Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

The Guinean Pin

ΓΟΥΙΝΕΑ (Σάββατο 7 Ιουλίου – Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012)

Οι πινέζες μας: Labe, Mamou, Kissidougou, NZerekore


Λεπτομέρεια: Στην Αφρικανική Ήπειρο υπάρχουν 3 Γουινέες. Η Γουινέα-Μπισσάου με πρωτεύουσα το Μπισσάου (συνορεύει με Σενεγάλη και Γουινέα), η Γουινέα με πρωτεύουσα το Κονακρί και η Γουινέα του Ισημερινού – ανάμεσα στο Καμερούν και την Γκαμπόν – με πρωτεύουσα τo Μαλάμπο. Εντελώς άσχετο αλλά υπάρχουν και οι Παπούα-Νέα Γουινέα κάπου στην Ωκεανία και η Γουιάνα στο βόρειο κομμάτι της Λατινικής Αμερικής.

Kalifourou – Lola: 1.200 περίπου χιλιόμετρα. Yγρά, τροπικά, μοναδικά. σε μία καταπράσινη χώρα με τους πιο χαμογελαστούς ανθρώπους και με το Ζήκο να βρίσκεται πλέον στο φυσικό του περιβάλλον.



 

Welcome to Guinea
Σάββατο πρωί πρωί, έχοντας ξεμπερδέψει πολύ γρήγορα και άκρως επαγγελματικά με τη Σενεγαλέζικη γραφειοκρατία, μετά από 40 περίπου χιλιόμετρα σε μία ολοκαίνουρια άσφαλτο-χαρτί, φτάσαμε στα σύνορα της Γουινέας. Με το που φτάσαμε, πάθαμε πλάκα με τα χαμόγελα από όλους. Ντόπιοι, αστυνομικοί, στρατός, τελωνείο μας αντιμετώπισαν κάτι παραπάνω από ζεστά. Και η λέξη-κλειδί για την αντιμετώπιση τούτη: Τουρίστας. Η Γουινέα δυστυχώς δεν αποτελεί τουριστικό προορισμό και κατά συνέπεια, όταν κάποιος – και μάλιστα λευκός – τυχαίνει να διασχίζει τη χώρα, αντιμετωπίζεται με δέος και σεβασμό. Σε αυτό βοήθησε και το σκαλ που «έφερε» στο μέτωπο ο Ζήκος. Μόνιμη ατραξιόν για όλους, μας κοιτούσαν στην αρχή περίεργα αλλά μόλις τους σκάγαμε ένα χαμόγελο και μία χαιρετούρα γινόταν ο χαμός. Γενικότερα σε όλο το ταξίδι, το σκαλ αποτέλεσε σημείο αναφοράς με τις αντιδράσεις των ντόπιων να μας κάνουν να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια κάθε φορά.

Πρώτη στάση στην Κουντάρα, την πρώτη πόλη της Γουινέας από δυτικά προς ανατολικά. Αφού κάναμε συνάλλαγμα και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρα (ρύζι με κρέας), κατευθυνθήκαμε προς το Λάμπε.
Με βάση τις πληροφορίες που είχαμε και δεδομένου ότι ο Ιούλιος είναι ο μήνας των βροχών στη χώρα, παρέα με τον Γκιλάν, είχαμε αποφασίσει να κινηθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι η χώρα έχει ελλιπέστατες υποδομές σε οδικό δίκτυο, ηλεκτρικό και νερό ενώ κάθε φορά δυσκολευόμασταν να βρούμε κατάλυμμα κι όταν τα καταφέρναμε, οι ντόπιοι δυσκολευόντουσαν πολύ να καταλάβουν ότι εμείς απλά θέλαμε μία τουαλέτα και να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στην αυλή τους.

Off road προς Λάμπε
Προσγείωση!
Ο χάρτης της Michelin έδειχνε το δρόμο από Κουντάρα μέχρι Λάμπε απροσπέλαστο κατά την περίοδο των βροχών. Από την άλλη, οι ντόπιοι μας είπαν ότι ο δρόμος είναι καινούριος και ότι δε θα δυσκολευτούμε καθόλου. Όντως τα πρώτα 30-40 χιλιόμετρα ήταν άψογα σε έναν ολοκαίνουριο δρόμο που οι Κινέζοι (κλασσικά) είχαν φροντίσει να κατασκευάσουν. Κάποια στιγμή, ξεκίνησε ήπιος πατημένος χωματόδρομος. Λέμε και μεις.. δεν «κουμπώνουμε» καλού κακού την τετρακίνηση για παν ενδεχόμενο. Αυτό ήταν! 220 χιλιόμετρα σε 7 ώρες μέσα σε ένα απίστευτο τροπικό δάσος και τη βροχή να πέφτει ανηλεώς. Μέχρι και μπλάβα πήραμε για να διασχίσουμε ένα ποτάμι ούτε 200 μέτρα μήκος. Η διαδρομή μοναδική για τους λάτρεις του off road και ο Ζήκος σαν έτοιμος από καιρό δεν κώλωσε πουθενά. Αργά το απόγευμα φτάσαμε κατάκοποι στο Λάμπε και ευτυχώς βρήκαμε ένα ξενοδοχείο για να περάσουμε τη νύχτα. Ο Γκιλάν έσταζε κυριολεκτικά από την κορφή ως τα νύχια. Κάναμε ένα μπανάκι, φάγαμε κοτοπουλάκι με σπιτική συνταγή και πέσαμε για  ύπνο.

Την Κυριακή, ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς και κατευθείαν πήγαμε στην πόλη για να κάνουμε ανάληψη, να φουλάρουμε τα οχήματα και να συνεχίσουμε. Φευ.. Και οι τρεις τράπεζες δεν είχαν φράγκο. Δε μασήσαμε όμως. Είχαμε αρκετό καύσιμο για να πάμε στην επόμενη κωμόπολη, το Μάμου, 150 περίπου χιλιόμετρα νοτιότερα. Ομίχλη, βροχή και αργές ταχύτητες σε υψόμετρο περίπου 1.200 μέτρων με το δρόμο όμως να είναι μια χαρά. Η θέα μας αποζημίωνε κάθε φορά που σταματούσαμε για φωτογραφίες και η επιλογή μας να διασχίσουμε τη Γουινέα αντί του Μάλι είχε αρχίσει να μας αρέσει πολύ.

Πολύ χορός στο Μάμου
Στο Μάμου φτάσαμε νωρίς και είπαμε να περάσουμε εκεί τη νύχτα σε ένα πανδοχείο. Ούτε λόγος να ανοίξουμε τη Φιφίκα ενώ ο Γκιλάν για μία ακόμα φορά είχε γίνει παπί. Εκεί πετύχαμε μία ομάδα με 5 Γουινέζους (το λέω καλά δάσκαλε;) των οποίων η αποστολή ήταν να πηγαίνουν από τράπεζα σε τράπεζα, να μαζεύουν τα παλιά χαρτονομίσματα και να τα αντικαθιστούν με νέα. Η διαδικασία αυτή γινόταν έτσι ώστε να αποσύρονται από την αγορά τα παλιά και πλαστά χαρτονομίσματα ενώ το τιμ αποτελείτο από τέσσερις στρατιωτικούς και έναν υπάλληλο της κυβέρνησης. Μας κέρασαν τσάι και αμέσως μιας έπιασαν την κουβέντα. Όταν τους είπαμε τι κάνουμε, ξετρελάθηκαν. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι είχαμε ταξιδέψει από τόσο μακριά στη χώρα τους. Μας έδωσαν πολλά tips για τη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε προς Ακτή Ελεφαντοστού, χορέψαμε μαζί τους ενώ επική στιγμή ήταν όταν ο αρχηγός τους άρχισε να μιλάει στη Γεωργία την τοπική τους διάλεκτο (Μαλίνκουε) και εκείνη απαντούσε στα Ελληνικά. Τώρα το τι είπαν, μονό εκείνοι γνωρίζουν.

Επιπλέον, στην αυλή του πανδοχείου ελάμβανε χώρα και ένας γάμος. Με το που τελείωσε η βροχή στήθηκαν αμέσως ένας καναπές και καμιά δεκαριά καρέκλες γύρω από αυτόν, μία γεννήτρια στα παρασκήνια και δύο ηχεία. Έτοιμο το σκηνικό. Νύφη και γαμπρός έσκασαν παρέα, τους κάθισαν στον καναπέ και όλοι οι προσκεκλημένοι πέρασαν ένας ένας για τις απαραίτητες ευχές. Και μετά χόρος.. πολύ χορός. Μπουφέδες και λοιπές γραφικότητες δεν είδαμε. Σε ένα τρίωρο το είχαν διαλύσει. Έτσι απλά.

Off road προς Φαράνα
Δευτέρα πρωί, πήραμε το δρόμο για Κισσιντούγκου. Τα πρώτα 180 χιλιόμετρα μέχρι Φαράνα τα κάναμε σε 5 ώρες. Ο δρόμος κάθε 1-2 χλμ ήταν σπασμένος με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε συνέχεια πρώτη-δευτέρα-πρώτη. Μετά τη Φαράνα και μέχρι το Κισσιντούγκου το σκηνικό άλλαξε άρδην και το απογευματάκι κατά τις 5 φτάσαμε σε άλλη μία κωμόπολη της Γουινέας με όλο τον κόσμο να είναι στο δρόμο πουλώντας κάτι. Η χώρα αυτή είναι αμιγώς αγροτική (με την εξόρυξη και εξαγωγή βωξίτη να κρατάνε τα ηνία της οικονομίας και τη Γουινέα να είναι η μεγαλύτερη εξαγωγός στον κόσμο) και όλοι μα όλοι ασχολούνται με το εμπόριο των προϊόντων τους. Εκεί μείναμε στην αυλή ενός ξενοδοχείου στο οποίο πληρώσαμε το δωμάτιο μόνο για την τουαλέτα. Είχε ηλιοφάνεια όλη τη μέρα και επιπλέον είχαμε παρατηρήσει ότι τα βράδια δεν έβρεχε οπότε είπαμε να ξεδιπλώσουμε τη Φιφίκα για πρώτη φορά μετά από 4 ημέρες. Με απίστευτη φασαρία από το δρόμο, τα μηχανάκια και τις γεννήτριες που το βράδυ παίρνουν μπρος, καταφέραμε να κοιμηθούμε τελικά. 

Τροπικό δάσος ξανά
Τρίτη πρωί σηκωθήκαμε κλασσικά από τα χαράματα (για να μη νομίζουν μερικοί μερικοί ότι κάνουμε διακοπές) και πήραμε το δρόμο για Νζερεκόρε. Οι πληροφορίες που είχαμε από την παρέα στο Μάμου ήταν ότι ο δρόμος ήταν πολύ κακός από Κισσιντούγκου μέχρι και Μποφόσου αλλά μετά βελτιωνόταν. Νέο ρεκόρ: 114 χιλιόμετρα σε 5 1/2 ώρες. Μόνιμα κουμπωμένη τετρακίνηση, ζυγούλια ζυγούλια με βήμα γρήγορο και τούφα το ντουμάνι. Ο Ζήκος σε φυσικό περιβάλλον και εμείς γίναμε φραπόγαλλο (η καημένη η Γεωργία ήταν και στις μέρες τις και παρ' όλα αυτά δεν έβγαλε κιχ). Πάλι καλά που η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε φροντίσει να στρώσει με καλή άσφαλτο τα υπόλοιπα 250 κάτι χιλιόμετρα μέχρι Νζερεκόρε. Τι καλοί άνθρωποι που είναι οι Ευρωπαίοι!

Η Άγκνες καβαλάει την Africa Twin
Στο Νζερεκόρε, αφιχθήκαμε απογευματάκι και μετά από αρκετές προσπάθειες να βρούμε κατάλυμα πέσαμε σε ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα, το οποίο μία Πορτογαλική εταιρία είχε νοικιάσει για την πάρτη της και τους λευκούς της. Οι φρουροί μόνο που δε μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές. Και κει που ο Νίκος είχε αρχίσει τα καντήλια για τους μαλάκες τους λευκούς και τα παιδιά προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν, σκάει η Άγκνες, μία ντόπια που δούλευε στην εταιρία. Ο πατέρας της είχε ξενοδοχείο και αμέσως προσφέρθηκε να μας φέρει σε επαφή μαζί του για να πάμε να μείνουμε εκεί. Το κονέ έγινε και ο μεσιέ Φρανσουά ήρθε μας βρήκε και μας πήγε στην άλλη άκρη της πόλης όπου είχε το ξενοδοχείο του. Φανταστικός άνθρωπος! Κατάλαβε αμέσως τι ακριβώς θέλαμε (κατασκήνωση στην αυλή και τουαλέτα) και μάλιστα πληρώσαμε τα λιγότερα από όλα όσα είχαμε μείνει μέχρι εκείνη τη μέρα. Το βραδάκι χτυπήσαμε για μία ακόμα φορά κοτοπουλάκι με ντόπια συνταγή πριν αρχίσουμε να χτυπάμε τα τσίπουρα. Μόλις σχόλασε, ήρθε και η Άγκνες στην παρέα, της οποίας της καλάρεσε το τσιπουράκι και ο Γκιλάν βεβαίως βεβαίως. Παίχτηκε ένα φλερτάκι αλλά του δικού μας δεν του έκανε το κλικ.

Η Άγκνες ήταν σπουδαγμένη στην Άκκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνας, μιλούσε Αγγλικά και εργαζόταν στην Πορτογαλική εταιρία που κατασκεύαζε τους δρόμους της Γουινέας ως γραμματέας. Ωραίο τυπάκι και ανοιχτόμυαλη. Λόγω του Γκιλάν βασικά, μας πρότεινε να μείνουμε μία μέρα στο Νζερεκόρε, να μας κάνει βόλτα στις αγορές και γενικώς να δούμε την πόλη – λέμε τώρα. Δε θέλαμε και πολύ μιας και τρεις μέρες τρέχαμε λες και μας κυνηγούσαν. Βρήκαμε και μεις επιτέλους έναν ντόπιο να μας γυρίσει λίγο. 

Κάν'το αν μπορείς
Αγορά στο Νζερεκόρε
Την επομένη επιτέλους κοιμηθήκαμε λιγάκι παραπάνω μιας και είχαμε κανονίσει να έρθει να μας πάρει η Άγκνες στο διάλειμμά της. Κατά τις 12 σκάσαμε μύτη στην αγορά. Παραλήρημα πραγματικό. Ψάρια, λαχανικά, εργαλεία, λάστιχα, είδη προικός και κάθε λογής λιχουδιές για όλες τις ορέξεις κατάκλυζαν όλους τους δρόμους. Κόσμος παντού. Και το κυριότερο απ’ όλα.. εκατοντάδες μηχανάκια να περνάνε από δίπλα σου και να κορνάνουν σε όλους τους τόνους. Όσα μηχανάκια έχει όλη η Γουινέα, δεν έχει όλη η Αθήνα. Είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που σας λέμε. Μεγάλος μάγκας ο Κινέζος που τους τα έσπρωξε.

Που πάμε ωρέε;
Μετά από 3 ώρες περπάτημα, χωθήκαμε ξανά στον μικρό μας παράδεισο σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα. Κάθε φορά που έχουμε να περάσουμε σύνορα υπάρχει μία σχετική περισυλλογή. Οι δρόμοι δεν είναι και οι καλύτεροι – με εξαίρεση τη Σενεγάλη –, δεν έχουμε ιδέα το τι θα συναντήσουμε από άποψη αρχών (αστυνομία, στρατός, τελωνεία) ενώ δεν ξέρουμε και πότε θα ξαναβρούμε τράπεζα, βενζινάδικο και γενικότερα πολιτισμό.


Off road σε δάσος με μπαμπού
Πέμπτη πολύ νωρίς πήραμε το δρόμο προς Λόλα και τα σύνορα με Ακτή Ελεφαντοστού. Για μία ακόμα φορά, το πρόγραμμα περιείχε πολύ off road, πολύ λάσπη, δάσος από μπαμπού με το No mans land αυτή τη φορά να είναι μόλις 300 - 400 μέτρα και ένα ποτάμι με μία μετέωρη γέφυρα να χωρίζει τις δύο χώρες της Δυτικής Αφρικής. Στα σύνορα της Γουινέας ξεμπερδέψαμε στο πι και φι. Κάθε φορά που λέγαμε τη λέξη-κλειδί (=Τουρίστας), οι σφραγίδες έπεφταν βροχή. Γέλιο είχε ο τελευταίος τελώνης. Την ώρα που πήγαμε έτρωγε και η γυναίκα του, του έλεγε να έρθει να μας ξεπετάξει και μετά να φάει. Ήρθε ο παπούλης και μου λέει να ανοίξω το αυτοκίνητο να το ελέγξει. Του απαντάω ότι είμαστε τουρίστες και αμέσως ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα στη γυναίκα του σαν να τις έλεγε «Τι με πρήζεις μωρέ.. αφού τουρίστες είναι..». 


Μας άρεσε: Το τρελό off road που κάναμε μέσα σε τροπικά δάση, ποτάμια και λάσπη, η παρέα με τα παλικάρια της Gendarmerie (στρατός-αστυνομία) στο Μάμου, οι αληθινά χαμογελαστοί και φιλικοί κάτοικοι της Γουινέας.

Δεν μας άρεσε: Ειλικρινά δε μας χάλασε κάτι πέρα από κάτι απίθανους ξενοδόχους στο Κισσιντούγκου που μας ζητούσαν τον ουρανό με τ’ άστρα για μία βραδιά.

Είδαμε: Χιλιάδες μηχανάκια-ταξί σε όλη τη χώρα, τροπικό πράσινο παντού και απλούς, αγνούς ανθρώπους να περπατούν στον δρόμο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. 




Μέση τιμή για το πετρέλαιο 1,11 ευρώ

Τοπικό νόμισμα: Φράγκο Γουινέας (GNF) - Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 8.500 φράγκα 

 
Logistics στη Γουινέα
Οδήγηση στη Γουινέα: Αν σκεφτεί κανείς ότι η Γουινέα δεν έχει καλούς δρόμους και πολλά αυτοκίνητα αλλά χιλιάδες μηχανάκια, τότε η οδήγηση είναι σε πολύ ανεβασμένα επίπεδα. Τα ταξί (Toytota Corolla, station Peugeot 505 & Renault 19 μονοπωλούν) είναι στην ουσία τα μεταφορικά μέσα για προϊόντα και ανθρώπους μέσα και έξω από αυτά αλλά τα μηχανάκια είναι αυτά που κρατούν τα πρωτεία της μεταφοράς. Είδαμε και αρκετές νταλικές – όλες Renault για έναν ανεξήγητο λόγο – οι οποίες βαριά φορτωμένες εκτελούσαν και αυτές κάποιο μεταφορικό έργο. Σε κάθε περίπτωση είτε οδηγάς είτε περπατάς στο δρόμο πρέπει να συνηθίσεις την κόρνα που παίζει όλες τις ώρες της ημέρας, σε όλους του τόνους, από όλα τα οχήματα.


Ζήκος off road!
Αυτοκίνητο: Το γράψαμε και παραπάνω. Ο Ζήκος και η προετοιμασία δια χειρός Αθανασίου απέδωσαν καρπούς. Λάσπη, χαλίκι, ποτάμια, νεροφαγώματα. Τα δοκιμάσαμε όλα και σε μεγάλες δόσεις. Αναρτήσεις, ελατήρια και ελαστικά συνδυάστηκαν ιδανικά ενώ ο Γκιλάν είχε να το λέει κάθε φορά που ήταν από πίσω μας ότι το αυτοκίνητο «χόρευε» στην κυριολεξία. Κανένα πρόβλημα με τη μίζα μέχρι στιγμής. Φτείστε τον! Τέλος νιώσαμε περήφανοι γιατί σε μία χώρα με τραγικό οδικό δίκτυο είδαμε τα περισσότερα Vitara & Grand Vitara από οπουδήποτε αλλού μέχρι στιγμής.





Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες.

3 σχόλια:

  1. Παλιά Γουινέα ονομαζόταν όλοκληρη η παράκτια δυτική Αφρική από το Ντακάρ μέχρι την Ναμίμπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από τα καλύτερα pin... από κάθε άποψη. Τα καλύτερα έρχονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως και πως τις περίμενα τις νέες πινέζες!
    Καταπληκτικές διηγήσεις και εικόνες!!!

    Χαίρομαι αφάνταστα που ξαναβρίσκετε σιγά-σιγά την αυτοπεποίθησή σας!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή