The Swazi Pin

ΣΟΥΑΖΙΛΑΝΔΗ (Τρίτη 9 Απριλίου - Σάββατο 13 Απριλίου 2013)

Οι πινέζες μας: Lobamba, Mbabane, Nsangwini

Lomahasha - Matsamo: Το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης είναι λίγο μεγαλύτερο σε μέγεθος από τη Θεσσαλία κι αν νομίζει κάποιος ότι η μικρή αυτή χώρα με το περίεργο όνομα είναι υποανάπτυκτη ή τριτοκοσμική (θα ήμασταν ψεύτες αν δεν παραδεχόμασταν ότι κάτι τέτοιο είχαμε στο μυαλό μας ένα χρόνο πριν), δεν έχει παρά να ακολουθήσει τη συνέχεια του οδοιπορικού μας και να ταξιδέψει σε ακόμα μία αυθεντική αφρικανική χώρα.



 

Καλώς ήρθατε στη Σουαζιλάνδη

Το πρωί της Τρίτης (09/04) αναχωρήσαμε πολύ νωρίς από το Chidenguele και λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι, αφιχθήκαμε στους συνοριακούς σταθμούς που χωρίζουν τη Μοζαμβίκη και τη Σουαζιλάνδη. Από τη πλευρά της Μοζαμβίκης, δεν πήρε στη Γεωργία παραπάνω από 3' ενώ και στη Σουαζιλάνδη, τα διαβατήρια ήταν θέμα λίγων λεπτών (για την είσοδο στη χώρα δε χρειαζόμαστε άδειες εισόδου). Το Carnet δεν χρειάστηκε ούτε και σε αυτή τη χώρα και με μία ασφάλεια των 4 ευρώ ξεμπερδέψαμε και με το θέμα αυτοκίνητο. Στο τελευταίο φυλάκιο όπου γίνεται ο έλεγχος από το τελωνείο (και καλά..), για μία ακόμα φορά αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με το σκαλ που κουβαλάμε από Σενεγάλη. Ο κτηνίατρος σκάλωσε στο θέμα μικροβίων, βακτηρίων και λοιπών άγνωστων στοιχείων που μπορεί να μετέφερε το σκαλ αλλά η ιστορία που καιρό "δουλεύαμε" έπιασε και με το παραπάνω. Οι αφρικανικοί λαοί είναι προσκολλημένοι στους προγόνους και σε ότι σχετίζεται με αυτούς (κάποιο φυλαχτό, κάποια ευχή, κάποια κουβέντα κλπ) ενώ ταυτόχρονα έχουν σε μεγάλη εκτίμηση ότι έχει να κάνει με παραδόσεις, δοξασίες και οποιοδήποτε χριστιανοθρησκευτικο σύμπλεγμα, πίστη, τύχη και θεωρία. Το στόρυ μας: το σκαλ το κουβαλάμε από την Ελλάδα, η σφαγή έγινε προ 5ετίας, ήταν η αγαπημένη αγελάδα του παππού μας και μας το αφιέρωσε ειδικά για το ταξίδι αυτό, μας φέρνει καλή τύχη ενώ σε περίπτωση που το σκαλ αφαιρεθεί από το αυτοκίνητο, το νεκρό πνεύμα του παππού θα θυμώσει πολύ και όλη η κακή τύχη θα πέσει σε αυτούς που πήγαν κόντρα στις ευχές και το θέλημά του. Όταν δε τους λέμε ότι είμαστε εδώ και ένα χρόνο στους δρόμους, βλέπουν και τα σημαιάκια στο πλάι της Φιφίκας, και να μη θέλουν να "συμμορφωθούν" με τις επιταγές του παππού, μετά από ώρα τελικά πείθονται και μας αφήνουν να περάσουμε. Φανταστικό;

Εθνική οδός Manzini-Mbabane

Πρώτη στάση ήταν στο Εθνικό Βασιλικό Πάρκο του Hlane, όπου οι τιμές για διαμονή και σαφάρι ήταν πραγματικά της ξεφτίλας σε σχέση με Ναμίμπια, Μποτσουάνα κλπ. Έλα όμως που μετά από τόσο ταξίδι, δεν είχαμε καμία όρεξη για off road στη σαβάνα προς αναζήτηση λιονταριών, ελεφάντων και πάει λέγοντας. Έτσι λοιπόν, συνεχίσαμε προς τα ενδότερα της λιλιπούτειας αυτής χώρα και το απογευματάκι φτάσαμε στο Manzini, την εμπορική και βιομηχανική καρδιά της χώρας. Πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις εμπορικά mall με τεράστιες επιγραφές, φαρδιές λεωφόρους, αυτοκίνητα να σταματούν στις διαβάσεις πεζών (!!!) και μία εθνική με 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση που οδηγούσε στην πρωτεύουσα.

Κοιλάδα Ezulwini

Δυστυχώς στο Manzini δεν καταφέραμε να βρούμε κάμπινγκ να κατασκηνώσουμε και συνεχίσαμε για τη Lobamba, τη βασιλική πρωτεύουσα, η οποία βρίσκεται χωμένη στην κοιλάδα Ezulwini ή "Κοιλάδα του Παραδείσου". Η παραδεισένια κοιλάδα εκτείνεται για περίπου 30 χλμ και περιλαμβάνει την βασιλική κατοικία της μητέρας του Βασιλιά, τους βασιλικούς κήπους και το Κοινοβούλιο ενώ τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει μια πρωτοφανή ανάπτυξη με τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τα εμπορικά συγκροτήματα, τα καζίνο και τα ιδιωτικά πάρκα να ξεφυτρώνουν με ρυθμούς αριθμητικής προόδου.

Την Τετάρτη το πρωί (10/04) ο καιρός ήταν χάλια (ομίχλη, ψιλόβροχο και λιγουλάκι κρύο για Αφρική) και επειδή δε θέλαμε να κλειστούμε στο backpackers που κατασκηνώναμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κοντινό mall. Το σοκ ήταν μεγάλο όταν σε μία χώρα όπου το 70% του πληθυσμού ασχολείται με αγροτικές εργασίες και ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (σύμφωνα με τον ΟΗΕ κάτω από 1.25 δολάρια ημερησίως) βλέπεις καταστήματα ρούχων ευρωπαϊκών προδιαγραφών, εστιατόρια, multiplex και πάρκινγκ. Το γεγονός ότι μέχρι και στη Σουαζιλάνδη φτάνει η χάρη της ελληνικής "φέτας" (διαμέσου Νότιας Αφρικής φυσικά όπου είναι πολύ δημοφιλής) μη σας κάνει εντύπωση όπως και οι ζαρωμένες ελιές και τα ντολμαδάκια (στα είδη delicatessen). 

Αφού συνειδητοποιήσαμε που βρισκόμαστε και τι μας περιβάλλει, μιας και δεν είχαμε όρεξη να γυρίσουμε πίσω στο backpackers, αποφασίσαμε να δούμε μία ταινιούλα στο σινεμά μετά από 1.5 χρόνο. Αν δεν είναι σουρεαλιστικό να βλέπεις το "Die Hard 5" ( Πολύ σκληρός για να πεθάνει) στην Σουαζιλάνδη με 1.2 ευρώ το εισιτήριο και άλλο 1.5 ευρώ το ποπ-κορν γίγας, τότε πείτε μας εσείς τι είναι.. Γελάσαμε με την ψυχή μας (όχι κατά τη διάρκεια της ταινίας.. κλασσική αμερικλανιά ήταν με τον Μπρους Γουίλις όσο γερνάει να απομακρύνεται και πιο πολύ από τον Τζον ΜακΛέιν που όλοι αγαπήσαμε στα νιάτα μας) ενώ ταυτόχρονα νιώσαμε περίεργα που τα "συμπτώματα" της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού και του ατελείωτου χάσματος μεταξύ φτωχών και πλουσίων είναι εμφανή και σε χώρες που δεν το περιμένεις. Οι περισσότερες -αν όχι όλες- αφρικανικές μεγαλουπόλεις που έχουμε επισκεφτεί δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν μικρομεσαίες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές πόλεις σε επίπεδο κυρίως καταναλωτικών ευκαιριών και επιλογών άσχετο βέβαια αν όλα απευθύνονται στα λευκά μεγαλοστελέχη που έχουν μεταναστεύσει εκεί για χάρη κάποιας πολυεθνικής ή στο 2% των ντόπιων αφρικανών που είναι χωμένοι κάπου στην κυβέρνηση και "αναγκαστικά" εξερευνούν το θαυμαστό κόσμο της καταναλωτικής μανίας και επιδειξιομανίας.

Το απογευματάκι αποσυρθήκαμε στο κατάλυμά μας και μέχρι να πάμε για ύπνο πιάσαμε την κουβέντα με την κυρά του backpackers. Κλασσική μάμα (μάμα λένε στην Αφρική όλες τις τροφαντές και ώριμες κυρίες, οι οποίες έχουν τουλάχιστον 4-5 κουτσούβελα), διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, εξεπλάγην όταν τις είπαμε ότι ταξιδεύουμε εδώ και ένα χρόνο, ότι δεν είμαστε παντρεμένοι κλπ κλπ. Η κουβέντα περιστράφηκε στις δύο χώρες (βασικά πιστεύουμε ότι δεν είχε ιδέα που είναι η Ελλάδα) και στην ερώτηση μας πως είναι να έχεις βασιλιά, η τοποθέτησή της ήταν ότι μπορεί να περιμένει κάποιος από έναν μεσήλικα με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Όλοι οι Swati, δηλαδή οι κάτοικοι της χώρας είναι ευχαριστημένοι με τον βασιλιά τους και δεν έχουν κανέναν παράπονο αφού δεν τους λείπει τίποτα. Ο ισόβιος μονάρχης που η διαδοχή στο θρόνο ακολουθεί τις γενεές της οικογένειας Mswati έχει 14 γυναίκες τις οποίες επιλέγει μετά την ετήσια τελετή του Umhlanga Reed Dance που λαμβάνει χώρα κάθε τέλος Αυγούστου-αρχές Σεπτεμβρίου (η πολυγαμία είναι αποδεκτή στην οικογενειακή παράδοση των Swati), είναι αυτός που επιλέγει τα μέλη της κυβέρνησης και αυτός που προσυπογράφει όλες τις αποφάσεις, νόμους και διατάγματα. Οι σπατάλες που γίνονται είναι μνημειώδεις αλλά κανείς δε μιλάει πέραν της φιμωμένης αντιπολίτευσης. Κατά τ' άλλα, το 1,2 εκατομμύρια πληθυσμός σέβεται, αγαπά και τιμά τον βασιλιά του παρά την παρατεταμένη έλλειψη δημοκρατικών θεσμών από την απελευθέρωση από τους Άγγλους το 1968.

Κατασκευαστικός οργασμός

Την Πέμπτη (11/04) το πρωί και με τον καιρό να παραμένει στενάχωρος και μελαγχολικός (ούτε να φωτογραφήσεις δεν μπορούσες), αποφασίσαμε να μετακινηθούμε στη διοικητική πρωτεύουσα, το Mbabane. Το σκηνικό δεν άλλαξε ούτε και δω με τους ρυθμούς ανάπτυξης να παραμένουν υψηλούς και τα κατασκευαστικά "θαύματα" να είναι σε εξέλιξη. Μερικές βόλτες στην πολύβουη πόλη ήταν αρκετές για να πάρουμε μία γεύση για το πως ζει ο μέσος αστός Swati. Γιατί η καθημερινότητα του αγρότη Swati δεν διαφέρει σε τίποτα από την καθημερινότητα οποιουδήποτε αφρικανού αγρότη, ο οποίος καλλιεργεί το μικρό του χωράφι για να βγάλει τα προς το ζήν και να ταϊσει την μεγάλη του φαμίλια , το 50% της οποίας είναι μολυσμένο με HIV/ AIDS (γενικώς η χώρα βρίσκεται πολύ ψηλά στις σχετικές διεθνείς λίστες κατάταξης -με περίπου 25% του πληθυσμού να είναι μολυσμένο- και ο χαρακτηρισμός επιδημία είναι αληθινά τραγικός).

Φράγμα Maguga

Σάββατο πρωί (13/04) αναχωρήσαμε νωρίς για τα σύνορα με Νότια Αφρική. Σε αντίθεση με άλλες φορές που πρόκειται να διασχίσουμε σύνορα, η διαδρομή ήταν τόσο ενδιαφέρουσα που φτάσαμε το απόγευμα. Αφού πρώτα κάναμε μία στάση στο εντυπωσιακό φράγμα Maguga που ελέγχει τη στάθμη του νερού στον ποταμό Komati, στη συνέχεια αναζητήσαμε τις λιθογραφίες των Σαν/ Βουσμάνων στο Nsangwini. Με το χρόνο να έχει σταματήσει 4.000 χρόνια πριν, το συγκεκριμένο καταφύγιο των Σαν αποτελεί το μεγαλύτερο και καλύτερα συντηρημένο στο Βασίλειο της Σουαζιλάνδης και από το 1958 που ανακαλύφθηκε παραμένει ανοιχτό στο κοινό. Η ξεναγός μας ήταν μία καλλιεργημένη κοπέλα 24 χρονών, η οποία εργαζόταν εθελοντικά στο κοινοτικό αυτό πρόγραμμα των λιθογραφιών του Nsangwini και πραγματικά μας εισήγαγε στον τρόπο ζωής των Βουσμάνων με πολύ ωραίο τρόπο.

Λιθογραφίες 4.000 ετών

Οι λιθογραφίες από ώχρα και αίμα, απεικονίζουν ελέφαντες, γκνου, βούβαλους, μπαμπουίνους, όπλα και εργαλεία, ανθρώπους να χορεύουν και να πολεμούν, γυναικείες φιγούρες και διάφορα άλλα στοιχεία της καθημερινότητας των πρωτόγονων αυτών ανθρώπων που το μόνο που έκαναν ήταν να κυνηγούν, να προσεύχονται για να έρθει βροχή και να αναπαράγονται. Αν σκεφτεί κανείς ότι η Αφρική είναι η γενέτειρα του ανθρώπινου είδους και ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν φυλές των Σαν σε Μποτσουάνα και Ναμίμπια, τότε είναι τουλάχιστον συγκινητικό να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με το παρελθόν του σε αυτή την πρωτόγονη και πρωτόγνωρη μορφή. 

Το μεσημεράκι φτάσαμε στο συνοριακό σταθμό του Matsamo και μέσα σε λίγα λεπτά, τα διαβατήρια μας είχαν τις σφραγίδες εξόδου από το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης. Για τρίτη και τελευταία φορά μπαίναμε στη Νότια Αφρική με μοναδικό σκοπό να παραλάβουμε το ταχυδρομηδέν Carnet από τους φίλους μας στην Πρετόρια, Yolanda & Heindri και να επισκεφτούμε το Εθνικό Πάρκο Kruger, ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά πάρκα στην ήπειρο.



Μας άρεσε: Οι λιθογραφίες του Nsangwini και η αυθεντική ξενάγηση από ντόπιο μας έκανε να νιώσουμε τι εστί Αφρική.

Δεν μας άρεσε: Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μας χάλασε κάτι στην ολιγοήμερη επίσκεψη μας στη Σουαζιλάνδη. Χωρίς να μας πέφτει λόγος, μας ξενέρωσε λίγο το χάσμα μεταξύ των βασιλικών προτεραιοτήτων και επιλογών σε σύγκριση με το γενικότερο επίπεδο διαβίωσης του απλού λαού αλλά όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό, απλά το καταδικάζεις και το προσπερνάς. Και καταλήγεις για μία ακόμα φορά στο κλασσικό "This is Africa".

Είδαμε: Ατελείωτες καλλιέργειες μαριχουάνας, μιας και αποτελεί το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν προς ΝΑ, απέραντα τεχνητά δάση με απώτερο σκοπό την υλοτομία και ορεινά τοπία και διαδρομές που θύμιζαν το πανέμορφο Καρπενήσι μας.



Μέση τιμή πετρελαίου: Περίπου 1 ευρώ (δεν ανεφοδιαστήκαμε καθώς είχαμε αρκετά καύσιμα από Μοζαμβίκη)

Τοπικό νόμισμα: Lilangeni (πληθυντικός Emalangeni) - Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 11.5 Emalangeni

Σημείωση: Το Emalangeni είναι συνδεδεμένο με το Νοτιοαφρικανικό Rand και το Rand είναι πλήρως αποδεκτό σε όλες τις συναλλαγές στη χώρα.


Οδήγηση στη Σουαζιλάνδη: Ιδιαίτερη αστυνόμευση δεν συναντήσαμε και ιδιαίτερους περιορισμούς και παράξενες απαιτήσεις (δύο τρίγωνα, δύο πυροσβεστήρες κλπ) δεν έχουν. Το οδικό δίκτυο και η σήμανση είναι εξαιρετικά ενώ και οι οδηγοί οδηγούν μέσα στα λογικά πλαίσια. Η οδήγηση είναι στα αριστερά (όπως συμβαίνει σε όλη τη νότια Αφρική ως κατάλοιπο της Βρετανικής κυριαρχίας) και σε λίγο έτσι πως πάει θα ξεχάσουμε πως είναι να οδηγάς κανονικά στο δεξί ρεύμα με αριστεροτίμονο αυτοκίνητο!

Ο Ζήκος έφτασε μέχρι τη Σουαζιλάνδη

Αυτοκίνητο: Τα 250 χλμ που διένυσε ο Ζήκος ήταν πολύ λίγα αλλά και πάλι μιλάμε για μία πολύ μικρή χώρα. Το off road περιορίστηκε συνολικά σε περίπου 10 χλμ μέχρι και το καταφύγιο των Βουσμάνων στο Nsangwini. Σε γενικές γραμμές, όλα κύλησαν μια χαρά.







Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

Αποκτήστε το t-shirt μας & υποστηρίξτε ένα ορφανοτροφείο στη Ζιμπάμπουε