Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

The Egyptian Pin

ΑΙΓΥΠΤΟΣ (Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου - Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014)

Οι πινέζες μας: Aswan, Luxor, Hurghada, Ain Sokhna, Sharm El-Sheikh


Aswan - Taba: Αν η ιστορία της Αιγύπτου μπορούσε να χωρέσει σε μπουκάλια νερού, τότε θα μπορούσε να ξεδιψάσει ολόκληρος ο πλανήτης. Όσο χρόνο και να αποφασίσει να αφιερώσει κανείς για να εξερευνήσει αυτή τη χώρα, πάλι δε θα καταφέρει να τα δει όλα. Το Φεβρουάριο του 2009 είχαμε πρωτοεπισκεφτεί την Αίγυπτο όταν ένας πολύ καλός φίλος νυμφευόταν την εκλεκτή της καρδιάς του ενώ τον Αύγουστο του 2010 είχαμε περάσει τις καλοκαιρινές μας διακοπές στο τουριστικό θέρετρο του Sharm El-Sheikh. Ωστόσο, νιώθαμε ότι είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς ειδικά στο νότο. Ποιος θα μας έλεγε ότι κάποια χρόνια αργότερα οι ρόδες μας θα τσουλούσαν στους δρόμους του ακριτικού Aswan και του ένδοξου Luxor, ότι θα διασχίζαμε -κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα- ολόκληρη τη χερσόνησο του Σινά και ότι θα αποφεύγαμε μετά βδελυγμίας την επίσκεψη στην πανέμορφη Αλεξάνδρεια και το πολύβουο Cairo. Η προτελευταία χώρα του αφρικανικού οδοιπορικού υποσχόταν διάφορες εκπλήξεις, εκρήξεις και εκκλήσεις αλλά τελικά ο φύλακας-άγγελός μας είχε το νου του. Ο δρόμος της επιστροφής είχε κοντύνει επικίνδυνα, τόσο πολύ που οι περισσότερες κινήσεις γίνονταν πλέον μηχανικά. Το κάμπινγκ έδωσε τη θέση του στα ξενοδοχεία, το κυνήγι των αξιοθέατων έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας και η οργάνωση της επιστροφής (προγραμματισμός θαλάσσιας μεταφοράς του Ζήκου κλπ) απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς και τήρηση συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων. Κουράγιο.. φτάνουμε!







Την Τετάρτη (26/02) το πρωί -γύρω στις 10- το φέρι έφτασε στα παράλια του Aswan αλλά η αποβίβαση δεν έγινε πριν τις 12. Κλιμάκιο του Αιγυπτιακού στρατού επιβιβάστηκε στο πλοίο μας που είχε δέσει αρόδο και σφράγιζε επί δύο ώρες τα 300-400 διαβατήρια όλων των επιβαινόντων. Αν μη τι άλλο, αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον πέρασμα από μία χώρα σε μία άλλη. Από την πλευρά μας, δεν είχαμε προμηθευτεί βίζα γνωρίζοντας ότι μπορούμε να "ψωνίσουμε" στα σύνορα όπως κάναμε σε όλη την ανατολική Αφρική ενώ τη διαδικασία είχε αναλάβει και συντόνιζε ο Kamal, ο έτερος "διαμεσολαβητής" από την πλευρά της Αιγύπτου ο οποίος μας περίμενε στην προβλήτα να αποβιβαστούμε. Μας πήρε κυριολεκτικά από το χέρι και περνώντας όλες τις ουρές, τους γκισέδες και τους ελέγχους, μας έδωσε σφραγισμένα τα διαβατήριά μας με αιγυπτιακή βίζα για ένα μήνα. Παράλληλα, του παραδώσαμε το πολύπτυχο έτσι ώστε να κινήσει εγκαίρως όλες τις διαδικασίες για τον εκτελωνισμό του Ζήκου άμα τη άφιξή του. 

Ασφαλώς και η συγκεκριμένη διαδικασία ήταν πέρα για πέρα παράτυπη, παράνομη και ανορθόδοξη αλλά δυστυχώς η αιγυπτιακή γραφειοκρατία τόσο για τους ντόπιους αλλά κυρίως για τους ξένους και δη αυτούς που εισέρχονται μηχανοκίνητοι δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Ο χρόνος -όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν- είναι το μοναδικό αγαθό που διαθέτουμε εν αφθονία και δεν θα μας πείραζε να αφιερώσουμε όσο χρειαζόταν για να ελιχθούμε, όπως είχαμε κάνει τόσες και τόσες φορές αλλά η επαφή και επικοινωνία με τους αγενείς και θρυλικά διεφθαρμένους Αιγύπτιους που δεν μιλούν καν Αγγλικά χρύσωνε το χάπι και έκανε πιο εύπεπτη την εξυπηρέτηση και τις υπηρεσίες ενός σάπιου μηχανισμού που επιτείνει το μεγάλο πρόβλημα της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας.


"Η συνέχεια περιελάμβανε αυθεντικό αιγυπτιακό φαγητό.." 

 
Μετά από δύο περίπου ώρες και αφού πήραμε τις απαντήσεις που θέλαμε από τον Kamal σχετικά με τις επόμενες κινήσεις, ο ίδιος μας μετέφερε από το λιμάνι στο κέντρο του Aswan προκειμένου να βρούμε κάποιο ξενοδοχείο στο οποίο θα περιμέναμε μέχρι να αφιχθεί η μπλάβα από το Σουδάν που μετέφερε το Ζήκο. Παρέα με τους φίλους που είχαμε κάνει στο πλοίο, καταφέραμε να βρούμε όλοι μαζί ένα φτηνό ξενοδοχείο διαπραγματευόμενοι το γεγονός ότι θα πιάσουμε 4 δωμάτια και θα μείνουμε αρκετές ημέρες. Οι δύο Καναδοί μεσήλικες, ο John από την Αυστραλία και ο Dave από την Αγγλία και ο Jean-Claude με τη Danielle κουτσοβολευτήκαμε, αφήσαμε τα πράγματά μας στα δωμάτια και αναζητήσαμε μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις των ταξιδιωτών. Παγωμένες μπύρες! Ερχόμενοι από το Σουδάν όπου το εμπόριο και η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται δια ροπάλου -ως γνήσια και αυστηρή μουσουλμανική χώρα- φτάναμε στην Αίγυπτο, η οποία πρέπει να αποτελεί τη ντροπή του Ισλάμ κυρίως στο θέμα των χαλαρών ηθών και τη σοβαροφάνεια όλα με πρόσχημα την ανάπτυξη του τουρισμού. Άμα συνυπολογίσεις το γεγονός ότι κάναμε σχεδόν 20 ώρες μέσα σε ένα πλοίο, ότι οι περισσότεροι από εμάς (και ειδικά αυτοί που δεν είχαν κλείσει καμπίνα) ήμασταν άυπνοι και πιασμένοι αφού κοιμηθήκαμε στη γέφυρα του πλοίου με τον αέρα να μαστιγώνει τους υπνόσακους, τότε οι κρύες μπύρες στο σαλόνι του ξενοδοχείου μάλλον ήταν βάλσαμο. 

Kosheri
Ψωμί γεμιστό με ιμάμ
Η συνέχεια περιελάμβανε αυθεντικό αιγυπτιακό φαγητό και σε μία τουριστική πόλη όπως το Aswan, δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Μπορεί η Αίγυπτος να είναι μόλις η τρίτη αφρικανική χώρα όπου ο δυτικός γίγαντας του fast food που ακούει στο όνομα McDonalds έχει κάνει την επέλασή του (οι άλλες δύο είναι το Μαρόκο και η Νότια Αφρική) αλλά κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά. Φαλάφελ, χούμους, χωριάτικες πιτούλες σκέτες ή γεμιστές με ανατολίτικα τουρλού, αρνίσια κεμπάπ και φυσικά kosheri (ένας είδος σαλάτας με ρύζι, μακαρόνια, φακές, ρεβίθια, ψιλοκομμένα λαχανικά, κόκκινη σάλτσα και ελαιόλαδο) μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον στα υπαίθρια εστιατόρια που κυρίως κατακλύζονται από ντόπιους και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να πέσουμε με τα μούτρα. Εντυπώσεις; Όπως πάντα οι καλύτερες!


"Πως θα φτάσουμε στην Ελλάδα;"



Η παραμονή μας στο Aswan γνωρίζαμε εξαρχής ότι ήταν προσωρινή αλλά δεν ήμασταν εμείς αυτοί που θα αποφασίζαμε την ημέρα της αναχώρησης. Αυτό μεταφράζεται κυρίως σε πολλά και άσκοπα έξοδα -ειδικά όταν για να σκοτώσεις το χρόνο σου, σουλατσάρεις από δω κι από κει στις αγορές, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα μνημεία και τα εστιατόρια- τα οποία σου είναι αδύνατο να περιορίσεις με το πρόσχημα ότι βαριέσαι. Με το σκεπτικό αυτό αποφασίσαμε να αναλωθούμε κυρίως στις γευστικές δοκιμές και στις πολύωρες αναμονές στα αιγυπτιακά καφενεία και ζαχαροπλαστεία και να αφήσουμε κατά μέρους τις ξεναγήσεις, τις κρουαζιέρες και τις εξορμήσεις στα τουριστικά αξιοθέατα μέχρι την ημέρα που θα χτυπούσε το τηλέφωνο και ο Kamal θα μας ενημέρωνε για την άφιξη του Ζήκου. 

Παρ' όλα αυτά, την επομένη της άφιξης και ένεκα που η μεγάλη παρέα ζητούσε λίγη ιστορία πριν τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν ανοιχτό αρχαιολογικό χώρο όπου υπήρχε ένας ημιτελής οβελίσκος από γρανίτη ο οποίος φημολογείται ότι είναι ο μεγαλύτερος αρχαίος οβελίσκος στον κόσμο. Παρέμεινε ημιτελής καθώς το "κόψιμο" και σμίλευμά του ξεκίνησε απευθείας στο υπαίθριο λατομείο αλλά η διαπίστωση ρωγμών ανάγκασε τους τεχνίτες να εγκαταλείψουν το φιλόδοξο έργο (το οποίο αν ολοκληρωνόταν θα είχε ύψος 42 μέτρα και βάρος 1200 τόνους).

Στο μεταξύ η παρέα είχε μικρύνει και οι backpackers της παρέας είχαν συνεχίσει προς το βορά. Πίσω είχαν μείνει μόνο οι Γάλλοι φίλοι μας που μαζί με εμάς περίμεναν κι αυτοί το δικό τους όχημα. Τελικά την Παρασκευή (28/02) ο Kamal μας τηλεφώνησε και δώσαμε ραντεβού για την επομένη. Σάββατο πρωί (01/03) ξεκίνησε μία μεγάλη μέρα που ευτυχώς εξελίχθηκε ομαλά και όλα πήγαν κατ' ευχήν. Όπως ακριβώς είχε συμβεί με τόσους και τόσους ταξιδιώτες που είχαν ακολουθήσει αυτού του είδους την πεπατημένη και όπως μας είχε υποσχεθεί ο "άνθρωπός" μας, η εκφόρτωση, ο εκτελωνισμός, η έκδοση προσωρινών Αιγυπτιακών πινακίδων, Αιγυπτιακού διπλώματος, άδειας κυκλοφορίας και τοπικής ασφάλειας ολοκληρώθηκαν μετά από 4 περίπου ώρες και ήμασταν ελεύθεροι και νόμιμοι να κυκλοφορούμε στη χώρα για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Τόσο διαρκούσε η προσωρινή άδεια κυκλοφορίας του Ζήκου και μέσα σε αυτό το διάστημα έπρεπε να δώσουμε απάντηση στο πιο δύσκολο ερώτημα των τελευταίων εβδομάδων. 


"..ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής η τραγική κάμψη του τουριστικού τομέα.."

 
Πως θα φτάσουμε στην Ελλάδα; Το οχηματαγωγό που έκανε το τακτικό εβδομαδιαίο δρομολόγιο από το Port Said της Αιγύπτου στο Iskenderun της Τουρκίας -και θα διευκόλυνε απίστευτα το δρομολόγιο μας και το πέρασμα σε ευρωπαϊκή τροχιά- είχε καταργηθεί λίγο μετά την έναρξη του τελευταίου κύκλου πολιτικής αστάθειας και την επιβολή του στρατιωτικού πραξικοπήματος. Οι επόμενες δύο λύσεις ήταν η φόρτωση σε κοντέινερ από την Αλεξάνδρεια στον Πειραιά (και αεροπλάνο για εμάς) ή η φόρτωση σε οχηματαγωγό από την Haifa του Ισραήλ προς το Λαύριο (είχαμε την επιλογή να ταξιδέψουμε με το ίδιο πλοίο είτε να πάρουμε αεροπλάνο). Τα δύο αυτά σενάρια έπρεπε να συνδυαστούν με τις τρέχουσες πολιτικές και πολεμικές εξελίξεις των οποίων η πρόβλεψη ήταν το ίδιο δύσκολη με τους αριθμούς του ΛΟΤΤΟ. Μέσα σε μία στρατοκρατούμενη χώρα όπου οι υποστηρικτές του απελθόντος -και φυλακισμένου από το στρατό- προέδρου Μόρσι δεν έχαναν ευκαιρία για διαδηλώσεις, επεισόδια και τυφλές αποστολές αυτοκτονίας και ο Στρατηγός Al Sisi, που προΐστατο του πραξικοπήματος και προαλειφόταν για νέος υποψήφιος πρόεδρος, προσπαθούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια των ντόπιων αλλά πολύ περισσότερο των ξένων επισκεπτών, εμείς έπρεπε να χαράξουμε πορεία που πρωτίστως θα εξασφάλιζε την ασφάλειά μας και σε δεύτερο χρόνο την έγκαιρη άφιξή μας σε κάποιο λιμάνι. Για καλή μας τύχη και όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των αφρικανικών χωρών, οι προκηρυγμένες για το Μάρτιο εκλογές είχαν πάρει παράταση επ' αόριστον και αυτό μόνο ως καλός οιωνός μπορούσε να μεταφραστεί. Ταξιδιώτες που έτυχαν να βρίσκονται σε αφρικανικά αστικά κέντρα κατά τη διάρκεια εκλογών, μόνο δυσάρεστες εμπειρίες έχουν μεταφέρει ανεβάζοντας πολύ ψηλά στη λίστα των άγραφων νόμων τη συγκεκριμένη αποφυγή. 

Μέχρι και τη Δευτέρα (03/03) όποτε αναχωρήσαμε από το Aswan, δεν είχαμε αποφασίσει που θα φορτώναμε το αυτοκίνητο, τις μας συνέφερε περισσότερο και φυσικά τι ήταν πιο ασφαλές; Το πέρασμα από το μονίμως φορτισμένο Cairo και την άφιξη στην Αλεξάνδρεια, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, η οποία -όπως όλες- ήταν αστακός από άποψη μέτρων προστασίας για τον περιορισμό αντιπολιτευτικών διαδηλώσεων και τρομοκρατικών ενεργειών ή τη διάσχιση της χερσονήσου του Σινά και την είσοδο στο Ισραήλ από τα σύνορα της Taba, όπου δύο εβδομάδες πριν φανατικοί ισλαμιστές είχαν βομβαρδίσει λεωφορείο με Κορεάτες τουρίστες και είχαν δημόσια στοχοποιήσει χριστιανούς, τουρίστες και πάσης φύσεως διερχόμενους από τη συγκεκριμένη ζώνη επιρροής που συνορεύει στο βορρά με τη Λωρίδα της Γάζας; Αυτή τη φορά το ταξίδι είχε γεμίσει με μεταβλητές που δεν ξέραμε πως να διαχειριστούμε. Η υπόθεση "επιστροφή στην Ελλάδα" είχε μετατραπεί άθελα μας σε σίριαλ, η συναισθηματική φόρτιση των δικών μας ανθρώπων είχε χτυπήσει κόκκινο και εμείς απλά μετρούσαμε ασφαλίτες με πολιτικά, στρατιωτικά μπλόκα, τανκς και πολυβόλα στους κεντρικούς δρόμους του Aswan. 


"..μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου.."



 
Τα διεθνή ΜΜΕ όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις διεθνών κρίσεων δραματοποιούσαν και μεγέθυναν τα τεκταινόμενα μη βοηθώντας την κατάσταση, γεμίζοντας άσκοπο άγχος τους επισκέπτες και προκατάληψη τη διεθνή κοινότητα. Από την άλλη ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής η τραγική κάμψη του τουριστικού τομέα της Αιγύπτου φυσικά εξαιτίας των τελευταίων γεγονότων κυρίως γιατί κανείς -οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι, τα διεθνή αρπακτικά, τα ΜΜΕ και η απουσία τουριστών- δεν ωθούσε την κατάσταση σε κάποια εκτόνωση. Άδεια ξενοδοχεία, άδεια ταξί, άδεια souq (υπαίθριες αγορές), αραγμένα κρουαζιερόπλοια που διέσχιζαν το Νείλο από το Aswan μέχρι το Luxor ή το Cairo και εξευτελιστικά χαμηλές τιμές σε όλα. Ασφαλώς και ήταν η καλύτερη περίοδος για να κάνεις τουρισμό στην Αίγυπτο από άποψη κόστους και όσοι έκαναν αυτή την επιλογή δεν έμειναν δυσαρεστημένοι. Το διακύβευμα όμως ήταν πιο ρευστό κι από την περίφημη διάσωση του Ελλαδιστάν από τη χρεοκοπία.

Ζήκος εν δράσει
Το τελευταίο βράδυ πριν αναχωρήσουμε από το Aswan, το περάσαμε στην έρημο παρέα με τους Γάλλους φίλους μας. Η αρχική μας απόφαση να κρυφτούμε πίσω από έναν αμμόλοφο σε συνδυασμό με τα βαριά φορτωμένα τετρακίνητά μας και την άμμο σαν πούδρα, δεν στέφθηκε με επιτυχία και μετά από ένα σύντομο recovery (το Land Cruiser του Jean Claude κόλλησε και ο μικροκαμωμένος Ζήκος βοήθησε όσο μπορούσε), τελικά καταφέραμε να απολαύσουμε το ταπεινό δείπνο μας και την σιωπή της ερήμου. Η συγκεκριμένη βραδιά μπήκε με άνεση στο βιβλίο των αξέχαστων σε αυτό το ταξίδι αφού ήταν η πρώτη φορά που πέφταμε σε αμμοθύελλα. Η άμμος μαστίγωνε αλύπητα τη Φιφίκα και εμείς μέσα στον ύπνο μας νομίζαμε ότι θα απογειωθούμε!

Τη Δευτέρα (03/03) και αφού ξεμπερδέψαμε ολοκληρωτικά με το αιγυπτιακό γραφειοκρατικό τέρας (υποτίθεται ότι υπολειπόταν ένα τελευταίο έγγραφο το οποίο υποτίθεται ότι ήταν απαραίτητο για την έξοδο από τη χώρα και όπως είναι φυσικό κανείς ποτέ δεν μας ζήτησε), συνεχίσαμε για την βασιλική πόλη του Luxor. Μετά από 240 περίπου χιλιόμετρα φτάσαμε στην αρχαία αιγυπτιακή πρωτεύουσα των Θηβών και παρκάραμε στη μεγάλη αυλή ενός άδειου ξενοδοχείου πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Μέχρι να βολευτούμε και να κάνουμε το μπάνιο μας είχε σουρουπώσει και έτσι περιοριστήκαμε σε μία βόλτα πέριξ του τετραγώνου. 


"..η τελική μας απόφαση σχετικά με το λιμάνι από το οποίο θα φορτώναμε το Ζήκο με κατεύθυνση την Ελλάδα ήταν η Haifa."


Karnak Temple
Η Τρίτη (04/03) ήταν αφιερωμένη στο φημολογούμενο ως μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, το σύμπλεγμα ναών του Karnak. Ένας πελώριος χώρος λατρείας αφιερωμένος στο θεό Amon Ra γεμάτος ναούς, υπερμεγέθεις σκαλιστούς με ιερογλυφικά πυλώνες και τεράστια αγάλματα με θεότητες ξεδιπλώνεται σε μία τεράστια έκταση στην οποία ο επισκέπτης πρέπει να αφιερώσει χρόνο αρχικά για να προσανατολιστεί και ακολούθως να εναρμονιστεί με τη χωροθέτηση και τους διάσπαρτους ναούς. Παρ' όλο που τα 3/4 του μνημείου είναι κλειστά για το κοινό, τα λιγοστά πλην επιβλητικά απομεινάρια των αιγυπτιακών δυναστειών σε γεμίζουν με δέος και απορία πως ακριβώς την "έβρισκαν" οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αφιερώνοντας τέτοιες κατασκευές στις διάφορες θεότητες και τι τελικά κέρδιζαν οι ταπεινοί πιστοί από όλο αυτό τον κατασκευαστικό οργασμό. Χορτασμένοι από ιστορία και πολιτισμό, κατηφορίσαμε προς το ιστορικό κέντρο και το souq της πόλης. Απολαύσαμε αιγυπτιακό καφέ με κάρδαμο, γεμιστές πιτούλες με φαλάφελ και φυσικά shawarma (η ζουμερή αραβική έκδοση του πιτόγυρου με περισσότερα καρυκεύματα όμως) και κάναμε τα ψώνια μας από ένα ραφείο. 

Μετά από άπειρα email προς πολλές κατευθύνσεις και χωρίς κανείς να μπορεί να μας εγγυηθεί κάτι με σιγουριά, η τελική μας απόφαση σχετικά με το λιμάνι από το οποίο θα φορτώναμε το Ζήκο με κατεύθυνση την Ελλάδα ήταν η Haifa. Στην απόφαση αυτή συνηγόρησε το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί φαίνονταν να είναι πιο επαγγελματίες ενώ το ίδιο πλοίο και εταιρία είχαν εμπιστευτεί κι άλλοι ταξιδιώτες πριν από εμάς και σε γενικές γραμμές είχαν μείνει αρκετά ικανοποιημένοι. Η επικοινωνία με Αιγύπτιους πράκτορες έπεσε στο κενό μιας και αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων ενώ και η γενικότερη κατάσταση δεν μας παρείχε καμία εγγύηση. Τέλος, η επικοινωνία με Έλληνες πρώην συναδέλφους του Νίκου (Μάρω, ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα!) δεν ευδοκίμησε λόγω υψηλού κόστους και φυσικά γιατί την όλη διαδικασία θα αναλάμβαναν οι Αιγύπτιοι ανταποκριτές τους.  


"..είχαμε δύο επιλογές για να φτάσουμε στα σύνορα με το Ισραήλ."


Η Κοιλάδα των Βασιλέων
Την Τετάρτη (05/03) αναχωρήσαμε από το Luxor με κατεύθυνση πλέον ανατολικά και την Ερυθρά Θάλασσα. Προτού όμως αφήσουμε πίσω μας αυτή τη μυθική πόλη, επισκεφτήκαμε έναν άλλο σπουδαίο αρχαιολογικό χώρο. Περνώντας στην αντίπερα όχθη (ολόκληρη η Αίγυπτος από το Aswan μέχρι το Cairo διχοτομείται από το Νείλο και οι γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές είναι αρκετές) επισκεφθήκαμε τη Θηβαϊκή νεκρόπολη και πιο συγκεκριμένα τις δύο Κοιλάδες των Βασιλέων και των Βασιλισσών. Σε αυτές τις δύο κοιλάδες από τον 11ο μέχρι και τον 16ο αιώνα π.Χ. ετάφησαν πολλοί Φαραώ και ισχυροί ευγενείς αλλά και οι σύζυγοι και τέκνα αυτών από τη 18η μέχρι την 20η δυναστεία του Νέου Βασιλείου της Αιγύπτου. Οι συγκεκριμένοι τάφοι που στην ουσία είναι στοές σκαμμένες σε βράχους που θυμίζουν μικρές κατακόμβες είναι μεταγενέστεροι των πυραμίδων και λέγεται ότι από την 18η δυναστεία και μετά, οι βασιλείς διαπίστωσαν ότι το συγκεκριμένο είδος τάφου δεν μπορεί να συληθεί τόσο εύκολα όσο οι πυραμίδες. Με την τελευταία ανακάλυψη το 2008, το ανατολικό και δυτικό σκέλος περιλαμβάνουν περίπου 70 τάφους. Οι βασιλικοί τάφοι, ανάλογα με το πόσο ισχυρός ήταν ο νεκρός, περιείχαν προσωπικά αντικείμενα και αφιερώσεις μοιρασμένα στους διάφορους χώρους τα οποία θα χρησιμοποιούσε στη μετά θάνατον ζωή ενώ θαυμαστός είναι ο εσωτερικός διάκοσμος ο οποίος ανάλογα με το φύλο, την καταγωγή και το παρελθόν του νεκρού είχε και την ανάλογη θεματολογία βασισμένη πάντα στην αιγυπτιακή μυθολογία. Ο σημαντικότερος τάφος που έχει ανακαλυφθεί έως σήμερα είναι του Τουταγχαμόν και αυτό κατατάσσει το συγκεκριμένο μνημείο στα διασημότερα παγκοσμίως (με τις διάφορες θεωρίες για τις κατάρες των Φαραώ να δίνουν και να παίρνουν). Η περιήγηση στους δύο χώρους ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και η μειωμένη τουριστική κίνηση έδινε χώρο και χρόνο στον επισκέπτη να θαυμάσει με ήρεμο τρόπο τα ταφικά μνημεία χωρίς να υπάρχει συνωστισμός και φασαρία ιδιαίτερα κάτω από τον καυτό μεσογειακό ήλιο.

Η επίσκεψη αυτή ήταν η τελευταία τουριστική δραστηριότητα στην Αίγυπτο αφού πλέον το αμέσως επόμενο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν οι πυραμίδες της Γκίζας και το ιστορικό-αρχαιολογικό μουσείο στο Cairo όπου αφενός δεν θα πηγαίναμε και αφετέρου είχαμε επισκεφθεί στο παρελθόν. Το ίδιο ίσχυε και για την πανέμορφη Αλεξάνδρεια την οποία είχαμε επίσης επισκεφθεί το 2009 και ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετη από τον τελικό μας προορισμό. Κάπου εκεί, μπήκαμε κατά κάποιο τρόπο στον αυτόματο πιλότο και με δύο αδιάφορες στάσεις στην Hurghada, μία τουριστική και πολύ δημοφιλή στους Ρώσους λουτρόπολη και την Ain Sokhna, ένα ανερχόμενο τουριστικό θέρετρο στη μέση του πουθενά με απίθανο κατασκευαστικό οργασμό, αμφότερες χτισμένες στα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας με άφθονα εμπορικά, εστιατόρια, multiplex και καταδυτικά κέντρα, διασχίσαμε υπογείως τη διώρυγα του Σουέζ και χαράξαμε πορεία προς Μέση Ανατολή και τη συνοριακή πόλη της Taba. 

Είσοδος στην υπόγεια σήραγγα του Σουέζ
Το μεσημέρι του Σαββάτου (08/03) έχοντας διασχίσει το κανάλι του Σουέζ είχαμε δύο επιλογές για να φτάσουμε στα σύνορα με το Ισραήλ. Η μία ήταν να διασχίσουμε τη χερσόνησο του Σινά κάθετα και διανύοντας 300 χιλιόμετρα να μπούμε στο Ισραήλ την ίδια ημέρα. Η συγκεκριμένη διαδρομή είχε πολλά μπλόκα και οι τελευταίοι ταξιδιώτες με τους οποίους είχαμε επικοινωνία την είχαν καλύψει ως μέρος κομβόι με αστυνομική και στρατιωτική συνοδεία που εναλλασσόταν. Ο λόγος; Συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις από φανατικούς ισλαμιστές οι οποίοι συνεργάζονταν με την Χαμάς και αξίωναν την αυτονομία και ανεξαρτησία της χερσονήσου. Η δεύτερη επιλογή ήταν κομματάκι χρονοβόρα και εμπεριείχε το ίδιο ρίσκο και επικινδυνότητα. Η απόσταση που έπρεπε να καλύψουμε ήταν η διπλάσια (600 χλμ), τα έξοδα θα ήταν μεγαλύτερα γιατί θα έπρεπε να κάνουμε τουλάχιστον μία διανυκτέρευση και η άφιξη στην Taba θα γινόταν μέσω της διαδρομής που ακολουθούν  όλα τα τουριστικά πούλμαν από την Ιερουσαλήμ προς το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά και τα οποία ήταν διαρκής στόχος των τρομοκρατών.


Κι αν σου κάτσει;
Φυσικά πήραμε το ρίσκο της μονοήμερης "απόδρασης" και με τσίτα τα γκάζια ξεχυθήκαμε στην φρέσκια άσφαλτο της ερήμου. Μετά τη διώρυγα ζητήσαμε διαβεβαιώσεις από στρατιωτικά μπλόκα για τη συνέχεια της διαδρομής και εκείνοι απάντησαν θετικά. Συνολικά σταματήσαμε-μας σταμάτησαν σε τρία μπλόκα από όπου μετά τα τυπικά (έλεγχος διαβατηρίων κυρίως) συνεχίσαμε ακάθεκτοι. Επειδή όμως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, σε μπλόκο της αστυνομίας λίγο αργότερα, οι ασφαλίτες μας απαγόρεψαν τη συνέχεια της πορείας μας για λόγους ασφαλείας. Είχαμε ήδη γράψει 70 περίπου χιλιόμετρα από το σταυροδρόμι του Suez και πλέον οι επιλογές ήταν πάλι δύο. Να γυρίσουμε στην πόλη του Suez και να αναζητήσουμε κατάλυμα και την επομένη να ξεκινήσουμε για Sharm El-Sheikh ή να πάμε μονοκοπανιά τα 300 χιλιόμετρα συν τα 70 της επιστροφής την ίδια ημέρα. Ήταν σχετικά νωρίς και με βάση τις δυνατότητες μας -κυρίως του Ζήκου- θα ήμασταν εκεί μετά τις 9 το βράδυ. Αποφασίσαμε να βάλουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλη την τρομοκρατική προπαγάνδα και να ακούσουμε τη φωνή της καρδιάς. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να οδηγήσουμε μέχρι το Sharm (χάριν συντομίας οι περισσότεροι κόβουν το υπόλοιπο). Μια ψυχή που ήταν να βγει, θα έβγαινε μια ώρα αρχύτερα. Με 80 χλμ/ω σταθερή πορεία φτάσαμε τελικά αργά το βράδυ γύρω στις 10 στη λαμπερή πόλη του νότου, η οποία κυριολεκτικά έμοιαζε με όαση στα μάτια μας μετά από τόση ταλαιπωρία. Εκείνη την ημέρα κάναμε συνολικά 595 χλμ (δεύτερη μεγαλύτερη απόσταση που έχουμε καλύψει σε μία ημέρα σε όλο το ταξίδι) από το ξενοδοχείο μας στην Ain Sokhna μέχρι το Sharm περνώντας μέσα στο αυτοκίνητο πάνω από ένα 12ωρο. Παρ' όλο που κοιτούσαμε την έρημο και λιγουρευόμασταν την ελεύθερη κατασκήνωση, σε καμία πόλη εκτός από το Aswan δεν μείναμε εκτός ξενοδοχείου. Όπως είχαμε κάνει και τις προηγούμενες βραδιές, είχαμε κλείσει από πριν ξενοδοχείο μέσω ίντερνετ καθώς δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να βρεθούμε εξ απροόπτου και να πρέπει να αναζητούμε κατάλυμα μέσα στη νύχτα.

Καλώς ήλθατε στο Sharm El-Sheikh
Ο Θεός μάλλον μας είχε λυπηθεί και σε συνδυασμό με όλη τη θετική συμπαντική ενέργεια, μας έστειλαν σε ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο στην καρδιά της πόλης. Μπορεί να μας απαγόρεψαν να παρκάρουμε το αυτοκίνητο έξω από το ξενοδοχείο (δεν διέθεταν καν χώρο πάρκινγκ) και να μας ανάγκασαν να ψάχνουμε στις 10 η ώρα το βράδυ σε μία άγνωστη πόλη ένα ασφαλές σημείο να παρκάρουμε αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω. Ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, ένας πλούσιος μπουφές και μία ψευτό oriental διακόσμηση ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά για να νιώσουμε ασφάλεια, να αποφορτιστούμε και να σχεδιάσουμε με νηφαλιότητα το τελευταίο σκέλος της διαδρομής. Η Κυριακή (09/03) ήταν μέρα χαλάρωσης και σε συνδυασμό με μία καταρρακτώδη βροχή που πλημμύρισε τους γύρω δρόμους και το μισό ξενοδοχείο, δεν μας άφησε πολλά περιθώρια για βόλτες.

Τη Δευτέρα (10/03) σηκωθήκαμε από τα χαράματα και αφού φουλάραμε το Ζήκο σε καύσιμα, πήραμε το δρόμο προς το βορρά. Λίγο μετά την έξοδο της πόλης ένα μεγάλο αστυνομικό μπλόκο σταμάτησε εμάς και ένα λεωφορείο με Ρουμάνους επισκέπτες, οι οποίοι έρχονταν από το Cairo με κατεύθυνση το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης χωρίς να μας εξηγήσουν το λόγο. Σε κουβέντα που είχαμε με τον Ρουμάνο αρχηγό της αποστολής, μας είπε ότι λόγω της χθεσινής νεροποντής, κομμάτια του δρόμου είχαν υποχωρήσει και πως η κίνηση γινόταν μετ' εμποδίων. Μετά από αναμονή περίπου μίας ώρας, μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε. Λεπτομέρεια: στο πούλμαν είδαμε να ανεβαίνουν δύο ασφαλίτες αμφότεροι οπλισμένοι. 


"Στο τέλος της ημέρας, δε νιώθουμε ήρωες ούτε θεωρούμε ότι καταφέραμε κάτι ανυπέρβλητο.."


Μέρος του όρους Σινά
Ερυθρά Θάλασσα
Δειλά δειλά στην αρχή και πιο ζωηρά στη συνέχεια, αναπτύξαμε ταχύτητα και προσπαθήσαμε να μείνουμε με το ιδιότυπο κομβόι που είχε σχηματιστεί αφού εξαιτίας της αναμονής, ο αριθμός των οχημάτων που είχε συσσωρευτεί ήταν μεγαλούτσικος. Η συνολική απόσταση μέχρι την Taba ήταν περίπου 300 χιλιόμετρα και ξέραμε εκ των προτέρων ότι έπρεπε να είμαστε όσο πιο νωρίς γίνεται στα ισραηλινά σύνορα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα και ο σφυγμός παρέμεινε γρήγορος καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Παρόμοια συναισθήματα είχαμε νιώσει και στη διαδρομή από το Marsabit στην Κένυα μέχρι το Moyale της Αιθιοπίας όπου εκεί ο κακοτράχαλος δρόμος και η σκόνη είχαν τραβήξει όλη την προσοχή μας και άθελά τους, μας είχαν βοηθήσει να αποφορτιστούμε. Στην περίπτωση του όρους Σινά συνέβη κάτι αντίστοιχο και τα τοπία εναλλάσσονταν με αγχολυτικό τρόπο. Από τη μία οι καλοσχηματισμένες κορυφές και πλαγιές του ιερού όρους και από την άλλη τα γαλαζοπράσινα νερά της Ερυθράς Θάλασσας έπλαθαν ένα πανέμορφο πλην απαγορευμένο τοπίο. 

Βιβλική καταστροφή
Παράλληλα, η πληροφορία για τον "ξεπλυμένο" δρόμο επαληθεύτηκε. Σαν άλλη βιβλική καταστροφή -τυχαίο;- μεγάλες ποσότητες λάσπης με χαλίκι και κομμάτια βράχων είχαν ξεβραστεί στο οδόστρωμα το οποίο σε πολλά σημεία ήταν σχισμένο στα δύο. Για τον ανάλαφρο, ψηλωμένο και με 50/50 ελαστικά Ζήκο, αυτά δεν ήταν τίποτα. Μία νότα παιχνιδιού είχε μπει στο βιαστικό κομβόι και σε κάθε δύσκολο πέρασμα κοιτούσαμε ποιος θα βγει πρώτος. Τα περισσότερα ήταν αυτοκίνητα πόλης και ο παππούς Ζήκος από κάποια στιγμή και μετά έγινε άθελα του ο μπροστάρης μέχρι και τη διασταύρωση για το μοναστήρι. Από εκεί και μετά, οι Ιορδανοί νταλικέρηδες έγιναν η συντροφιά μας και κάπως έτσι φτάσαμε στην Taba και τα αιγυπτιακά σύνορα.

Τελικά, δεν ξέρουμε έαν ήμασταν και πόσο υπερβολικοί στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης και ίσως να το δραματοποιήσαμε χωρίς λόγο. Επίσης, δεν ξέρουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν είχαμε επιλέξει τη λύση της Αλεξάνδρειας και την αποφυγή του Σινά. Η αλήθεια είναι ότι η περιρρέουσα κατάσταση δεν βοηθούσε και η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας ήταν διαρκής σε σημείο να αισθάνεσαι ανασφάλεια όταν δεν τους βλέπεις τριγύρω σου άσχετα αν ήταν ο διαρκής στόχος της αντιπολίτευσης και οι περισσότερες επιθέσεις αυτοκτονίας ήταν σε αστυνομικά τμήματα και στρατιωτικά μπλόκα. Η συμβουλή του Kamal ήταν ότι όλα είναι υπό έλεγχο εκτός από το Σινά και εκεί ήταν που ήθελε προσοχή. Στο τέλος της ημέρας, δε νιώθουμε ήρωες ούτε θεωρούμε ότι καταφέραμε κάτι ανυπέρβλητο ειδικά από την στιγμή που όλα παρέμειναν στη σφαίρα της θεωρίας και ίσως της φαντασίας. 

Όλα έξω!
Ένα μπλόκο πριν τα σύνορα θέλησε να βεβαιωθεί ότι δεν είμαστε μυστικοί πράκτορες και μας ανάγκασε σε εξονυχιστικό έλεγχο ζητώντας να αδειάσουμε όλο το αυτοκίνητο. Τα κιάλια, το GPS και η συσκευή του Spot (GPS tracker) τους κίνησαν την περιέργεια και θέλοντας να βεβαιωθούν ότι δεν κινδυνεύει το έθνος, προσπάθησαν να κάνουν χρήση αυτών. Μετά από καθυστέρηση μίας ώρας, μας άφησαν να διανύσουμε τα τελευταία χιλιόμετρα. Στα σύνορα, η ασφάλεια για μία ακόμα φορά αξίωσε -όχι πολύ ευγενικά- να αδειάσουμε όλα τα πράγματα από το αυτοκίνητο για να το ψάξουν προφανώς για ναρκωτικά ή όπλα. Για μία ακόμα φορά το GPS τους δημιούργησε υπαρξιακές απορίες και άνθρωποι που ήταν επιφορτισμένοι με την ασφάλεια της χώρας αναρωτιόντουσαν τι κάνει μία συσκευή που γράφει GPS, φέρει διακριτικό τίτλο GARMIN, έχει κεραία, οθόνη και δουλεύει με μπαταρίες. Κάποια ειρωνικά γέλια από την πλευρά τους και κάποια δολοφονικά βλέμματα της Γεωργίας δεν όξυναν τελικά τα πνεύματα, στο τελωνείο η διαδικασία παράδοσης των πινακίδων δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα και κάπως έτσι αποχαιρετήσαμε την Αφρική μπαίνοντας στο πιο αμφιλεγόμενο έδαφος των τελευταίων δεκαετιών σε διπλωματικό επίπεδο. 





Αιγυπτιακό souq
Μας άρεσε: Ο αιγυπτιακός αρχαιολογικός πλούτος από μόνος του είναι ικανός να σε κάνει να λατρέψεις τη χώρα. Οι γαστριμαργικές επιλογές με τις αραβικές επιρροές είναι ένας λόγος που θα σε κάνει να μη θες να σηκωθείς από το τραπέζι. Οι υπαίθριες ανατολίτικες αγορές φημίζονται για τα χρώματα, τα αρώματα και την ποικιλία τους και είναι ένας λόγος να θες να ξοδέψεις χρόνο και χρήμα. Με λίγα λόγια, η Αίγυπτος συνδυάζει τα πάντα και συμφέρει. Λόγω της βαθιάς κρίσης στον τουρισμό, οι τιμές ήταν σε όλες τις πόλεις εξευτελιστικά χαμηλές και μας άρεσε που μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε τα πάντα προς το συμφέρον μας.


Κόψε έναν μ@λ@κ@!
Δεν μας άρεσε: Η γραφειοκρατική διαδικασία για την είσοδο στη χώρα και το κόστος αυτής μας χάλασε τα μάλα. Ένας κυκεώνας αραβικών εγγράφων, σφραγίδες, άσκοποι έλεγχοι και άδειες για τα πάντα περιόρισαν την παραμονή μας στη χώρα σε δύο εβδομάδες ενώ μας ανάγκασαν να ενισχύσουμε σάπιους μηχανισμούς διαφθοράς. Η γενικότερη αστάθεια δεν ήταν και το καλύτερο μας αλλά δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Τέλος, σε κάθε επίσκεψη μας σε βενζινάδικο έπρεπε να τσακωθούμε με όλο το προσωπικό οι οποίοι αξίωναν μπαξίσι για κάθε γέμισμα λες και τους το χρωστάγαμε. Σε όλη τη Νότια Αφρική, δίναμε πάντα στρογγυλά ποσά (πχ αν κόστιζε 566 ZAR δίναμε 570) αν και ποτέ κανείς δεν απαίτησε κάτι. Ο τρόπος των Αιγυπτίων όμως μας ενόχλησε σφόδρα και κάπως έτσι βγάλαμε το παρατσούκλι "Αιγύφτιοι"!

Είδαμε: Στρατό & αστυνομία παντού! Σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, σε βενζινάδικα, σε διασταυρώσεις, στη μέση του πουθενά! Ασφαλίτες με πολιτικά και ελεύθεροι σκοπευτές απλά έκαναν πιο άβολη και αμήχανη την περιήγηση στις πόλεις.

Ακούσαμε: Την "ακούσαμε" για τα καλά με την αμμοθύελλα έξω από το Aswan. Τόσο πολύ που νομίζαμε ότι θα μας πάρει και θα μας σηκώσει! 



Μέση τιμή πετρελαίου: 0.11 euro
 
Τοπικό νόμισμα: Egyptian pounds - Ισοτιμία: 1 euro ≈  9.35 Pounds 





Οδήγηση στην Αίγυπτο: Αν δεν έχεις οδηγήσει στο Cairo δεν οφείλεις να λες ότι έχεις οδηγήσει σε δύσκολο αστικό τερέν και το μποτιλιάρισμα της Αττικής είναι απλά μια καλή ευκαιρία να χαλαρώσεις και να παίξεις κανένα παιχνίδι στην ταμπλέτα.  Μόνο η εμπειρία μας το 2009 δεν είναι επαρκής για να μας αποδώσει αυτό τον "τιμητικό" τίτλο. Η οδήγηση σε όλη τη χώρα ακολουθεί άγραφους νόμους όπου υπερισχύει ο μεγαλύτερος, ο ταχύτερος, ο δυνατότερος και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχουν φανάρια, φώτα, αλάρμ, φλας και λοιπά περιττά δυτικά αξεσουάρ. Αν έχεις δυνατή κόρνα είσαι ικανός να πας παντού. Όλα γίνονται ενστικτωδώς αλλά μέχρι να μπεις στο πνεύμα έχεις χάσει μερικά χρόνια από τη ζωή σου. Το ότι το Cairo έχει 20 εκατομμύρια πληθυσμό και φυσικά δεν έχει δρόμους φτάνει για να οξύνει τη φαντασία σας; Το βράδυ τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν με τα φώτα πορείας και ανάβουν τους προβολείς αν δεν μπορούν να δουν καλά. Τα παλιά Lada και Peugeot 407 μονοπωλούν στο επάγγελμα του ταξιτζή λόγω ανθεκτικότητας στο χρόνο και ευκολίας στις επισκευές και ιδιοκατασκευές. Γενικότερα, η Αίγυπτος δεν φημίζεται για την οδηγική της παιδεία αν και δεν ισχύει το ίδιο για τη σήμανση στους δρόμους, η οποία είναι με το μέρος του οδηγού και κυρίως του ταξιδιώτη που πατάει για πρώτη φορά το πόδι του στη χώρα. Από το Luxor μέχρι και την Taba, η άσφαλτος ήταν φρέσκια, παχιά και οι δρόμοι φαρδιοί κάνοντας την οδήγηση αν μη τι άλλο απολαυστική.



Ο Ζήκος στην Αίγυπτο
Αυτοκίνητο: Ο κουρασμένος Ζήκος δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα και εκεί που έπρεπε να αποδείξει τις ικανότητές του το έκανε. Ξεπέρασε με επιτυχία όλα τα εμπόδια που έσπειρε η μητέρα φύση (διήμερη νεροποντή που είχε σαν αποτέλεσμα σχισμένους δρόμους στα δύο, λάσπη, χώμα και χαλίκια σε μεγάλα ανηφορικά κομμάτια κλπ) από το Sharm El-Sheikh μέχρι την Taba και μας μετέφερε με ασφάλεια στον προορισμό μας αφού ταξίδεψε μόνος πάνω σε μία μπλάβα όλη τη λίμνη Nasser από το Σουδάν μέχρι την Αίγυπτο. Παρ' όλο που ορισμένες φορές δυσκολευόμασταν να βρούμε πετρέλαιο και έπρεπε να κάνουμε ένα μικρό σαφάρι, η Αίγυπτος έγινε η αγαπημένη του χώρα αφού χόρτασε πετρέλαιο με 0.11 ευρώ το λίτρο! Τέλος, το μικρό Vitara έβαλε τα δυνατά του και βοήθησε στο ξεκόλλημα του Γαλλικού Toyota στην έρημο λίγο έξω από το Aswan. Δεν το λες και μικρό πράγμα..





Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου