The Ugandan Pin

ΟΥΓΚΑΝΤΑ (Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013 - Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014)

Οι πινέζες μας: Kisoro, Lake Bunyonyi, Kampala, Jinja

Cyanika - Malaba: Μετά από ενάμιση χρόνο στην Αφρική, θα θέλαμε να κάνουμε μία έρευνα-δημοσκόπηση για το ποιος θα επέλεγε να περάσει τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές του στην Ουγκάντα (αν είχε αυτή την επιλογή). Συγχωρέστε την προβοκατόρικη και ολίγον σαρκαστική μας βεβαιότητα, αλλά με το χέρι στην καρδιά και από τα λίγα που γνωρίζετε για αυτή την χώρα με το περίεργο όνομα, πόσοι από εσάς θα επιλέγατε στα αλήθεια να κάνετε αυτό το ταξίδι; Μερικές εβδομάδες μάλιστα, πριν γραφτούν αυτές οι αράδες, λάβαμε ένα email από τον πολύ καλό μας φίλο Αχιλλέα, ο οποίος αναρωτιόταν αν ισχύει το περίφημο "Ουγκάντα γίναμε!" που κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του και την ψήφο του έχει ξεστομίσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Αν συμμερίζεστε το χιούμορ μας και αντιλαμβάνεστε τον τρόπο γραφής μας, ακολουθείστε ένα ακόμα -μικρότερο αυτή τη φορά- οδοιπορικό στην καταπράσινη Ουγκάντα για να γνωρίσετε λίγο καλύτερα αυτή την τόσο παρεξηγημένη στα ελληνικά μάτια χώρα, κινούμενοι πάντα στο καταπράσινο Great Rift Valley με τις αμέτρητες λίμνες, οροσειρές και πεδιάδες.





Την Πέμπτη το πρωί (19/12) με βαριά καρδιά αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας στο Nkotsi και το hostel που μας είχε φιλοξενήσει τις τελευταίες ημέρες και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη μέρα μας στην Ουγκάντα. Από το χωριό μέχρι τα κοινά σύνορα της Cyanika, δεν ήταν ούτε καν μία ώρα οδήγηση. Από την πλευρά της Ρουάντα, πήρε δεν πήρε δεκαπέντε λεπτά για να ολοκληρωθεί η διαδικασία εξόδου πληρώματος και αυτοκινήτου ενώ και από την πλευρά της Ουγκάντα, οι διαδικασίες ήταν γρήγορες και απλοποιημένες. Όπως σε όλες τις χώρες της νότιας και ανατολικής Αφρικής (με εξαίρεση τη Ναμίμπια), έτσι και στην Ουγκάντα, η προμήθεια της βίζας γίνεται απευθείας στα σύνορα με την μοναδική ιδιαιτερότητα ότι ενώ σε όλες τις χώρες μας κολλούσαν ένα ωραιότατο αναμνηστικό αυτοκόλλητο με ψηφιακές φωτογραφίες, λάβαρα, σημαιάκια και ότι άλλο εθνικό σύμβολο μπορείτε να φανταστείτε, στην Ουγκάντα η βίζα των 50 δολαρίων ήταν μία κοινή σφραγίδα. Η κυκλοφορία του Ζήκου στη χώρα δυστυχώς δεν ήταν δωρεάν μιας και το Carnet δεν ήταν αρκετό στην τοπική γραφειοκρατία οπότε χωρίς να έχουμε επιλογή και με τον αρμόδιο υπάλληλο να έχει μορφωτικό επίπεδο νηπιαγωγείου, πληρώσαμε το αντίτιμο και συνεχίσαμε στα ενδότερα.

Ηφαίστεια Virunga

Πρώτος σταθμός το Kisoro, η πρώτη μεγάλη πόλη μετά τα Ρουαντέζικα σύνορα όπου σε πρώτη φάση έπρεπε να προμηθευτούμε το απαραίτητο συνάλλαγμα ενώ παράλληλα η εθιμοτυπική έρευνα για την παραμονή και κίνησή μας στη χώρα (αξιοθέατα, δραστηριότητες κλπ) αυτή τη φορά έπρεπε να συμπεριλάβει όχι μόνο τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές και το που θα μας έβρισκαν αυτές αλλά και τις αργίες της χώρας. Ένας από τους λόγους που είχαμε επιλέξει τη λούπα των 3.000 χλμ από Τανζανία προς Ρουάντα και Ουγκάντα αντί να πάμε απευθείας στην Κένυα, ήταν η απόπειρα αίτησης για τη βίζα της Αιθιοπίας στην πρωτεύουσα Kampala και η αποφυγή του περάσματος από το όχι και τόσο φιλόξενο για τους τουρίστες Nairobi με τις εορτές των Χριστουγέννων να μη διευκολύνουν τόσο πολύ τα σχέδιά μας, μιας και οι πρεσβείες ήταν κλειστές τουλάχιστον την εβδομάδα των Χριστουγέννων.

Όλα τα λεφτά στο πράσινο!

Στο Kisoro μείναμε μόνο μία βραδιά και την επομένη πήραμε το δρόμο για τη λίμνη Bunyonyi στα νότια της χώρας. Η νότια και δυτική Ουγκάντα δεν διαφέρει σε τίποτα από τη Ρουάντα και τη Λ.Δ. του Κόνγκο. Το Εθνικό Πάρκο του Mgahinga είναι φυσική συνέχεια του Parc National des Volcanoes της Ρουάντα και του Virunga NP της Λ.Δ. του Κόνγκο και σε αυτό κατοικεί μία μόνο οικογένεια γοριλλών. Στην Ουγκάντα, η είσοδος στα δύο εθνικά πάρκα που ζουν και προστατεύονται οι γορίλλες (Mgahinga και Bwindi) ανέρχεται στη φιλική τιμή των 500 δολαρίων και φυσικά μετά την Ρουάντα, ούτε αυτή τη φορά γίναμε μάρτυρες αυτού του σπάνιου και μοναδικού θηλαστικού που τόσο πολύ προσομοιάζει στον άνθρωπο. Τα τροπικά δάση των βροχών (rainforests), τα βουνά και οι λίμνες της Ουγκάντα απαρτίζουν ένα μικρό μέρος της τροπικής κεντρικής-ανατολικής Αφρικής που σε συνδυασμό με το Great Rift μεταμορφώνουν τη χώρα σε εξωτικό παράδεισο όποια περίοδο και να την επισκεφτείς ενώ παράλληλα δε φείδεται άγριας ζωής σε σύγκριση με τις δημοφιλέστερες γειτόνισσες Τανζανία και Κένυα. Την ίδια στιγμή, η χιονισμένη οροσειρά του Rwenzori στα δυτικά, γνωστή με το προσωνύμιο "Βουνά του Φεγγαριού", αποτελεί ένα δημοφιλέστατο προορισμό για ορειβασία και πεζοπορία και με ύψος 5.109 μέτρα, είναι το τρίτο υψηλότερο όρος στην Ήπειρο (μετά τα όρη Kilimajaro και Kenya). Για όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα, ο πολύς Ουίνστον Τσώρτσιλ έδωσε στη χώρα το παρατσούκλι "Το μαργαριτάρι της Αφρικής" (The pearl of Africa) και κατά τη γνώμη μας δεν είχε άδικο.

Σημείωση: Μπορεί τα γοριλλάκια να μην καταφέραμε να τα δούμε αλλά κατά την παραμονή μας στη χώρα, καταφέραμε να μάθουμε ένα μικρό μυστικό της συγκεκριμένης τουριστικής βιομηχανίας. Το σενάριο έχει ως εξής: Στην περίπτωση ακύρωσης της κράτησης της ειδικής άδειας για την επίσκεψη στο εθνικό πάρκο του Bwindi ή του Mgahinga από τον πελάτη που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να πάρει μέρος στην ωριαία πεζοπορία, το γραφείο που έχει στα χέρια του την ακυρωμένη άδεια, μετά την αποζημίωση 50% προς τον πελάτη και άλλο ένα 10% προς το εθνικό πάρκο, έχει στα χέρια του μία άδεια σε ισχύ μέχρι και την ημέρα της πεζοπορίας που πρακτικά κοστίζει 200 δολάρια. Αν κάποιος λοιπόν που θα βρεθεί στο εθνικό πάρκο έχει αυτή την πληροφορία, μπορεί κατόπιν διαπραγματεύσεων να αγοράσει την άδεια ακόμα και 50 δολάρια. Το μυστικό έγκειται στο ότι το γραφείο κάτω από την πίεση του χρόνου και ελλείψει ενδιαφερόμενων, καταλήγει να δίνει την άδεια όσο όσο. Φυσικά, τις καλύτερες τιμές μπορεί να πετύχει κάποιος την τελευταία ημέρα.

Καταπράσινη επάρχια, 
νότια Ουγκάντα

Λίμνη Bunyonyi

Στη λίμνη Bunyonyi φτάσαμε το απόγευμα της Παρασκευής (20/12) -αφού πρώτα κάναμε μία απίστευτα καταπράσινη ορεινή διαδρομή με θέα δύο από τα ηφαίστεια των Virunga- και μετά από μία σύντομη επιτόπια έρευνα καταλήξαμε σε ένα μικρό κάμπινγκ με μοναδική θέα στη λίμνη. Δεν ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να σηκώσουμε χειρόφρενο διαρκείας (όπως κάνουμε συνήθως) πριν κινήσουμε προς την πρωτεύουσα Kampala αλλά ούτε και βιαστικοί. Χωρίς να το προγραμματίσουμε, αφήσαμε τον χωροχρόνο να δουλέψει υπέρ μας και τελικά τα Χριστούγεννα κύλησαν δίπλα στη δραματικά όμορφη λίμνη μαζί με πλήθος Ινδών expats και "επιφανών" Αφρικανών (αν δεν είσαι "επιφανής" στην Αφρική, δεν μπορείς να κάνεις Χριστούγεννα σε lodge που κάνουν και οι λευκοί).

Θέα για χαλάρωση!

Η όλη ατμόσφαιρα σε βοηθούσε να χαλαρώσεις, να διαλογιστείς και να καθαρίσεις το μυαλό και την ψυχή σου από αρνητική ενέργεια, ανώφελα άγχη και θολές σκέψεις χωρίς να χρειάζεται να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι. Μία καρέκλα και ίσως λίγη μουσική ήταν αρκετά.. για τα υπόλοιπα φρόντιζε η μητέρα φύση. Εύλογα, θα αναρωτηθεί κάποιος πως ένας ταξιδιώτης που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει παρατήσει τα πάντα και κάνει το κέφι του γυρνώντας από εδώ κι από κει, μπορεί να έχει άγχη, πίεση και αρνητική ενέργεια και δε θα έχει άδικο. Στην παρούσα φάση, δε θα καταφέρουμε να δώσουμε μία ξεκάθαρη απάντηση εφόσον η διαδικασία στην οποία μπαίνει κάποιος που ταξιδεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πολύ ιδιαίτερη για τον ψυχισμό του και ειδικά για την όσο πιο ομαλή επεξεργασία και αφομοίωση των εμπειριών που προσλαμβάνει. Γεγονός είναι ότι η απόρριψη της τανζανικής πρόκλησης (σχετικά με τη παραμονή και δημιουργία ενός χώρου κατασκήνωσης) και το κοντράστ συναισθημάτων με κοινό παρανομαστή την αίσθηση ελευθερίας που έχουμε ορίσει ως την απόλυτη αξία και ιδανικό για την τωρινή αλλά και μελλοντική πορεία μας στο χωροχρόνο, έπαιξε το ρόλο της.

Στο σημείο όπου ο Νίκος επεξεργαζόταν και ανέλυε ξανά και ξανά τα πως και τα γιατί της μέχρι τώρα πορείας του (όχι μόνο στα πλαίσια του Pin Project) και η Γεωργία προσπαθούσε ανεπιτυχώς (όχι γιατί δεν μπορούσε) να μπει στον εγκέφαλο του με τις προστριβές, τις μικροεντάσεις και την κατσουφιά να έχουν την τιμητική τους, εμφανίστηκε ο πιο γλυκός, τρελός και αφύσικα θετικός άνθρωπος στο ταξίδι μας. Ο Mark με τη σύζυγό του Alex, είχαν κατέβει οδικώς πριν 3 χρόνια στην Ουγκάντα από την Αγγλία προκειμένου να εγκατασταθούν μόνιμα στην Kampala και είχαν αποφασίσει να περάσουν τις γιορτές στα νότια της χώρας με ένα σύντομο πέρασμα από την λίμνη Bunyonyi όπου επισκέπτονταν κάποιους φίλους. Με το που έφτασαν, το μάτι του Mark έπεσε κατευθείαν στα αυτοκόλλητα του Ζήκου και αμέσως αναζήτησε τους Έλληνες ταξιδιώτες. Το τι επακολούθησε, είναι από τις στιγμές που θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να λησμονήσουμε. Λες και γνωριζόμασταν χρόνια, στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά αναλύαμε την έννοια της ελευθερίας του πνεύματος, στο μισάωρο είχαμε φτάσει στη ματαιοπονία της ανθρώπινης ύπαρξης (μέσα από αυτή τη διαδικασία είχε περάσει ο Mark ταξιδεύοντας πριν 20 περίπου χρόνια στην Τουρκία με ένα γαϊδουράκι) και τελικά η βραδιά βρήκε τον Mark, την Alex, τη Γεωργία και ένα παλικάρι από τον Καναδά να ψυχαναλύουν τον Νίκο, τον οποίο ο Mark είχε κυριολεκτικά ξεσκίσει στα ψυχολογικά διλήμματα προσπαθώντας να τον κάνει να βρει στα έγκατα της ψυχής του, το νόημα της ύπαρξής του. Εκείνη τη βραδιά, νιώσαμε για μία ακόμα φορά τυχεροί και ευλογημένοι.

Ηλιοβασίλεμα στη 
λίμνη Bunyonyi

Βουτιές στη λίμνη Bunyonyi

Ο Mark με την Alex αναχώρησαν και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά τα Χριστούγεννα όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν πίσω στην πρωτεύουσα, οι πρεσβείες θα είχαν ανοίξει και εμείς θα είχαμε χορτάσει την ειδυλλιακή λίμνη. Συνολικά κάτσαμε 9 ημέρες στη μικρή λίμνη, το οποίο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει "η λίμνη με τα πολλά μικρά πουλάκια" η οποία εδράζεται 1.962 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Η λίμνη περιέχει 29 μικρά νησάκια των οποίων μόνιμοι κάτοικοι είναι οι χαριτωμένοι κοντούληδες Πυγμαίοι, τους οποίους ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφτεί (με το ανάλογο αντίτιμο φυσικά) ενώ η λίμνη προσφέρεται για διάφορα θαλάσσια σπορ όπως σκι, κωπηλασία κλπ. Τέλος, η συγκεκριμένη λίμνη είναι από τις ελάχιστες στην αφρικανική ήπειρο που ο κολυμβητής δεν κινδυνεύει από bilharzia ή αλλιώς σχιστοσωμίαση. Η ασθένεια δεν είναι θανατηφόρος αλλά χρόνια, προσβάλλει κυρίως τους πνεύμονες και το ήπαρ και ο ασθενής καλείται να αντιμετωπίζει ξανά και ξανά τα ίδια συμπτώματα (πυρετούς, πονοκεφάλους, διάρροιες, κνησμό κλπ). Φυσικά και δεν χάσαμε την ευκαιρία και μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα ρίξαμε τις βουτιές μας από τις προβλήτες με τις θερμοκρασίες να μην είναι υψηλές αλλά αρκούντως ικανοποιητικές για το πρώτο μας μπάνιο σε αφρικανική λίμνη! Παράλληλα, μας έκαναν τρομερή εντύπωση τα σπουδαία κολυμβητικά προσόντα των ντόπιων αν αναλογιστεί κανείς ότι στις περισσότερες αφρικανικές χώρες, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επαφή με το υγρό στοιχείο και αν έχουν, το τελευταίο που τους απασχολεί είναι να μάθουν κολύμπι.

Από τη μαγευτική λίμνη αναχωρήσαμε το Σάββατο (28/12) με κατεύθυνση την πρωτεύουσα Kampala. Τι Καβάλα, τι Kampala! Η πόλη τοποθετείται στα νότια της χώρας, βρέχεται από την μεγαλύτερη λίμνη της ηπείρου Βικτώρια και προ αποικιοκρατίας είχε οριοθετηθεί από το βασίλειο των Buganda ως ζώνη κυνηγιού. Λόγω της ιδιαίτερης γεωμορφολογίας με τους κυλιόμενους λόφους και τα βαλτοτόπια, η περιοχή προσέλκυσε μεγάλο πλήθος αντιλοπών και ιδιαίτερα impala. Οι Βρετανοί άποικοι λοιπόν ονόμασαν την περιοχή ως "ο λόφος των impala" και αργότερα η μίξη των αγγλικών με τα Luganda, την τοπική γλώσσα της φυλής των Buganda (Hills of impala = Kasozi ka Empala) και η ένωση του ka με το Empala, γέννησαν το πολύ εύηχο Kampala. Πολύβουη, πολύχρωμη, πολύφερνη και με πολύ έντονα τα γνήσια αφρικανικά χαρακτηριστικά, η Kampala, όπως οι περισσότερες πρωτεύουσες της νότιας και ανατολικής Αφρικής είναι μία ταχέως αναπτυσσόμενη μητρόπολη, η οποία όμως δεν κοιμάται ποτέ. Τα μεγαλύτερα πάρτυ, τα επικότερα ξενύχτια και τα χειρότερα μεθύσια γίνονται στην καρδιά της πόλης και όσοι νομίζουν ότι τα έχουν δει όλα στις νυχτερινές αφρικανικές πίστες, μάλλον χάνουν κάτι αν δεν αποτίσουν φόρο τιμής στην dance σκηνή της Kampala. Η νεολαία μάλιστα με την οποία ήρθαμε κατά κάποιο τρόπο σε επαφή μας τόνισε πως η πόλη "παρτάρει" από Δευτέρα σε Δευτέρα!

Ο Ζήκος διέσχισε 
τον Ισημερινό

Με το ένα πόδι στο
Νότο & το άλλο
στο Βορά!

Στην πόλη φτάσαμε το απογευματάκι αφού πρώτα είχαμε διασχίσει τον Ισημερινό για πρώτη φορά οδικώς. Η τελευταία μας φορά ήταν αεροπορικώς από Γκάνα προς Νότια Αφρική με τον Ζήκο να βρίσκεται εγκλωβισμένος σε κοντέινερ και εμάς να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Αυτή η φορά όμως ήταν πολύ ιδιαίτερη και τα ορόσημα που μοιάζουν με ρόδα και βρίσκονται εκατέρωθεν της εθνικής οδού, σε κάνουν να θες να κάνεις ακροβατικά για το μικρό σου κατόρθωμα.

Red Chilly Hotel & Camp

Με σύμμαχο τους χάρτες που χρησιμοποιούμε τόσο καιρό φτάσαμε στο πιο οργανωμένο ξενοδοχείο-hostel-camping που είχαμε μείνει μέχρι στιγμής στο ταξίδι και είχαν προτείνει πολλοί ταξιδιώτες. Ο χώρος ήταν ολοκαίνουριος, πολύ μοντέρνος με όλες τις ανέσεις και παραδόξως βολευτήκαμε μια χαρά στην πρωτεύουσα σε αντίθεση με κάποιες άλλες χώρες που τη βγάζαμε σε πάρκινγκ. Το Σαββατοκύριακο (28-29/12) πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε αφού δεν κάναμε κάτι το αξιοσημείωτο ενώ τη Δευτέρα (30/12) επισκεφθήκαμε την πρεσβεία της Αιθιοπίας με την ελπίδα να μας δώσουν την πολυπόθητη βίζα και να καταφέρουμε να αποφύγουμε το κακόφημο Nairobi και την διεκπεραίωση της διαδικασίας στην Κένυα. Φευ.. η πρόξενος δεν ήταν και ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχουμε συναντήσει, δεν μας δέχθηκε ποτέ στο γραφείο της και μέσω τηλεφώνου (εμείς στη ρεσεψιόν και εκείνη στο γραφείο της) μας ενημέρωσε για την αδυναμία της να παραβεί τον κανονισμό που προβλέπει την έκδοση θεώρησης εισόδου στη χώρα της Αιθιοπίας μόνο σε μόνιμους κατοίκους της Ουγκάντα και στους έχοντας άδεια παραμονής/ εργασίας. Τον συγκεκριμένο κανονισμό είχαμε καταφέρει να παρακάμψουμε αρκετές φορές στη Δυτική Αφρική (με την πολύτιμη βοήθεια των εκάστοτε πρόξενων φυσικά) μιας και εκεί καμία βίζα δεν πωλείται στα σύνορα και όλη η διαδικασία γίνεται προκαταβολικά αλλά κατά πως φαίνεται στην Καβάλα της Ουγκάντα, δεν ήμασταν τόσο τυχεροί. Χαλαστήκαμε λιγάκι για να είμαστε ειλικρινείς αλλά η συνειδητοποίηση-σκέψη ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, ήρθε να κάτσει σαν μαξιλάρι ασφαλείας και να μας πάρει τις κακές σκέψεις και άγχη από το μυαλό μας. Πριν όμως κάνουμε τη βόλτα από την αιθιοπική πρεσβεία, είχαμε επισκεφθεί τον Mark στο χώρο εργασίας του. Ο φίλος μας είναι μηχανικός αυτοκινήτων και εργάζεται σε εταιρία που οργανώνει εκδρομές και σαφάρι όπου επισκευάζει και συντηρεί τα θηριώδη Land Rover και Land Cruiser τους. Δεν μας περίμενε και έτσι η επίσκεψή μας συνδυάστηκε με μία μικρή έκπληξη. Τα είπαμε για λίγο και μάλιστα έριξε την καθιερωμένη ματιά στο Ζήκο αφιλοκερδώς. Ιμάντες, ρουλεμάν και αναρτήσεις τα βρήκε σε ικανοποιητική κατάσταση ενώ για την προβληματική τουρμπίνα, μας διαβεβαίωσε ότι με συντηρητική οδήγηση και τακτικούς ελέγχους δε θα αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα στο δρόμο της επιστροφής.

O Mark τα λέει με 
τον Νίκο

O Mark τρώει το παγωτάκι 
που παρήγγειλε κρυφά!

Το απόγευμα βρεθήκαμε για καφέ παρέα με τον Mark και την Alex και το τραπέζι κυριολεκτικά απογειώθηκε για μία ακόμα φορά από τις συζητήσεις μας. Για κάποιο περίεργο λόγο είχε αναπτυχθεί μία ιδιαίτερη χημεία μεταξύ του Mark και του Νίκου, οι οποίοι έπαιξαν ένα ακόμα διαδραστικό πινγκ πονγκ οραμάτων-αξιώσεων-προσδοκιών-αξιών, το οποίο βέβαια δεν κατέληξε κάπου αλλά ήταν λυτρωτικό τουλάχιστον για το νεαρότερο παίκτη. Πέραν των πνευματικών αναζητήσεων και συναισθηματικών μονοπατιών που ο καθένας είχε-ήθελε-προσδοκούσε-διερχόταν, τα παιδιά συνδύαζαν αυτή την ψυχοπνευματική διαδικασία με την πίστη προς τον χριστιανισμό και μετά από μία μακρά πορεία στο δικό τους χωροχρόνο είχαν προσηλωθεί σε αυτή τη μίξη και φρόντιζαν διαρκώς να την εμπλουτίζουν με διάφορους τρόπους. Προσωπική άποψη, όπως έχουμε τοποθετηθεί και στο παρελθόν, είναι ότι ο καθένας ταξιδεύει για τη δική του Ιθάκη και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι εκεί για να του φυσούν αέρα στα πανιά του. Τελικά, η ουσία έγκειται όχι στα μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε αλλά ούτε στο πόσο μακριά θα φτάσουμε. Κατ' εμάς, το πιο σημαντικό είναι το πόσο καλά θα έχουμε περάσει κατά τη διάρκεια του "ταξιδιού" και τελικά πόσο επιτυχημένα -με βάση τα θέλω μας- θα έχουμε επενδύσει το χωροχρόνο μας.

Κάτι να θυμίζει Χριστούγεννα..

Άλλο να στο λέω, κι αλλό
να το πίνεις!

Η παραμονή της πρωτοχρονιάς (Τρίτη 31/12), αυτή τη φορά μας βρήκε σε μεγαλούπολη, εν αντιθέσει με την παραμονή του 2012 όπου την γιορτάσαμε στο ακριτικό και λατρεμένο Struisbaai. Ξυπνήσαμε με το πάσο μας και πριν το μεσημεράκι πήγαμε σε ένα μεγάλο mall να κάνουμε τα ψώνια μας, να πιούμε τον καφέ μας και το milk shake μας και να πάρουμε μία γεύση από αφρικανικές προετοιμασίες. Βέβαια, πολύ θα θέλαμε αυτή η μέρα να μας βρει σε κάποιο χωριό όπου οι άνθρωποι συνδυάζουν τους εορτασμούς με την παράδοση αλλά ο σχεδιασμός (αυτό το "ότι να' ναι" που εφαρμόζουμε εδώ και 20 μήνες δηλαδή) δεν καρποφόρησε.

.. και τα 
πρωτοχρονιάτικα 
εδέσματα.

Το πρωτοχρονιάτικό ποτό..

Μπορεί η Kampala να καιγόταν όλο το βράδυ από τα ξέφρενα πάρτυ αλλά στην παρούσα φάση, εμείς επιζητούσαμε κάτι πιο χαλαρό. Αργά το απογευματάκι και αφού μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο μας, το στρώσαμε στο ποτό και το φαί. Ο μπουφές περιελάμβανε εκλεκτό τυρί, εκλεκτά αλλαντικά, εκλεκτό ψωμί, εκλεκτές ντομάτες ενώ το τζιν με τόνικ έρεε άφθονο. Μετά από αυτό το εκλεκτό και τόσο πλούσιο δείπνο και έχοντας γίνει ντέφι από το πολύ αλκοόλ (είχαμε ξεσυνηθίσει) κατά τις 10 το βράδυ ανεβήκαμε στη Φιφίκα για ύπνο. Λίγο πριν τις 12 και την αλλαγή της χρονιάς, οι γείτονες από τα διπλανά εκδρομικά λεωφορεία μας ξύπνησαν με την κλασσική και τόσο τετριμμένη αντίστροφη μέτρηση. Αυτή τη φορά είχαμε αποφασίσει να μην αναλωθούμε σε φιλιά, ευχές και άνευ λόγου φανφάρες και πομφόλυγες. Ζούσαμε (και ζούμε) ένα όνειρο ούτως ή άλλως που όσες ευχές και προσευχές να κάνουμε, βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι ένα μαγικό και αόρατο χέρι γεμάτο ενέργεια (τις περισσότερες φορές θετική) μας δείχνει το δρόμο της ολοκλήρωσης, οπότε μόνο να κάνουμε καλό όσο προχωρούμε για εμάς και για τους γύρω μας μπορούμε, αφήνοντας το χερί αυτό να μας κατευθύνει σαν την πυξίδα που πάντα είναι καρφωμένη στον βορά.

Alex & Mark

Η πρωτοχρονιά του 2014 (Τετάρτη 01/01) δεν μας βρήκε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ότι κάνουμε τόσο καιρό. Ξυπνήσαμε σχετικά αργά, πήραμε το πρωινό μας (ψωμί με μαρμελάδα και nutella), μιλήσαμε με τις οικογένειές μας για τις καθιερωμένες ανταλλαγές ευχών και λιώσαμε στο ίντερνετ μέχρι το απόγευμα όπου ο Mark με την Alex μας επισκέφθηκαν για να τα πούμε τελευταία φορά πριν την αναχώρησή μας. Οι ευχές τους πριν φύγουν περιελάμβαναν από την διατήρηση της υγείας και ακμαιότητάς μας μέχρι το να πάνε όλα καλά στο Nairobi με τις βίζες και ο Ζήκος να συνεχίσει ακλόνητος και αλώβητος το μακρύ δρόμο που τον περίμενε. Μάλιστα, τα παιδιά πρότειναν να κάνουμε και μία προσευχή. Αφού σηκωθήκαμε όρθιοι, πιαστήκαμε χέρι χέρι και εκεί ο Mark ως μεγαλύτερος, έκανε επίκληση στα θεία, το ταξίδι μας να παραμείνει συναρπαστικό με ότι αυτό συνεπάγεται. Τι γλυκό ζευγάρι, τι έμπνευση, τι ενέργεια ήταν αυτή που μας μετέδωσαν..

Φράγμα στη λίμνη Βικτώρια, Jinja

Την Τρίτη (02/01) πακετάραμε με το πάσο μας και συνεχίσαμε την κίνησή μας στη νότια Ουγκάντα με κατεύθυνση τα ανατολικά σύνορα με Κένυα. Επόμενος σταθμός οι αμφιλεγόμενες πηγές του λευκού Νείλου στη λίμνη Βικτώρια (μεγαλύτερη λίμνη στην Αφρική, μεγαλύτερη τροπική λίμνη στον κόσμο και δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη με φρέσκο νερό στον κόσμο) και πιο συγκεκριμένα στην πόλη της Jinja. Επιστημονικά, οι πηγές του λευκού Νείλου (ο οποίος μαζί με τον μπλε Νείλο ο οποίος πηγάζει από τη λίμνη Tana της Αιθιοπίας και οι οποίοι συναντούνται στην πρωτεύουσα του Σουδάν, Khartoum, συνθέτουν τον Νείλο) πρακτικά δεν έχουν εντοπιστεί και συνεπώς ταυτοποιηθεί με το Μπουρούντι, τη Ρουάντα και την Ουγκάντα να ερίζουν εδώ και δεκαετίες για την επίσημη κατοχύρωση της "κυριότητας" των πηγών του μεγαλύτερου σε μήκος ποταμού του κόσμου. Ο λευκός Νείλος ή Νείλος της Βικτώρια πάντως πηγάζει από τη λίμνη Βικτώρια και μαζί με ένα τεράστιο Υ/Η φράγμα που τροφοδοτεί με ενέργεια την ευρύτερη περιοχή, τα extreme sports δίνουν και παίρνουν με το rafting και το canoe kayak να έχουν την τιμητική τους.

Ηλιοβασίλεμα στις πηγές του λευκού Νείλου (;)

Το camping το οποίο είχαμε στο χάρτη μας και στο οποίο καταλήξαμε, είχε έναν εξαιρετικό χώρο για τις σκηνές και μία ακόμα πιο εξαιρετική θέα του ποταμού που δειλά δειλά ξεκινούσε το ταξίδι του από την Ουγκάντα μέχρι τη Μεσόγειο θάλασσα. Πέραν όμως από τη θέα, η συγκεκριμένη επιχείρηση οργάνωνε πολλές δραστηριότητες και το μάτι μας κατευθείαν έπεσε στο rafting. Αφού κάμθηκαν οι αντιστάσεις της Γεωργίας μιας και η κατάβαση ήταν ολοήμερη και μάλιστα βαθμού δυσκολίας 5 (είναι από τις περιπτώσεις όπου μετά από μία κατάβαση, έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, η βάρκα είναι άδεια και ακυβέρνητη και το πλήρωμα θαλασσοπνίγεται μέχρι να καταφέρει να επιβιβαστεί ξανά όπου βέβαια σε όλο αυτό το συνονθύλευμα εκπαιδευμένοι και έμπειροι συνοδοί με kayak οι οποίοι ακολουθούν κατά πόδας, φροντίζουν να περισυλλέξουν όλους τους επιβάτες για να συνεχιστεί η κατάβαση μέχρι τέλους), κανονίσαμε όλα τα διαδικαστικά, πληρώσαμε και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε τις εκρήξεις αδρεναλίνης που θα ζούσαμε την επομένη. Σε μία άσχετη αναζήτηση στο διαδίκτυο όμως ανακαλύψαμε ότι το κολύμπι στη λίμνη Βικτώρια όπως και στη μεγάλη πλειοψηφία των αφρικανικών λιμνών ενέχει τον κίνδυνο να κολλήσεις bilharzia ή σχιστοσωμίαση (κάτι για το οποίο δεν κινδυνεύεις στη λίμνη Bunyonyi όπου και είχαμε βουτήξει) και έτσι μπήκαμε σε σκέψεις. Η κοπέλα στο γραφείο όπου είχαμε κάνει την κράτηση μας είπε ότι καλό είναι να πάρουμε τα χάπια μόλις επιστρέψουμε στην πατρίδα μας (με το σκεπτικό ότι κάνουμε πρόσκαιρο τουρισμό στην Ουγκάντα και ότι οι νύμφες του συγκεκριμένου παράσιτου επωάζουν μετά από 6-8 εβδομάδες) βάζοντάς μας σε περισσότερες σκέψεις αντί να μας καθησυχάσει. Τελικώς και με πόνο καρδιάς αποφασίσαμε να μην βουτήξουμε στο λευκό Νείλο με τη λογική ότι ένας υψηλός πυρετός κατά την επιστροφή μας στην Ελλάδα θα συνοδευόταν με πολλά ερωτηματικά και ταυτόχρονα άγχος μετά από τη μακρόχρονη έκθεσή μας σε διαφορετικά κλίματα, περιβάλλοντα και τροπικά νοσήματα (με προεξάρχουσα την ελονοσία) για τα οποία κακά τα ψέματα στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη δεν υπάρχει καμία εμπειρία και ιστορικό αντιμετώπισης σε αντίθεση με την Αφρική όπου οι περισσότερες νόσοι και λοιμώξεις αποτελούν ρουτίνα των κέντρων υγείας και νοσοκομείων από το τελευταίο χωριουδάκι μέχρι τις μεγαλοπρωτεύουσες. Παρ' όλα αυτά, η τοποθεσία ήταν μαγευτική, τα ηλιοβασιλέματα ακόμα πιο συναρπαστικά και δεν ήθελες με τίποτα να ξεκολλήσεις από το μπαρ-βεράντα.

Την Ουγκάντα μπορεί να μην την γυρίσαμε όπως κάναμε με άλλες χώρες, ούτε να κάναμε ιδιαίτερες δραστηριότητες (μία πήγαμε να κάνουμε αλλά δεν μας βγήκε τελικά) αλλά η αίσθηση που μας άφησαν οι άνθρωποι και η χώρα ήταν κάτι παραπάνω από θετικά και σε συνδυασμό με το πολύ φτηνό κόστος των καύσιμων, της διαμονής και της διατροφής ανέβηκε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας. Αυτή τη φορά επιλέξαμε να περάσουμε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε επιλεγμένους αλλά λίγους προορισμούς και αν δεν μας είχε προσβάλλει η κόπωση της 20μηνης περιπλάνησης, σίγουρα θα είχαμε συμπεριλάβει στο οδοιπορικό μας τα βορειοδυτικά φυσικά αξιοθέατα, τα εθνικά πάρκα και τους καταρράκτες Murchison. Σε κάθε περίπτωση, η Ουγκάντα είναι μία πανέμορφη χώρα η οποία φυσικά και προσφέρεται για εξωτικές Χριστουγεννιάτικες διακοπές και αλλοίμονο σε αυτόν που θα σταθεί στην παρωχημένη, άδικη και εντελώς αδικαιολόγητη λογική στο ότι η Ουγκάντα είναι συνώνυμο του μπάχαλου, της ανομίας και της έλλειψης οργάνωσης. Αν η Ελλάδα είναι το μέτρο σύγκρισης για τις αφρικανικές χώρες και την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό τους, τότε μπορούμε να διαβεβαιώσουμε όποιον έχει απορία ότι δεν διαφέρουμε απολύτως σε τίποτα. Μάλιστα, οι αφρικανοί υπερέχουν στον τομέα της νοοτροπίας σε καθημερινό επίπεδο μιας και το σκεπτικό του "ζω για το σήμερα" ή το ακόμα πιο λαϊκό "ότι φάμε, ότι πιούμε, κι ότι αρπάξει ο κώλος μας" τους βοηθάει στην αποβολή του άγχους σε αντίθεση με την ελληνική (και γενικότερα δυτικού τύπου) κουλτούρα και λογική του μεγαλώνω-σπουδάζω-βρίσκω δουλειά-παίρνω δάνειο>παίρνω σπίτι-παίρνω δάνειο>παίρνω αυτοκίνητο-κάνω οικογένεια και για να τα συντηρήσω όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ και πάλι δεν μου φτάνουν. Κάποιος θα αντιτείνει ότι η σύγκριση είναι άδικη και άτοπη, αποτελεί γενίκευση αλλά και υπεραπλούστευση και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Θα συμφωνήσουμε απολύτως. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που ταυτίζουμε την ανοργανωσιά με την Ουγκάντα. Αποτελεί λεπτομέρεια αλλά με όσους ταξιδιώτες μοιραστήκαμε αυτή την κουβέντα έμειναν να απορούν το γιατί και φυσικά εννοείται ότι δεν ακούσαμε κανέναν πολίτη της Ουγκάντα να λέει "Ελλάδα γίναμε ρε φίλε". Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το Σάββατο (04/01) αναχωρήσαμε από την ήσυχη Jinja και μετά από 200 περίπου χλμ περάσαμε στην Κένυα. Τα σύνορα για πολλοστή φορά ήταν υπόθεση ολίγων λεπτών και το πέρασμα στη γείτονα χώρα ήταν μία διαδικασία που θα δυσκολευτούμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας μόνο και μόνο γιατί τίποτα ξεχωριστό δε συνέβη. 

Λατρέψαμε το rolex!

Λίμνη Bunyonyi

Μας άρεσε: Η καταπράσινη τροπικίλα και οι ορεινές φιδίσιες διαδρομές στα νότια της χώρας, η λίμνη Bunyonyi, το πολύ χαμηλό κόστος ανεξαρτήτου προορισμού σε όλη την τουριστική βιομηχανία, η συναναστροφή μας με τους πεφωτισμένους Mark & Aleχ και τέλος το rolex (το τοπικό street food που στην ουσία είναι ομελέτα με λάχανο και σάλτσα τυλιγμένη σε chapatti). Τα δύο κιλά τυρί που είχαμε προμηθευτεί από το Musanze της Ρουάντα, καταναλώθηκαν τελικά στην Ουγκάντα και το πόσο μας άρεσαν, δεν περιγράφεται!

Δεν μας άρεσε: Ένας Ελβετός που όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια έκανε σεξοτουρισμό στην ανατολική Αφρική, άρχισε για μία ακόμα φορά τα άχαρα αστεία και αφορισμούς για την ελληνική οικονομική κατάσταση. Μετά από τόσο μεγάλη αποχή από τα ελληνικά δρώμενα και δράματα, δεν μας αγγίζει τίποτα πλέον αλλά ο συγκεκριμένος κατάφερε να μας ενοχλήσει κυρίως με τις αποτυχημένες υποκριτικές του ικανότητες. Πέραν τούτου, μετά την περιήγησή μας στη χώρα δεν μας έμεινε τίποτα αρνητικό από αυτή.

Έτοιμος για τις ισπανικές 
αρένες!

Είδαμε: Αγελάδες με τεράστια κέρατα, οι οποίες φυσικά και δεν πωλούνται για το κρέας και το δέρμα τους αλλά αποτελούν σύμβολο status για την οικογένεια που τις έχει.

Ακούσαμε: Το κλασσικό muzungu (ο λευκός στην ανατολική Αφρική) σε συνοδεύει σε κάθε σου συναναστροφή με τους ντόπιους και δεν είναι όλες τις φορές κακοπροαίρετο. Δεν παύει όμως να κουράζει και κάποιες στιγμές να είναι δείγμα αγένειας αφού σε αποτρέπει από το επόμενο βήμα να συστηθείς. Δεν είναι απαραίτητα ρατσιστικό αλλά ένας ταξικός-κοινωνικός διαχωρισμός αιωρείται και θα αιωρείται για δεκαετίες ολόκληρες. Λεπτομέρεια: οι Ινδοί και οι Κινέζοι εξαιρούνται από το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό γιατί αφενός δεν είναι λευκοί και αφετέρου γιατί συγκροτούν τη δική τους συνομοταξία με τα καλά και τα κακά τους.


Μέση τιμή πετρελαίου: 1.01 euro

Τοπικό νόμισμα: Ugandan Shilling - Ισοτιμία: 1 euro ≈ 3.200 UGX

Ατελείωτες ευθείες μέχρι 
την Kampala

Οδήγηση στην Ουγκάντα: Οι δρόμοι, η σήμανση και η οδήγηση των ντόπιων πληρεί τα τυπικά αφρικανικά δεδομένα δηλαδή χύμα στο κύμα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι θανάσιμα επικίνδυνη (όπως στην Τανζανία) και όπως είναι φυσικό η οδήγηση είναι και εκεί στα αριστερά. Αρκετά κομμάτια ήταν υπό κατασκευή και οι ταμπέλες έλαμπαν δια της απουσίας τους αλλά κάτι πρέπει να σου θυμίζει συνεχώς το που βρίσκεσαι οπότε δεν τους κρατάμε κακία. Η τροχαία δεν μας ενόχλησε καθόλου και τη μία και μοναδική φορά που μας σταμάτησε τελικά αποδείχθηκε ότι ο άνθρωπος ήθελε να πιάσει κουβέντα με δύο λευκούς ταξιδιώτες (όχι ότι θα του κακοφαινόταν κανένα 1000ρικό σελίνια αλλά νύξη δεν έγινε). Κατά την άφιξη μας στην πρωτεύουσα και στην προσπάθειά μας να βρούμε το ξενοδοχείο-κάμπινγκ, μπερδευτήκαμε σε μία κυκλική διαδρομή και ο τροχαίος έτριβε τα χέρια του για τη βεβαίωση της παράβασης. Στην αρχή ήταν αρκετά πιεστικός για να μας κόψει κλήση αλλά η άρνησή μας να πληρώσουμε το οτιδήποτε είτε τον αποθάρρυνε είτε τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει απέναντί του παιδάκια. Τελικά μας άφησε να φύγουμε και έτσι ανέβασε ακόμα περισσότερο στα μάτια μας όλους τους αφρικανούς τροχαίους και την σταδιακή μετάλλαξή τους από κωλόμπατσοι σε "ψυχούλες". Γενικότερα, την κυκλοφορία στην πρωτεύουσα την περιμέναμε πολύ χειρότερη αλλά τελικώς ήταν αρκετά χαλαρή και μόνο ένα βράδυ πέσαμε σε μεγάλο μποτιλιάρισμα το οποίο όμως δεν κράτησε για πολύ.

Η μετακίνηση ακολουθεί τα αφρικανικά πρότυπα όπου τα βανάκια-combi και τα μηχανάκια μεταφέρουν φτηνά και φυσικά με κάποιο ρίσκο για τη σωματική ακεραιότητα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού τόσο εντός αστικών κέντρων όσο και εκτός αυτών. Η πλειοψηφία όμως καλύπτεται από τα μηχανάκια, τα οποία στην ντόπια διάλεκτο αποκαλούνται boda boda. Ο λόγος; Το συγκεκριμένο μέσο κάποτε ήταν πολύ δημοφιλές για το πέρασμα των συνόρων Ουγκάντας-Κένυα στην Busia. Οι οδηγοί συνήθιζαν να αλαλάζουν τον προορισμό δηλαδή border-border, το οποίο σε μία πιο ελαφριά βλαχοαφρικάνικη εκδοχή του, ακούγεται ως boda boda (όποιος έχει ακούσει αφρικανό να μιλάει αγγλικά μπορεί αμέσως να κάνει τον συνειρμό) και κάπως έτσι το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο βαφτίστηκε με αυτό το όνομα.

Ο Ζήκος στην Ουγκάντα

Αυτοκίνητο: Ο Ζήκος δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα και μας μετέφερε με ασφάλεια και άνεση όπου του ζητήσαμε. Οι ευλογίες του Mark και της ομάδας του ήταν αρκετές για να του φουσκώσουν το ηθικό ότι θα τα καταφέρει μέχρι τέλους χωρίς σημαντικά προβλήματα. Τα πνευμόνια του (βλέπε τούρμπο) παραμένουν σε κατάσταση που δεν εμπνέει εφησυχασμό και σε κάθε περίπτωση έχουμε το νου μας. Σε γενικές γραμμές όμως, η κατανάλωση παρέμεινε σταθερή στα 7.7 lt για κάθε 100 χλμ που διανύουμε, οι αναρτήσεις δουλεύουν ακόμα καλύτερα με τη νέα εσωτερική διάταξη και την σημαντική απώλεια βάρους (από Τανζανία και εντεύθεν), τα ελαστικά υπόσχονται πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμα και τα ειδικά μαξιλαράκια μέσης που έχουμε στα καθίσματα έρχονται να τα κατατάξουν στα 5 πολυτιμότερα αντικείμενα που κουβαλάμε εντός του αυτοκινήτου. 



Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες