The Greek Pin

ΕΛΛΑΔΑ (Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014 - Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015)

Οι πινέζες μας: Χαλκίδα, Αλιβέρι, Ίος

Tel Aviv - Σπάτα/ Haifa - Λαύριο (για τον Ζήκο) - Χαλκίδα & Αλιβέρι: Η άφιξη στην Ελλάδα με πτήση της Turkish Airlines -αντί του πλοίου στο οποίο ήταν φορτωμένος ο Ζήκος- ήταν έκπληξη. Κανείς δεν περίμενε να μας δει μπροστά του εκείνη την ηλιόλουστη Τετάρτη αφού άπαντες είχαν συνηθίσει την απουσία μας ψευτοδιαβάζανοντας τις χαζές πινεζοϊστορίες, χαζεύοντας τις φωτογραφίες και που και που αφήνοντας κανένα σχόλιο στο blog. Γυρίσαμε ξαφνικά είναι αλήθεια αν και για να είμαστε δίκαιοι, πολλές φορές είχαμε αναφερθεί την "κούραση του ταξιδιώτη", η οποία μας είχε καταβάλλει από την Τανζανία και μετά.

Γονείς και φίλοι -κοντινοί και μακρινοί- χάρηκαν ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Άλλοι γιατί τους λείψαμε, άλλοι γιατί ήθελαν να δουν πόσο θα αντέξουμε τελικά, άλλοι γιατί περίμεναν να δουν πόσα τέλος πάντων χρήματα έχουμε για να κάνουμε αυτό που κάνουμε και άλλοι απλά για να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους. 

Λαύριο 21/3/2014

Το μυαλό παρέμεινε μουδιασμένο προσπαθώντας να ισορροπήσει ποια νοσταλγία αξίζει περισσότερο και τελικά τι σήμαινε όλο αυτό για εμάς. Τι μας έλειπε περισσότερο; Η ασφάλεια και η συνήθεια που είχαμε αφήσει στην άκρη τα τελευταία δύο χρόνια ή η περιπέτεια, το άγνωστο και το τσιγγαναριό που είχε πάρει τη θέση τους το ίδιο χρονικό διάστημα και μόλις είχε διακοπεί επ' αόριστον; Τα αντανακλαστικά δούλεψαν σχεδόν αυτόματα. Η ψυχή έλεγε "φύγε", το κορμί έλεγε "δεν ξέρω" και το μυαλό έλεγε "μείνε". Ο Νίκος ήθελε να συνεχιστεί το ταξίδι με νέα ημερομηνία εκκίνησης -κυρίως για επετειακούς λόγους- την 29η Απριλίου ενώ η Γεωργία επέλεγε την προσωρινή -αόριστη χρονικά- παραμονή. Οι τρίπλες συνεχίστηκαν και τα παιχνίδια του μυαλού δε σταμάτησαν. 

Να φύγουμε σαν κυνηγημένοι μην έχοντας προλάβει να χορτάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους που τόσο καιρό μας ακολουθούσαν νοερά και μας στήριζαν με όποιο τρόπο μπορούσαν; Να φύγουμε και να πάμε που χωρίς προετοιμασία, χωρίς αξιόλογο οικονομικό μαξιλάρι; Από την άλλη να κάτσουμε στην Ελλάδα να κάνουμε τι; Να βρούμε μόνιμη εργασία, να παντρευτούμε και να επιστρέψουμε στους παλιούς καλούς καιρούς έχοντας κάνει τον κύκλο μας; 

Όλα αυτά κράτησαν σχεδόν δύο μήνες (Απρίλιο & Μάρτιο) όπου μετά από ώριμη σκέψη, αποφασίσαμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να εργαστούμε προσωρινά κάνοντας νέο κομπόδεμα, μεταθέτοντας την αναχώρηση για τις αρχές του νέου έτους. Όπως είναι φυσιολογικό, η επόμενη απόδραση ήταν δεδομένη και το τελευταίο που μετρούσε ήταν το πότε. Είχαμε καταλήξει πλέον ότι το ταξίδι είναι αυτό που μετράει περισσότερο, ότι κάποια όνειρα είχαν γίνει πραγματικότητα και αυτό ήταν υπέροχο, ότι ειλικρινά μας γέμιζε πάρα πολύ αυτό που κάναμε και ότι το χίπικο μοντέλο του "ζω στο δρόμο" θα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον μόνο αν συνεχιζόταν κι όχι αν έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως απόδραση από τη σάπια καθημερινότητα είχε πάρει τελικά τη μορφή ενός ιδιότυπου παιχνιδιού και μιας πρόκλησης του πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε με δεδομένους οικονομικούς πόρους άλλα άφθονο ελεύθερο χρόνο.

Δύο χρόνια σε mode περιπλάνησης δεν μπορούσαν να αντικατασταθούν με τίποτα. Με την επιστροφή μας, προσβληθήκαμε κατευθείαν από τον "ιό του ταξιδιώτη" νιώθοντας να μας λείπουν όλα αυτά τα οποία είχαμε συνηθίσει εδώ και τόσο καιρό και είχαν γίνει πλέον μία γλυκιά ρουτίνα. Ο Ζήκος και η Φιφίκα μονοπωλούσαν στην καθημερινότητά μας ενώ οι υπολογισμοί για τις διαδρομές (χιλιόμετρα, υψόμετρο, καύσιμα, όρια ταχύτητας κλπ), οι στάσεις για φαγητό και ανεφοδιασμό, η μελέτη ταξιδιωτικών φόρουμ και ιστοσελίδων άλλων ταξιδιωτών και πάνω απ' όλα οι αναπάντεχες γνωριμίες και φιλίες που πάντα σφραγίζονταν με ένα αντίο και ένα "τα λέμε σε πέντε λεπτά" που μας είχε μάθει η Stefanie στη Νότια Αφρική (με τη λογική ότι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε θα είναι σα να έχουν περάσει μόνο πέντε λεπτά), ήταν μερικά μόνο από τα στοιχεία που είχαν γίνει δεύτερη φύση μας και για τα οποία δυστυχώς ή ευτυχώς, πλέον δεν χρειαζόταν να ασχολούμαστε. Ταυτόχρονα, η τραγική -υποτίθεται- κοινωνικοοικονομική ύφεση την οποία είχαμε αφήσει πίσω μας και στην οποία υποτίθεται ότι θα ξανασκοντάφταμε με την άφιξή μας, δεν στάθηκε ικανό εμπόδιο τελικά.

Εν τέλει, το καλοκαίρι του 2014 (Μάιος - Αύγουστος), μας βρήκε στην Ίο να σερβίρουμε καφέδες, πίτσες και μακαρονάδες και να εξυπηρετούμε εκατοντάδες τουρίστες μπαίνοντας για λίγο στην άλλη πλευρά του παιχνιδιού. Δύο χρόνια ήμασταν εμείς οι "περαστικοί". Είχε έρθει η ώρα να φορέσουμε το καλύτερο μας χαμόγελο, να επιστρατεύσουμε την ευγένεια και την εμπειρία μας και να μάθουμε στους ξένους επισκέπτες τι εστί ελληνική φιλοξενία. Τελικά, περάσαμε τέσσερις αξέχαστους μήνες στην Ίο κάνοντας κανονικές διακοπές, εργαζόμενοι σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο λιμάνι του νησιού, κάνοντας πολλούς φίλους και προσπαθώντας να φεύγει και ο τελευταίος επισκέπτης ευχαριστημένος. Ορισμένοι ντόπιοι δεν κατάλαβαν πως ήμασταν περαστικοί και στην ουσία ίδιοι με τους πελάτες που εξυπηρετούσαν και οι όποιες παρεξηγήσεις προέκυψαν, ενίσχυσαν την άποψη που είχαμε πριν καν επιστρέψουμε. Να κάτσουμε στην Ελλάδα να κάνουμε τι; Για ποιους και με ποιους; 

Η επιστροφή του Σεπτεμβρίου πίσω στο δικό μας νησί, την Εύβοια, συνδυάστηκε με ένα σύντομο σαφάρι για την ανεύρεση του επόμενου πινεζοαυτοκινήτου αφού ο Ζήκος, έχοντας βγάλει την εκδρομική περιβολή, έβαλε πωλητήριο και τελικά τον Ιούλιο βρήκε νέο κάτοχο στην Αλβανία. Ένα βαν μάρκας Toyota ανέλαβε να συνεχίσει την κληρονομιά που είχε αφήσει το -μαχητικό  κατά τ' άλλα- Vitara και να μας σεργιανίσει στα πέρατα του κόσμου από τούδε και στο εξής. Ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος αφιερώθηκαν εξολοκλήρου στο βαν (ή κλούβα ελληνιστί), το οποίο μετατράπηκε σε camper με βάση ιδέες και σχέδια που αντιγράψαμε από το διαδίκτυο. Παλαιός πάγιος εξοπλισμός βρήκε τη θέση του στο νέο όχημα ενώ με βάση την εμπειρία από το μεγάλο ταξίδι στην Αφρική, τα logistics αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο εύκολα και λιγότερο δαπανηρά.

Στο μεσοδιάστημα, είχαμε φροντίσει να "κλειδώσουμε" τη νέα αναχώρηση κλείνοντας αεροπορικά εισιτήρια από την Γερμανία προς τον Καναδά με ημερομηνία αναχώρησης την 3η Απριλίου του επόμενου χρόνου. Ακόμα κι αν μας έπαιρνε από κάτω η συνήθεια και το βόλεμα, ακόμα κι αν κάτι ή κάποιος προσπαθούσε να μας κρατήσει πίσω, θα είχαμε ένα έξτρα κίνητρο και λόγο να φύγουμε. Η επιλογή της αναχώρησης από τη Γερμανία δεν ήταν τυχαία αφού από εκεί θα γινόταν η φόρτωση της Χαράς προς την αμερικάνικη ήπειρο. Ο Καναδάς, από την άλλη, πήρε το προβάδισμα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς έχει πιο απλουστευμένες διαδικασίες σχετικά με την εισαγωγή ξένων αυτοκινήτων.

Για όλους αυτούς που εύλογα θα αναρωτηθούν τι γίνεται με τα χρήματα, αν τελειώνουν ποτέ, που τα βρίσκουμε και με πόση ευκολία προγραμματίζουμε υπερατλαντικά ταξίδια, έχουμε πολλάκις αναφερθεί ότι διαθέτουμε τόσα όσα χρειαζόμαστε για να συνεχίζουμε να κάνουμε την πλάκα μας ενώ στην πορεία μάθαμε να ζούμε με πολύ λίγα. Όπως είναι φυσικό, υλικά αγαθά και υπάρχοντα από το πρώτο σκέλος εκποιήθηκαν προκειμένου να εξοικονομηθούν νέοι πόροι ενώ άλλα ανακυκλώθηκαν και θα χρησιμοποιηθούν εκ νέου. Ο Ζήκος και η Φιφίκα βρήκαν νέους κατόχους, η εγγύηση της ΕΛΠΑ επέστρεψε στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς ενώ εισπράξαμε και κάποια χρωστούμενα που εκκρεμούσαν. Παράλληλα, ευελπιστούμε ότι και αυτό το καλοκαίρι, πολλοί λαθρεπιβάτες που ταξίδεψαν μαζί μας όλο αυτό τον καιρό, θα προμηθευτούν και θα φορέσουν το t-shirt του Pin Project ενστερνιζόμενοι το σκεπτικό μας νιώθοντας και οι ίδιοι αληθινοί ταξιδιώτες ή απλά μικρά παιδιά. Παράλληλα, αναλυτικό εξοδολόγιο από τα πρώτα δύο χρόνια έχει ήδη αναρτηθεί ενώ ακολουθεί και αναλυτικός οικονομικός απολογισμός με τις δαπάνες για το επόμενο σκέλος.

Ο Δεκέμβριος κύλισε ήσυχα και πολύ γρήγορα και όπως είναι φυσικό ο περισσότερος χρόνος αφιερώθηκε στις οικογένειες και τους φίλους με τους οποίους προσπαθήσαμε να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε. Τελικά ως ημερομηνία αναχώρησης ορίσαμε την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου. Είχαμε μπροστά μας ακριβώς δυόμιση μήνες για ένα σύντομο eutotrip εν μέσω χειμώνα πριν φορτώναμε τη Χαρά στο καράβι μέσα Μαρτίου και παίρναμε το αεροπλάνο για Τορόντο στις 3 Απριλίου. 





Τα καλύτερα έπονται. Παραμείνατε στις θέσεις σας και ετοιμαστείτε για τη συνέχεια. Υποσχόμαστε να μη σας απογοητεύσουμε ;-) 



Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες