 

Δρόμος σπαστήρι

Λίγο η εξοντωτική χωμάτινη διαδρομή και το άγχος να μη συμβεί το οτιδήποτε στον ήδη ταλαιπωρημένο Ζήκο στη μέση του πουθενά, λίγο η ανησυχία στο πίσω μέρος του κεφαλιού παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων σχετικά με την ασφάλεια της περιοχής, λίγο η σκόνη που είχε αλλάξει χρώμα στο εσωτερικό και εξωτερικό του αυτοκινήτου, μας βοήθησαν να μην καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα και μας έσπρωξαν αρκετά ομαλά -δεδομένης της γενικότερης σύγχυσης- στο συνοριακό Moyale. Ταλαιπωρημένοι, ιδρωμένοι, πενταβρώμικοι αλλά με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο στα χείλη μας, κατευθυνθήκαμε στα κενυάτικα σύνορα προκειμένου να σφραγίσουμε διαβατήρια και Carnet. Οι υπεύθυνοι ήταν αρκετά ευγενικοί και σύντομοι στη διεκπεραίωση και κάπου εκεί μας ευχήθηκαν safari njema (καλό ταξίδι στα Swahili) αποχαιρετώντας μας επι της ουσίας από την αυθεντική Μαύρη Αφρική που τόσο αγαπήσαμε και βιώσαμε με πολύ έντονο τρόπο. 

Για Αιθιοπία, όλο ευθεία!

Ο δρόμος της επιστροφής έμοιαζε πιο σύντομος από ποτέ και οι αλλόκοτες ημερομηνίες εισόδου και εξόδου από Αιθιοπία, Σουδάν και Αίγυπτο συνηγορούσαν άθελά τους στην επίσπευση της ολοκλήρωσης του πρώτου σκέλους του ταξιδιού μας. Μετά από 20 μήνες, αν ζητούσαμε κάτι παραπάνω, δε θα ήμασταν κομματάκι αχάριστοι;







Μας άρεσε: Η πολυεθνική παρέα του Nairobi μας γέμισε με αυτοπεποίθηση, πληροφορίες και θετική ενέργεια. Δεν είναι και λίγο.. Είχαμε πολύ καιρό να έρθουμε σε επαφή με άλλους ταξιδιώτες και να περάσουμε αρκετό χρόνο παρέα και το γεγονός ότι δεν το είχαμε προγραμματίσει, πολύ μας άρεσε.

Δεν μας άρεσε: Το εκνευριστικό μποτιλιάρισμα στο κέντρο του Nairobi και τα καθημερινά πάνε-έλα στις πρεσβείες με πανάκριβα ταξί δεν μας άρεσαν καθόλου!

Bush babies στο κάμπινγκ

Είδαμε: Πολλά βράδια στο κάμπινγκ του Karen βλέπαμε χαριτωμένα bush babies να πηδούν από το ένα δέντρο στο άλλο. Πλάκα είχαν!

Ακούσαμε: Ζοφερές ιστορίες για την εγκληματικότητα στο Nairobi και για τη διαδρομή από Marsabit προς Moyale. Δεν είδαμε τίποτα και όλα έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και μάλλον του αστικού μύθου.



Μέση τιμή πετρελαίου: 0.95 euro

Τοπικό νόμισμα: Kenyan Shilling - Ισοτιμία: 1 euro ≈ 115 KES
 

Η εθνική προς Nairobi!!

Οδήγηση στην Κένυα: Η κίνηση από τα σύνορα της Ουγκάντα μέχρι και το Nairobi σε εθνικό -ας πούμε- δίκτυο ήταν επιεικώς καλή και με σχετική ασφάλεια. Δεν είδαμε αξιόλογη σήμανση ενώ και η ποιότητα του οδοστρώματος ήταν από μέτρια έως κακή. Δεν είδαμε όμως και τις καφρίλες των Τανζανών με τα Κενυάτικα matatu (τα βανάκια/combi που χρησιμοποιούνται για τις αστικές και υπεραστικές μετακινήσεις) να κρατούν τα προσχήματα και να τηρούν τον ΚΟΚ στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Το Nairobi -όπως προαναφέραμε- πάσχει από εντονότατο κυκλοφοριακό κατά το οποίο ειδικά από τις 6:30 μέχρι και τις 9 το πρωί κυριολεκτικά κλείνουν όλες οι κεντρικές οδικές αρτηρίες και η κίνηση γίνεται σημειωτόν. Από την πρωτεύουσα μέχρι και τα σύνορα με την Αιθιοπία, ο μοναδικός δρόμος που συνδέει τις δύο χώρες είναι υπό κατασκευή εδώ και χρόνια, η κατάσταση είναι τραγικά κουραστική συν το γεγονός ότι ένας βαθμός επικινδυνότητας υπάρχει στην περίπτωση που βρεθεί κάποιος στη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, όταν δηλαδή οι δύο τοπικές φυλές θα έχουν αποφασίσει να λύσουν τις διαφορές τους με τα κουμπούρια και όχι με τα λόγια. Σε γενικές γραμμές, η οδήγηση στην Κένυα ακολουθεί κατά κύριο λόγο τα αφρικανικά πρότυπα και ο ταξιδώτης θα πρέπει να είναι συνεχώς σε εγρήγορση αν και την τανζανική οδηγική βλακεία δεν πρόκειται να τη συναντήσει.

Ο Ζήκος στην Κένυα

Αυτοκίνητο: Ο Ζήκος απέδειξε για μία ακόμα φορά τι μπορεί να κάνει μία μικρή εταιρία επιπέδου Suzuki στον τομέα της τετρακίνησης. Το απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής από Isiolo μέχρι Moyale δεν θεωρείται απροσπέλαστο (ιδιαίτερα στην περίοδο ξηρασίας) αλλά ικανό να διαλύσει ελαστικά και αναρτήσεις. Το μικρό και ελαφρύ Vitara τα πήγε περίφημα και βγήκε αλώβητο από τις προκλήσεις του κακόφημου δρόμου. Στον τομέα του καυσίμου και της κατανάλωσης, έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι και νερό να ρίξουμε στο ρεζερβουάρ, ο Ζήκος θα πάρει μπρος κανονικά. Το common rail της Peugeot έχει μέχρι στιγμής αποδειχθεί λίρα εκατό κρατώντας σταθερά την κατανάλωση κάτω από 8 λίτρα για κάθε 100 χλμ ενώ η φτωχή ποιότητα των καυσίμων μάλλον το αφήνουν αδιάφορο. Ασφαλώς και τα καθαριστικά της Protec που έχουμε προμηθευτεί από την Ελλάδα και χρησιμοποιούμε τακτικά, κάνουν πραγματικά αξιόλογη δουλειά. 






Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες