Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

The Mauritanian Pin

ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ (Δευτέρα 25 Ιουνίου – Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012)

Οι πινέζες μας: Nouadhibou, Nouakcott, Diama


Nouadhibou - Diama:  800 χλμ σε μία χώρα που δεν θα μας λείψει καθόλου, σε μία χώρα που δώσαμε αλλά δεν πήραμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα.



 

Benoit & Ghislain
Δευτέρα μεσημέρι κατά τις 3 φτάσαμε στα Μαροκινά – Μαυριτανικά σύνορα από όπου ξεμπερδέψαμε μετά από 2 ώρες. Δεν πληρώσαμε φράγκο –εκτός από την ασφάλεια την οποία υποτίθεται θα σου ζητήσουν σε όλα τα μπλόκα που θα σε σταματήσουν. 27 ευρώ για 10 μέρες είναι κομματάκι ακριβή αλλά δυστυχώς υποχρεωτική. Μαζί με τον Γκιλάν, το Γάλλο φίλο μας που είχαμε γνωρίσει στον Τροπικό του Καρκίνου και τον Μπενουάρ, έναν ακόμη Γάλλο ο οποίος ζούσε και εργαζόταν στη Μαυριτανία τα τελευταία δύο χρόνια, κατευθυνθήκαμε προς Νουαντίμπου, στο κάμπινκγ ABBA. Δε θα το σχολιάσουμε σαν κάμπινγκ. Αφού τα είπαμε για κάνα δύο ωρίτσες, τα παιδιά πήγαν βόλτα για φαί και εμείς πήγαμε να γνωρίσουμε τον μοναδικό Έλληνα που ζει και εργάζεται στη Μαυριτανία.

Μία εφιαλτική βραδιά μόλις ξεκινούσε. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς έξω από το σπίτι του Έλληνα μετανάστη και κάποια στιγμή που βγήκε έξω το είδε ανοιχτό. Για μία ακόμα φορά ο Ζήκος είχε πληγωθεί. Το μικρό πίσω τζάμι ήταν σπασμένο και από το αυτοκίνητο έλειπαν η τσάντα με τις αναλογικές φωτογραφικές μηχανές, την βιντεοκάμερα και όλα τα memory sticks της ψηφιακής. Επιπλέον είχαν πάρει όλο το φαρμακείο, ένα κουτί τσάι που είχαμε για ανταλλαγή και δύο μπλούζες. Όχι, δεν φαντάζεστε τη συνέχεια. Ο Ζήκος από τα μαροκινά σύνορα είχε ξεκινήσει και έκανε κόλπα με τη μίζα. Εκτός από κλεμμένος, δεν έπαιρνε και μπροστά. Για πρώτη φορά το ταξίδι ήταν στον αέρα περισσότερο λόγω πολύ κακής ψυχολογίας παρά για τις αναποδιές τις ίδιες. Βλέπετε, ο Έλληνας που είχαμε πάει να επισκεφτούμε, είχε φροντίσει προηγουμένως να μας κάνει μία εκτενής ενημέρωση για το τι επρόκειτο να συναντήσουμε στη συνέχεια με την πάσα λεπτομέρεια και την πάσα ειλικρίνεια. Φόνοι, πόλεμοι, απαγωγές, δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες και ένα αυτοκίνητο που μάλλον δε θα τα κατάφερνε, συνέθεταν το παζλ.

Την επομένη, το αυτοκίνητο μεταφέρθηκε σε ένα – ας πούμε – συνεργείο όπου θα μας επισκεύαζαν τη μίζα, θα μας έβαζαν συναγερμό (ο οποίος τελικά δούλεψε για μία ημέρα και τελικά κατάφερε να μας χαλάσει και το ψυγείο) και θα μας έφτιαχναν το τζάμι. Η μέρα κύλησε με βόλτες στη Νουαντίμπου, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μαυριτανίας με 80.000 πληθυσμό. 


Nouadhibou
Η Νουαντίμπου δεν είναι πόλη, δεν είναι χωριό, δεν είναι καν κωμόπολη. Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, ζώων, αυτοκινήτων, σκουπιδιών  και σπιτιών από τσιμεντόλιθους συνέθεταν το σκηνικό μιας περιοχής ταχύτατα αναπτυσσόμενης κατά τα άλλα,  χάρη στο εμπόριο ψαριών και αλιευμάτων καθώς και την εξόρυξη μεταλλευμάτων (χρυσός, γαιάνθρακας κλπ). Και φυσικά όλα αυτά συνεπάγονται και λιμάνια τα οποία έχουν αναλάβει Ισπανοί και Κινέζοι κατά κύριο λόγο. 

Και ένα σύντομο ανέκδοτο για τη Νουαντίμπου.

- Έχει στη Νουαντίμπου περιστέρια;
- Τα περιστέρια ζουν στις πόλεις.. 

Η βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Μπενουάρ μας κάλεσε σπίτι του όπου μας μαγείρεψε. Αληθινός ταξιδευτής (ο οποίος πήγε στη Νουαντίμπου για 3 ημέρες και τελικά κόλλησε για δύο χρόνια) με αμέτρητες ιστορίες και εμπειρίες, μας εμψύχωσε και μας έδωσε αληθινές και πολύ εύστοχες συμβουλές για τη συνέχεια. Αν δεν ήταν αυτός και ο Γκιλάν, εμείς θα ήμασταν στην Ελλάδα με το πρώτο αεροπλάνο. 

Το ποδήλατο του Κιμ
Ο Κιμ & τα διδυμάκια!
Την Τετάρτη κατευθυνθήκαμε νότια προς Νουακσότ, την πρωτεύουσα της Μαυριτανίας με 1 εκ. πληθυσμό. Κατευθείαν πήγαμε στο κάμπινγκ Σαχάρα, πολύ γνωστό από πολλούς ταξιδιώτες. Εκεί γνωρίσαμε τον Κιμ, έναν Κορεάτη καθηγητή Βουδιστικής φιλοσοφίας, ο οποίος ταξίδευε 2 χρόνια με το ποδήλατό του σε όλο τον κόσμο μαζί με τα δύο του παιδάκια. Όταν ξεκινούσαν ήταν 3 χρονών και φέτος έμπαιναν στα 5. Εκεί να δείτε μεγαλείο ψυχής. Και μεις καθόμασταν και σκάγαμε για δύο φωτογραφικές μηχανές και μία μίζα. Το βραδάκι μαγειρέψαμε με τον Γκιλάν και ανοίξαμε για μία ακόμα φορά τους χάρτες προσπαθώντας να αποφασίσουμε την κοινή συνέχειά μας, τουλάχιστον μέχρι Σενεγάλη. Καταλήξαμε να κάνουμε ένα off road κομμάτι 100 περίπου χιλιόμετρα προς τη Ντιάμα και τα Μαυριτανικά/ Σενεγαλέζικα σύνορα αντί να πάμε στο Ρόσο, ένα άλλο συνοριακό πέρασμα στο οποίο γίνεται πραγματικός χαμός και το οποίο όλοι μας συμβούλευσαν να αποφύγουμε. 

Προς Ντιάμα
Χαμένοι στην έρημο..
Πέμπτη πρωί και μετά από 150 περίπου ασφάλτινα χιλιόμετρα προς νότο, μπήκαμε στην πίστα. Η απόλυτη εμπειρία off road σε χώμα, άμμο και πολύ λακκούβα. Χαθήκαμε, γυρίσαμε πίσω πολλές φορές, διασχίσαμε – παράλληλα με τον ποταμό Σενεγάλη ο οποίος "καταπίνει" τη Σαχάρα – το εθνικό πάρκο Diawling της Μαυριτανίας (6 ευρώ έκαστος) στο οποίο είδαμε ωδικά πτηνά και κάποια κοπάδια από αγριόχοιρους (παραλίγο να πατήσουμε και ένα αφού πετάγονταν ξαφνικά), και τελικά μετά από 4,5 ώρες φτάσαμε στα σύνορα. Αναρτήσεις & λάστιχα δοκιμάστηκαν για τα καλά και ο Ζήκος βγήκε παλικάρι. Στα σύνορα της Μαυριτανίας, παρ’ όλο που ζήτησαν το κατιτίς τους, πήρανε από τα τρία το μακρύτερο αφού ξηγήθηκε ο Γκιλάν μια χαρά. Στα σύνορα της Σενεγάλης, δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα και αφού τελειώσαμε με τη χαρτούρα, βγάλαμε τις κλασσικές ασφάλειες που κανείς δε ζητάει και μπήκαμε στην – υποτίθεται – πιο  ανεπτυγμένη δημοκρατία της Δυτικής Αφρικής. 


Σύνορα Σενεγάλης-Μαυριτανίας
Λεπτομέρεια: Η γέφυρα για να περάσεις τα σύνορα ανήκει στη Σενεγάλη, στην οποία πληρώνεις φυσικά και "διόδια" (8 ευρώ!).




Μας άρεσε: Η αληθινή παρέα των Γάλλων και οι συζητήσεις που κάναμε (Γκιλάν και Μπενουάρ), η Μαυριτανική έρημος που ήταν γεμάτη από ακακίες και κόκκινη άμμο και η off-road περιπέτεια μέχρι να φτάσουμε Ντιάμα. 

Δε μας άρεσε: Η Νουαντίμπου. Απορούμε πως επιβιώνουν εκεί οι λίγοι Ευρωπαίοι που κατοικούν σ’αυτή. 

Είδαμε: Ανθρώπους να επιβιώνουν κάτω από τραγικά άσχημες συνθήκες.



Μέση τιμή για το πετρέλαιο: 0,95 ευρώ

Τοπικό νόμισμα: Ουγκιά – Ισοτιμία 1 ευρώ ≈ 370 ουγκιές


Οδήγηση στη Μαυριτανία: Καταρχάς κάθε Μαυριτανός που σέβεται τον εαυτό του έχει μία κλεμμένη Mercendes μοντέλο 190D ή 200. Δεν παίζει ρόλο η κατάσταση, το χρώμα ή τα κυβικά. Η οδήγηση είναι ένα πραγματικό χάος αφού δεν υπάρχουν πουθενά φανάρια, σήμανση, αστυνομικοί ή διαβάσεις. Ο καθένας πάει κυριολεκτικά από όπου τον βολεύει αγνοώντας προτεραιότητες και λοιπές τυπικότητες. Ζώα, αυτοκίνητα και άνθρωποι όλοι μαζί στον ίδιο δρόμο. Η Νουαντίμπου είχε όλους κι όλους 3 δρόμους με άσφαλτο. Στη Νουακσότ σχεδόν όλοι οι δρόμοι ήταν ασφάλτινοι αλλά πέραν τούτου,το χάος.

Αυτοκίνητο: Στην Ελλάδα είχαμε φροντίσει να κάνουμε την καλύτερη δυνατή συντήρηση της μίζας. Δυστυχώς μας πρόδωσε όμως. Ο Μαυριτανός ηλεκτρολόγος – ο θεός να τον κάνει, μας διαβεβαίωσε ότι είναι μια χαρά τώρα. Το καλό στην Αφρική είναι ότι ξέρουν τα πάντα και μπορούν να επισκευάσουν τα πάντα. Χωρίς ανταλλακτικά, ακόμα και χωρίς εργαλεία. Αλήθεια δεν είδαμε ούτε ένα εργαλείο στο –ας πούμε- συνεργείο του. Μελανό σημείο η τοποθέτηση συναγερμού ο ο οποίος δούλεψε για μία ημέρα και υποπτευόμαστε ότι κάποια μαλακία έχει κάνει με τα ηλεκτρικά γεγονός που επιβεβαιώθηκε με το σταμάτημα της λειτουργίας του ψυγείου. Η συνέχεια στο Ντακάρ όπου υπάρχει αντιπροσωπεία Suzuki και ήδη έχουμε ενημερώσει για την άφιξή μας.


Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

1 σχόλιο:

  1. Πω πω, δεύτερη φορά σας έκλεψαν ρε γαμώτο; Πάει κι αυτό, όμως... Βλέπετε, οι μεγάλοι ταξιδιώτες πάντα σ' εμψυχώνουν όταν ακούς τις τρελές ιστορίες τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή