Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

The Batswana Pin


ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ (Κυριακή 03 Φεβρουαρίου – Παρασκευή 01 Μαρτίου 2013)

Οι πινέζες μας: Jwaneng, Gaborone, Palapye, Serowe, Rakops, Maun, Moremi, Nata, Kasane


Tsabong  Ngoma: Ανηφορίζοντας προς το κέντρο της "Μαύρης Ηπείρου" και διασχίζοντας τη Μποτσουάνα, το σίγουρο είναι ότι θα πέσεις σε έρημο, σαβάνα, άγρια ζώα, διάφορους ποταμούς και απομονωμένες φυλές που συνεχίζουν να ζουν πρωτόγονα πλην ευνουχισμένα. Επίσης σίγουρο είναι ότι θα κάνεις τόσους κύκλους όσες και οι αναζητήσεις σου σε αυτή τη χώρα (στην περίπτωσή μας το κοντέρ έγραψε 2.960 χλμ). Λίγο το οδικό δίκτυο, λίγο η έρημος Καλαχάρι που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας και καλύπτει το 70% της συνολικής επιφάνειας και λίγο το Δέλτα του ποταμού Οκαβάνγκο που καλύπτει άλλο ένα 5%, έκαναν τον χωροχρόνο μας να τεντώσει σα λάστιχο σε συνδυασμό με την αδυναμία/ αστοχία μας να διασχίσουμε πρώτα τη Ναμίμπια και έπειτα τη Μποτσουάνα.





Καλώς ήρθατε στη Μποτσουάνα
Το πρωί της Κυριακής (03/02) διασχίσαμε τα σύνορα Νότιας Αφρικής-Μποτσουάνα από το συνοριακό σταθμό του Mcarthys Rest και στην πλευρά της Μποτσουάνα το καλωσόρισμα ήταν πολύ θετικό. Μέσα σε ένα τεταρτάκι είχαμε ξεμπερδέψει με τις διατυπώσεις και τα διαδικαστικά (ως Ευρωπαίοι δεν χρειαζόμαστε βίζα για την είσοδο στη χώρα). Στη Μποτσουάνα μάλιστα δε χρειαστήκαμε το Carne μιας και με περίπου 13 ευρώ εκδίδεις προσωρινή τρίμηνη άδεια εισόδου και έτσι οι τελώνες μένουν χωρίς δουλειά και μπαξίσι! Γραμμή για τη Tsabong, το πρώτο χωριό στη διαδρομή με ATM, Super Market και βενζινάδικο. Μετά τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε προμήθειες και συνάλλαγμα, κινήσαμε βόρεια και ανατολικά με κατεύθυνση την πρωτεύουσα Gaborone (Χαμπορόν) και συγκεκριμένα την πρεσβεία της Ναμίμπια. Δυστυχώς, αυτό που μας αρνήθηκαν στο Κέιπ Τάουν, έπρεπε να το αναζητήσουμε αλλού και όσο κι αν προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις πρωτεύουσες (για πολλούς και διαφόρους λόγους), στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς. 

Η 
Jwaneng ήταν η πρώτη πόλη που διανυκτερεύσαμε μετά τα σύνορα και θυμηθήκαμε αμέσως τη Γουινέα. Τότε που δε βρίσκαμε κάμπινγκ να κατασκηνώσουμε και έπρεπε να εξηγούμε στους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, πανσιόν και λοιπών «αυλοκατόχων» ότι το μόνο που θέλουμε είναι να παρκάρουμε το αυτοκίνητο κάπου ασφαλή και τίποτε παραπάνω. Για καλή μας τύχη βρήκαμε ένα ξενοδοχείο όπου τα κορίτσια της ρεσεψιόν, όχι μόνο δεν μας αρνήθηκαν αλλά μάλιστα δεν ήξεραν καν αν έπρεπε να μας χρεώσουν.. και δεν μας χρέωσαν! Εμείς σαν κύριοι φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ως ανταπόδοση της «χάρης» που μας έκαναν (κάτι που είχε απαιτήσει ο ξενοδόχος στη Νταλόα, στην Ακτή Ελεφαντοστού σε ανάλογη περίπτωση!). Δεν είχαμε προλάβει να τελειώσουμε όταν ξεκίνησε μία καταρρακτώδης βροχή. Η είσοδος του ξενοδοχείου πλημμύρισε και τα κορίτσια είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Η μία μάλιστα μας ρώτησε αν συνεχίζουμε να θέλουμε να κοιμηθούμε στη σκηνή μας! Η Jwaneng είναι μία από τις 7 περιοχές στη χώρα που διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα διαμαντιών. Η είσοδος στα ορυχεία, τα μέτρα ασφαλείας και οι αυστηροί έλεγχοι ευτυχώς είναι στην άλλη πλευρά της πόλης και έτσι ο ταξιδιώτης δεν επηρεάζεται στο παραμικρό κατά την επίσκεψη και παραμονή του στην πόλη.  


Και λίγα λόγια σχετικά με τον καιρό. Η Μποτσουάνα έχει δύο εποχές. Οκτώβριο με Απρίλιο είναι το καλοκαίρι και παράλληλα η περίοδος των βροχών ενώ από Μάϊο μέχρι Σεπτέμβριο είναι ο χειμώνας και ταυτόχρονα η περίοδος ξηρασίας. Ούτε το καλοκαίρι τους είναι καυτό, ούτε ο χειμώνας τους πολικός. Κατά την παραμονή μας στη χώρα φάγαμε όλες κι όλες 2 πολύ δυνατές καταιγίδες και το θερμόμετρο μετά βίας ξεπέρασε τους 38 βαθμούς. Μη νομίσετε όμως ότι ο καιρός και οι εποχές του έχουν αλλοιωθεί μόνο στα μέρη μας. Οι ντόπιοι μας είπαν ότι οι βροχές έχουν περιοριστεί κατά πολύ και ότι γενικώς ο καιρός είναι άστατος και απρόβλεπτος πλέον. Ασφαλώς και η έρημος Καλαχάρι παίζει το ρόλο της στο κλίμα της ευρύτερης περιοχής και ο καιρός δεν είναι ίδιος στο βορά και στο νότο.

Masa Towers - Gaborone
Μετά τη Jwaneng, σειρά είχε η πρωτεύουσα της χώρας. Μεγάλες λεωφόροι, νεόδμητα εμπορικά και mall (είδαμε και αρκετά υπό κατασκευή), σύγχρονα κτίρια, πολλές τράπεζες, καθόλου κυκλοφοριακό και εξαιρετική δημόσια συγκοινωνία με τα combi (μικρά βανάκια) να έχουν αφετηρία, τέρμα και αναρίθμητες στάσεις όσοι και οι επιβάτες, συνθέτουν τη εικόνα της αφρικανικής πρωτεύουσας. Το σύστημα με τα trotro που είχαμε συναντήσει στη Γκάνα ανθεί σε όλες τις Αφρικανικές  χώρες που έχουμε διασχίσει μέχρι στιγμής και εξυπηρετεί τόσο τις μικρές αστικές αποστάσεις όσο και τις υπεραστικές από πόλη σε πόλη. Το αντίτιμο  είναι εξευτελιστικά μικρό και η εξυπηρέτηση εξαιρετική. Τα περισσότερα είναι κλιματιζόμενα ενώ στη Νότια Αφρική διέθεταν μέχρι και οθόνη που έπαιζε μουσικά βιντεοκλίπ. 

Beams Campsite - Gaborone
Εμπορικό κέντρο στη πρωτεύουσα
Δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε ένα πάρα πολύ όμορφο και ήσυχο κάμπινγκ πνιγμένο στη σκιά μόλις 10 λεπτά από το κέντρο της πόλης. Τις επόμενες τέσσερις ημέρες μέχρι και την Παρασκευή (08/02) τακτοποιήσαμε το θέμα της βίζας για τη Ναμίμπια, κάναμε τις βολτίτσες μας στην πόλη και πήραμε μία γεύση από την Gabs (=συντόμευση της Gaborone για τους ντόπιους) by night στην pub που βρισκόταν δίπλα στο camping. Η πρωτεύουσα δεν έχει να ζηλέψει πολλά από σύγχρονες πόλεις του εξωτερικού και οι δείκτες ανάπτυξης αυξάνονται με γεωγραφική πρόοδο τα τελευταία 30 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της χώρας από τους Άγγλους και τους Νοτιοαφρικανούς Boers. Τα malls είναι γεμάτα αμερικάνικες & ευρωπαϊκές αλυσίδες fast food (KFC, Nandos κλπ) και ρούχων ενώ οι Νοτιοαφρικάνικες αλυσίδες supermarket (Spar, PicknPay, Shoprite κλπ) έχουν διεισδύσει και εγκατασταθεί για τα καλά εκμοντερνίζοντας και πλασάροντας τα δυτικά πρότυπα και στους Μπατσουάνα. 


We love street food!
Στην ουρά για το συσσίτιο!
Ευτυχώς, το street food δεν έχει ακόμα εκτοπιστεί από την Gaborone αν και δεν έχει καμία σχέση με τη Δυτική Αφρική, τις ξύλινες παράγκες και το φαί σε πλαστικά σακουλάκια μιας χρήσης. Καλοστημένοι πάγκοι με τραπεζομάντιλο και ταψιά τύπου catering προσέφεραν διαλεχτές λιχουδιές (κοτόπουλο, μοσχάρι, ρύζι, μακαρόνια, λαχανικά και επιδόρπιο) σε τιμές jumboέλεος. Αυτό που μας έκανε εντύπωση πάντως ήταν ότι στις ουρές για το "συσσίτιο" έβλεπες από κουστουμαρισμένα στελέχη τραπεζών μέχρι τις κυρίες από τους απέναντι πάγκους που πουλούσαν είδη λαϊκής τέχνης.  


Τροπικός του Αιγόκερω
Παρασκευή (08/02) πρωί πρωί και έχοντας πλέον στις αποσκευές μας τουριστική βίζα Ναμίμπιας διάρκειας ενός μήνα (01-30/03), συνεχίσαμε -αφού διασχίσαμε τον Τροπικό του Αιγόκερω- βόρεια μέχρι και το Khama Rhino Sanctuary, ένα μικρό πάρκο έκτασης μόλις 43 στρέματα κοντά στο Serowe, το οποίο λειτουργεί υπό την αιγίδα των τοπικών κοινοτήτων. Ξεκίνησε πρωτίστως ως πάρκο προστασίας λευκών και μαύρων ρινόκερων αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε "σπίτι" πολλών θηλαστικών, ερπετών και πουλιών της ευρύτερης περιοχής ανατολικά της ερήμου Καλαχάρι.     



Σαφάρι στο Khama
Rhino Sanctuary
Ένα από τα μικρά μας ονειράκια στα πλαίσια του οδοιπορικού μας επιτεύχθηκε! Μαζί με τον πιστό μας Ζήκο, κάναμε το πρώτο μας σαφάρι στην αφρικανική σαβάνα και απολαύσαμε αρκετά άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι κλεισμένα πίσω από κλουβιά στους απίθανους ζωολογικούς κήπους που μας πήγαιναν οι γονείς μας όταν ήμασταν μικροί. Το πάρκο δεν έχει φράκτες και διαχωριστικά εντός αυτού, αποτελείται από 3 μεγάλες λεκάνες με νερό (waterholes), αρκετούς χωματόδρομους με άμμο οι οποίοι συνδέουν τις τρεις λεκάνες και συγκεκριμένες θέσεις για να κατασκηνώσουν οι επισκέπτες εξοπλισμένες μόνον με τα απολύτως απαραίτητα (νερό, τουαλέτες και τσιμεντένιες ψησταριές/ braai). Δύο ώρες το απόγευμα της ίδιας ημέρας και τρεις ώρες την επομένη ήταν αρκετές για να πάρουμε μικρές δόσεις άγριας ζωής ενώ ταυτόχρονα μας δόθηκε η ευκαιρία να περιπλανηθούμε σε μέρη μακρινά κι αλλιώτικα. 


Πλάκα δεν έχει;
Είδαμε λευκούς ρινόκερους και έναν μαύρο, καμηλοπαρδάλεις, springbok & impala (είδη μικρής αντιλόπης), oryx ή gemsbok, kudu & hartebeest (είδη μεγάλης αντιλόπης με χαρακτηριστικά κέρατα), γκνου ή wildebeest, αγριόχοιρους, ζέβρες και τσακάλια όλα αυτά μέσα σε ένα οικοσύστημα γεμάτο ακακίες και χαμηλή βλάστηση αρμονικά πλασμένη για την επιβίωση όλων των παραπάνω άγριων ζώων. 

Ο βαθμός της έκθεσής μας σε αυτό το περιβάλλον μας γέμισε με μοναδικά συναισθήματα που είναι δύσκολο να αποδοθούν διαδικτυακά και παράλληλα μας έβαλε να σκεφτούμε πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες πλέον που θα πρέπει οι άνθρωποι να «ιδρύουν» πάρκα και να περιφράζουν τεράστιες εκτάσεις για να προστατεύσουν τα άγρια ζώα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, η νούμερο ένα απειλή για το λευκό ρινόκερο είναι ο άνθρωπος (με τη μορφή της λαθροθηρίας) μιας και τα κέρατα του φτάνουν να πωλούνται μέχρι και 100.000 αμερικάνικα δολάρια το ένα προς τέρψιν των «μη προικισμένων» Ασιατών, οι οποίοι τα θεωρούν αφροδισιακά. Και φυσικά οι Δυτικοί για μια ακόμα φορά δεν είναι άμοιροι ευθυνών με τους ντόπιους να συμμετέχουν κι αυτοί ενεργά αγνοώντας τις μελλοντικές συνέπειες στη διατροφική αλυσίδα και τις ισορροπίες της φύσης. 

Camp Itumela, Palapye
Το Σάββατο (09/02) αναχωρήσαμε από το μικρό πάρκο του Khama και γυρίσαμε πίσω προς το Palapye, πόλη-κόμβο στην κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει την πρωτεύουσα με το Francistown, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη. Από το Palapye, αναζητήσαμε το φαράγγι του Moremi κοντά στα σύνορα με Ζιμπάμπουε. Μετά από 1,5 ώρα και αρκετούς κύκλους φτάσαμε στο φαράγγι αλλά τα χρήματα που ζητούσαν για την είσοδο και κατασκήνωση σε αυτό ήταν εξωπραγματικά. Παρ’ όλα αυτά, η ερημική τοποθεσία και η απαράμιλλη φυσική ομορφιά είμαστε σίγουροι ότι θα μας αποζημίωναν σε περίπτωση που αποφασίζαμε να μείνουμε. Γραμμή λοιπόν πίσω στο Palapye και στο camping Itumela, στο οποίο κατευθυνθήκαμε μόνο και μόνο από τις ευφάνταστες και πανέξυπνες ταμπέλες που είδαμε καθ’ οδόν. Εκεί αράξαμε τρεις ημέρες (09-11/02) σχεδιάζοντας τη συνέχεια μέχρι και το τέλος του μήνα. Σε γενικές γραμμές, η νότια Μποτσουάνα δεν έχει τόσο ενδιαφέρον όσο το βόρειο κομμάτι στο οποίο συγκεντρώνονται όλες οι φυσικές ομορφιές και αξιοθέατα, συνεπώς το πλάνο μας επικεντρώθηκε κυρίως γύρω από το τρίγωνο Nata, Maun και Kasane.

Σημείωση: Σε όλη τη νότια Αφρική (Νότια Αφρική, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε κλπ) κυριαρχεί η τάση της εμπορευματοποίησης των πάντων και της εγκαθίδρυσης εισπρακτικών μηχανισμών σε φυσικά τοπία, μνημεία και πάρκα. Κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη διατήρησης των φυσικών ισορροπιών και την ταυτόχρονη προστασία της ήδη εύθραυστης χλωρίδας και πανίδας στην περιοχή αλλά ειλικρινά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί θα πρέπει ένας ταξιδιώτης να πληρώσει αμύθητα ποσά για να δει κάτι το οποίο η φύση εποίησε. Για το λόγο αυτό, είμαστε ιδιαίτερα επιλεκτικοί στο που καταβάλουμε τις αποταμιεύσεις μας σε συνάρτηση με το τι πραγματικά αξίζει να δεις.

Την Τρίτη (12/02) αναχωρήσαμε προς δυτικά και συγκεκριμένα προς Orapa, αναζητώντας πρόσβαση στα νότια των Makgadikgadi Pans. Τα Makgadikgadi Pans είναι μία τεράστια έκταση -ίση με το μέγεθος της Ελβετίας- που αποτελείται από τρεις λεκάνες (Sowa, Ntwetwe & Nxai) καλυμμένες από αλάτι γεμάτες μπάομπαπ και απομεινάρια/ χαλάσματα από την εποχή του Σιδήρου. Ονειρικός προορισμός και ταυτόχρονα προορισμός απομόνωσης και αυτοσυγκέντρωσης. Τα σχέδια μας έπεσαν έξω μόλις φτάσαμε στην Orapa, 250 χλμ από το Palapye, καθώς η πόλη διαθέτει αδαμαντωρυχείο και η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο στους μόνιμους κάτοικους και τους εργαζόμενους στο ορυχείο. Γνωρίζαμε την ύπαρξη του ορυχείου αλλά έχοντας επισκεφτεί τη Jwaneng όπου το ορυχείο ήταν εκτός κέντρου πόλης, δε θεωρήσαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα κατά την επίσκεψή μας. Στο πλάνο μας ήταν ο ανεφοδιασμός από εκεί και η είσοδος από νότια στις αχανείς λεκάνες, τις οποίες μόνο με τετρακίνητο όχημα μπορείς να προσεγγίσεις ενώ πρέπει να είσαι εφοδιασμένος με νερό, πετρέλαιο και τρόφιμα. Αλλαγή σχεδίων λοιπόν και συνέχεια προς δυτικά και παράλληλα με τα επίσημα όρια της ερήμου Καλαχάρι. Σε ένα άθλιο camping έξω από το Rakops κατασκηνώσαμε για να περάσει η νύχτα μιας και επόμενος προορισμός είχε -πλέον- γίνει το Maun ενώ τα Makgadigadi Pans είχαν αναβληθεί για αργότερα.

Old Bridge BP, Μαούν

Το Maun αποτελεί πόλη-κόμβο για την είσοδο στο περίφημο Δέλτα του ποταμού Okavango αλλά και στο Moremi Game Reserve, ένα από τα δύο φημισμένα εθνικά πάρκα της χώρας (το άλλο είναι το Chobe National Park), είναι γεμάτο τουριστικά καταλύματα (ή lodges) πολλών αστέρων, τουριστικά πρακτορεία safari και αμέτρητους πιλότους. Αφού φουλάραμε με πετρέλαιο το Ζήκο και τη δεύτερη δεξαμενή, γεμίσαμε το ψυγείο με 20lt νερό και ψωνίσαμε αρκετή ξηρά τροφή, κινήσαμε προς το Moremi GR. Στο δρόμο μας είδαμε ταμπέλες για το Old Bridge Backpackers, γνωστό και από άλλους ταξιδιώτες και μιας και είχε μεσημεριάσει, αποφασίσαμε να κάνουμε τη στάση της ημέρας εκεί.


Παρένθεση: Το γεγονός ότι το ταξίδι αυτό αποτελεί ένα όνειρο ζωής σε συνδυασμό με το ότι δεν έχουμε καμία υποχρέωση και ευθύνη απέναντι σε κανέναν (ούτε καν απέναντι στο Ελληνικό Δημόσιο μιας και τα σκάσαμε για τα τέλη κυκλοφορίας του 2013 ακόμα κι αν δεν κάνουμε χρήση των εθνικών δρόμων) κάνει τα σχέδιά μας ευέλικτα και το χωροχρόνο μας αόριστο. Μην απορείτε λοιπόν που στο χάρτη βλέπετε να κάνουμε κύκλους ή να μένουμε σε μία πόλη παραπάνω από 2-3 μέρες μη κάνοντας ουσιαστικά τίποτα ή να επηρεαζόμαστε από τις ταμπέλες που βλέπουμε στο δρόμο. Απ' τη μια πλευρά, δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο πλάνο και η διαδρομή βγαίνει την προηγούμενη ή και την ίδια ημέρά. Από την άλλη, δεν είναι υπερβολή αν σας πούμε ότι ακόμα παραμένει δύσκολη η βαθιά εσωτερική αναζήτηση αξιών και νοημάτων μιας και ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα γύρω μας. Καθημερινά επεξεργαζόμαστε μια σειρά θεμάτων, εικόνων και εμπειριών που μέχρι να γίνουν αναμνήσεις έχουν έρθει να προστεθούν κι άλλα θέματα, εικόνες και εμπειρίες. Και ακριβώς όπως η γη χρειάζεται μόνο 24 ώρες για να περιστραφεί γύρω από τον άξονα της και 365 ημέρες για να περιστραφεί γύρω από τον ήλιο, έτσι και μεις αναλώνουμε ελάχιστο χρόνο για να ζήσουμε μέσα στη δική μας γυάλα αλλά χρειαζόμαστε πολλαπλάσιο χρόνο για να επεξεργαστούμε αυτά που συμβαίνουν εκτός αυτής.

Stephan & Νικόλες επί 2
Όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε μέρη όπου έχει πολύ κόσμο είναι που κάνεις γνωριμίες, συναντάς άλλους ταξιδιώτες και ντόπιους και εμπλουτίζεις το ταξιδιωτικό σου ημερολόγιο. Στο backpackers λοιπόν όπου σταματήσαμε για μία βραδιά (13/02) τελικά κάτσαμε πέντε (13-17/02) και γνωρίσαμε τον Νικόλα, τον πρώτο Έλληνα ταξιδιώτη τους 11 μήνες που είμαστε στους δρόμους και ο οποίος έκανε τους δικούς του κύκλους στη νότια Αφρική τους τελευταίους 2 μήνες, τον Ophir, έναν Ισραηλινό που σπούδαζε στην Αμερική και ταξίδευε και αυτός στη γύρω περιοχή, τον Steward, έναν 22χρονο Νοτιοαφρικανό πιλότο ο οποίος μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του και αναζητούσε δουλειά στο Maun, τον Stephan, έναν Ελβετό που είχε παρατήσει δουλειά και σπίτι και έκανε backpacking στην Αφρική (σας θυμίζει κάτι αυτό;) και δύο θεότρελες Afrikaners, την Anerike και τη Zele, 24 Μαϊων και οι δύο, οι οποίες δούλευαν ως managers σε κοντινό lodge. Το παρεάκι έδεσε και μέχρι το Σαββατοκύριακο που ο καθένας πήρε το δρόμο του, είχαμε ανταλλάξει τόσες εμπειρίες και είχαμε κάνει τόσα πράγματα μαζί που η ταξιδιωτική τσάντα του καθενός είχε επαρκώς γεμίσει με νέο υλικό στο δρόμο για τη δική του Ιθάκη.

Ο Νικόλας μας αναλύει την εμπειρία του
Εκεί λοιπόν ήταν που εμπλουτίσαμε ακόμα περισσότερο τις γνώσεις μας σχετικά με τη χώρα και τις πρωτόγονες φυλές των San, οι οποίες έχουν εκτοπιστεί και συγκεντρωθεί σε καταυλισμούς ενώ ταυτόχρονα έχουν ευνουχιστεί πολιτισμικά από τις τελευταίες κυβερνήσεις μετά το 1950. Συγκεκριμένα, ο Νικόλας έτυχε να επισκεφθεί έναν από τους καταυλισμούς στην έρημο Καλαχάρι, περίπου 2 ώρες έξω από το Μαούν, και έγινε μάρτυρας μιας μοναδικής εμπειρίας συμβιώνοντας με τους San για τέσσερις ημέρες. Οι San ή Βουσμάνοι (Bushmen) κατάγονται απευθείας από τον αρχικό πληθυσμό των προγόνων του ανθρώπου και αποτελούν τον αρχαιότερο πληθυσμό στην Αφρική και κατ’ επέκταση στη γη έχοντας ιστορία 50.000 χρόνων (όσοι έχουν δει την ταινία “The Gods must be crazy” θα καταλάβουν), συνήθιζαν να ζουν στην έρημο Καλαχάρι ως κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες ενώ προσπαθούν ακόμα να διατηρήσουν μια σειρά παραδόσεων, συνηθειών και εθίμων απόλυτα αρμονικών με τη μητέρα φύση. Οι κυβερνήσεις όμως τους εκτόπισαν, παραδίδοντας τις εκτάσεις της ερήμου στα τουριστικά συμφέροντα και τους έχουν σε «κατ’ οίκον» περιορισμό υπό την επίβλεψη αστυνομικού και τις ευλογίες πάστορα θέλοντας εύλογα να εξασφαλίσουν τον έλεγχο τους μέσω της εξουσίας και της θρησκείας αντίστοιχα. Όσο για τη διατροφή, τους έχουν απαγορέψει το κυνήγι (όταν σε ολόκληρο το βορειοδυτικό κομμάτι από Nata προς Kasane επιτρέπεται κανονικά και με το νόμο) και φροντίζουν να τους παρέχουν ξηρά τροφή και νερό σε άτακτα χρονικά διαστήματα ενώ το αλκοόλ δε λείπει ποτέ εξασφαλίζοντας τη χειραγώγηση αυτών που κάποτε ζούσαν στη φύση από τη φύση. Και επειδή σε όλες τις ιστορίες υπάρχει ένας Πηλιογούσης -πείτε τον όπως θέλετε- υπάρχουν και οι San που αποφάσισαν να πάνε με το ρεύμα της εποχής και της παγκοσμιοποίησης (όπως και άλλες φυλές σε Ναμίμπια, Σουαζιλάνδη κλπ) και υποτάχθηκαν στα τουριστικά συμφέροντα. Είναι αυτές οι φυλές που όταν οι τουρίστες αγοράζουν το πακέτο «Μποτσουάνα – Οκαβάνγκο Δέλτα – Big Five, 6 διανυκτερεύσεις σε lodges 5 αστέρων» και πετάνε για την εξωτική Μποτσουάνα, τους χορεύουν, τους μαγειρεύουν, τους μαθαίνουν πως πλέκουν καλαθάκια και πως κυνηγούν γύρω από μία μεγάλη φωτιά. Μάλιστα γίναμε μάρτυρες του εν λόγω πακέτου με τις φυλές που κάνουν μαγικά μόνο για τα μάτια των λευκών όταν στην αναζήτηση καταλύματος για το Moremi GR, ένας ευγενικός κατά τ’ άλλα κύριος εξεπλάγην με τις περιπέτειες του Νικόλα και αναρωτήθηκε πως πήγε απρόσκλητος σε μία φυλή και πότε πρόλαβε η φυλή να προετοιμαστεί για την υποδοχή και ψυχαγωγία του.. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Την Πέμπτη (14/02) κατεβήκαμε στην αγορά με τον Νικόλα προς αναζήτηση «κυνηγιού» και καρπουζιού. Εκεί που πίναμε τον καφέ μας λέμε: «Δε θα ήταν ωραία να είχαμε ένα καρπουζάκι παγωμένο;». Δε θέλαμε και πολύ.. ταξάκι μέχρι το κέντρο και γραμμή προς κάποιο χασάπικο για να βρούμε ντόπιο κυνήγι και supermarket για καρπούζι (δυστυχώς σε όλη τη χώρα οι πάγκοι/ μανάβικα κατά μήκος των δρόμων εκλείπουν και τα πάντα είναι συγκεντρωμένα σε μεγάλες υπεραγορές Νοτιοαφρικάνικων συμφερόντων). Τελικά βρήκαμε eland (είδος μεγάλης αντιλόπης παρόμοιο με το kudu) ενώ το μικρότερο καρπούζι ζύγιζε περί τα 5 κιλά! Αγοράσαμε και σπανάκι με ντομάτες και σκεφτήκαμε ότι θα ταίριαζαν μια χαρά για σαλάτα. Δυστυχώς η απογευματινή καταιγίδα μας χάλασε το braai αλλά εμείς δεν πτοηθήκαμε καθόλου. Το κρέας σε αντικολλητικό τηγάνι με μπαχαρικά, το καρπούζι στην κατάψυξη από νωρίς και οι παπάρες σε ελαιόλαδο (πεσκέσι από την επίσκεψη των δικών μας) με το φρέσκο ψωμί που είχε φτιάξει ο Ophir συνέθεσαν ένα επικό δείπνο που είχαμε καιρό να κάνουμε. Τι ευτυχία!

Το Δέλτα του Οκαβάνγκο από ψηλά
Για την Παρασκευή (15/02) το πρόγραμμα περιείχε πρωινή 45λεπτη πτήση με 7θέσιο μονοκινητήριο πάνω από το Δέλτα του ποταμού Okavango και απογευματινή 3ωρη βαρκάδα με ταχύπλοο επίσης στο Δέλτα με το ίδιο παρεάκι. Ο ποταμός Okavango έχει τις πηγές του στην Ανγκόλα (εκεί τον αποκαλούν Cubango), κατόπιν διασχίζει τη Ναμίμπια διαμέσου της «λωρίδας» του Caprivi και το Δέλτα του καταλήγει στη βορειοδυτική Μποτσουάνα δημιουργώντας έναν σπάνιο υδροβιότοπο γεμάτο άγρια ζωάκια και πουλιά. Δεν είναι το μεγαλύτερο -όπως οι τουριστικοί πράκτορες θέλουν να διαφημίζουν- περίκλειστο δέλτα στον κόσμο αλλά το μέγεθός του είναι άξιο λόγου. Με έκταση 15.000 τ. χλμ., τα περίπου 11 κυβικά χλμ νερό το χρόνο, δεν εκβάλλουν στη θάλασσα αλλά μέσω διαφόρων ποταμών φθάνουν στις υφάλμυρες λεκάνες της ενδοχώρας και της ερήμου Καλαχάρι ενώ συνθέτουν ένα «χρυσό» τουριστικό τρίγωνο που μέσα του περικλείει το Moremi GR και διαθέτει 63 συνολικά χωμάτινους αεροδιαδρόμους για την από αέρος σύνδεση των διάφορων κοινοτήτων μεταξύ τους. Μία βόλτα με mokoro (κανό από σκαλισμένο κορμό δέντρου) στο Δέλτα θεωρείται must και οι περισσότερες τοπικές κοινότητες του Δέλτα διαθέτουν τους δικούς τους συνεταιρισμούς (ή community development trusts) μακρυά από τα ξένα «λευκά» συμφέροντα που διαχειρίζονται τα camping και τα lodges. Θα ακουστεί περίεργο αλλά την περίοδο των βροχών η στάθμη στο Δέλτα είναι χαμηλή και ο τουρισμός λιγοστός. Μόνο κατά την περίοδο του χειμώνα και μετά τις πλημμύρες που προέρχονται από το υγρό καλοκαίρι στην Ανγκόλα, ανεβαίνει η στάθμη του Δέλτα και η γύρω περιοχή πλημμυρίζει από νερό προσελκύοντας ένα σημαντικό αριθμό άγριων ζώων αλλά και τουριστών.

Ποταμός Οκαβάνγκο
Όσο κι αν προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις και τις εικόνες που αποκομίσαμε από αέρος αλλά και εν πλω, δε θα τα καταφέρουμε με απόλυτη επιτυχία. Ο συνδυασμός την ίδια ημέρα εναέριας πανοραμικής αποτύπωσης αλλά και πλωτής εξερεύνησης μικρού μόνο μέρους του Δέλτα, μας γέμισε με  συναισθήματα πληρότητας βλέποντας το πράσινο να ξεδιπλώνεται αβίαστα γύρω μας, τα άγρια ζώα (κοπάδια ελεφάντων, καμηλοπαρδάλεις, impala & springbok) να κινούνται ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον και το νερό να ρέει σε ονειρικούς σχηματισμούς. 


Ηλιοβασίλεμα στον ποταμό
Thamalakane
Η μέρα έκλεισε στο Thamalakane River Lodge, το lodge όπου δούλευαν οι Anerike με τη Zele (20 χλμ έξω από το Maun) και στο οποίο μας προσκάλεσαν για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Η θέση του ήλιου που έδυε σε συνδυασμό με το S που έκανε ο ποταμός Thamalakane μας χάρισαν μία μοναδική γωνία θέασης και έναν εξαιρετικό αντικατοπτρισμό βγαλμένο από τα ντοκιμαντέρ και περιοδικά του National Geographic. Μία λέξη μας έρχεται μόνο.. Μαγεία!


Το Σάββατο (16/02) ήταν ημέρα αποχαιρετισμών. Ο Νικόλας κίνησε δυτικά προς Ναμίμπια και ο Ophir μετακόμισε στο lodge των κοριτσιών αφού είχε προλάβει να αναπτυχθεί ειδύλλιο με την Anerike. Εμείς αποφασίσαμε να ψαχτούμε για το Moremi GR, μιας και -όπως μάθαμε εκ των υστέρων- από τον Οκτώβριο του 2011 όλα τα lodges εντός των εθνικών πάρκων είχαν ιδιωτικοποιηθεί και μόνο 3 εταιρίες λειτουργούσαν χώρους κατασκήνωσης εντός αυτών. Επιπλέον, ο ταξιδιώτης πρέπει να πληρώσει προκαταβολικά και σε συγκεκριμένα γραφεία το αντίτιμο της εισόδου για το εκάστοτε πάρκο και να πάει στις κατά τόπους πύλες με τις αποδείξεις στο χέρι. Μετά από 3 ώρες και αφού επισκεφτήκαμε και τα τρία τουριστικά πρακτορεία διαπιστώσαμε μετά λύπης ότι για μία ακόμα φορά τα ποσά που ζητούσαν είναι αστρονομικά για μία διανυκτέρευση. Το φθηνότερο κάμπινγκ ήταν στα 45 και το ακριβότερο στα 80 ευρώ τη βραδιά!!! Αποφασίσαμε λοιπόν να περιηγηθούμε αυθημερόν στο Moremi και να κατασκηνώσουμε εκτός αυτού σε ένα χωριό, το Khwai ενδιάμεσα με το Chobe NP.

Buffalo fence
Κυριακή πρωί (17/02) ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το πάρκο και μετά από 150 χλμ off road, περνώντας τον «Διαχωριστικό φράκτη των Βουβάλων»* ή Buffalo fence, φτάσαμε στη Νότια Πύλη. Χαιρετίσαμε τους φύλακες, κάναμε την εγγραφή μας και ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο εντός αυτού από δυτικά προς βόρεια και ανατολικά με κατάληξη το Khwai.

*: Ο «Διαχωριστικός Φράκτης των Βούβαλων» διασχίζει οριζόντια την ευρύτερη περιοχή του Moremi και χωρίζει τα οικόσιτα ζώα (αγελάδες, αρνιά, κατσίκια, άλογα και γαϊδούρια που βόσκουν ελεύθερα) από τα άγρια ζώα. Έχει μήκος χιλιάδες χιλιόμετρα και αντίστοιχοι φράκτες (ή vet fences) υπάρχουν σε όλη τη χώρα διαχωρίζοντας και προστατεύοντας την εκάστοτε πανίδα προς όφελος των ζώων και των ανθρώπων. Στο συγκεκριμένο φράκτη μάλιστα ψέκασαν/ απολύμαναν τόσο εμάς όσο και το Ζήκο σε περίπτωση που μεταφέραμε την ασθένεια Food and Mouth Disease από τους βούβαλους προς τα ζώα πέραν του φράκτη (εξού και το όνομα).

Λακκούβες στο Moremi GR
Οι χωματόδρομοι ήταν γεμάτοι άμμο και τεράστιες λακκούβες με λάσπη και μετά από ένα χιλιόμετρο περνώντας με ταχύτητα μία από αυτές, ο Ζήκος αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει. Το νερό έβρεξε απότομα τα «αχαμνά» του και προφανώς κάποια επαφή πήρε νερό με αποτέλεσμα να μουλαρώσει. Στη αρχή δεν καταλάβαμε ότι έφταιγε αυτό και τρομοκρατηθήκαμε. Για μία ακόμα φορά είχαμε μείνει στη μέση του πουθενά. Αυτή τη φορά όμως ήμασταν μέσα σε ένα εθνικό πάρκο χωρίς περιφράξεις γεμάτο άγρια ζώα. Δεν μπορούμε να πούμε αν οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μας αλλά η απόφαση που πήραμε σε κάποιους μπορεί να ακούγεται ριψοκίνδυνη. Άραγε ήταν; Ποτέ δε θα μάθουμε.. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε πίσω μέχρι τη Νότια Πύλη και εκεί να αναζητήσουμε βοήθεια. Οι φρουροί μόλις μας είδαν τα έχασαν και αναρωτήθηκαν που ήταν το αυτοκίνητο μας. Μόλις φτάσαμε, η Γεωργία ξέσπασε σε λυγμούς από την υπερένταση ενώ ο Νίκος χαμογελούσε σα χάζος αφού δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει. Αφού τους εξηγήσαμε τα καθέκαστα, φρόντισαν αμέσως να βρουν λύση. Ένα τρακτέρ κατά τύχη ήταν ήδη εκεί προκειμένου να βοηθήσει κάποιους άλλους ταξιδιώτες που είχαν μείνει κάπου στα ενδότερα του πάρκου. Μέσα σε ένα τεταρτάκι φέραμε το Ζήκο πίσω στην είσοδο του πάρκου και προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιον να τον τραβήξουμε πίσω στο Maun. Κι όλα αυτά Κυριακή πρωί.. Έναν απίθανο που βρήκαν οι φρουροί μέσω τηλεφώνου και μας ζήτησε 150 ευρώ τον γειώσαμε πριν καλά καλά το καταλάβει..

Στο μεταξύ η ώρα πέρασε και εμείς δεν δοκιμάσαμε ξανά να βάλουμε μπροστά το αυτοκίνητο. Ανάλογη ραθυμία είχε παρουσιάσει και στη Γουινέα όπου είχαμε διασχίσει ένα ποτάμι βάθους 40 πόντων περίπου αλλά δεν είχε σβήσει παρά μόνο το γκάζι δεν ανταποκρινόταν όπως θα έπρεπε. Κατά τις 12 το μεσημέρι και ενώ περιμέναμε να περάσει κάποιος για να μας τραβήξει, περνούν από μπροστά μας τα παιδιά που είχαν μείνει και ήταν καθοδόν προς Maun. Τους κάναμε νόημα να σταματήσουν και αμέσως ανταποκρίθηκαν. Ο Μπατσουάνα οδηγός τους μας ρώτησε τι είχε γίνει και αφού του εξηγήσαμε, προσπάθησε να βάλει μπροστά τη μηχανή. Ο Ζήκος πήρε κατευθείαν. Μην τα πολυλογούμε, γυρίσαμε κανονικά πίσω στο Maun με το Ζήκο να μην παρουσιάζει καμία δυσλειτουργία ούτε να κάνει κανέναν περίεργο θόρυβο. Μόνο στην αρχή ήταν μπουκωμένος αλλά στη συνέχεια «λύθηκε» εντελώς. 


Αχ βρε Ζηκάρα!
Δυστυχώς, στο δρόμο του γυρισμού είχαμε και το πρώτο μας πραγματικό ατύχημα μέχρι στιγμής στο ταξίδι. Κινούμενοι με περίπου 60 χλμ/ώρα σε φαρδύ χωματόδρομο με σαμαράκια, συγκρουστήκαμε πλαγιομετωπικά με μία αγελάδα η οποία πετάχτηκε από το πουθενά και στην προσπάθειά της να διασχίσει κάθετα το δρόμο, έπεσε στην πίσω πόρτα από την πλευρά του οδηγού. Η καρδιά μας πήγε στην κούλουρη αλλά ευτυχώς ο χειρισμός μας ήταν υποδειγματικός και τελικά και εμείς και το ζωντανό βγήκαμε αλώβητοι με τον Ζήκο να απόκτα άλλη μία πληγή (σπασμένο πίσω φτερό και τσαλακωμένη λαμαρίνα). Τι μέρα κι αυτή!

Τι τσιμπούσι ήταν αυτό;
Επιστρέφοντας πίσω, αποφασίσαμε να πάμε στο lodge των κοριτσιών αντί για το backpackers/camping που μέναμε τις προηγούμενες ημέρες, για να τους δούμε και να τους ρωτήσουμε για κανένα συνεργείο. Ενθουσιάστηκαν πολύ όταν μας είδαν και ως γνήσιες φιλόξενες Afrikaners μας πρότειναν να μείνουμε μαζί τους στο χώρο κατασκήνωσης που είχε το δικό τους lodge χωρίς χρέωση «και καλά» γιατί το camping ήταν κλειστό λόγω off season. Ότι και να πούμε για αυτούς τους ανθρώπους είναι λίγο πραγματικά. Το βραδάκι μαγειρέψαμε όλοι παρέα με την Anerike και τον Ophir και πραγματικά ήταν άλλη μία «διεθνής βραδιά» -όπως αποκαλούμε τις βραδιές με ξένους- που ο χωροχρόνος μας σταμάτησε για ανεφοδιασμό εμπειριών, ακουσμάτων και γεύσεων (σε ύστερο χρόνο καταλάβαμε ότι τους είχαμε κάνει χαλάστρα μιας και η Zele έλειπε για να τους αφήσει το πεδίο ελεύθερο!).

Suzuki Escudo (Botswana)
Τη Δευτέρα (18/02) αναζητήσαμε συνεργείο και τελικά βρήκαμε έναν τύπο ο οποίος είχε κατάστημα με ανταλλακτικά και συνεργείο 2 σε 1 ενώ ήταν και κάτοχος Suzuki Escudo (Διαφορετική εμπορική ονομασία του Vitara στη Μποτσουάνα και Ναμίμπια). Μας έκλεισε ραντεβού για την επομένη και μ’αυτά και μ’αυτά γυρίσαμε πίσω στην παρέα μας. Η Τρίτη (19/02) ήταν ημέρα αφιερωμένη στο Ζήκο. Τον περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο «αχαμνών» (σταυρούς, μπιλιοφόρους, ψαλίδια, αναρτήσεις κλπ), ανοίξαμε και ελέγξαμε διαφορικά, σασμάν και transfer για υποψία υγρασίας, ακροαστήκαμε τα μπροστά ρουλεμάν που σφυρίζουν εδώ και μήνες και δεν διαπιστώσαμε κάτι ανησυχητικό (τα έχουμε ψεκάσει με σπρεϋ σιλικόνης για την υγρασία), σφίξαμε το χειρόφρενο (που είχε χαλαρώσει αρκετά), αλλάξαμε φίλτρο πετρελαίου και τσεκάραμε ότι το αιρκοντίσιον δουλεύει κανονικά αφού το νερό παγώνει όπως πρέπει (είχαμε κάτι υποψίες και θέλαμε άλλη μία γνώμη). Τέλος καλό όλα καλά δηλαδή. Είχαμε ανησυχήσει αδίκως και ο φουκαράς ο Ζήκος δεν είχε τίποτα απολύτως. Απλά για άλλη μια φορά μας έκανε τα νάζια του όπως μας είχε κάνει σε Μαρόκο (τρόμπα χαμηλής πίεσης), Μαυριτανία και Νότια Αφρική (γρανάζι μίζας).

Σημείωση: Το βάρος του να ταξιδεύεις με το δικό σου αυτοκίνητο είναι δύσκολο να το νιώσει κάποιος ο οποίος ταξιδεύει με μία backpack από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο. Όταν δε αυτό το αυτοκίνητο είναι εισαγωγής και δυσκολεύεσαι να βρεις μέχρι και φίλτρο πετρελαίου, τότε το σενάριο γίνεται ακόμα πιο άγριο. Εννοείται ότι κάθε φορά που το αυτοκίνητο παρουσιάζει κάποια βλάβη ή δυσλειτουργία, μας κόβονται τα πόδια ενώ το μέρος όπου θα τύχει η στραβή παίζει καταλυτικό ρόλο. Αυτό είναι το τίμημα της περιπέτειας όμως και μέχρι στιγμής μέσα στα προβλήματα έχουμε γεμίσει πολύτιμες εμπειρίες και έχουμε κάνει τόσες γνωριμίες που σε διαφορετική περίπτωση δε θα είχαμε τη τύχη να ζήσουμε. Και φυσικά δεν μετανιώνουμε που πραγματοποιούμε το όνειρό μας με αυτό τον τρόπο!

Moremi GR, Botswana
Σε λακκούβα ζοφερή,
όποιος πέσει πως να βγει;
Τετάρτη πρωί (20/02) ξυπνήσαμε πάλι νωρίς για να αναπληρώσουμε το χαμένο σαφάρι της Κυριακής στο Moremi και αυτή τη φορά όλα πήγαν βάση σχεδίου. Συνολικά καλύψαμε 50 χλμ μέσα στην σαβάνα του Δέλτα ξεπερνώντας με προσοχή και ευκολία όλα τα φυσικά εμπόδια (λασπολακκούβες και παχιά άμμο). Δυστυχώς όμως και λόγω του ότι σε όλη τη χώρα ήμασταν εκτός εποχής δεν είδαμε πολλά άγρια ζώα παρά μόνο μία οικογένεια ελεφάντων και ένα κοπάδι από ζέβρες. Τα μικρόσωμα impala βέβαια ήταν παντού και σε κάποιο σημείο βαρεθήκαμε τον ανώμαλο δρόμο και την απουσία άγριας ζωής οπότε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Περισσότερο είχαμε το νου μας στο δρόμο παρά στη φύση και αυτό μας μετρίασε τον αρχικό ενθουσιασμό. Το γεγονός ότι και άλλοι ταξιδιώτες που συναντήσαμε παραπονέθηκαν για την απουσία της κατά τ’άλλα πλούσιας πανίδας στην περιοχή μας κάνει τουλάχιστον να μην μετανιώνουμε για την επιλογή μας. Εξ’ άλλου όλοι οι τουριστικοί οδηγοί κάνουν λόγο για την περιορισμένη κίνηση άγριων ζώων κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών όπου το νερό είναι άφθονο στις κατά τόπους υδατολεκάνες (όπου η πρόσβαση είναι αδύνατη σε κάθε περίπτωση) και έτσι τα ζώα δεν καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις για να δροσιστούν ενώ και το γρασίδι είναι ιδιαίτερα ψηλό, οπότε δεν οφείλουμε να παραπονιόμαστε. Γραμμή λοιπόν πίσω στα φιλαράκια μας, στο Thamalakane River Lodge για την τελευταία μας διανυκτέρευση στο Maun. Εξ’ άλλου ο Ophir ψαχνόταν μέρες για να βρει μέσο προς Kasane και τα σύνορα με Ζιμπάμπουε, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε παρέα μέχρι ενός σημείου.

Γεωργία & Ophir
ΠΡΟΣΟΧΗ - ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ!!
Την Πέμπτη (21/02) και αφού πήραμε το πρωινό μας στο lodge -άλλη μία ευγενική χειρονομία των απίστευτων κοριτσιών- πακετάραμε τα πράγματα του Ophir και στριμωγμένοι στα μπροστινά καθίσματα του Ζήκου αναχωρήσαμε για Nata. Διασχίζοντας κατά μήκος το Makgadikgadi/ Nxai Pans National Park και βλέποντας αρκετές καμηλοπαρδάλεις και ελέφαντες δεξιά κι αριστερά, το μεσημεράκι φτάσαμε στην πόλη. Από εκεί ο φίλος μας θα αναζητούσε άλλο μέσο προς βορά και Kasane ενώ εμείς σχεδιάζαμε να προσπαθήσουμε να μπούμε εκ νέου στα Makgadikgadi Pans αυτή τη φορά από τις βόρειες πύλες τους. Δυστυχώς ούτε αυτή τη φορά σταθήκαμε τυχεροί μιας και όπως πληροφορηθήκαμε από ντόπιο ιδιοκτήτη ξενοδοχείου και γνώστη της γύρω περιοχής, οι δρόμοι που εξασφαλίζουν πρόσβαση στις λεκάνες Sowa & Ntwetwe ήταν ακόμα πλημμυρισμένοι και η προσέγγιση στο Kubu Island, τελικό μας προορισμό, ήταν αδύνατη. Όπως έγραφε και ο τουριστικός οδηγός, η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο κατά την ξηρή χειμερινή περίοδο (από τέλη Απριλίου και μετά). Διανυκτέρευση λοιπόν στη Nata, άνοδος προς Kasane και αναμονή μέχρι την πρώτη Μαρτίου, οπότε και ξεκινούσε η βίζα μας για Ναμίμπια ήταν το νέο πλάνο για την ερχόμενη εβδομάδα. Το ραντεβού όμως για τα Makgadikgadi Pans δεν ματαιώθηκε παρά μόνο πήρε παράταση μερικούς μήνες μιας και από την περιοχή σχεδιάζουμε να μας ξαναβγάλει ο δρόμος έτσι ώστε να απολαύσουμε αυτό το μεγαλειώδες τοπίο.

Και τώρα που πάμε;;;
Προσκήνιο: Γεωργία
Παρασκήνιο: Pumbaa, o αγριόχοιρος
Από την Παρασκευή (22/02) μέχρι και την Πέμπτη (28/02) αράξαμε στο camping ενός καταπράσινου lodge στις όχθες του ποταμού Chobe, το Chobe Safari Lodge, μετρώντας καθημερινά τους τουρίστες που ερχόντουσαν διήμερη εκδρομή για απογευματινή βαρκάδα στο ποτάμι και πρωινό σαφάρι στο Chobe NP. Αυτή είναι η βιομηχανία του τουριστικού Kasane με τους ποταμούς Ζαμβέζη και Chobe να συναντιούνται και να ορίζουν τα σύνορα τεσσάρων χωρών, της Μποτσουάνας, της Ναμίμπια, της Ζάμπια και της Ζιμπάμπουε και τους περίφημους καταρράκτες Βικτώρια να αποτελούν το αξιοθέατο-ορόσημο στην ευρύτερη νότια Αφρική. Το κάμπινγκ ήταν κυριολεκτικά συνέχεια του διπλανού εθνικού πάρκου και σχεδόν κάθε μέρα έκαναν την επίσκεψή τους άτακτοι μπαπουϊνοι, αγριόχοιροι, μαγκούστες και το βραδάκι μερικοί ιππόποταμοι παραμένοντας όμως στις όχθες του ποταμού (πληροφορίες λένε ότι οι περισσότεροι θάνατοι ανθρώπων από άγρια ζώα στη νότια Αφρική προκαλούνται από ιπποπόταμους οι οποίοι υπερασπίζονται την εδαφική τους κυριαρχία και είναι ιδιαίτερα επιθετικοί). Επική στιγμή όταν ένα μεσημέρι η Γεωργία είδε ένα φίδι στα 5 μέτρα από το αυτοκίνητο και κλείστηκε σε αυτό για μία ώρα!!!

Παρασκευή πρωί (01/03) αναχωρήσαμε για τη γέφυρα Ngoma και τα σύνορα με Ναμίμπια. Για μία ακόμα φορά, τα διαδικαστικά δεν κράτησαν παραπάνω από 10 λεπτά και επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά το πόσο αγνή και φιλόξενη είναι η Μποτσουάνα για τον ανεξάρτητο ταξιδιώτη.


Μας άρεσε: Η ασφάλεια που νιώσαμε σε όλη μας την περιήγηση στη χώρα (και ειδικά στην πρωτεύουσα), τα φυσικά τοπία, η άγρια πανίδα που αντικρίσαμε για πρώτη φορά στο ταξίδι μας και η ευγένεια των ντόπιων σε όλες μας τις συναλλαγές και συναναστροφή μαζί τους (χαρακτηριστική κίνηση κατά την χειραψία το σήκωμα του αριστερού χεριού στο ύψος του δεξιού αγκώνα).

Δεν μας άρεσε: Η ελεεινή εισπρακτική πολιτική -μέσω της ιδιωτικοποίησης- που εφαρμόζεται για την επίσκεψη φυσικών μνημείων (φαράγγι Moremi) και εθνικών πάρκων (Moremi GR, Makgadikgadi Pans κλπ) και στοχεύει ιδιαίτερα τα Ευρωπαϊκά & Αμερικάνικα πορτοφόλια (Νοτιοαφρικανοί και λοιποί Αφρικανοί απολαμβάνουν τις μισές χρεώσεις). Επίσης το γεγονός της απαξίωσης του Ζήκου από τους ντόπιους μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν ξαναδεί το συγκεκριμένο μοντέλο μερικές φορές μας έβγαζε από τα ρούχα μας λες και μόνο τα Toyota, τα Land Rover και τα Isuzu είναι 4Χ4. Τέλος, το γεγονός ότι δε βλέπεις ούτε για δείγμα πάγκους με φρούτα, λαχανικά και διάφορα τοπικά "μπινελίκια"  στην άκρη του δρόμου, όπως είχαμε συνηθίσει στη Δυτ. Αφρική, τουλάχιστον μας ξενέρωσε. Το μοναδικό που πουλούσαν ήταν καραμέλες και γλυφιτζούρια..

Είδαμε: Αγελάδες, αρνιά και κατσίκες να βόσκουν κυριολεκτικά ελεύθερα δίνοντας πλήρες νόημα στη φράση «ελευθέρας βοσκής» και καθιστώντας τη Μποτσουάνα μία χώρα με πραγματικά καλό κρέας. Επίσης χόρτασε το μάτι μας ελέφαντες, impala, springbok, αγριόχοιρους και καμηλοπαρδάλεις. Τέλος, στη Μποτσουάνα (αλλά και σε Ναμίμπια, ΝΑ κλπ) μπορείς να βρεις κάρβουνα και καυσόξυλα σε κάβες (liquer stores). Όπως έχουμε πει ποτό (brandy με κόλα) και braai πάνε μαζί!

Ακούσαμε: Αμέτρητους ιπποπόταμους να «βρυχώνται» τα βράδια τόσο στο Maun όσο και στο Kasane.


Μέση τιμή πετρελαίου: 0,95 euro/lt

Τοπικό νόμισμα: PULA (=βροχή) - Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 10,5 PULA


Οδήγηση στη Μποτσουάνα: Η οδήγηση στη Μποτσουάνα ακολουθεί τα νοτιοαφρικάνικα πρότυπα και είναι στα αριστερά. Το κεντρικό οδικό δίκτυο, η σήμανση και οι οδηγοί είναι άνω του μέσου όρου και όλοι οι τροχονόμοι στα κατά τόπους μπλόκα ήταν ευγενικοί και ευχάριστοι. Η υποχρεωτική στάση στις διαχωριστικές περιφράξεις (vet fences) των οικόσιτων από τα άγρια ζώα κουράζουν αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο στην εγχώρια διατροφική ισορροπία. Σε μία ακόμα χώρα τα bakkie (4x4 αγροτικά, τζιπ και SUV) και συγκεκριμένα Toyota Land Cruiser, Land Rover, Ford Ranger, Mazda BT και Isuzu KB (το δικό μας D-MAX) σε όλες τις πιθανές εκδόσεις, σειρές και μοντέλα κυριαρχούν μιας και η Μποτσουάνα είναι μία χώρα με διευρυμένο τον τόμεα της γεωργοκτηνοτροφίας. Επίσης στο Maun μετρήσαμε πολλά παλιά Vitarakia (Escudo για τους ντόπιους) επίσης σε πολλές παραλλαγές (μέχρι 2πορτο 2λιτρο diesel πετύχαμε κύριε Κυριάκο μας!).


Αυτοκίνητο: Αν και ο Ζήκος μας λαχτάρησε καταμεσής της ζούγκλας, σε γενικές γραμμές δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Το φίλτρο πετρελαίου που αλλάξαμε μετά από 12.155 χλμ ήταν ιδιαίτερα καθαρό αλλά δυστυχώς ήταν το τελευταίο μας και μόνο στη Νότια Αφρική ίσως ξαναβρούμε (στο Μαρόκο το είχαμε αλλάξει μόλις στα 5.180 χλμ πριν επισκευάσουμε την τρόμπα χαμηλής πίεσης νομίζοντας πως έφταιγε το καύσιμο). Επίσης στη Μποτσουάνα διαπιστώσαμε -με μεγάλη μας ικανοποίηση- αξιόλογη μείωση της κατανάλωσης (κυμάνθηκε γύρω στα 6-8 lt/100 km αναλόγως του τερέν) και το λαδάκι  που είχαμε αλλάξει (15W40 αντί 5W30) στη Νότια Αφρική σε συνδυασμό με το ελαφρύ ποδαράκι (65-70 χλμ/ ώρα maximum) μάλλον έκαναν το θαύμα τους.


Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

6 σχόλια:

  1. Κάθε ιστορία κι ένας θησαυρός!
    Κάθε φωτογραφία κι ένα ονειροπόλημα!

    Συνεχίστε να μας μαγεύετε!
    Σας ευχαριστούμε πολύ που μας ταξιδεύετε!

    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτές οι παράλογες τιμές των εθνικών πάρκων μας έχουν εξοργίσει κι εμάς προτού καν τις "νιώσουμε"... Κι αυτές οι φυλές με τα show τους τι τραγικές είναι! Βέβαια, πιο τραγικοί είναι οι τουρίστες που πηγαίνουν γι' αυτό.

    Πάντως φαίνεται από τα όσα γράφετε το πόσο ευχάριστες είναι αυτές οι χώρες για ταξιδευτές! Ανυπομονούμε να τις ζήσουμε κι από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΠΛΗΞΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΕΝΩ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΚΑΡΔΙΖΕΣΑΙ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ ΑΚΟΥ ΤΑ ΑΧΑΜΝΑ ΤΟΥ ΖΗΚΟΥ.............ΧΑ ΧΑ ΧΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρε τι κανετε????...πως μας ταξιδευετε...?Πραγματικα δεν γινονται τετοιες περιγραφες απο ερασιτεχνες... ποσο καλα περιγραφετε τα ταξιδια σας...τις στιγμες σας...να περνατε ομορφα φιλαρακια μου...Βαγγέλης Κ.
    keep... pining...!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή