Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

The South African Pin (part A)

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ (Σάββατο 04 Αυγούστου - Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012)

Οι πινέζες μας: Cape Town, Cape of Good Hope, Simon's Town, Gordons Bay, Hermanus, Cape Agulhas, Struisbaai
  

Cape Town - Struisbaai: μία διαδρομή περίπου 400 χιλιομέτρων που περιμέναμε ενάμιση μήνα να την κάνουμε, τελικά την κάναμε σε τρεις ημέρες και θα μας πάρει άλλους τρεις τουλάχιστον μήνες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.. γιατί κάποιος ή κάτι θεϊκό δεν ήθελε να φύγουμε από την χώρα αυτή.. και επιπλέον για πρώτη φορά μείναμε να ψάχνουμε τη βαθύτερη έννοια της "τύχης" και του "χρόνου" μέσα στα πλαίσια ενός αόριστου χωροχρόνου.



 

Σάββατο πρωί (04/08) προσγειωθήκαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Κέιπ Τάουν με πτήση της Air Namibia μέσω Βίντχουκ περνώντας έτσι εν μία νυκτί στο Νότιο Ημισφαίριο. Παρά τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες που μας είχαν γεμίσει ντόπιοι αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι ταξιδευτές σχετικά με την ασφάλεια των πτήσεων και το συνολικότερο επίπεδο υπηρεσιών των Αφρικανικών αεροπορικών εταιριών, τολμούμε να πούμε ότι αν δεν ήταν οι δύο καλύτερες πτήσεις στη ζωή μας, τότε μπαίνουν σίγουρα στο TOP 3. Το αεροδρόμιο στην Άκκρα ήταν αξιοπρεπέστατο, οι πτήσεις δεν είχαν ούτε λεπτό καθυστέρησης, τα αεροσκάφη ήταν ολοκαίνουρια, το προσωπικό ευγενικότατο και τέλος ήταν η πρώτη φορά ever που και στις δύο πτήσεις ο Νίκος ζήτησε και τελικά του έδωσαν διπλές μερίδες φαγητού. (Το υψηλό επίπεδο των αερογραμμών της Ναμίμπια οφείλεται στο υψηλό επίπεδο της ίδιας της χώρας και θα παρουσιαστεί συν το χρόνω). Σε κάθε περίπτωση, το μειονέκτημα στον εναέριο χώρο της Αφρικανικής Ηπείρου είναι ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός (με όρους ευρωπαϊκούς), γεγονός που τελικά καταλήγει να επηρεάσει τόσο τις τιμές όσο και την γενικότερη ποιότητα των υπηρεσιών. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν αερογραμμές που προσπαθούν και τα καταφέρνουν μια χαρά όπως η Air Namibia, η Air Nigeria, οι SouthAfrican Airlines κλπ.

Κατευθείαν μεταφερθήκαμε στο Big Blue Backpackers, το backpackers που είχαμε "κλείσει" να μείνουμε για όσο διάστημα θα περιμέναμε τον Ζήκο μας (ο όρος Backpackers είναι συνώνυμος των γνωστών μας hostel και χρησιμοποιείται ευρέως στη ΝΑ). Δεν ήταν άσχημο και μάλιστα είχε αρκετές παροχές όπως δωρεάν pc με internet αλλά και wifi, εξοπλισμένη κουζίνα, φτηνό bar και το κυριότερο, ότι ήταν στην καρδιά της πόλης με τις "περπατήσιμες" αποστάσεις να μην ξεπερνούν τα 15-20 λεπτά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. 

Από τότε μέχρι και την Τετάρτη (19/09), δηλαδή μετά από 47 ημέρες, οπότε και κατέφθασε το κοντέινερ με τον Ζήκο, η ζωή μας ξέφυγε εντελώς από την καθημερινή ταξιδιάρικη ρουτίνα του αυτοκινήτου και της τυχαίας περιπλάνησης από χωριό σε χωριό και από χώρα σε χώρα. Γίναμε τουριστάκια προσπαθώντας όμως να ξοδεύουμε όσο λιγότερα γίνεται και καλύπτοντας μόνο τα βασικά. Εννοείται ότι ούτε στο περίφημο Table Mountain (ορεινός όγκος με επίπεδη πλαγιά-ορόσημο του Κέιπ Τάουν) πήγαμε, ούτε shark cage diving (κατάδυση σε κλουβί για να δεις καρχαρίες) κάναμε, ούτε από το Table Moutain με αλεξίπτωτο πλαγιάς πέσαμε , ούτε τίποτα. 

V&A Waterfront, Cape Town
Το Κέιπ Τάουν και γενικότερα η Νότια Αφρική προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες, όπερ σημαίνει ότι οι παραπάνω συν άλλες τόσες δραστηριότητες προσφέρονται απλόχερα σε όλους τους λυσσασμένους Γερμανούς, Ελβετούς, Άγγλους και πάει λέγοντας που έρχονται για δύο βδομάδες στη ΝΑ, τα βλέπουν όλα και τελικά θεωρούν ότι κάπως έτσι είναι ολόκληρη η Αφρική. 

Είναι αλήθεια επίσης ότι το Κέιπ Τάουν είναι μεγάλη ξελογιάστρα και προσιδιάζει πολύ στο δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας και τις περισσότερες φορές θαυμάζουμε όταν κάνουμε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό. Το Κέιπ Τάουν είναι πανέμορφο, υπερσύγχρονο αλλά μην ξεχνάμε ένα πράγμα: Το Κέιπ Τάουν είναι στην Αφρική. Πως μεταφράζεται αυτό; Αν λάβει κανείς υπόψιν ότι η Αφρική είναι η πιο φτωχή ήπειρος με ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό και με ελάχιστες έως μηδαμινές δυνατότητες ανάκαμψης και ανάπτυξης σε πραγματικούς οικονομικούς όρους, τότε εύλογα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όσο εξελιγμένη και να είναι μία πόλη, δεν παύει να μαστίζεται από προβλήματα όπως η φτώχεια, το AIDS και η εγκληματικότητα. Φαινόμενα τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να χτυπούν δειλά δειλά την πόρτα της Ευρώπης και αποκαλούνται τριτοκοσμικά.. Ειρωνεία;

Και λίγη ιστορία/γεωγραφία: Η Νότια Αφρική είναι χωρισμένη σε 9 γεωγραφικά διαμερίσματα/ επαρχίες. Το Κέιπ Τάουν ανήκει στην επαρχία Western Cape και αποτελεί την πιο "λευκή" επαρχία σε επίπεδο πληθυσμού και ταυτόχρονα την νομοθετική πρωτεύουσα της χώρας. Επιπλέον έχει χαμηλότερους δείκτες φτώχειας και εγκληματικότητας συγκριτικά με την επαρχία Gauteng, όπου ανήκει η διοικητική πρωτεύουσα Πρετόρια και το επίσης πολύ ισχυρό οικονομικά Γιοχάνεσμπουργκ και είναι η μοναδική επαρχία που είναι στα χέρια της "λευκής" αντιπολίτευσης. Θεωρείται πολύ ανεπτυγμένη σε επίπεδο υποδομών ενώ σε οικονομικούς όρους δεν απέχει πολύ από την επαρχία του Gauteng. Διακριτή διαφορά είναι η ταυτόχρονη συνύπαρξη λευκών, μαύρων, ασιατών και έγχρωμων (μιγάδων). Στο Κέιπ Τάουν θα δεις όλα τα χρώματα, όλες τις φυλές, θα ακούσεις όλες τις γλώσσες και θα συναναστραφείς με κάθε καρυδιάς καρύδι. Αντίθετα, στο Τζόμπεργκ (εκ του Jo'Burg, συντόμευση του Γιοχάνεσμπουργκ στη γλώσσα των ντόπιων) θα δεις μόνο λευκούς και μαύρους. Κι όλα αυτά σε μία χώρα που έχει 12 επίσημες γλώσσες, καμιά δεκαριά τοπικές φυλές (επικρατέστερες οι Ζούλου, Κόζα, Σότο κλπ) οι οποίες έχουν βασιλιά ανάλογα με την περιοχή, ενώ ταυτόχρονα κυβερνάται και διοικείται με δημοκρατικούς όρους και θεσμούς (λέμε τώρα..). Εάν σε αυτό το κοινωνικό-πολιτικό-εθνοτικό-θρησκευτικό-εδαφικό-ιστορικό μίξερ προσθέσεις τις φυλετικές διακρίσεις και διαμάχες που ξεκίνησαν στη δεκαετία του '50, κορυφώθηκαν στη δεκαετία του '80 και τελικά άρχισαν να ξεθωριάζουν για τα καλά στις αρχές της δεκαετίας του '90 (αναφερόμαστε στην περίοδο του απαρτχάϊντ), τότε προκύπτει το πιο πολυπολιτισμικό, πολυφυλετικό και πολύχρωμο έθνος στην παγκόσμια ιστορία (ίσως μπορεί να συγκριθεί με την Ινδία) που πολύ εύστοχα αναφέρεται και ως Χώρα-Ουράνιο Τόξο (όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο και κάτοχο Νόμπελ Ειρήνης Ντέσμοντ Τούτου).

Προς τα εκεί (;)
Σε επίπεδο Pin Project τώρα, δυστυχώς από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στη χώρα, είχαμε ήδη συνειδητοποιήσει το μεγάλο λάθος που είχαμε κάνει να μην επιλέξουμε την οδική κάθοδο αψηφώντας Νιγηρίες και Κονγκά, όπως είχαν κάνει τόσοι και τόσοι ομοϊδεάτες. Το ρόλο του έπαιξε βέβαια το γεγονός ότι ο Γκανέζος πράκτορας μας αποκάλυψε τελευταία στιγμή και αφού είχε ολοκληρωθεί ο εκτελωνισμός και το σφράγισμα του κοντέινερ στο λιμάνι της Τέμα, ότι το κόστος του εκτελωνισμού στο Κέιπ Τάουν είναι έξτρα και ότι θα λάβουμε σύντομα την προσφορά του συνεργάτη του από τη ΝΑ. Κι ας τον είχαμε ρωτήσει επανειλημμένως πριν αποφασίσουμε τη θαλάσσια μεταφορά, αν στην τιμή των 2000 δολαρίων που του σκάσαμε, συμπεριλαμβάνονται τα πάντα. Κι ας μάθαμε εκ των υστέρων ότι το κέρδος του από τα 2000 που του είχαμε δώσει ήταν 900 δολάρια!!! Κι ας μας είχε κάνει έκπτωση 300 δολάρια από την αρχική προσφορά. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ο Νοτιοαφρικανός συνεργάτης-ατζέντης, ο οποίος τυπικά θα ολοκλήρωνε τον εκτελωνισμό του Ζήκου στη χώρα, μας σέρβιρε τη δική του προσφορά. Ο κύριος μας ζητούσε άλλα 2000 δολάρια! Δεν αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ είχαμε μπλέξει και χωρίς κανένας να μπορεί να μας ξεμπλέξει. Ακόμα και στο Ελληνικό Προξενείο που επισκεφθήκαμε, δεν υπήρξε ιδιαίτερη διάθεση από τις δύο υπαλλήλους που έτυχε να συναντήσουμε. Με τα πολλά και αφού ρίξαμε απίστευτο τρέξιμο καταφέραμε να βρούμε δικό μας εκτελωνιστή με τα μισά λεφτά, έχοντας βέβαια τον προηγούμενο να στέλνει απειλητικά email τόσο σε εμάς όσο και στη ναυτιλιακή, ότι αυτοκίνητο δεν πρόκειται να παραλάβουμε αν δεν του τα σκάσουμε (πόνταρε στο γεγονός ότι ο Γκανέζος τον είχε προτείνει ως μοναδικό γραφείο που αναλαμβάνει εκτελωνισμούς).

(Η ιστορία έκλεισε με τον τύπο να γίνεται ρεζίλι, εκθέτοντας ο ίδιος τον εαυτό του στις μισές ναυτιλιακές του Κέιπ Τάουν και εμάς να ανακουφιζόμαστε και να διαπιστώνουμε για μία ακόμα φορά στο ταξίδι μας -μετά τον Έλληνα που είχαμε συναντήσει στη Μαυριτανία- ότι η μαλακία είναι ανίκητη και δεν γνωρίζει τόπο, χρόνο και εθνικότητα).


Στο οικονομικό μας παραστράτημα ήρθε να προστεθεί η καθυστερημένη άφιξη του κοντέινερ με τον Γκανέζο να μας έχει δώσει αρχικά transit time 18 ημέρες και τελικά οι 18 να γίνονται 45. Αυτό μεταφράζεται σε έξτρα έξοδα σε μία σχετικά ακριβή πόλη για ταξιδιώτες όπως το Κέιπ Τάουν, τα οποία δεν είχαμε υπολογίσει εκ των προτέρων. Για την ιστορία, το πλοίο WADI ALRAYAN που μετέφερε τον Ζηκάκο έπιασε κατά σειρά σε Λόμε, Λάγος και Ντέρμπαν ενώ από εκεί ακολούθησε μεταφόρτωση στο πλοίο HANJIN ROTTERDAM το οποίο με τη σειρά του σταμάτησε στο Πόρτ Ελίζαμπεθ πριν πιάσει Κέιπ Τάουν. Αθήνα-Χαλκίδα μέσω Κρήτης ένα πράγμα..

Επιπλέον, κατά το διάστημα της παραμονής μας, είχανε προλάβει να μας υποκλέψουν τα στοιχεία της μίας από τις δυο κάρτες VISA που έχουμε σε όλο το ταξίδι και να πραγματοποιήσουν ηλεκτρονικές συναλλαγές ύψους 1.200 ευρώ περίπου. Δεν ξέρουμε πως έγινε αυτό μιας και η μοναδική χρήση που κάναμε ήταν οι αναλήψεις. Αν σας πούμε ότι μόλις τσεκάραμε το λογαριασμό μας και πήραμε χαμπάρι τι γίνεται, το κεφάλι μας είχε μουδιάσει για κανένα μισάωρο, μη το θεωρήσετε υπερβολή. Σε ύστερο χρόνο και μέσω της διαδικασίας  αμφισβήτησης συναλλαγών που θέτουν σε εφαρμογή όλες οι τράπεζες σε ανάλογες περιπτώσεις, καταφέραμε και μας πιστώθηκε όλο το ποσό. Αλλά το πρώτο σοκ δεν ξεχνιέται με τίποτα..

Συνέπεια όλων των παραπάνω ήταν μαζεμένα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αρκετές συγκρούσεις μεταξύ μας, ένα ταμείο να αδειάζει με γοργότερους ρυθμούς από το προβλεπόμενο και ένα ταξίδι να έχει κολλήσει στο pause χωρίς να μπορούμε να ξαναπατήσουμε το play. Κάπως έτσι, πέρασαν σχετικά γρήγορα οι πρώτες 4-5 εβδομάδες χωρίς να το πολυκαταλάβουμε σπαταλώντας φαιά ουσία σε καταστάσεις που μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει. Η φιλοσοφημένη μας ρήση ότι τα πάντα βασίζονται στις "Επιλογές, Επιρροές & Προτεραιότητες" βρήκε για μία ακόμα φορά εφαρμογή αφήνοντας απ' έξω παράγοντες όπως η τύχη, η οποία τελικά μας επηρέασε σε δεύτερο χρόνο.
  
Canal Walk, Century City, Cape Town
Σε γενικές γραμμές την ευχαριστηθήκαμε την πόλη και κατά μία έννοια σταθήκαμε τυχεροί που δεν είχαμε επιλέξει ως τελικό προορισμό το λιμάνι του Ντέρμπαν, για το οποίο οι φήμες που το συνοδεύουν δεν είναι και οι καλύτερες. Καθημερινά και όσο ο καιρός το επέτρεπε, περπατούσαμε μεγάλες αποστάσεις, επισκεφθήκαμε την πολύχρωμη μουσουλμανική γειτονιά Bo Kaap, τη δημοφιλή στους surfers παραλία Camps Bay, το κέντρο της πόλης, το Canal Walk στην περιοχή του Century City (το -υποτίθεται- μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Αφρικής), τη συνοικία Sea Point ενώ το διάσημο V&A Waterfont (ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα εμπορικών και μαρίνας βικτοριανού ρυθμού ως φυσική συνέχεια του εμπορικού λιμανιού της πόλης με θέα το Table Mountain) ήταν κυριολεκτικά στα πόδια μας σε απόσταση 10 λεπτών και τις περισσότερες φορές εκεί τρώγαμε, πίναμε τον καφέ μας και κάναμε τα ψώνια μας από το supermarket



Γεωργία & Feraidoon
Κατά την παραμονή μας στο backpackers γνωρίσαμε πολύ κόσμο αλλά με λίγους κολλήσαμε. Ο Sean (μισός Άγγλος, μισός Ιρλανδός γεννημένος στην Νότια Αφρική), ο Von (λευκός Νοτιοαφρικανός), η Tender (μάυρη Νοτιοαφρικανή από τη φυλή Ζούλου) και η Jade (λευκή Νοτιοαφρικανή) ήταν τα άτομα με τα οποία είχαμε καθημερινή επαφή και περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί. Με αυτόν όμως που γίναμε κολλητοί και πραγματικά χαιρόμασταν την παρέα του ήταν ο Feraidoon (Μουσουλμάνος με Αφγανική καταγωγή, γενημμένος στην Ινδία που ζει μόνιμα με τους γονείς του στη Δανία). Παλικάρι από τα λίγα, κορμί-μπετόν ελέω MMA (Βασιλάκη, να κανονίσω ένα ματσάκι;), μυαλό ξυράφι και καρδιά μικρού παιδιού. Ο φίλος μας σπουδάζει κοινωνικός λειτουργός στη Δανία και στο Κέιπ Τάουν κάνει την 6μηνη πρακτική του σε νηπιαγωγείο. Από τον Feraidoon μάλιστα έχουμε άλλη μία ανοιχτή πρόσκληση για επίσκεψη στο σπιτικό του! Καθημερινά με την παραπάνω παρέα συν άλλους τουρίστες και ταξιδιώτες, παίζαμε χαρτάκι, monopoly, τα τσούζαμε και μάλιστα κάναμε και μία μονοήμερη εκδρομή μαζί με το Sean και τον Feraidoon στο Simon's Town και την περίφημη παραλία Boulders Bay, η οποία είναι ιδιαίτερα προσφιλής στον αφρικανικό πιγκουίνο όπου εκεί αναπαράγεται και ταυτόχρονα βρίσκει καταφύγιο.

Τέλος, στο Κέιπ Τάουν γνωρίσαμε και κάναμε παρέα με ένα ζευγάρι Ελλήνων, τον Κώστα και την Αριάδνη. Με τον Κώστα πρόσφατα απολυμένο και όντας σε μία ηλικία που μόνο όνειρα και σχέδια είσαι "υποχρεωμένος" να κάνεις, τα παιδιά άφησαν γονείς και φίλους και τον τελευταίο χρόνο δοκιμάζουν την τύχη τους στην άλλη άκρη του κόσμου. Μεγάλη και δύσκολη απόφαση μιας και οι περισσότεροι που φεύγουν τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα προτιμούν κυρίως Ευρωπαϊκούς επαγγελματικούς προορισμούς. Τα παιδιά όμως είχαν "καρύδια" και προς το παρόν φαίνεται να δικαιώνονται για την επιλογή τους. Καλές τύχες, μάγκες!

Ταυτόχρονα, κατά την προσωρινή διαμονή μας στο Κέιπ Τάουν, "σκοντάψαμε" σε μία είδηση που μας κίνησε προσοχή και ενδιαφέρον. Αναφερόμαστε σε ένα επίσης νέο ζευγάρι Ελλήνων, τον Περικλή και την Αναστασία, οι οποίοι στο ίδιο μήκος κύματος με αρκετούς, αποφάσισαν να ρίξουν μαύρη πέτρα και να την "κάνουν" για άλλες πολιτείες (Σκωτία συγκεκριμένα). Η είδηση όμως ήταν στο ότι αποφάσισαν να ξεπουλήσουν ότι είχαν και δεν είχαν από το σπιτικό που εγκατέλειπαν, λανσάροντας μία πρωτότυπη ιστοσελίδα/bazaar με τον ευφάνταστο τίτλο Help Us Leave (Βοηθήστε μας να φύγουμε). Από την μία είναι τραγικό να ζητάς από κάποιον να σε βοηθήσει να εγκαταλείψεις τη χώρα σου. Κι αν δε θέλει να φύγεις; Κι όμως.. τα μηνύματα που δέχτηκαν τα παιδιά καθώς και το άμεσο ξεπούλημα του νοικοκυριού τους φανερώνει το απεγνωσμένο κίνημα μετανάστευσης που δυστυχώς δεν είναι μόδα άλλα ούτε σημείο των καιρών. Δεν αξίζει να αφιερώσουμε ούτε μία αράδα αναφερόμενοι στην ελληνική κατάσταση, της οποίας είμαστε γνώστες (και θύματα) αλλά από την άλλη, κάνοντας το ίδιο πράγμα 6 μήνες πριν, μόνο να επικροτήσουμε μπορούμε τέτοιου είδους τάσεις και πρωτοβουλίες. Να είστε καλά παιδιά και να σκεπάζεστε στο κρύο Εδιμβούργο!

Έπειτα από 47 ημέρες στο Κέιπ Τάουν, την Τρίτη (18/09) έγινε η αποσφράγιση του κοντέινερ και ο εκτελωνισμός και την Τετάρτη (19/09) επιτέλους ο Ζήκος ξαναβγήκε στους Αφρικάνικους δρόμους. Η οδήγηση στη ΝΑ είναι από τα αριστερά και φυσικά τα αυτοκίνητα τους είναι δεξιοτίμονα. Παρ' όλο που είχαμε μία σχετική ανησυχία, δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να προσαρμοστούμε ακολουθώντας απλά από πίσω τους υπόλοιπους. Αντικειμενικά και λόγω συνήθειας, το πιο δύσκολο είναι όταν στρίβεις σε κάθετο δρόμο (ειδικά σε στενά) οπότε και θα πρέπει να πάρεις τη "γραμμή" σου. Εκεί είχαμε μια δυο αστοχίες(!) αλλά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Επειδή η παραλαβή από το ντεπό έγινε αργά το μεσημέρι της Τετάρτης, αναβάλαμε την αναχώρηση για την επομένη.

Πέμπτη πρωί (20/09) αριβάραμε για νότια και συγκεκριμένα για το Ακρωτήρι Καλή Ελπίδας, στο νοτιοδυτικότερο άκρο της Αφρικής. Μετά από περίπου 200 χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτής και διασχίζοντας μία από τις ομορφότερες παράκτιες διαδρομές παγκοσμίως, το γνωστό Chapman's Peak Drive με μήκος 9 χλμ και 114 στροφές και μία απίστευτη θέα προς Ατλαντικό, φτάσαμε στο πιο διάσημο ακρωτήρι της ηπείρου. Προσωπικά, δεν βρήκαμε καθόλου ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένας τεράστιος ορεινός όγκος και οι ακτές του έχουν περιφραχτεί και έχει μπει υποχρεωτική είσοδος για να θαυμάσει κανείς ένα ακρωτήρι. Παράλληλα, υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας αποτελεί το Νοτιότερο Άκρο της Αφρικανικής ηπείρου και ότι εκεί συναντιούνται ο Ατλαντικός και ο Ινδικός. Απλά έπρεπε να μπει μία ταμπέλα σε ένα κατά τ' άλλα ιστορικό σημείο μιας και ο Πορτογάλος Bartolomeu Dias το 1488 ήταν ο πρώτος που πάτησε το πόδι του και αρχικά το ονόμασε "Ακρωτήρι των Καταιγίδων" με τον Ιωάννη Β' της Πορτογαλίας να του δίνει τη σημερινή του ονομασία λόγω της "ελπίδας" ότι στην επόμενη στροφή βλέπεις Ινδία στο βάθος. Μανία όμως που την είχαν όλοι εκείνες τις εποχές να φτάσουν στην Ινδία..

Συνεχίζοντας ανατολικά, το τέλος της ημέρας μας βρήκε σε μία μικρή και ήσυχη πόλη, το Gordons Bay όπου και κατασκηνώσαμε εντός της αυλής ενός ακόμα backpacker. Όλο το βράδυ φάγαμε βροχή, η Φιφίκα μουσκεύτηκε για τα καλά και έτσι αναβάλαμε την αναχώρηση της Παρασκευής (21/09). Την επομένη δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο παρά μόνο έναν μεγάλο περίπατο στο λιμάνι της πόλης μέχρι που ξανά άρχισε να βρέχει και μαζευτήκαμε γρήγορα γρήγορα.


Ψάχνοντας φάλαινες στο Hermanus
Το Σάββατο (22/09) ξυπνήσαμε νωρίς μιας και το πρόγραμμα περιελάμβανε μία ιστορική στιγμή στο μέχρι τώρα ταξίδι μας. Μετά από περίπου 5 μήνες, θα πατούσαμε το πόδι μας στο γεωγραφικά Νοτιότερο Άκρο της Αφρικής, στο Cape Agulhas, και έτσι θα καρφώναμε μία ξεχωριστή "πινέζα". Με μία μικρή στάση σε μία σχετικά αδιάφορη πόλη, το Hermanus, η οποία όμως διαθέτει εξαιρετικά φυσικά "στασίδια" για να εντοπίσει και να παρατηρήσει κανείς φάλαινες, οι οποίες από Μάιο μέχρι Νοέμβριο "ανεβαίνουν" από Ανταρκτική προς Νότια Αφρική για να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν, το μεσημεράκι φτάσαμε στο ακρητικό L' Agulhas.



Το pin project στη νοτιότερη πόλη της Αφρικής
Το ακρωτήρι πήρε την ονομασία του από -τι άλλο- Πορτογάλους θαλασσοπόρους, οι οποίοι το αποκάλεσαν "Cabo das Agulhas" που στα αγγλικά μεταφράζεται ως "Ακρωτήρι της Βελόνας" καθώς παρατήρησαν ότι στο συγκεκριμένο σημείο, η κατεύθυνση του μαγνητικού βορρά (και κατά συνέπεια η βελόνα της πυξίδας) συνέπιπτε με αυτήν του πραγματικού βορρά στην περιοχή. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τους δυνατούς ανέμους από δυτικά προς ανατολικά, τα παγωμένα θαλάσσια ρεύματα εκ Ανταρκτικής και τα ζεστά ρεύματα της περιοχής συνετέλεσαν σε αμέτρητα ναυάγια και κατέστησαν το εν λόγω ακρωτήρι ως ένα από τα πιο επικίνδυνα περάσματα για τους θαλασσοπόρους της εποχής.


Και στο βάθος το "σημείο τομής"
Η απόλυτη "πινέζα"
Φτάνοντας στο σημείο, παρκάραμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε 150 μέτρα προς το σημείο όπου ο Ατλαντικός και ο Ινδικός Ωκεανός συναντιούνται επίσημα με βάση τον Διεθνή Υδρογραφικό Οργανισμό. Αφού βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες μας και νιώθοντας πλήρεις που τα είχαμε καταφέρει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να επισκεφτούμε, όπως τόσοι άλλοι ταξιδιώτες, ένα σημείο σημαντικής γεωγραφικής σημασίας, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο.

Ξεκλειδώνοντας την πόρτα του οδηγού, θελήσαμε να βάλουμε ένα στικεράκι σε μία ταμπέλα. Ψάχνοντας να βρούμε τα τσαντάκια μας, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά είχαν κάνει φτερά. Ως δια μαγείας και μέσα στα 10-15 λεπτά που χρειάστηκε να περπατήσουμε μία απόσταση 150 μέτρων, κάποιος είχε ανοίξει το αυτοκίνητο με επαγγελματικό τρόπο και είχε πάρει τα δύο μας τσαντάκια και την τσάντα με το λάπτοπ. Αυτή τη φορά το κεφάλι μας δεν μούδιασε για μόνο μισή ώρα.. Μέσα σε 15 λεπτά το ταξίδι ενός χρόνου (7 μήνες η προετοιμασία και 5 μήνες στο δρόμο) είχε τιναχθεί στην κυριολεξία στον αέρα για τον απλούστατο λόγο ότι μέσα στα τσαντάκια μας είχαμε το πολυτιμότερο και χρησιμότερο "εργαλείο" του ταξιδιώτη. Τα διαβατήριά μας. Αστραπιαία κινηθήκαμε προς το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα στο διπλανό χωριό, το Struisbaai όπου και κάναμε δήλωση απώλειας κλπ κλπ.


Ιδού ο ύποπτος!
No comments!
Λεπτομέρεια: Την ίδια στιγμή που φωτογραφιζόμασταν στο σημείο-ορόσημο, φωτογραφίζαμε και το αυτοκίνητο με φόντο τον φάρο της περιοχής. Στο τελευταίο από τα τρία snapshots φαίνεται η πλάτη ενός τύπου ο οποίος απομακρύνεται κρατώντας "πράγματα" στην αγκαλιά του. Ο ίδιος τύπος μας είχε κινήσει την περιέργεια γιατί ενώ ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί να περπατάμε προς το σημείο (φώτο αριστερά), αυτός ποτέ δεν έφτασε μέχρι τέλους αλλά γύρισε πίσω. Προφανώς είχε άλλα σχέδια..

Οι αστυνομικοί που είχαν υπηρεσία εκείνη την ώρα σοκαρίστηκαν με το γεγονός της κλοπής μιας και η ευρύτερη περιοχή έχει από ελάχιστη έως ανύπαρκτη εγκληματική δραστηριότητα και ως εκ τούτου τους προκάλεσε αίσθηση και απορία το οτι είχε συμβεί κάτι τέτοιο στα μέρη τους. Σε επαφή που είχαμε με τον πρόξενό μας στο Κέιπ Τάουν, κο Κώστα Σούλιο, ήρθε ένα ακόμα χαστούκι. Ένας ηλίθιος νόμος που ισχύει μόνο στην Ελλάδα και έχει τη μορφή ποινής/ έρευνας για τυχόν ανεύρεση, σε αναγκάζει σε περίπτωση απώλειας ή κλοπής του διαβατηρίου σου, να περιμένεις 3 μήνες μέχρι να μπορέσεις να ξανακάνεις αίτηση. Αν είναι δε η δεύτερη φορά σου, το χρονικό διάστημα είναι ένας χρόνος. Με την ψυχολογία στο πάτωμα, ένα αυτοκίνητο σχεδόν άδειο, τις ψηφιακές αναμνήσεις του ταξιδιού αλλά και σειρά άλλων αναμνηστικών (συλλογή χαρτονομισμάτων κλπ) να αποτελούν παρελθόν και με σημαντικές απώλειες σε μετρητά, η λύση της επιστροφής και ματαίωσης του Pin Project ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε (χρειαζόμενοι τουλάχιστον 6.000 ευρώ για την επιστροφή και των τριών μας στην Ελλάδα), πριν πέσουμε πάνω σε μία οικογένεια ντόπιων Afrikaners (λευκοί Νοτιοαφρικανοί), οι οποίοι μας "υιοθέτησαν" τις τρεις πρώτες μέρες.

Η οικογένεια του κου Somarious & Isabelle, ο γιος τους Cornell που μας περιμάζεψε από την πρώτη στιγμή και η κόρη τους Erin που μας βρήκε δουλειές προκειμένου να "σπαταλήσουμε" ανώδυνα το τρίμηνο της αναμονής, μας βοήθησαν να σταθούμε στα πόδια μας, να ανακτήσουμε ψυχολογικές δυνάμεις και να κάνουμε μία παύση στην κατασπατάληση των "καυσίμων" του Pin Project. Ταυτόχρονα, ο πρόξενος μας στο Κέιπ Τάουν, κος Κώστας Σούλιος, στον οποίο θα θέλαμε να πούμε ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μας ενίσχυσε με δανεικά ύψους 2000 ZAR (περίπου 200 ευρώ) για τις πρώτες μας ημέρες (μην ξεχνάμε ότι στις απώλειες μετρούσαμε την τελευταία μας ανάληψη σε μετρητά συν κάρτες αναλήψεων το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι δεν είχαμε φράγκο). Τέλος, η αξιωματικός υπηρεσίας της ΝοτιαΑφρικανικής αστυνομίας Officer De Bruin στο αστυνομικό τμήμα του Struisbaai όπου και κατευθυνθήκαμε από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο φρόντισε να μας καθησυχάσει από το σοκ αλλά μας δάνεισε 500 ZAR (περίπου 50 ευρώ) έτσι ώστε να βάλουμε πετρέλαιο και να πάμε στο Κέιπ Τάουν για να κινήσουμε όλες τις διαδικασίες στο προξενείο μας.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στους φίλους και μέλη του VitaraClub, οι οποίοι με μία συγκινητική πρωτοβουλία συγκέντρωσαν και μας δώρισαν το ποσό των 620 ευρώ για να αγοράσουμε νέο λάπτοπ και να κλείσουμε έτσι μία σημαντική "πληγή".

Γίνεται φανερό ακόμα και στον πιο αδαή, ότι στην πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία είχαμε περιέλθει, ήρθαν να βάλουν πλάτη όλη η τοπική κοινότητα αλλά και ο πρόξενός μας (εδώ είναι που έρχεται να κολλήσει η "τύχη"), χωρίς κανείς τους να μας γνωρίζει και χωρίς να έχουν ιδιαίτερες προσδοκίες από εμάς. Όταν στο Μαρόκο είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, με τον Ζήκο να μένει από αντλία πετρελαίου στη μέση του πουθενά (στο Μεγάλο Άτλαντα), η αντιμετώπιση που είχαμε τύχει ήταν τουλάχιστον ελεεινή με τους ντόπιους να μας κοιτάνε στις τσέπες και όχι στα μάτια. Η φιλοξενία και η ζεστασιά με την οποία μας αγκάλιασαν οι άνθρωποι του Struisbaai ήταν παροιμιώδης και ένα "ιντερνετικό" ευχαριστώ δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως τα συναισθήματα με τα οποία μας γέμισαν αφότου αποφασίσαμε να μείνουμε.

Μ' αυτά και μ' αυτά, βρεθήκαμε να γινόμαστε μόνιμοι κάτοικοι Struisbaai κατασκηνώνοντας στο μοναδικό backpackers της περιοχής, το Cape Agulhas Backpackers και να δουλεύουμε, ο Νίκος στην Ιρλανδική pub "The Michael Collins" και η Γεωργία στο κέντρο περιποίησης σκύλων "Poochie Bubbles" και παράλληλα στo backpackers (bar και reception) που μένουμε. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε να κάνουμε σχέδια πέραν της μίας ημέρας προσπαθώντας να "ρουφάμε" το σήμερα και μη έχοντας κανένα άγχος για το αύριο. Άλλωστε, από τη στιγμή που ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, ο χρόνος ήταν μία αξία που για μας δεν έπαιζε κανένα ρόλο (εδώ έρχεται να κολλήσει ο αόριστος χωροχρόνος). Όχι ότι μας κυνήγησαν ποτέ τα δάνεια, οι τράπεζες και οι τοκογλύφοι αλλά μετά την ψυχρολουσία της απώλειας των διαβατηρίων, ένα τρίμηνο διαβίωσης σε μία ξένη χώρα ήταν το καλύτερο φάρμακο για να γιατρευτεί και η παραμικρή πληγή (κάπου εδώ έρχεται να κολλήσει η έννοια του "χρόνου"). Δυστυχώς ή ευτυχώς τα περισσότερα αντικείμενα που μας έκλεψαν (για την ακρίβεια όλα από την αρχή του ταξιδιού) αντικειμενικά εντάσσονται στην κατηγορία των αναλώσιμων και άμεσα αντικαταστήσιμων με τις βίζες και τις σφραγίδες στα διαβατήρια να παραμένουν το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε. Επιπλέον, σχετικά με το ψηφιακό υλικό του ταξιδιού (φωτογραφίες και βίντεο) ήρθαμε στα ίσα με όλους τους "λαθρεπιβάτες" μιας και ότι έχουμε ανεβάσει στους λογαριασμούς μας στο Picasa και Youtube, είναι ότι έχουμε στη διάθεσή μας πλέον.

Κάπου εδώ κλείνει το Α' Μέρος της Νοτιοαφρικάνικης "πινέζας". Το Β' Μέρος και με την προϋπόθεση ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν(!), θα γραφεί και αναρτηθεί με την αποχώρησή μας από τη χώρα και την επανεκκίνηση του ταξιδιού μας.




Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

6 σχόλια:

  1. Σαν μυθιστόρημα!!!

    Απ' όλη την περιπέτειά σας, κρατάω την υποστήριξη και την βοήθεια των ζεστών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας.
    Εκτός από αλήτες, υπάρχουν και Άνθρωποι!

    Όσο για την έκτακτη τρίμηνη παραμονή σας εκεί, ήταν η αναπάντεχη ευκαιρία να ζήσετε "πράγματα" που κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν περιγράφει!
    Και ο αναγκαίος χρόνος για την ολική ανασυγκρότησή σας!

    Περιμένουμε να έρθει η ώρα για το Β' μέρος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. απο τη μια τα προηγούμενα μαθήματα (κλεψιές) δεν σας έγιναν παθήματα, παρά μόνάχα με αυτό το τελευταίο (ελπίζω να μην ξανα αφήσετε ούτε παραμάνα μέσα στο Ζήκο). από την άλλη, ειναι σα να προκαλέσατε την τύχη σας και αυτή να είναι με το μέρος σας. Αλλο κακό να μη σας βρεί. ζωή χωρίς εμπειρίες είναι άδεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη μασάτε παιδιά! Είναι σπουδαία εμπειρία αυτή που ζείτε κάθε μέρα εκεί. Να θυμάστε πάντα πως αρκετοί άνθρωποι πίσω στην Ελλάδα σας ζηλεύουμε ακόμη και τώρα ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή συνέχεια αλάνια! Ρουφήξτε εμπειρίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να ειστε πάντα καλά δύμανη και υγεία!
    ΥΓ 1. Μην ξεχνάτε την ιθάκη "είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός.
    ΥΓ 2. Φιλία από το νέο μέλος της οικογενέιας που σήμερα γίνετε 12 ημερών!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τα χαμόγελά σας είναι τα καλύτερα διαβατήρια ρε αλάνια...keep smiling!

    ΑπάντησηΔιαγραφή