The Italian Pin

ΙΤΑΛΙΑ (Κυριακή 29 Απριλίου  – Τετάρτη 09 Μαϊου 2012)

Οι πινέζες μας: Perugia, Sienna, Greve In Chianti, Florence, Pisa, Cacciola (Reggio Emilia), Maranello, Mulazzano 

Πάτρα - Ancona – Ventimiglia. 1300 και κάτι χιλιόμετρα.. τα πρώτα χιλιόμετρα του Pin Project.. οι πρώτες πινέζες.. οι πρώτες σκέψεις.. τα πρώτα συναισθήματα.. οι πρώτες αναζητήσεις.. οι πρώτες φωτογραφίες.. το πρώτο μας κείμενο..

Το απογευματάκι της Κυριακής στις 29/04 –ως γνωστόν– ήταν η προγραμματισμένη αναχώρηση από το λιμάνι της Πάτρας. Το Vitara Club έδωσε το παρόν οργανώνοντας μία μικρή φιέστα, τον τελευταίο αποχαιρετισμό από το ελληνικό έδαφος. Ανάμικτα συναισθήματα. Aυτό που κυριαρχούσε ήταν.. βασικά δεν ξέραμε πως να νιώσουμε και είναι αυτό που είχαμε κουραστεί να λέμε, ότι δεν έχουμε πολύ συνειδητοποιήσει τι πάμε να κάνουμε.

Με 3 ώρες καθυστέρηση, απογευματάκι Δευτέρας, φτάσαμε στην Ανκόνα και πολύ γρήγορα γράψαμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα επί ιταλικού εδάφους προς Περούτζια. Κατασκηνώσαμε σε ένα απίστευτο κάμπινγκ (Il Rocollo) και κάπως έτσι κλείσαμε την πρώτη μας ημέρα.

Όσα λένε για την Τοσκάνη είναι πολύ λίγα αν δεν πας ο ίδιος. Περούτζια, Σιέννα, Κιάντι, Φλωρεντία, Πίζα. Υπέροχες μεσαιωνικές πόλεις γεμάτες ζωή, γεμάτες ιστορία, γεμάτες εικόνες. Μας έφαγε λίγο η βροχή και η υγρασία αλλά εμείς το καταχαρήκαμε. Το κάμπινγκ στη Σιέννα (Le Colleverde) πανάκριβο και σχετικά αδιάφορο. Η διαμονή στη Villa Camerata (Hostel & Camping) όμως στη Φλωρεντία ήταν το κάτι άλλο. Απέραντη έκταση μέσα στην πόλη γεμάτη πράσινο και το κάμπινγκ αχανές και σχετικά άδειο οπότε βολευτήκαμε μια χαρά. Το κεντρικό κτίριο κι αυτό μεσαιωνικού ρυθμού με φωτισμό που σε έσκιαζε λιγουλάκι. Τη Γεωργία τη φόβιζε και ο υπεύθυνος της ρεσεψιόν αλλά το ξεπέρασε σχετικά γρήγορα.

Μετά από δύο ημέρες στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης ανηφορίσαμε προς Ρέτζιο Εμίλια με μία στάση στον περιβόητο πύργο της Πίζας. Τελικά γέρνει πολύ αυτό το «πράγμα» και σε κάνει να απορείς αν το έκαναν επίτηδες ή κατά λάθος. Γερή μπίζνα και εκεί -όπως παντού στην Ιταλία- με τις τουαλέτες να κοστίζουν 0,30 λεπτά έκαστος.. τς τς τς

Σε ένα μικρό χωριουδάκι, την Κατσιόλα, κοντά στο Ρέτζιο έξω από την Πάρμα είχαμε δώσει ραντεβού με δύο ταξιδευτές. Χωρίς να γνωριζόμαστε και με την επικοινωνία μας να περιορίζεται σε ανταλλαγή email, ο Άκης Τεμπερίδης και η Βούλα Νέτου μας περίμεναν στο νέο τους σπιτικό. Οι γνωστοί από το γύρο του κόσμου TheWorldOffRoad αποτελούν σημείο αναφοράς για τα ελληνικά δεδομένα και πηγή έμπνευσης για εμάς. Γνωρίζαμε τον άθλο τους, είχαμε μελετήσει πολύ το ταξίδι τους και είχαμε μεγάλη περιέργεια να τους γνωρίσουμε και από κοντά. Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, νιώσαμε δέος και σεβασμό παράλληλα. Σεβασμό γιατί ήταν δύο άνθρωποι απλοί, καθημερινοί χωρίς ίχνος βεντετισμού. Δέος γιατί οι εμπειρίες τους, το υλικό τους και οι μικρές ιστορίες τους φαντάζουν μεγαλειώδεις μπροστά στους μικρούς κι ασήμαντους προβληματισμούς ενός μέσου Δυτικού ανθρώπου. Μαζί με τον κύριο Γιάννη και την κυρία Σούλα (γονείς της Βούλας), μας προσέφεραν γνήσια βορειοελλαδίτικη φιλοξενία πέντε αστέρων και τελικά φύσηξαν με όλη τους τη δύναμη αέρα στα πανιά μας για καλό ταξίδι. Και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε για μία ακόμα φορά μέσα απ’ την καρδιά μας!

Μετά την τετραήμερη παραμονή μας στην Κατσιόλα, αποφασίσαμε να πεταχτούμε στο Μαρανέλλο, την πόλη-γενέτειρα της Ferrari. Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά σε αυτό που αντικρίζεις. Βαρεθήκαμε να μετράμε Ferrari.. κόκκινες, μαύρες, κίτρινες, καινούριες, παλιές. Το μουσείο της ιταλικής φίρμας παρουσιάζει όλη την ιστορία της αυτοκρατορίας του Enzo Ferrari. Τόσο το αγωνιστικό όσο και το αμιγώς εμπορικό κομμάτι της Scuderia ξεδιπλώνεται στο παλιό μουσείο στο Μαρανέλλο (το νέο μουσείο βρίσκεται στη Μόντενα αλλά εμείς είπαμε να πάμε στο πρώτο) και το μάτι απλά δε χορταίνει. 

Σειρά είχε ένας πρώην Ιταλός συνάδελφος από τη τελευταία δουλειά του Νίκου. Ο Fabio μαζί με τη σύζυγό του Valentina και το μικρό Leonardo, μας περίμεναν έχοντας στρώσει ένα πλουσιοπάροχο τραπέζι με αυθεντικές ιταλικές γεύσεις. Στο Μουλατζάνο, ένα χωριουδάκι έξω από το Μιλάνο, μείναμε για ένα βράδυ όπου ο Fabio ως γνήσιος Σιτσιλιάνος μας προσέφερε μεσογειακή φιλοξενία. Δοκιμάσαμε τα πάντα. Μπουκατίνι αματριτσιάνα, προσούτο και διάφορα αλλαντικά της ιταλικής επαρχίας και φυσικά παρμεζάνα.. και στο τέλος, σπιτικό λιμοντσέλο από τη Σικελία. Είμαστε ίδιοι! Έλληνες & Ιταλοί. Τελικά αυτό μας έμεινε από την κουβέντα που είχαμε με τον Ιταλό φίλο και δεν μας έκανε καθόλου εντύπωση. Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο έχουμε ακριβώς τις ίδιες αντιλήψεις, τα ίδια προβλήματα και την ίδια αντίδραση. Ένα θα σας πούμε. Η Ιταλική εφορία αν σου χρωστάει και δεν έχει να σου δώσει απλά έχεις λαμβάνειν αλλά αν χρωστάς, τρως τόκους και κατάσχεση στο κεφάλι.

Την επομένη πήραμε το δρόμο προς Γαλλία και συγκεκριμένα τα σύνορα από Βεντιμίλια προς Μεντόν.

Τι μας άρεσε: Το Lambrusco (παραδοσιακό κόκκινο αφρώδες κρασί) στη περιοχή του Ρέτζιο Εμίλια, οι καταπράσινες διαδρομές της ιταλικής επαρχίας γεμάτες με αμπελώνες και τοπικά οινοποιεία, το πράσινο ακόμα και μέσα στα αστικά κέντρα.

Τι δε μας άρεσε: Τα διόδια (έτσουξαν λιγάκι –περίπου 1 ευρώ/χλμ αλλά μετά βάλαμε μυαλό), η γενικότερη εμπορευματοποίηση όλων των αξιοθέατων.

Είδαμε: Ποδηλατόδρομους παντού, έγχρωμες πόρνες σε όλη την επαρχιακή διαδρομή από Σιέννα προς Φλωρεντία. Ο Fabio μας είπε ότι είναι πολύ συνηθισμένο γιατί εκεί δεν μπορεί να τις κυνηγήσει η αστυνομία.

Μέση τιμή για το πετρέλαιο 1,68 ευρώ. Τα περισσότερα πρατήρια είναι 24/7 και γεμίζεις μόνος σου το ρεζερβουάρ. Γέλιο είχε.. 

Οδήγηση στην Ιταλία: Οι δρόμοι είναι όντως πολύ καλοί είτε πάρεις το διεθνή αυτοκινητόδρομο γνωστό και ως Autostrade είτε ακολουθήσεις το επαρχιακό δίκτυο μέσω της Superstrada. Οι Ιταλοί παρ’ όλη την παράδοση στην αυτοκινητοβιομηχανία και την αγωνιστική φιλοσοφία, απλά δεν ξέρουν να οδηγούν. Το παραδέχτηκε και ο φίλος μας ο Fabio. Αγνοούν κάθε έννοια του φλας και δε σέβονται την προτεραιότητα στις εξόδους των εθνικών οδών. Η γενικότερη αίσθηση που μας έμεινε ήταν αρνητική.

Δεν κινηθήκαμε με μεγάλες ταχύτητες παρά μόνο στο κομμάτι από Πίζα προς Πάρμα όπου το κοντέρ έγραψε 100 χλμ/ώρα!! Γενικώς η μέση ταχύτητα δεν ξεπέρασε τα 50 χλμ/ώρα. 

Υπέροχες διαδρομές το κομμάτι από Σιέννα προς Φλωρεντία μέσω Κιάντι από τον επαρχιακό SR222, από Λα Σπέτσια μέχρι Πάρμα από τον Α15 (μέσω Autostrade ) και από Παβία μέχρι Γένοβα από τον επαρχιακό SS35.

Αυτοκίνητο: Ο Ζήκος μέχρι στιγμής έχει αντεπεξέλθει ως έπρεπε αν και εδώ που τα λέμε για να διασχίσεις την Ιταλία δεν χρειάζεσαι τετρακίνητο επιδόσεων. Το πρόβλημα που ανέκυψε με τον «εργάτη» την τελευταία ημέρα δεν έχει επιδιορθωθεί ακόμα αλλά τουλάχιστον σε λίγες ημέρες θα έχουμε το ανταλλακτικό στα χέρια μας. Για την ιστορία, το αυτοκίνητο ζυγίστηκε στο λιμάνι της Πάτρας 2.270 κιλά (με άδειο το εφεδρικό ρεζερβουάρ).

Η μέση κατανάλωση κυμάνθηκε στα 9,8 λίτρα/100 χλμ με κίνηση στο οδικό δίκτυο με μέση ταχύτητα περίπου 45-50 χλμ/ώρα.




Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

Πατήστε εδώ για το βίντεο