Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

The Namibian Pin

ΝΑΜΙΜΠΙΑ (Παρασκευή 01 Μαρτίου – Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013)

Οι πινέζες μας: Divundu, Mahango GR, Rundu, Kalkfontein, Windhoek, Swakopmund, Sossuvlei, Betta, Luderitz, Kolmanskopp, Fish River Canyon, Keetmanshoop, Ai-Ais


Γέφυρα Ngoma
NgomaAriamsvlei: Η στροφή προς τον Ατλαντικό που μας συντρόφευε τους πρώτους 3 μήνες του ταξιδιού συνοδεύτηκε από ένα ακόμα μοναδικό πέρασμα και ταυτόχρονα το αντίο στην αφρικανική δυτική ακτή. Ανήκοντας γεωπολιτικά στην ευρύτερη νότια Αφρική και συμπληρώνοντας το τόξο που καλύπτει τη «μητέρα» Νότια Αφρική, η Ναμίμπια φοράει μία διαφορετική αφρικανική μάσκα που μέσα της κρύβει λίγο Γερμανία, λίγο Αγγλία και λίγο από Ν. Αφρική. Ως γνήσιοι Μεσόγειοι, δεν είναι και το καλύτερό μας αλλά διασχίζοντας τη χώρα από βορά προς νότο και καλύπτοντας μία απόσταση 3.800 χλμ, «επιτρέψαμε» στη χώρα να ξεδιπλωθεί στα μάτια μας και τους ανθρώπους της να στιγματίσουν το χωροχρόνο μας με τη γενναιοδωρία τους. 





Παρασκευή πρωί (01/03) διασχίσαμε μέσω transit δρόμου το Chobe National Park χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουμε είσοδο στο πάρκο και μετά από μία χαλαρή ώρα οδήγησης φτάσαμε στο συνοριακό σταθμό της γέφυρας Ngoma που συνδέει τη Μποτσουάνα με τη Ναμίμπια γεφυρώνοντας τον ποταμό Chobe. Τα διαδικαστικά από τη μεριά της Ναμίμπια δεν κράτησαν παραπάνω από ένα τέταρτο αφού δεν υπήρχε ουρά (μόνο δύο οδηγοί φορτηγών) και γρήγορα γρήγορα κατευθυνθήκαμε προς την Katima Mulilo, την πρώτη μεγάλη πόλη-σταθμό μετά τα σύνορα με Μποτσουάνα αλλά και Ζάμπια από βορά. Όπως και στη Μποτσουάνα, έτσι και στη Ναμίμπια, το Carnet δεν είναι απαραίτητο για την είσοδο στη χώρα και μπορεί κανείς να εξασφαλίσει την κυκλοφορία οχήματος με ξένες πινακίδες εκδίδοντας μηνιαία προσωρινή άδεια εισόδου με 15 ευρώ περίπου.

Παρένθεση: Το Carnet de Passage (το «διαβατήριο» του Ζήκου που έχουμε εκδώσει στην ΕΛΠΑ) έχει ετήσια διάρκεια και το δικό μας έληγε στις 18/04/2013. Προκειμένου να συνεχίσουμε απρόσκοπτα την κυκλοφορία του Ζήκου στην ανατολική Αφρική έπρεπε να το ανανεώσουμε ταχυδρομώντας το πίσω στην Ελλάδα και παραλαμβάνοντας «κάπου» στο δρόμο το νέο έγγραφο ευνοούμενοι από το γεγονός ότι στη νότια Αφρική δεν είναι απαραίτητο και ξεμπερδεύεις με προσωρινές άδειες εισόδου. Το γεγονός ότι πρέπει να είναι σωστά σφραγισμένο (είσοδος & έξοδος από την κάθε χώρα) σε συνδυασμό με την έλλειψη γνώσης από τους υπαλλήλους της ΕΛΠΑ  για τον χειρισμό του και την έγκαιρη ανανέωσή του (έχουμε στο αρχείο μας μία απίστευτη αλληλογραφία ανάλογη της ελληνικής δημοσιοϋπαλληλικής παράνοιας) μας άγχωσαν λιγάκι αλλά δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Ναι μεν είχαμε φροντίσει να είναι έγκυρα σφραγισμένο και να μη λείπει η τελευταία σφραγίδα εξόδου από την τελευταία χώρα (τότε που ο νωματάρχης με την βυσσινί παντοφλίτσα ξενοδοχείου στο Macrthys Rest και μετά από τις δικές μας παραινέσεις και μερικά τηλέφωνα, «ανακάλυψε» ότι έχει και την εξουσία τελώνη και μας έβαλε την «τιμημένη») αλλά όταν η αρμόδια έχει μεσάνυχτα, ζορίσεσαι λίγο. Το γεγονός ότι μόνο ένα άτομο είναι υπεύθυνο σε ολόκληρο οργανισμό και κατά την επίσκεψη των γονιών μας, τους ενημέρωσαν ότι λείπει και ότι πρέπει να πάνε ξανά σε άλλη ημερομηνία, φυσικά και δεν μας προξενεί καμία εντύπωση.

Ελέφαντες παντού
Ηλιοβασίλεμα με θέα
τον Οκαβάνγκο
Από την Katima Mulilo, και αφού εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα (νερό, ξηρά τροφή και πετρέλαιο), κινήσαμε δυτικά διασχίζοντας τη «λωρίδα» του Caprivi (Caprivi Strip) και το νεοσύστατο Bwabwata National Park (αντικατέστησε το πρώην Caprivi Gave Reserve). Κλασσικά και όπως είναι φυσιολογικό για την εποχή και περιοχή ταυτόχρονα, οι ελέφαντες είναι παντού κατακλύζοντας την ευρύτερη περιοχή του ποταμού Οκαβάνγκο. Όπως συνέβη και στην ανατολική γειτόνισσα, σταματήσαμε αρκετές φορές τόσο για να φωτογραφήσουμε όσο και για να περιμένουμε να περάσουν το δρόμο τα τεράστια αυτά θηλαστικά. Το απογευματάκι σταματήσαμε σε μία μικρή πόλη, το Divundu και κατασκηνώσαμε σε ένα ήσυχο camping στις όχθες του Οκαβάνγκο. Το ηλιοβασίλεμα σε συνδυασμό με το ποτάμι για μία ακόμα φορά έδωσαν χρώμα στη βραδιά μας και μας κράτησαν απασχολημένους αρκετή ώρα αν και τα κουνούπια επίσπευσαν την άνοδό μας στη Φιφίκα. Παρ’ όλο που η Ναμίμπια δε ανήκει στη θανατηφόρα ζώνη της μαλάρια, η κίνηση στο βόρειο κομμάτι και λόγω των τεράστιων υδάτινων κοιτασμάτων που συρρέουν από τους Οκαβάνγκο και Ζαμβέζη, χρίζει ανθελονοσιακής αγωγής (από το Κέιπ Τάουν και όσο περιμέναμε το Ζήκο, είχαμε προμηθευθεί μεγάλες ποσότητες Doxycycline).

Kudu στο Mahango GR
Ζέβρες στο Mahango GR
Ξεψαχνίζοντας τις σημειώσεις μας και τα POIs (Points of Interests) που προτείνουν οι ψηφιακοί χάρτες που χρησιμοποιούμε, είδαμε ότι υπήρχε ένα μικρό πάρκο πολύ κοντά στο χωριό και σχεδόν εφαπτόμενο με τα Μπατσουάνα σύνορα. Σάββατο πολύ πρωί (02/03) ξεκινήσαμε για άλλο ένα σαφάρι στην αφρικανική σαβάνα, στο Mahango Game Reserve. Το πάρκο δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο αλλά το γεγονός ότι βρεχόταν από τον Οκαβάνγκο το καθιστούσε πλούσιο σε εγχώρια χλωρίδα και πανίδα ενώ το οδικό δίκτυο ήταν μια χαρά. Εντοπίσαμε και φωτογραφίσαμε ζέβρες,καμηλοπαρδάλεις, impala, νεροβούβαλους και kudu πετυχαίνοντας τα όλα σε απολύτως φυσικούς ρυθμούς να βόσκουν ή να δροσίζονται. Μαζί με ένα βανάκι με τρεις Νοτιοαφρικανούς παππούδες, ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες στο πάρκο και παρ’ όλα αυτά ήταν εύκολα αντιληπτή η ενόχληση των ζώων από την επίσκεψή μας, σημάδι πως τα ζώα δεν ήταν εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία. Το αντίθετο συμβαίνει σε ορισμένα μεγάλα εθνικά πάρκα όπως το Serengeti στην Τανζανία όπου ο τουριστικός παροξυσμός κυρίως των Αμερικανών να δουν το περιβόητο Big Five (λιοντάρι, λεοπάρδαλη, ελέφαντας, ρινόκερος και βούβαλος) σε συνδυασμό με τους κερδοφόρους μηχανισμούς που έχουν στήσει ντόπια και ξένα συμφέροντα, έχουν μετατρέψει τα εθνικά πάρκα σε ζωολογικούς κήπους και τα άγρια ζώα σε εκθέματα. Εξού και το τοπικό ανέκδοτο ότι ενώ κάποτε έβλεπες ένα τζιπ να περιστοιχίζεται από μία αγέλη λιονταριών, τώρα βλέπεις ένα λιοντάρι να περιστοιχίζεται από μία «αγέλη» τζιπ. Και όπως διαβάσαμε και σε πρόσφατο άρθρο, τα ζώα μερικές φορές δε δίνουν σημασία.

Μετά το πάρκο του Mahango, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τους κοντινούς καταρράκτες Poppa που επίσης πρότεινε το «σοφό» GPS (τρομάρα του). Αυτή την φορά την πατήσαμε άσχημα μιας και οι καταρράκτες αποδείχτηκαν σκέτη φόλα και απλά επρόκειτο για ένα ποταμάκι που έκανε τόσο θόρυβο το άτιμο που μας ξεγέλασε κανονικά. Το γεγονός ότι ο -ας πούμε- καταρράκτης δημιουργείται μετά τις πλημμύρες από την Αγκόλα (που αργούσαν αρκετά) και το ότι η μανίτσα στην είσοδο δεν μας είπε τίποτα και ότι για όλο αυτό πληρώσαμε και είσοδο, μας εξόργισε ιδιαίτερα και μας θύμισε άκομψα ότι ο ταξιδιώτης/τουρίστας είναι το πιο εύκολο θύμα από καταβολής του καπιταλισμού.

Ο Οκαβάνγκο χωρίζει Ναμίμπια
& Αγκόλα
Το απογευματάκι φτάσαμε στο Rundu, μία μικρή πόλη στις όχθες του Οκαβάνγκο που χωρίζει την Ναμίμπια από την Αγκόλα και κατασκηνώσαμε σε ένα κάμπινγκ με φάτσα τη βόρεια γειτόνισσα. Μέχρι να σουρουπώσει, η κοντινή «παραλία» είχε γεμίσει με τη ντόπια νεολαία να κάνει το braai της, να πίνει αλκοόλ αβέρτα και να παίζει μουσική στη διαπασών από τα αυτοκίνητα. Αν μη τι άλλο, ξέρουν και διασκεδάζουν οι απανταχού Αφρικανοί έστω κι αν έχουν δυτικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό.

Κυριακή πρωί (03/03) συνεχίσαμε την κάθοδό μας προς νότο
Mufasa, Kalkfontein GF
χωρίς συγκεκριμένο πλάνο για την επόμενη στάση και έτσι το μεσημεράκι καταλήξαμε σε μία φάρμα με «κυνήγι», το
Kalkfontein Game Farm. Στη Ναμίμπια (αλλά και στη Ν. Αφρική) είναι πολύ διαδεδομένο οι φάρμες να προσφέρουν φιλοξενία στους ταξιδιώτες με το αζημίωτο βέβαια συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Και όταν γίνεται λόγος για φάρμα στη Ναμίμπια, αυτό μεταφράζεται σε τεράστιες εκτάσεις άνω των 100 στρεμμάτων που δύνανται να περικλείουν χλωρίδα ικανή να εξασφαλίζει την τροφή μεγάλων κοπαδιών είτε οικόσιτων είτε άγριων ζώων. Στη συγκεκριμένη έκταση φιλοξενούνταν στρουθοκάμηλοι, kudu, impala, springbok, blessbuck, και ένα λιοντάρι, ο Mufasa. Ο Mufasa είχε το δικό του περιφραγμένο χώρο να κινείται στην πυκνή βλάστηση και ένα μικρό κλουβί όπου γινόταν «προσβάσιμος» στο κοινό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ακούσαμε τους βρυχηθμούς του, τους οποίους αν τους ακούγαμε σε κανένα εθνικό πάρκο, θα είχαμε κλάσει μέντες στην κυριολεξία.

Μετεωρίτης Hoba
Κοίτα να δεις..
Δευτέρα πρωί (04/03) αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ένα σπάνιο φυσικό μνημείο πολύ κοντά στη φάρμα που είχαμε κατασκηνώσει, τον μετεωρίτη Hoba. Ο μετεωρίτης Hoba, σύμφωνα με επιστημονικούς υπολογισμούς, έπεσε στη γη και συγκεκριμένα στα δυτικά της ερήμου Καλαχάρι πριν 80.000 χρόνια και με βάρος 50 τόνους, πάχος 1 μέτρο και μήκος 3 μέτρα, αποτελεί τον μεγαλύτερο καταγεγραμμένο μετεωρίτη που έχει «έρθει» από το πουθενά με βάση την μέχρι τώρα επιστημονική και ιστορική γνώση. Με σύνθεση 80% σίδηρο, 16 % νικέλιο και περίπου 1% κοβάλτιο κατατάσσεται στην κατηγορία του αταξίτη. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις από τόσο κοντά ένα «πράγμα» από μασίφ σίδηρο και ταυτόχρονα να βάζεις στο μυαλό σου ότι αυτό το «αντικείμενο» ήρθε από το μακρινό διάστημα και προσγειώθηκε στη γη έτσι απλά. Δε θα ήταν υπερβολή να αναφέρουμε ότι η ενέργεια που είχε ο χώρος γινόταν αισθητή από τα πρώτα βήματα ενώ το μικρό αμφιθέατρο που είχαν χτίσει γύρω από το μετεωρίτη έντυνε με μια ιδιαίτερη ακουστική τους ήχους όταν στεκόσουν και μιλούσες επάνω στο «βράχο».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έπρεπε να αποφασίσουμε για το σχεδιασμό των ακόλουθων ημερών σε μία χώρα 6 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα με μόλις 2.1 εκατομμύρια πληθυσμό, γεγονός που την κατατάσσει ως τη δεύτερη λιγότερο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά τη Μογγολία (αναλογία κατοίκων ανά τετραγωνικό χλμ). Ο φτωχός βορράς με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πληθυσμού  είχε καλυφθεί γρήγορα τις πρώτες μέρες ενώ το Etosha National Park, το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της χώρας και ένα από τα διασημότερα στην αφρικανική ήπειρο, αποφασίσαμε να το «κάψουμε» μιας και την δίψα μας για άγρια ζώα την είχαμε ικανοποιήσει 3 ημέρες πριν ενώ η ταρίφα για την είσοδο ήταν κλασσικά υψηλή (ούτως ή άλλως στα μελλοντικά μας σχέδια είναι το Kruger National Park στη Νότια Αφρική οπότε υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να κάνουμε υπομονή). Σε κάθε περίπτωση, τα πλέον αξιόλογα θέματα για κάποιον που επισκέπτεται τη Ναμίμπια είναι διάσπαρτα στη χώρα γεγονός που μεταφράζεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα οδήγησης ενώ πολλά από τα πράγματα που θέλαμε να δούμε είναι θεσμοθετημένα ως Εθνικά Πάρκα ή Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς και είναι ψηλά στην τιμολογιακή λίστα του NWR (Namibia Wildlife Reserves), ο οποίος έχει την εκμετάλλευση αυτών. Επιπλέον, το γεγονός ότι το επίσημο οδικό δίκτυο της χώρας αποτελείται από 5.450 χλμ ασφάλτινες οδικές αρτηρίες και 37.000 χλμ χωματόδρομους δίνει από μόνο του το στίγμα για την οποιαδήποτε πορεία αποφασίσει να ακολουθήσει κάποιος σε μία χώρα που «πνίγεται» από ερήμους (Καλαχάρι και Ναμίμπ), θάλασσες (Ατλαντικός Ωκεανός) και ποτάμια (Ζαμβέζης και Οκαβάνγκο). Άμα εσείς μπερδευτήκατε μία φορά, εμείς μπερδευτήκαμε εκατό και δυσκολευτήκαμε αρκετά να αποφασίσουμε τη διαδρομή μας στην προσπάθεια να χωρέσουμε σε αυτήν όσες περισσότερες δραστηριότητες και αξιοθέατα γινόταν. Το τελικό σχέδιο ήταν πέρασμα ούτως ή άλλως από το Windhoek (Βίντχουκ) μόνο και μόνο για να ταχυδρομήσουμε το Carnet στην Ελλάδα και εν συνεχεία κίνηση στους ατελείωτους χωματόδρομους του αχανούς Namib Naukluft National Park και της ερήμου Ναμίμπ μέχρι και τα νοτιοανατολικά σύνορα με ΝΑ.

Από τη φάρμα του Kalkfontein και διαγράφοντας μία αδιάφορη διαδρομή 500 χλμ περίπου, φτάσαμε στην πρωτεύουσα σχετικά αργά και υπό καταρρακτώδη βροχή προσπαθήσαμε να βρούμε να κατασκηνώσουμε. Τελικώς, καταλήξαμε σε άλλο ένα Backpackers πολύ κοντά στο κέντρο όπου και περιμέναμε να σταματήσει η βροχή για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τη Φιφίκα. Την επομένη, τακτοποιήσαμε το θέμα του Carnet (σκοπίμως επιλέξαμε μία πρωτεύουσα για να πραγματοποιήσουμε την αποστολή θέλοντας να εξασφαλίσουμε την όσο πιο άμεση παραλαβή στην Ελλάδα) και κάνοντας μία βόλτα στην ομολογουμένως πιο καθαρή πρωτεύουσα της Αφρικής πήραμε μία γεύση από δυτικό πολιτισμό (τεράστια εμπορικά συγκροτήματα, τράπεζες, λεωφόρους, ουρανοξύστες και ξενοδοχεία), γερμανικές αρχιτεκτονικές επιρροές (μην κάνετε άτυχους συνειρμούς) και ολίγον από Αφρική (μερικές ψόφιες αγορές στους δρόμους με είδη λαϊκής τέχνης κυρίως).

Oryx στην έρημο Ναμίμπ
Παίρνοντας το όνομά της από την αρχαιότερη έρημο, τη Ναμίμπ και  αποτελώντας αρχικά γερμανική αποικία υπό την ονομασία «Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική» και έπειτα σκέτο Νοτιοδυτική Αφρική υπό την Βρετανική Νοτιοαφρικανική κατοχή, η Ναμίμπια αποτέλεσε άλλη μία χώρα μπαλάκι στα χέρια των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, η οποία όμως κατάφερε να διατηρήσει την αφρικανική της ταυτότητα περιλαμβάνοντας στους κόλπους της πάνω από 12 εθνοτικά γκρουπ και φυλές. Όντας αποικία των Νοτιοαφρικανών έως και το 1990 οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως, μοιράζεται πολλά κοινά με τους γείτονες αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να διατηρεί τη δική της προσωπικότητα με τους Βουσμάνους, τους Νάμα και τους Χερέρο να είναι οι πρώτοι πληθυσμοί μετά την εξάπλωση των Bantu φυλών από τη κεντρική προς τη νότια Αφρική τον 14ο αιώνα. Σήμερα, οι λευκοί που αποτελούν το 6.5% του πληθυσμού, λύνουν και δένουν στον επιχειρηματικό και αγροτικό ιδιωτικό τομέα (ειδικά στο νότο μιας και ο βορράς «πεινάει») αλλά πολλά κυβερνητικά στελέχη μετά τις σπουδές σε Ευρώπες και Αμερικές έχουν γυρίσει πίσω για να βοηθήσουν τη χώρα στην αναπτυξιακή της πορεία. Τα τεράστια κοιτάσματα της χώρας σε ουράνιο που την καθιστούν τέταρτη μεγαλύτερη παραγωγό χώρα και πρώτη εξαγωγό έως το 2015, τα ατελείωτα αδαμαντωρυχεία στη νοτιοδυτική ακτή (τα οποία ανήκουν στους De Beers, τη μεγαλύτερη εταιρία διαμαντιών παγκοσμίως) και τα κοιτάσματα σε αέριο επίσης στον Ατλαντικό σε συνδυασμό με μία κυβέρνηση με θέληση βάζουν τη χώρα στο μικρό κλαμπ των ταχέως αναπτυσσόμενων κρατών της Αφρικής. Φυσικά δε λέμε ότι λείπει η διαφθορά, τα ρατσιστικά σύνδρομα (όπου υπάρχουν Boers υπάρχει και ο ρατσισμός θέλουν δε θέλουν) και τα κοινωνικά προβλήματα (φτώχεια, AIDS κλπ) αλλά για μία χώρα με τόσο πλούτο και μόλις 2,1 εκατομμύρια πληθυσμό -συγχωρείστε την έκφραση- σαν πολιτικός πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας για να αποτύχεις  να δώσεις στο λαό σου αυτό που του αξίζει. Η ιστορία θα τους κρίνει σε κάθε περίπτωση.

Downtown στο Swakopmund
Την Τετάρτη (06/03) -διασχίζοντας μέρος του Namib-Naukluft National Park με κατεύθυνση δυτικά- αναχωρήσαμε προς παραλία και συγκεκριμένα το Swakopmund, γνωστή πόλη για τους λάτρεις των extreme δραστηριοτήτων που πρέπει όμως να διαθέτουν και χοντρό πορτοφόλι. Με λίγη όρεξη, θάρρος και τουλάχιστον ένα 150αρι ευρώ λοιπόν κάνεις βουτιά από αεροπλάνο (ή skydiving όπως το λένε οι μανατζαρέοι των σπορ) ή σκι στους αμμόλοφους (ή sandboarding) και διάφορα άλλα σε μία αδιάφορη κατά τ’αλλά πόλη η οποία είναι φτιαγμένη από άκρη σ’ άκρη σε γερμανικά πρότυπα με πολλά και δυσανάλογα για τον πληθυσμό εμπορικά καταστήματα, γεμάτη με βίλες και συγκροτήματα κατοικιών ενώ οι ταμπέλες «FOR SALE» δίνουν και παίρνουν μιας και όλη η πόλη είναι τεμαχισμένη σε οικόπεδα. Γεμάτοι με Γερμανούς συνταξιούχους που περπατούν με περίσσιο ύφος και αίσθηση ότι το μέρος τους ανήκει (μην κάνετε άτυχους συνειρμούς), ξενερώσαμε από τα πρώτα λεπτά της επίσκεψής μας. Με τον Ατλαντικό να είναι όπως πάντα άγριος, θυελλώδης και απρόσιτος (η παραλία Palm Beach τους μάρανε), δεν βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον και επειδή φτάσαμε ούτως ή άλλως αργά, φάγαμε ένα κοτοπουλάκι στα γρήγορα και μετά κατευθυνθήκαμε πίσω στην έρημο για να κατασκηνώσουμε σε ένα καινούριο κάμπινγκ που είχε ανοίξει εκείνη τη βραδιά,το S22°42 & E014°35. 


S22°42 E014°35
Ηλιοβασίλεμα στην έρημο Ναμίμπ
Μετά το Sikilo στη Σενεγάλη που με τον Γκιλάν* είχαμε κατασκηνώσει κάτω από ένα δέντρο, αυτή ήταν η δεύτερη κατασκήνωση μας στην ερημιά (περιφράξεις και φράκτες χιλιάδων χλμ κατά μήκος των δρόμων είναι η εικόνα που αντικρίζεις σε ΝΑ, Μποτσουάνα και Ναμίμπια που οριοθετούν φάρμες, εθνικά πάρκα, καταφύγια κλπ καθιστώντας την ελεύθερη κατασκήνωση από δύσκολη έως ανέφικτη πολλές φορές). Το απόλυτο τίποτα σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων μας έκανε συντροφιά όλο το βράδυ ενώ ένας ουρανός γεμάτος φωτεινούς αστερισμούς (στο Νότιο Ημισφαίριο, η Ζώνη του Ωρίωνα και ο Σταυρός του Νότου είναι ορατά σε βραδιές με καθαρό ουρανό) μας νανούρισε μέχρι αργά.

*: Για όσους θα αναρωτιέστε τι απέγινε αυτή η ψυχή, μετά το ατύχημα που είχε στην Τανζανία και την «εξαφάνισή» του τους επόμενους 6 μήνες, με την ασφαλιστική που τον μετέφερε πίσω στο Παρίσι να αρνείται να μας δώσει οποιαδήποτε πληροφορία ή έστω στοιχεία επικοινωνίας λόγω του ιατρικού απόρρητου και με αναρτήσεις σε ταξιδιωτικά φόρουμ και στο ίδιο του το blog, καταφέραμε τελικώς να τον ξετρυπώσουμε. Είναι καλά, έχει ανακάμψει -όχι πλήρως- από το σπασμένο γόνατο που «κονόμησε» στην Τανζανία και μετά την ολοκλήρωση της αποθεραπείας στη Γαλλία, ζήτησε από την εταιρία του και πήρε μεταγραφή στη Νιγηρία και συγκεκριμένα στο Port Hacourt όπου εργάζεται σε πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου. Το μηχανάκι με το οποίο ταξίδευε και με το οποίο είχε το ατύχημα στην Τανζανία το δώρησε στον τοπικό αστυνομικό σταθμό και στη Νιγηρία όπου ζει πλέον αγόρασε μία νέα Africa Twin.


Πορτοκαλοκόκκινοι αμμόλοφοι, έρημος Ναμίμπ
Το κρύο της ερήμου σε συνδυασμό με το αγιάζι από τον Ατλαντικό μας ξύπνησαν άγαρμπα το επόμενο πρωί (Πέμπτη, 07/03). Καφεδάκι και γραμμή στο Swakopmund για ανεφοδιασμό καυσίμων και φουλ πρωινό στα Spur (νοτιοαφρικάνικη αλυσίδα φαστ φουντ) με 1,5 ευρώ! Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε κίνηση εντός του ίδιου εθνικού πάρκου με κατεύθυνση προς νότο, διάσχιση του Τροπικού του Αιγόκερω για μία ακόμα φορά και κατάληξη στους κόκκινους αμμόλοφους της ερήμου Ναμίμπ, τις υφάλμυρες λεκάνες του Sossuvlei και τις απολιθωμένες ακακίες στην αργιλώδη λεκάνη του Deadvlei. Προορισμούς-φετίχ για κάθε ταξιδιώτη που επισκέπτεται την Αφρική και παράλληλα για κάθε φωτογράφο που αναζητά στα κάδρα του φυσικούς χρωματισμούς, σχηματισμούς και αλληγορισμούς. Όπως όλα τα «βαφτισμένα» εθνικά πάρκα, έτσι και οι αμμόλοφοι της Ναμίμπ, παρ’ όλο που την διέσχιζες ολόκληρη από την Αγκόλα μέχρι τη ΝΑ, για να προσεγγίσεις τους κόκκινους αμμόλοφους έπρεπε να τα «σπρώξεις» γερά. Και σαν μην έφτανε η είσοδος, τα δύο κάμπινγκ (το ένα εντός του εθνικού πάρκου και το άλλο εκτός) είχαν επίσης τις τιμές στα ύψη εκμεταλλευόμενα την χρυσοφόρα τουριστική περιοχή του Sossuvlei. Αργά το βραδάκι φτάσαμε στο Sesriem, την πόλη-κόμβο και αμέσως κατευθυνθήκαμε στο κάμπινγκ εντός του πάρκου έτσι ώστε την επομένη να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς και να απολαύσουμε την ανατολή του ηλίου.

Αμμόλοφος 45, έρημος Ναμίμπ
Παρασκευή χαράματα (08/03) πακετάραμε τον Ζήκο και διανύοντας μία ασφάλτινη διαδρομή 60 χλμ (τώρα γιατί μέσα στην έρημο η κυβέρνηση και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις σκέφτηκαν να στρώσουν άσφαλτο, ειλικρινά δεν μπορούμε να το καταλάβουμε όταν για να φτάσεις μέχρι το Sesriem πρέπει να «σπάσεις» το αυτοκίνητο στους χωματόδρομους) φτάσαμε στον Dune 45 (Αμμόλοφος Νο45), ο οποίος αφ΄ενός είναι ο δημοφιλέστερος και ευκολότερος να ανέβεις και αφετέρου είναι ο μοναδικός στον οποίο έχει πρόσβαση ο λαός. Η αρίθμησή του προκύπτει από την χιλιομετρική απόσταση από το Sesriem και πηγές αναφέρουν ότι είναι ο πιο φωτογραφημένος αμμόλοφος στον κόσμο (ελπίζουμε αν ποτέ ζωντανέψει να μην την έχει ψωνίσει). Είναι γεγονός ότι όλο το σκηνικό είναι πραγματικά στημένο αλλά όταν σκηνοθέτης είναι η ίδια η φύση και σεναριογράφος ο ήλιος, τότε μακάρι όλα τα τουριστικά αξιοθέατα να ήταν σαν αυτό. Από τη στιγμή που σκαρφαλώνεις επάνω στον αμμόλοφο και αντικρίζεις μικρό μόνο μέρος της αιματοβαμμένης ερήμου, η φυσική ομορφιά και οι σιλουέτες των αμμόλοφων που σχηματίζονται από την ανατολή του ηλίου σοκάρουν. Μόνο δέος μπορείς να νιώσεις έχοντας το μεγαλείο της φύσης μπροστά στα μάτια σου και ταυτόχρονα μία ακόμα επαλήθευση του «τα πάντα εν σοφία εποίησεν». Η απίστευτη θέα δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε ενώ ούτως ή άλλως περιμέναμε να φύγουν όλα τα πούλμαν προκειμένου να μείνουμε εντελώς μόνοι μας για να ρουφήξουμε την ενέργεια που απέπνεε το όλο σκηνικό.   

Ο χορός της ερήμου
Μετά από καμιά ωρίτσα, κατευθυνθήκαμε στο Deadvlei (vlei σημαίνει κοιλάδα στα Afrikaans και dead σημαίνει νεκρός), μία πρώην όαση γεμάτη «νεκρές» ακακίες, η οποία μόλις ο ποταμός Tsauchab που έρεε στην περιοχή άλλαξε ροή, αποξεράθηκε και έτσι απέμεινε το απολιθωμένο δάσος να περιστοιχίζεται από τους πορτοκαλοκόκκινους αμμόλοφους και το αστραφτερό υφάλμυρο έδαφος. Μετά από 5 χλμ σε παχιά άμμο και τις «κοντές» σχέσεις να παίρνουν φωτιά, φτάσαμε σε άλλο ένα μεγαλειώδες τοπίο. Εδώ ο ήλιος έδωσε τα ρέστα του και το σενάριο άλλαζε κάθε μισή ώρα με τα δέντρα και τις σκιές τους να «στήνουν» έναν αλλιώτικο χορό και ταυτόχρονα το ροδοκόκκινο φόντο των αμμόλοφων να ολοκληρώνει το τέλειο αυτό σκηνικό. Τα λόγια είναι περιττά.. Πρόκειται για το ομορφότερο φυσικό τοπίο που έχουμε αντικρίσει μέχρι στιγμής και ακόμα και οι φωτογραφίες δεν αποκαλύπτουν το 100% της μαγείας και της ενέργειας που το περικλείουν.

Είχε πλέον μεσημεριάσει και μετά από αυτές τις δυνατές «ερμηνείες», αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς νότο μιας και δε θέλαμε να χρυσώσουμε άλλη μία νύχτα τα κάμπινγκ της περιοχής. Δεν γράψαμε πολλά χιλιόμετρα και μετά από 3 ωρίτσες φτάσαμε στη Betta, ένα χωριό-κόμβο βγαλμένο από τις ταινίες γουέστερν, το οποίο αποτελείτο από μία φάρμα με βοοειδή, ένα κάμπινγκ και ένα βενζινάδικο όλα αυτά καταμεσής της ερήμου. Ο έναστρος ουρανός και η απόλυτη ησυχία συντρόφευσαν ακόμα μία φορά τη βραδιά μας και μας γέμισαν με περίσσια όρεξη για τη συνέχεια.

Shark Island
Λιμανάκι στο Luderitz
Σάββατο πρωί (09/03) κατευθυνθήκαμε χωρίς καμία βιασύνη ακόμα πιο νότια και πιο κοντά στον Ατλαντικό και συγκεκριμένα στη διάσημη περιοχή του Sperrgebiet που στα γερμανικά σημαίνει «Απαγορευμένη Περιοχή» (λόγω των τεράστιων κοιτασμάτων σε διαμάντια) και τοποθετείται στα νοτιοδυτικά της χώρας, πάντα εντός της ερήμου Ναμίμπ. Πρόκειται για μία έκταση 26.000 τετρ. χλμ που καταλαμβάνει το 3% του συνολικού μεγέθους της χώρας αν και μόνο στο 5% αυτής γίνεται εξόρυξη πολύτιμων λίθων με το υπόλοιπο να αποτελεί απλά buffer zone. Πόλη σταθμός το Luderitz και σημείο άξιο αναφοράς το κοντινό Kolmanskop, μία πόλη φάντασμα (ghost town) που εγκαταλείφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Στο Luderitz βρήκαμε και κατασκηνώσαμε σε ένα απίστευτο μέρος, το Shark Island το οποίο δεν είναι νησί (ήταν δηλαδή αλλά μέχρι το 1906) και το οποίο έφερνε πολύ στο «νησί-βράχο» των φυλακών του Αλκατράζ. Όπως μάθαμε αργότερα, ο «βράχος» ήταν όντως στρατόπεδο συγκέντρωσης και εκτέλεσης Νάμα και Χερέρο από τους Γερμανούς μεταξύ 1904 και 1908 και γεωλογικά προσφερόταν ιδανικά για εγκλεισμό (όπως ακριβώς και το Αλκατράζ) και τελικώς γενοκτονία των δύο φυλών. Το όνομα του νησιού πρέπει να αποδόθηκε από κάποιον «πονηρίδη» καθώς οι τόσοι θάνατοι που προέκυπταν έπρεπε κάπως να δικαιολογηθούν στον έξω κόσμο και μία πιθανή απόδραση-αυτοκτονία στον Ατλαντικό και τους καρχαρίες του, αν μη τι άλλο ήταν πιο εύπεπτη έναντι των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλονταν οι ντόπιες φυλές της Ναμίμπια προ Γερμανικής απόβασης (μην κάνετε άτυχους συνειρμούς). Δίπλα μας είχαν κατασκηνώσει και 4 ζευγάρια Νοτιοαφρικανών με τροχόσπιτα και τετρακίνητα περιωπής (ο Ζήκος έμοιαζε μπροστά τους πατίνι) με τους οποίους γνωριστήκαμε και πραγματικά χάρηκαν τόσο πολύ με τις περιπέτειές μας και παράλληλα λυπήθηκαν με το περιστατικό στο Cape Agulhas (όλοι οι Νοτιοαφρικανοί μαύροι και λευκοί εκφράζουν τη συγγνώμη τους και σχεδόν όλοι απολογούνται για τα άσχημα που συμβαίνουν στη χώρα τους σε κάθε μας επαφή που έχουμε μαζί τους).

Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή
Η Κυριακή (10/03) ήταν αφιερωμένη σε μία εξερεύνηση διαφορετική από τις άλλες. Δέκα χιλιόμετρα έξω από το Luderitz, έστεκε σκονισμένη, γέρικη αλλά περήφανη η πόλη-φάντασμα του Kolmanskop. Το 1908, ένας μαυρούλης ονόματι Zacharias Lewala εκεί που έσκαβε, ανακάλυψε ένα διαμάντι το οποίο και έδειξε στον προϊστάμενό του. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια από τους Γερμανούς για να αντιληφθούν το μέγεθος των κοιτασμάτων στην ευρύτερη περιοχή και μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το Kolmanskop, χτισμένο στα γερμανικά πρότυπα, αποτέλεσε πόλη-σταθμό όπου διέμεναν οι εργαζόμενοι στα αδαμαντωρυχεία με το δικό του σχολείο, νοσοκομείο, κέντρο αναψυχής και ψυχαγωγίας με αίθουσα μπόουλιγκ, θέατρο και καζίνο, σταθμό παραγωγής ενέργειας, πισίνα, εργοστάσιο παραγωγής πάγου και το πρώτο μηχάνημα ακτίνων Χ στο Νότιο Ημισφαίριο. Ο χρόνος έχει περάσει ανεπιστρεπτί αφού η πόλη εγκαταλείφθηκε εντελώς το 1954 και τα σημάδια του ήταν εκεί να θυμίζουν στον επισκέπτη τις δόξες, τα μεγαλεία αλλά και τις δυσκολίες της τότε εποχής, όλα καλυμμένα απαλά από τόνους άμμου. Το ένα κτίριο συναγωνιζόταν το άλλο στο πόσο περισσότερη άμμος θα καλύπτει τα «εσώψυχά» τους και πραγματικά χαιρόσουν να φωτογραφίζεις τις σκιές, τα σχέδια που «άφηνε» ο αέρας επάνω στους αμμόλοφους και τα χαλάσματα. Αυτό το μέρος κι αν είχε ενέργεια και μάλιστα μυθικής αξίας ενώ μία αίθουσα του κέντρου αναψυχής και ψυχαγωγίας φιλοξενούσε εκθέματα και ιστορίες σχετικές με τις προσπάθειες «εξαγωγής» διαμαντιών από τα ορυχεία και το μετέπειτα λαθρεμπόριο από τους εργαζόμενους σε αυτά. Για φαντάσου να φτιάχνεις μέλι και να απαγορεύεται να βουτήξεις το δάχτυλό σου να δοκιμάσεις..

Το μεσημεράκι επιστρέψαμε στο κάμπινγκ σε συνθήκες πυκνής ομίχλης, η οποία καθάρισε μόλις είχε πλέον νυχτώσει. Μετά και την ερειπωμένη πόλη του Kolmanskop, είχαμε κλείσει μία γεμάτη εβδομάδα με συναρπαστικές εικόνες και εμπειρίες επισκεπτόμενοι μοναδικά μέρη και πλέον ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα για την έξοδο σιγά σιγά από τη χώρα και την ολοκλήρωση ενός κύκλου από τη ΝΑ στη Μποτσουάνα, έπειτα στη Ναμίμπια και ξανά πίσω στη ΝΑ. Πλησιάζοντας τα σύνορα με ΝΑ και κινούμενοι ακόμα πιο νότια, σειρά είχαν δύο ακόμα μεγαλεία της φύσης, το Fish River Canyon και τα θερμά λουτρά του Ai Ais. Από το Luderitz όμως αργήσαμε να φύγουμε μιας και αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα λάδια του Ζήκου μόνοι μας. Ένεκα που δεν το είχαμε ξανακάνει (το μάθαμε κι αυτό όμως!) και που δεν είχαμε και το κατάλληλο εργαλείο να ξεβιδώσουμε το φίλτρο λαδιού, μας πήρε λίγη ώρα παραπάνω και αν δεν ήταν οι τρελοΝοτιοαφρικανοί παππούδες να βάλουν ένα χεράκι, θα μας είχε πάρει βράδυ. Τέλος καλό όλα καλά και κατά τις δώδεκα το μεσημεράκι αναχωρήσαμε προς Fish River Canyon, κατά πολλούς το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι στον κόσμο μετά το Grand Canyon στις Ηνωμένες Πολιτείες (ανάλογα ποια διάσταση μετράς όμως, μήκος ή βάθος;).

Gondwana Canon Park, έρημος Ναμίμπ
Πηγαίνοντας αργά αργά και χωρίς να βιαζόμαστε, μας πήρε το σούρουπο και δίχως να έχουμε βρει κάμπινγκ, για μία ακόμα φορά το κόψαμε εκτός δρόμου και την πέσαμε στην έρημο. Λίγο που δεν είχε φράκτες, λίγο που δεν περνούσε ψυχή, λίγο που το τοπίο ήταν σκέτος παράδεισος και κόλαση μαζί, δε θέλαμε και πολύ (η Γεωργία πάντα έχει κάποιες αναστολές και μέχρι ο Νίκος να τις κάμψει, ο έναστρος ουρανός έχει έρθει να μας κάνει τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους επί γης). Φτιάξαμε μία σαλάτα στο πόδι, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα,χαζέψαμε ένα κοπάδι oryx μερικά χιλιόμετρα μακρυά και χαθήκαμε στη Φιφίκα. Κάποια στιγμή νομίζαμε πως είχαμε κουφαθεί.. τόση ησυχία επικρατούσε και τσιμπούσε ο ένας τον άλλο για να τσεκάρουμε ότι δεν ονειρευόμαστε. Την επομένη και εκεί που ετοιμαζόμασταν να κλείσουμε τη Φιφίκα και να αριβάρουμε για το φαράγγι, σκάει ένας ευγενικότατος φύλακας και μας ζητάει το λόγο γιατί έχουμε κατασκηνώσει εντός του εθνικού πάρκου!!! Πως είπατε; Ένεκα που είχε σουρουπώσει την προηγούμενη και ένεκα που το μέρος -όπως προαναφέραμε- σου φώναζε από μακρυά «Κόψε αριστερά το τιμόνι και πάρκαρε όπου βρεις», δεν προσέξαμε τις ταμπέλες που έλεγαν ότι μπαίνουμε σε Ιδιωτικό Εθνικό Πάρκο, το Gondwana Canon Park, τεραστίων διαστάσεων βέβαια όπου δεν υπάρχουν φράκτες, τα ζώα κινούνται ελεύθερα και κάμπινγκ, φωτιές και λοιπές αθλοπαιδιές απαγορεύονται δια ροπάλου. Ο άνθρωπος έδειξε κατανόηση και σεβασμό, δεν μας πρόγκηξε σε καμία περίπτωση και απλά είχε έρθει ευγενικά να μας πει να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε (καρφωτός ήτανε από διπλανό lodge βασικά) ενώ μας εξήγησε αφενός ότι δεν ήταν ασφαλές για εμάς ενώ και οι περιπτώσεις λαθροθηρίας τους κάνουν ευαίσθητους σε ότι έχει να κάνει με άγρια πανίδα και πάει λέγοντας. Για να σας προλάβουμε, στο συγκεκριμένο χώρο τα μοναδικά ζωάκια που «έπαιζαν» τριγύρω ήταν ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, στρουθοκάμηλοι, oryx και springbok και σε καμία περίπτωση δεν κινδυνεύσαμε πραγματικά όπως συνέβη στη Μποτσουάνα και το Μορέμι όπου χρειάστηκε να περπατήσουμε μέσα στη ζούγκλα. Ο φύλακας βέβαια που τον ρωτήσαμε μας είπε ότι ενδεχομένως να κινδυνεύαμε από ρινόκερους αλλά το συγκεκριμένο πάρκο ζήτημα ήταν να είχε 2-3 (τόσο σπάνιοι είναι που τους «τοποθετούν» σε όλα τα πάρκα της Αφρικής για να λένε ότι έχουν όλοι ρινόκερους και για να αυξάνουν τις πιθανότητες αναπαραγωγής σε διαφορετικές περιοχές). 

Fish River Canyon από ψηλά
Τέλος καλό όλα καλά και χωρίς να ανοίξει μύτη πήραμε το δρόμο για το φαράγγι και σε λιγότερο από μία ώρα -πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο υψηλό όπως πάντα αντίτιμο- αντικρίζαμε ένα μοναδικό θέαμα. Βασικά ήταν η πρώτη μας φορά που αντικρίζαμε φαράγγι γενικότερα οπότε το σοκ ήταν μεγαλύτερο. Σμιλευμένοι βράχοι, χαράδρες, σχισίματα και ένα τοπίο σεληνιακό αποδίδουν λεκτικά αυτό που αντικρίζεις όταν στέκεσαι στο ψηλότερο σημείο και ίσως από τις φωτογραφίες μπορεί ο αναγνώστης να πάρει μία ιδέα. Αυτό το χάσιμο όμως που νιώθεις εκεί που το μάτι φεύγει εντελώς, δυστυχώς δεν μπορούμε να το μεταφέρουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Στο εν λόγω φαράγγι μπορείς επίσης να κάνεις κατάβαση και πεζοπορία για 5 συνολικά ημέρες (περίπου 80 χλμ) καταλήγοντας στις θερμές πηγές του Ai Ais. Στη συγκεκριμένη φάση δεν είχαμε καμία όρεξη να παρατήσουμε το Ζήκο και να βολοδέρνουμε 5 μερόνυχτα στις χαράδρες του ποταμού Fish αλλά αμέσως σκεφτήκαμε πως αν είχαμε την ελληνική παρέα (Βασίλη-Γιάννα & Γιώργο) με την οποία τόσες πεζοπορίες είχαμε κάνει σε Πάρνηθα και Εύβοια, τότε θα το είχαμε κατέβει με κλειστά μάτια.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα πέρασε και είπαμε να αναχωρήσουμε οδικώς προς το Ai Ais κάνοντας μία στάση στον κόμβο του Hobba (κάμπινγκ, βενζινάδικο και είσοδος στο φαράγγι όλα σε ένα και νοικοκυρεμένα) για χαλάρωμα. Στο εντελώς άσχετο, αποφασίσαμε να τσεκάρουμε τα «αχαμνά» του Ζήκου και συγκεκριμένα το σασμάν, το οποίο είχαμε δει λίγο νωπό από λάδι δύο ημέρες πριν όταν αλλάξαμε τα λαδάκια στο Luderitz. Η επιτόπια διάγνωση έδειξε ότι η διαρροή συνεχιζόταν με πολύ αργούς ρυθμούς μιας και το σασμάν ήταν μεν νωπό αλλά δεν έσταζε καθόλου για να πονηρευτείς και να ανησυχήσεις ενώ και η στάθμη του λαδιού δεν είχε πέσει. Αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα να βρούμε ένα συνεργείο για να τσεκάρουμε το αυτοκίνητο παρά να συνεχίζαμε και έτσι κατευθυνθήκαμε (με λίγο άγχος βέβαια γιατί δεν ξέραμε το μέγεθος της ζημιάς) πίσω στην κοντινότερη πόλη, το Keetmanshoop. Φτάνοντας εκεί μετά από 200 χλμ, δεν είχαμε ιδέα που να πάμε και ποιον να ρωτήσουμε αλλά για καλή μας τύχη είχαμε δικό μας άνθρωπο που έμενε στην περιοχή. Ο σωτήρας μας ο Cornel στο Struisbaai είχε φροντίσει να μας δώσει το τηλέφωνο ενός κολλητού του και μας είχε πει να πάμε να τον βρούμε. Δε χάσαμε την ευκαιρία και πήραμε κατευθείαν τηλέφωνο το Roco, ο οποίος μας έστειλε σε δικό του άνθρωπο. Επειδή όμως ο δικός του άνθρωπος ήταν πηγμένος, έστειλε φίλο του (με γερανό μάλιστα γιατί οι άνθρωποι νόμιζαν ότι είχαμε μείνει) να μας περιμαζέψει. Ο γνωστός του γνωστού λοιπόν τσεκάροντας πρόχειρα την κατάσταση μας είπε ότι κατά 99% η διαρροή οφείλεται στην τσιμούχα του στροφάλου αλλά δεν εμπνέει ακόμα ανησυχία και ότι μπορούμε να συνεχίσουμε. Δεν κατάλαβε όμως ότι εμείς δε θέλαμε απλά διάγνωση αλλά βασικά επισκευή. Δεν πολύ ψήθηκε με την ιδέα να κατεβάζει σασμάν και αμέσως μας έστειλε σε δικό του γνωστό. Έτσι λοιπόν, από γνωστό σε γνωστό και από τηλέφωνο σε τηλέφωνο πέσαμε στα χέρια του μαστροDries, ο οποίος εξειδικευόταν σε σασμάν και διαφορικά. Αφού τα μαστόρια του εξέτασαν το αυτοκίνητο και αποφάνθηκαν ότι πρόκειται για την τσιμούχα, κλείσαμε ραντεβού για την επομένη με την επιφύλαξη της εύρεσης ανταλλακτικών μιας και Ζήκος πετρελαιοκίνητος δεν υπάρχει σε ολόκληρη την Αφρική και μόνο με ανταλλακτικά παραεισαγωγής θα γινόταν η δουλειά. Δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε χώρο να κατασκηνώσουμε μιας και ο Dries μας πήγε καρφωτούς στο δημοτικό κάμπινγκ της πόλης όπου και περάσαμε τη βραδιά.

Εγχείρηση ανοικτής καρδιάς
Τετάρτη πρωί (13/03) στις 7 είχαμε ραντεβού και μέσα σε μιάμιση ώρα τα μαστόρια είχαν κατεβάσει το σασμάν «ξαντεριάζοντας» το Ζήκο και η γυναίκα του Dries άρχιζε τα τηλέφωνα για να βρει το C-ring. Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, διαπιστώθηκε ότι και ο αισθητήρας στροφάλου είχε πρόβλημα (ήταν γεμάτος λάδια και το πλαστικό περίβλημα σχεδόν έτοιμο να σπάσει) και έπρεπε να αντικατασταθεί κι αυτός. Κι αν για τη τσιμούχα σταθήκαμε τυχεροί,δε συνέβη το ίδιο και για τον αισθητήρα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να εκθειάσουμε τα νοτιοαφρικανικά logistics και δίκτυο διανομής (μιλάμε για μία απόσταση πάνω από 1500 χλμ χώρια το κομμάτι της διεκπεραίωσης μετά την παραγγελιοληψία) μιας και την επομένη, η τσιμούχα είχε παραληφθεί και το μεσημέρι της Πέμπτης (14/03) το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο από πλευράς σασμάν. Ο αισθητήρας όμως δεν βρέθηκε και ο Dries είχε αρχίσει να αγχώνεται. Έτσι λοιπόν παρήγγειλε από μάντρα με μεταχειρισμένα από το Windhoek να του στείλουν 5 αισθητήρες για Suzuki Grand Vitara να τους δοκιμάσει ενώ η γυναίκα του συνέχιζε την έρευνα στη ΝΑ σε διάφορες αποθήκες ανταλλακτικών. Παρασκευή πρωί ο Dries ήρθε στο κάμπινγκ με ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο νέο. Το δυσάρεστο ήταν ότι οι αισθητήρες που του έστειλε ο φίλος του δεν έκαναν και το ευχάριστο ήταν ότι ο αισθητήρας είχε βρεθεί τελικά και θα τον είχανε στα χέρια τους το αργότερο μέχρι την Τετάρτη.

Το Keetmanshoop δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο και είναι η πρώτη μεγάλη πόλη μετά τα σύνορα από τη ΝΑ κατευθυνόμενος βόρεια προς την πρωτεύουσα. Μη έχοντας άλλη επιλογή και κανένα άγχος με το χώρο ή το χρόνο, περάσαμε το Σαββατοκύριακό μας στο εξωτικό Keetmanshoop μαγειρεύοντας σπέσιαλ μοσχαράκι τηγανιά, πίνοντας άφθονο κόκκινο κρασάκι και μετρώντας αντίστροφα μέχρι την Τρίτη όπου η Γεωργία έκλεινε 3 δεκαετίες ζωής. Θα έφτανε το ανταλλακτικό έγκαιρα; Θα ήταν το σωστό ανταλλακτικό; Θα πήγαιναν όλα ρολόι; Θα καταφέρναμε να ξεκολλήσουμε από το Keetmanshoop; Και που τελικά θα έσβηνε τα κεράκια η πριγκίπισσα Γεωργία; Στο ενδιάμεσο, το ζευγάρι στο συνεργείο ήταν τόσο καλοί που μόλις «φιξάρισαν» το σασμάν, μας ρυμούλκησαν το αυτοκίνητο πίσω στο κάμπινγκ (χωρίς τον αισθητήρα δεν έπαιρνε μπρος) για να έχουμε την άνεσή μας και να μη μας λείπει τίποτε από το σπίτι-αυτοκίνητο.

Τρίτη πρωί (19/03) βρήκαμε ένα σημείωμα στον υαλοκαθαριστήρα που μας έλεγε να ετοιμαστούμε γιατί στις 8:30 είχε ρυμούλκηση ενώ μας εύχονταν Χρόνια Πολλά. Το ανταλλακτικό είχε έρθει και πραγματικά ο Dries δεν έβλεπε την ώρα να επισκευάσει το αυτοκίνητο και να το ξαναβάλει μπροστά ενώ η γυναίκα του ρωτούσε τη Γεωργία πόσες φλέβες κόψαμε κατά τη διάρκεια του σουκού! Σε μία ωρίτσα ο Ζήκος ήτανε έτοιμος και τα χαμόγελα (ειδικά της Γεωργίας που δε διανοείτο να κάνει γενέθλια στο Keetmanshoop) έδιναν και έπαιρναν. Έλα όμως που το ζευγάρι το πήρε πατριωτικά και δε δέχονταν να τους πληρώσουμε παρ΄όλο που την προηγούμενη εβδομάδα που πήγαμε το αυτοκίνητο μας είχαν πει ότι παίζουμε στα 150-200 ευρώ αν ήταν μόνο η τσιμούχα. Είχαν αποφασίσει να είναι το δώρο της Γεωργίας και δε σήκωναν κουβέντα, ειδικά η γυναίκα του. Και όταν οι Afrikaners επιμένουν να σε κεράσουν ή γενικώς να σου προσφέρουν κάτι, δεν τους αλλάζεις τη γνώμη όσο κι αν επιμένεις. Και καλά να είναι κάποιος γενναιόδωρος μπορείς να το καταλάβεις, αλλά το να μη σε ξέρει καλά καλά, να είσαι σε ανάγκη, να ξέρει ότι μπορεί να σε πατήσει στο λαρύγγι (έχουμε πλείστες εμπειρίες) κι αυτός να σου λέει «Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, να πάτε στην ευχή του θεού και να προσέχετε», τότε η ενέργεια με την οποία σε γεμίζει μία τέτοια κίνηση σε κάνει να θες να πετάξεις από το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με κατανόηση, εμπιστοσύνη και πάνω απ’ όλα μεγάλη καρδιά. Επειδή όμως και η δική μας καρδιά δεν το πήγαινε να φύγουμε έτσι, πήγαμε στην παραδιπλανή κάβα και ψωνίσαμε 8 μπύρες (τις μεγάλες των 750ml) για τα παιδιά και δύο brandy special για τον Dries και τη γυναίκα του.

Να ζήσεις κοπελάρα μου!!!
Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή πίσω προς το Fish River Canyon και στρίβοντας στη διασταύρωση που δεν είχαμε στρίψει μία εβδομάδα πριν (στο δρόμο μας για το Keetmanshoop), φτάσαμε στην όαση του Ai Ais χωμένη σε μία χαράδρα κατά μήκος του φαραγγιού. Απίστευτο μέρος για κατασκήνωση και με λιγότερο από 1 ευρώ μπορούσες να «λιώσεις» στην κυριολεξία στα θερμά εσωτερικά λουτρά. Η θερμοκρασία του νερού είναι ελεγχόμενη με το ζεστό να είναι περίπου στους 63ο ενώ οι μικρές πισίνες είναι πολύ προσεγμένες και πραγματικά δεν καταλαβαίνεις πως περνάει ο χρόνος μέχρι που πας να σηκωθείς και συνειδητοποιείς ότι δε σε βαστούν τα πόδια σου από την πολλή χαλάρωση. Εκεί πετύχαμε ξανά τους σούπερ παππούδες που είχαμε γνωρίσει στο Luderitz και πιάσαμε την κουβέντα μέχρι που σουρούπωσε (μέχρι τη διεύθυνσή τους μας έδωσαν αν ποτέ βρεθούμε στα μέρη τους για να μας φιλοξενήσουν). Το μενού των γενεθλίων περιελάμβανε κοντό μακαρονάκι με κόκκινη σάλτσα (κλασσικό γεύμα τον τελευταίο μας χρόνο στο ταξίδι), κόκκινο κρασί και milktart (τυπικό νοτιοαφρικάνικο γλυκό που στην ουσία είναι η δική μας γαλατόπιτα). Τσουγκρίσαμε αρκετές φορές τις πλαστικές κούπες, η εορταζόμενη έσβησε το κεράκι της και έκανε την ευχή της.. Το γεγονός ότι τα πρώτα –άντα δε συνοδεύτηκαν και δεν πρόκειται να συνοδευτούν με βαθιά περισυλλογή, αναζήτηση και τελικά απορίες του τύπου «Ποιος είμαι, τι κάνω στη ζωή μου, πως πέρασαν έτσι τα χρόνια, εγώ πότε θα γίνω μάνα» και λοιπά γραφικά μας γεμίζει με αισιοδοξία και μας οπλίζει με θάρρος για την ταξιδιάρικη συνέχεια που έχουμε ονειρευτεί και στην οποία έχουμε «επενδύσει» τα πάντα. Είθε όλες μας τις ιδιαίτερες στιγμές να τις περνάμε σε μέρη αλλιώτικα μακριά από άγχη, μιζέρια και στασιμότητα.

Roco & Nikos
Τετάρτη πρωί (20/03) σειρά είχε η επίσκεψη στη φάρμα του Roco, το φίλο του Cornel, ο οποίος μας περίμενε και κυρίως ήθελε να μάθει αν όλα είχαν πάει καλά με το αυτοκίνητο και αν οι γνωστοί του μας είχαν βοηθήσει όσο χρειαζόταν. Τι να του πεις του ανθρώπου.. Χαρήκαμε πολύ που τον γνωρίσαμε από κοντά και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε έτσι ώστε να έχουμε όλο το χρόνο να δούμε δυο τρία πράγματα σχετικά με το πως μπορεί κάποιος να διαχειριστεί δύο φάρμες συνολικής έκτασης 280 στρεμμάτων. Η μεγάλη φάρμα έχει έκταση 180 στρέμματα (ή 18000 εκτάρια όπως μετράνε το μέγεθος στη νότια Αφρική) ενώ η δεύτερη είναι λίγο μικρότερη στα 100 στρέμματα. Συνολικά έχει περίπου 400 μοσχάρια, 400 springbok και καμιά 500αρια oryx ενώ τα kudu είναι οι πιο δύσκολοι επισκέπτες. Στη Ναμίμπια από τη στιγμή που το άγριο ζώο είναι εντός των ορίων της φάρμας σου, πίνει το νερό σου και τρώει το γρασίδι σου, είναι ιδιοκτησία σου γι’ αυτό και σε πολλές φάρμες τέτοιας έκτασης οι ιδιοκτήτες επιτρέπουν το κυνήγι κατά την περίοδο βέβαια που επιτρέπεται βάση του αντίστοιχου νόμου που ισχύει στη χώρα. Αφού γνωριστήκαμε και ήπιαμε τον καφέ μας, είχε έρθει η ώρα για δουλειά. Μπήκαμε στο TOYOTA HILUX του Roco, πήραμε μαζί και τα δύο σκυλιά του και ξεχυθήκαμε στη μεγάλη φάρμα. Με τη θερμοκρασία να είναι σταθερά πάνω από 32 βαθμούς, σκοπός μας ήταν να ελέγξουμε ότι όλες οι ποτίστρες των ζώων ήταν γεμάτες νερό και γενικώς ότι όλο το σύστημα τροφοδοσίας νερού σε αυτή την αχανή έκταση δούλευε ρολόι. Είτε με τους παλιούς νερόμυλους που λειτουργούν μηχανικά με τον αέρα είτε με τη νέα τεχνολογία όπου φωτοβολταϊκά πάνελς εξασφαλίζουν ενέργεια στις ηλεκτρικές αντλίες, το νερό συσσωρεύεται σε μεγάλες δεξαμενές και από εκεί στις ποτίστρες των ζώων. Αν ο αέρας δεν είναι δυνατός τότε ο νερόμυλος δεν θα αποδώσει. Επιπλέον, αν κάποιο ξένο σώμα -μπορεί να είναι ακόμα και ένα σκαθάρι- φρακάρει κάποια από τις σωληνώσεις τότε οι δεξαμενές μπορεί να είναι γεμάτες αλλά οι ποτίστρες άδειες. Τέτοια προβλήματα είναι η καθημερινότητα του Roco, ο οποίος από μικρός ασχολούνταν με φάρμες στη Νότια Αφρική πέρα από την καριέρα του ως πιλότος σε εταιρία με τουριστικές εκδρομές πάνω από το Fish River Canyon και άλλες τουριστικές περιοχές με μικρά μονοκινητήρια. Η Ναμίμπια παραδοσιακά έχει πάρα πολύ καλή ποιότητα κρέατος και είναι ίσως η μοναδική χώρα στην Αφρική (στη νότια Αφρική είναι σίγουρα η μοναδική) που τα βοοειδή της δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την ασθένεια Food & Mooth που προέρχεται από τους βούβαλους και έχει πιστοποιητικά που της επιτρέπουν -αν θέλει- να εξάγει κρέας σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ζώα είναι κυριολεκτικά «ελευθέρας βοσκής» και το κλίμα σε συνδυασμό με το έδαφος και το νερό εξασφαλίζουν την υγεία αυτών αφού και οι εμβολιασμοί που τους κάνουν είναι πολύ περιορισμένοι. Άμα ποτέ πέσει στα χέρια σας κρεατάκι από Ναμίμπια λοιπόν, μη το φοβηθείτε.. φάτε άφοβα.

Την επομένη (Πέμπτη 21/03), πήραμε σιγά σιγά το δρόμο προς τα σύνορα με ΝΑ γεμάτοι με απίστευτες εμπειρίες και πατήσαμε άσφαλτο (με εξαίρεση μερικά ασφάλτινα χιλιόμετρα σε Luderitz, Sesriem και Keetmanshoop) μετά από δύο εβδομάδες. Η συνέχεια παρέμεινε ερωτηματικό με το Λεσότο, τη Σουαζιλάνδη και τη Μοζαμβίκη να αποτελούν τους άμεσους προορισμούς όλα διαμέσου τη «μαμάς» Νότια Αφρικής στην οποία μπαίναμε για δεύτερη φορά. Τα σύνορα ήταν υπόθεση (χρονομετρημένο) 3 λεπτών. Αντίο Ναμίμπια! Νότια Αφρική καλώς μας ξαναδέχτηκες και να μας προσέξεις καλά αυτή τη φορά!


Όρος Holoogberg
Αμμόλοφος στην έρημο Ναμί
Μας άρεσε: Τα μοναδικά φυσικά τοπία και εικόνες στην άγρια Νότια Ναμίμπια απέπνεαν απίστευτη ενέργεια και πραγματικά το απολαύσαμε με την ψυχή μας. Επιπλέον, η κίνηση εντός της ερήμου στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της παραμονής μας, έκανε το ταξίδι περιπέτεια και τις διανυκτερεύσεις μας άκρως ενδιαφέρουσες. Τέλος, η Ναμίμπια ήταν άλλη μία χώρα όπου αισθανθήκαμε πραγματικά ασφαλείς ακόμα και μέσα σε εθνικό πάρκο! Για τον Dries και τη σύζυγό του τα σχόλια περιττεύουν.

Δεν μας άρεσε: Ο εξευτελιστικά ακριβός τιμοκατάλογος για την επίσκεψη σε μέρη φυσικά που υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν χωρίς ο άνθρωπος να κουνήσει το παραμικρό του δακτυλάκι. Επίσης, παρ΄όλο που η κυβέρνηση είναι προοδευτική και υποτίθεται ότι φροντίζει τον λιγοστό πληθυσμό της, στην καταπράσινη και γεμάτη ποτάμια βόρεια Ναμίμπια μετρήσαμε άπειρα παιδικά χεράκια να ζητιανεύουν βλέποντας λευκό. Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά το κίνητρο δεν ήταν το «δεν έχουμε να φάμε» (γιατί έχουνε) αλλά το «δώσε μου εσύ που έχεις» (γιατί νομίζω ότι έχεις). Η απούσια πάγκων κατά μήκος των δρόμων οφείλεται αφενός στη διείσδυση των Νοτιοαφρικανικών αλυσίδων supermarket (όπως και στη Μποτσουάνα) στο φτωχό βορά και στη γενικότερη απουσία ιδιαίτερης ζωής στον έρημο νότο. 


Κοπάδι springboks
Αυτό θα πει να είσαι
στη μέση του πουθενά
Είδαμε: Αμέτρητες ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, στρουθοκάμηλους, springbok και oryx (το εθνικό ζώο)  να κινούνται ελεύθερα στην αχανή ερήμο Ναμίμπ χωρίς να χρειάζεται να επισκεφτείς κάποιο κλειστό εθνικό πάρκο και να τα «σπρώξεις» χοντρά. Ακούσαμε: Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου τα απογεύματα που έδυε ο ήλιος είναι το «άκουσμα» που θα κρατήσουμε από αυτή τη χώρα.



Μέση τιμή πετρελαίου: 0,98 euro/lt

Τοπικό νόμισμα: Namibian Dollar – Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 11.5 N$

Σημείωση: (Το δολλάριο Ναμίμπιας είναι συνδεδεμένο με το Νοτιοαφρικάνικο Rand και το Rand είναι αποδεκτό πλήρως σε όλες τις συναλλαγές σε όλη τη χώρα)


Πολύ χωματόδρομος ρε παιδί μου
Οδήγηση στη Ναμίμπια: Στη Ναμίμπια ήταν η πρώτη χώρα που κάναμε πολύ off road (χωρίς να  χρειαστεί βέβαια τετρακίνηση). Συνολικά γράψαμε πάνω από 1500 χλμ σε χωματόδρομους άλλοτε εύκολους και άλλοτε δύσκολους ενώ τα 5 χλμ στο Deadvlei και την παχιά άμμο ήταν άλλο ένα τεστάκι για τον παραφορτωμένο Ζήκο, ο οποίος τελικά τα κατάφερε. Η οδήγηση είναι επίσης στα αριστερά, η σήμανση αρκετά ικανοποιητική, οι οδηγοί πολύ βιαστικοί (και εμείς πολύ αργοί βέβαια) αλλά σε νορμάλ επίπεδα ενώ το κυκλοφοριακό είναι άγνωστη λέξη στην πρωτεύουσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, και εδώ τα bakkie έχουν την τιμητική τους.

Αυτοκίνητο: Αλλάξαμε λαδάκια μετά από 7.000 περίπου χλμ και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με 15W40 (αυτή τη φορά βρήκαμε και ψωνίσαμε Shell). Η φθορά στην τσιμούχα του στροφάλου θεωρήθηκε από τον Dries φυσιολογική μετά από 170.000 χλμ στο κοντέρ του Ζήκου και όπως είπε και ο Τσάρος, «όταν προλαβαίνεις τη ζημιά πριν συμβεί, αυτό λέγεται ευχάριστο νέο». Σε γενικές γραμμές, όσο το ποδάρι δεν ήταν βαρύ, ξεχνάγαμε να βάλουμε πετρέλαιο. Τέλος, μετά τους τόνους σκόνης που έμπαινε στο αυτοκίνητο ακόμα και με κλειστά παράθυρα, τώρα ξέρουμε τι σημαίνει καθαρό σαλόνι ενώ οι ανοχές μας έχουν αυξηθεί κατά πολύ.



7 σχόλια:

  1. Πόσο χαίρομαι που "συνταξιδεύουμε"!!!
    Πόνεσαν τα μάτια μου να χαζεύω ομορφιές!
    Να σας έχει ο Θεός καλά!
    Καλή συνέχεια!

    Α! Ξέχασα...
    "Να ζήσεις Γεωργία
    και χρόνια πολλά,
    μεγάλη να γίνεις
    με ταξίδια πολλά!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακόμα ένα υπεροχο ταξίδι!!
    Γεωργία μαλράν το πιο όμορφο κεράκι που σβήνεις??
    Η φώτο με το ηλιοβασίλεμα και τα καρεκλάκια με το Ζήκο στην έρημο είναι ήδη desktop!!!
    Πάω να δω και τις υπόλοιπες φωτογραφίες γιατί δεν κρατιέμαι!!
    Φιλακιαααααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστούμε για τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζετε απλόχερα.
    Πραγματικά σήμερα χρειαζόμουν αυτή την μικρή απόδραση "δεν την παλέυω στο γραφέιο".
    Γεωργία χρόνια πολλά και καλά ταξίδια!
    Φιλία και από την μικρη "Αρτεμης" τα βαπτίσια 17/08/13.
    keep jeeping!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. φοβερή και η ναμίμπια , ειδικά η απέραντη έρημος και η εγκαταλελειμμένη διαμαντούπολη! γεωργία το περίμενα ότι κάπως έτσι θα έκλεινες τα 30! καλό δρόμο και στους 2 σας ! ουάν λοβ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ασε με μάνα σηκώνω μοικάναααααααααααααααααααααααααα.. δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι κι εγώ έχω ξυρισει τα γύρω γύρω μαλλιά..λαλαλαλαλαλα!

    Πο βλεποντας τις φωτογραφίες προσπαθώ να φανταστώ πόσο μαγικα μπορεί να νοιώσατε όταν τα βλέπατε όλα αυτα τα τοπία.. σμααααααααααααακ.. σμαααακ...
    Η αγάπη του σύμπαντος μαζί σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εντάξει τί να πεις πια!!! Απίστευτες ομορφιές!!! Μπράβο παιδιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χρόνια σου καλά Γεωργία! Μακάρι να συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου έτσι όπως τη θέλεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή