Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

The Ghanaian Pin

ΓΚΑΝΑ (Τετάρτη 18 Ιουλίου - Παρασκευή 03 Αυγούστου 2012)

Οι πινέζες μας: Cape3points, Winneba, Cape Coast, Tema, Accra 


Εlubo - Accra: κάτι λιγότερο από 500 χλμ στην πρώτη αγγλόφωνη χώρα στο ταξίδι μας.. δεν ταξιδέψαμε πολύ με τον Ζήκο, αλλά πιο πολύ με την ψυχή.. νέες εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα ανακατεύτηκαν με το ταξίδι μας και ήταν εκεί που ξεφύγαμε λίγο από την ταξιδιάρικη καθημερινότητα.. με τον Γκιλάν να μας αποχαιρετά για το "άπιαστο" όνειρό του..


 

Σύνορα Γκάνας-Ακτής Ελεφαντοστού
Τετάρτη πρωί, πολύ νωρίς αναχωρήσαμε από το φιλόξενο κατά τ' άλλα Γκραντ Μπασσάμ και την ξενοδοχειάρα μας για τα Γκανέζικα σύνορα. Μετά από μία αδιάφορη διαδρομή και με τον Γκιλάν να σταματάει κάθε τρεις και λίγο για να "επισκεφτεί τη φύση" (πραγματικά δεν υπάρχει μαλακία που να μην έχει δοκιμάσει αυτό το παιδί), φτάσαμε στα Ιβοριανά σύνορα. Για πολλοστή φορά ελιχθήκαμε υποδειγματικά και -πάντα με το ηλίθιο χαμόγελο του τουρίστα- σφραγίσαμε τα πάντα. Φυσικά, ο ντόπιος τελώνης ο οποίος μας υποδέχθηκε σε μία γραφειάρα με αιρκοντίσιον και τα ρέστα δεν είχε ιδέα τι είναι το Carnet και πως συμπληρώνεται. Ήταν τόσο άσχετος που στο πεδίο "Σημείο εξόδου" έγραψε την πινακίδα του Ζήκου. Τι να πεις.. Φυσικά ούτε κατά διάνοια - και σε κανένα συνοριακό πέρασμα εκτός Μαυριτανίας - δεν έγινε νύξη για "δωράκι" ή δωροδοκία προκειμένου να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να μας σφραγίσουν τα διαβατήρια και το Carnet.

Σειρά είχαν τα Γκανέζικα σύνορα όπου μας υποδέχθηκαν με χαμόγελο και επιτέλους ακούσαμε και ένα Welcome. Αγγλόφωνοι γαρ οι Γκανέζοι. Εκεί ήταν που μας έλεγξαν για πρώτη φορά και τα πιστοποιητικά εμβολιασμών που είχαμε κάνει στην Αθήνα. Και ενώ οι σφραγίδες έπεφταν η μία μετά την άλλη, ένας περίεργος τύπος προσπαθούσε να μας κάνει τη ζωή δύσκολη με την αστεία δικαιολογία ότι δε μπορούσαμε να περάσουμε στη χώρα λόγω του ότι "φέραμε" το σκαλ (από Σενεγάλη). Ο τύπος αυτοπαρουσιάστηκε κτηνίατρος και όση ώρα ο Νίκος μάζευε τις σφραγίδες, την είχε "πέσει" στη Γεωργία λέγοντας της ότι δε μπορούμε να κάνουμε βήμα με το σκαλ επάνω στο αυτοκίνητο, εκτός αν το αφαιρέσουμε, με το πρόσχημα ότι δεν ξέρουμε τι ασθένεια μπορεί να μεταφέρει. Με τα πολλά και αφού ο τύπος ποτέ δεν έδειξε μία ταυτότητα, ένα πιστοποιητικό ή κάτι αντίστοιχο και μετά από μία έντονη λογομαχία και μία σύγχυση με τους αστυνομικούς, πήραμε το αυτοκίνητο και χαθήκαμε μέσα στο χαμό των συνόρων. Ο καημένος ο Γκιλάν έμεινε πίσω προσπαθώντας να του εξηγήσει πιο ήρεμα τι και πως και στο τέλος πήγαν να τον κρατήσουν επειδή εμείς εξαφανιστήκαμε. Εκεί ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που μας απαρνήθηκε μόνο και μόνο για να τον αφήσουν να φύγει.

Προς τον παράδεισο..
Χωρίς να μας χαλάσει ο παπάτζας-κτηνίατρος, κινηθήκαμε ανατολικά και παράλληλα με τον Ατλαντικό με κατεύθυνση προς το Dixcove αναζητώντας το απόλυτο camping (Green Turtle Lodge) βάση προηγούμενων περιγραφών από άλλους ταξιδιώτες. Και ενώ ψάχναμε για το Green Turtle Lodge, τελικά μετά από 1 ώρα ήπιου off road καταλήξαμε στο Escape Eco-lodge. Ανατολικά το ένα, δυτικά το άλλο. Εκεί ήταν που καταλάβαμε ότι ούτε οι Γκανέζοι μιλάνε Αγγλικά Αγγλικά.. ότι δηλαδή μας έλεγε ο Γκιλάν για Σενεγάλη, Γουινέα, Ακτή Ελεφαντοστού κλπ. Εμείς τους ρωτούσαμε για το Green Turtle Lodge και εκείνοι μας έδιναν οδηγίες για το Escape Eco-lodge μόνο και μόνο γιατί η μοναδική λέξη που καταλάβαιναν ήταν το "Lodge". Άθελα τους λοιπόν μας έστειλαν στον παράδεισο.

Παρένθεση: Η Γιωργίτσα για μία ακόμα φορά δεν κατάφερε να επισκεφτεί άλλο ένα κάμπινγκ το οποίο ονειρευόταν (από αυτά που διάβαζε και σημείωνε όλο το χειμώνα όταν έκανε την έρευνα και το σχεδιασμό) αλλά τελικώς η ασυνεννοησία με τους ντόπιους άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Τι κι αν έχεις χάρτες, πυξίδες, σχέδιο, συντεταγμένες.. αυτά τα "κατά λάθος" είναι που μετράνε στο τέλος και σε κάνουν να νιώθεις αληθινός ταξιδευτής. Και για καλή μας τύχη όλη η περιήγησή μας στη "Χρυσή Ακτή" κύλισε κάπως έτσι..

Μόνο με παράδεισο μπορούμε να παρομοιάσουμε το εν λόγω μέρος. Ένας ΚαναδοΓκανέζος τα τελευταία τρία χρόνια έστηνε μεθοδικά και με ευλάβεια ένα ονειρεμένο μέρος στον όρμο του Cape3Points. Αμέσως θυμηθήκαμε τους δικούς μας Free&Real στη Βόρεια Εύβοια με το Escape να αποτελεί την τροπική τους έκδοση και φυσικά να έχει κυρίως οικονομικό προσανατολισμό. Η περιοχή λόγω της γεωμορφολογίας και του καιρού προσφέρεται για αχαλίνωτο surfing οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται στην αμιγώς τουριστική περίοδο (πριν και μετά την περίοδο των βροχών). Οικολογικές τουαλέτες με πριονίδι και γαιοσκώληκες αντί νερού, δύο φωτοβολταϊκά πάνελ για τα βασικά, νερό από το πηγάδι για όλες τις ανάγκες και όλα τα bungalows από μπαμπού φτιαγμένα στο χέρι έδιναν σάρκα και οστά στο οικολογικό lodge. Εμείς το πετύχαμε άδειο μιας και η περίοδος των βροχών όδευε προς το τέλος της. Για τρεις ημέρες ήμασταν πραγματικά στον παράδεισο. Μοναδική αίσθηση την οποία για πρώτη φορά νιώσαμε όσο καιρό είμαστε στο δρόμο. Και αυτό ισχύει και για τους τρεις μας. Εκεί ήταν που κάναμε το δεύτερο μας μπάνιο στο μονίμως αγριεμένο Ατλαντικό, φάγαμε αστακούς μέχρι σκασμού, ξεκουραστήκαμε, καθαρίσαμε το μυαλό μας από περιττές σκέψεις και κάναμε όνειρα για μελλοντική εγκατάσταση. Αλλά επειδή τούτο το ταξίδι είναι μέρος ένας άλλου ονείρου, το οποίο είναι ήδη σε εξέλιξη, είπαμε να αφήσουμε κατά μέρος τα σχέδια για το μέλλον και να συνεχίσουμε ανατολικότερα προς Άκκρα (πρωτεύουσα) χωρίς να έχουμε αποφασίσει ποια θα είναι η επόμενη στάση. Ο ιδιοκτήτης του Escape μας πρότεινε Κέιπ Κόουστ ή στη χειρότερη Γουίνεμπα πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα.

Στο Κέιπ Κόουστ πήγαμε γραμμή σε ένα ξενοδοχείο που ξέραμε ότι επιτρέπουν την κατασκήνωση σε ταξιδιώτες. Δυστυχώς, οι άνθρωποι ήταν πολύ καλοί αλλά το μοναδικό σημείο που μας πρότειναν να στήσουμε ήταν στο πάρκινγκ εκτός του ξενοδοχείου. Πήραμε τα μάτια μας λοιπόν και φύγαμε από το Κέιπ Κόουστ (το όποιο βέβαια επισκεφτήκαμε σε δεύτερο χρόνο) με κατεύθυνση προς Γουίνεμπα, ένα μικρό ψαροχώρι 60 χλμ πριν την Άκκρα. Ψάχνοντας να βρούμε κάμπινγκ ή έστω ξενοδοχείο για προσωρινή κατασκήνωση και κινούμενοι παραλιακά, πέσαμε εντελώς κατά τύχη πάνω στο hostel ενός απίστευτου Γκανέζου, του Manuel. Με 9 ευρώ τη βραδιά και για τους τρεις, μας επέτρεψε να στήσουμε στην αυλή του πανδοχείου. Αποφασίσαμε να περάσουμε το σουκου εκεί και μετά βλέποντας και κάνοντας. Είχε έρθει η στιγμή των αποφάσεων και για τους τρεις μας..

Από Σενεγάλη, ήδη, είχε πέσει η ιδέα να βάλουμε τον Ζήκο σε κοντέινερ με κατεύθυνση προς Νότια Αφρική με το σκεπτικό να αποφύγουμε Νιγηρία, Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό (DRC) και Αγκόλα. Φτάνοντας στη Γκάνα έπρεπε να αποφασίσουμε για τη συνέχεια. Το τελευταίο λόγο είχε η Γεωργία η οποία προτίμησε την -φαινομενικά- ευκολότερη λύση. Και λέμε φαινομενικά καθώς όσο να' ναι η ναυτιλιακή μεταφορά πάντα ενέχει κινδύνους, είναι σαφώς ακριβότερη ενώ και οι αφρικανικές αεροπορικές εταιρίες (για τη δική μας μεταφορά προς νότο) δεν έχουν και την καλύτερη φήμη. Επιπλέον, το να σταματήσουμε το ταξίδι για 20-25 ημέρες θα μας έβγαζε εντελώς εκτός ρυθμού τον οποίο ομολογουμένως είχαμε βρει από τη Σενεγάλη και μετά..

Ghislain & Africa Twin
Ο λατρεμένος μας Γκιλάν είχε προδιαγεγραμμένη πορεία προς κεντρική Αφρική θέλοντας να κινηθεί από Τσαντ προς Σουδάν με τελική κατάληξη τη Νότια Αφρική. Ήθελε να κάνει ένα S ας πούμε. Τα τελευταία χρόνια κανένας overlander δεν είχε επιχειρήσει να περάσει από τα συγκεκριμένα σύνορα για τον απλούστατο λόγο ότι οι ταραχές στο Νότιο Σουδάν δεν άφηναν κανένα περιθώριο για ταξιδιωτικά "παιχνίδια" ενώ και στο Τσάντ η κατάσταση δεν εξασφάλιζε καμία σταθερότητα. Τα γνώριζε όλα αυτά ο Γκιλάν αλλά ήταν τόση η επιθυμία του να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια που δεν άκουγε κουβέντα. Το γεγονός ότι ο πατέρας του είχε επισκεφτεί πριν 30 χρόνια το Τσαντ σε συνδυασμό με τους πραγματικούς λόγους που ο φίλος μας είχε ξεκινήσει το ταξίδι του, συνέθεταν ένα μοναδικό μείγμα ψυχαναγκαστικής επιθυμίας, επιμονής και γενναιότητας. Το εντυπωσιακότερο όλων; Εκτός από ένα χάρτη και ένα δορυφορικό τηλέφωνο δε διέθετε τίποτε άλλο. Επιπλέον, η Africa Twin ήταν απολύτως εργοστασιακή. Αυτός ήταν ο φίλος-συνταξιδιώτης μας με τον οποίο περάσαμε έναν αξέχαστο μήνα διασχίζοντας πέντε χώρες παρέα. Συναντηθήκαμε στο σωστό μέρος στη σωστή στιγμή και χωρίσαμε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Ήδη μας λείπει η ανεμελιά του, η γενναιότητά του, τα ΓαλλοΑγγλικά του και το Κόκκινομπλε άτι που είχαμε πάντα συνοδεία πότε μπρος και πότε πίσω. Καλό ταξίδι ρε βρομιάρη!!!!

Joe, Νίκος, Γεωργία & Ζήκος
Το hostel του Μανώλη ήταν όλο κλεισμένο του τελευταίους δύο μήνες από μία ομάδα φοιτητών από το Grand Valley State University of Michigan, των οποίων αποστολή ήταν η συμμετοχή σε τοπικά προγράμματα κατά του human trafficking ή child slavery, κοινώς του παιδικού δουλεμπορίου. Ο Joe, ένας καθηγητής κοινωνικής ψυχολογίας ήταν ο αρχηγός της αποστολής και την Κυριακή μας προσκάλεσε για πρωινό. Εκεί μας εξήγησε τι ακριβώς κάνουν, ποιος είναι ο ρόλος τους, ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν και πως 10-15 αμούστακα παιδιά βρέθηκαν να περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε ένα χωριό της Γκάνας.

Είναι αλήθεια. Εν έτει 2012, το δουλεμπόριο μικρών παιδιών είναι μία σκληρή πραγματικότητα -τουλάχιστον στη Γκάνα. Εν συντομία, στη λίμνη Βόλτα, βόρεια και ανατολικά της Άκκρα το ψάρεμα με δίχτυα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο και αποφέρει τεράστια έσοδα στους ντόπιους ψαράδες. Επειδή όμως ο βυθός είναι ιδιαίτερα βραχώδης και τα δίχτυα πιάνονται σε αυτόν.. guess what? Το να αγοράσεις ένα παιδάκι 5 χρονών και να το ρίξεις να ξεμπλέξει τα δίχτυα, είναι φτηνότερο από το να αγοράσεις καινούρια δίχτυα. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά πεθαίνουν, πνίγονται ή στην καλύτερη μένουν τυφλά. Και φυσικά, δε χρειάζεται να αναλογιστείτε το πως και το γιατί προκύπτει το δουλεμπόριο. Μία οικογένεια με 6-7 παιδιά πουλάει το ένα για να ζήσουν τα υπόλοιπα. Ψυχρά, σκληρά, ωμά μαθηματικά.

James Kofi Anan
Ο James Kofi Anan ήταν ένα από αυτά τα παιδιά, το οποίο κατάφερε να αποδράσει όταν ήταν 13 ετών. Γύρισε πίσω, ο μπαμπάς του δεν πολυχάρηκε, σπούδασε, έγινε μεγάλος και τρανός τραπεζίτης στην Barclays και στα 30 κάτι του τα παράτησε όλα και αφοσίωσε τη ζωή του στην οργάνωση Challenging Heights, που ίδρυσε και της οποίας είναι ο ιθύνων νους. Στην οργάνωση αυτή, ο Joe και τα υπόλοιπα πιτσιρίκια κατέθεσαν την ψυχή τους για 2 μήνες και κάτι. Καλό; Οκ, θα μας πει κάποιος. Η Γκάνα είναι βρετανοαμερικάνικο προτεκτοράτο. Ναι, αλλά όταν βλέπεις να γίνεται τέτοιο έργο και σε τέτοια κλίμακα, τότε εύχεσαι όλοι οι αποικιοκράτες να είχαν ΚΑΙ τέτοια κίνητρα εκτός από τα πετρέλαια, το χρυσό, το ελεφαντόδοντο και πάει λέγοντας..


Πνιγμένος από παιδικές αγκαλιές
Πνιγμένη από παιδικές αγκαλιές
Η ιστορία αυτή μας έκανε να θέλουμε να δούμε εκ των έσω τη δουλειά που γίνεται και φυσικά να πάρουμε και μεις μέρος σε αυτή την προσπάθεια με τα μέσα που διαθέταμε. Παρ' όλο που το μεγαλύτερο μέρος της γραφικής ύλης που σχεδιάζαμε να διανείμουμε καθ'οδόν, είχε φύγει προς Καμερούν και Τανζανία (πριν την αναχώρηση και με σκοπό να ελαφρύνει ο Ζήκος), είχαμε μαζί μας ένα πακέτο μολύβια και γόμες το οποίο και καταθέσαμε στο ιδιωτικό σχολείο που λειτουργούσε κάτω από τις ευλογίες του Challenging Heights και του JK Anan. Το σχολείο δεχόταν μαθητές από όλη τη Γουίνεμπα και επιπλέον περιελάμβανε και παιδιά από το Κέντρο Αποκατάστασης/ Καταφύγιο που προέρχονταν κατευθείαν από τη λίμνη και που επίσης λειτουργούσε υπό την αιγίδα του CH. Η επίσκεψή μας στο σχολείο συνοδεύτηκε με ενθουσιασμό από το προσωπικό και από τον ίδιο τον ιδρυτή του. Απερίγραπτα, μοναδικά συναισθήματα. Γίναμε ένα με τα παιδιά, πνιγήκαμε στις αγκαλιές τους, παίξαμε μαζί τους και τους δώσαμε λίγη χαρά.

Τι μπορεί να καταλάβει αλήθεια ένας Δυτικός από όλο αυτό; Πόσο πνιγμένοι ήμαστε τελικά στον υλισμό, τις ψεύτικες ανάγκες, τα "πλαστικά" θέλω και πρέπει; Καθόμαστε και μιλάμε για δισεκατομμύρια ευρώ, όταν με 20 δολάρια το μήνα ή 240 δολάρια το χρόνο (περίπου 200 ευρώ δηλαδή) μπορείς να εξασφαλίσεις τα δίδακτρα ενός τέτοιου παιδιού άρα και το μέλλον του, αφού η μόρφωση αποδεικνύεται το καλύτερο εφόδιο για όλους τους αφρικανούς που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στη Νότια Αφρική, την Ευρώπη ή την Αμερική. Και μην πει κανείς ότι ακόμα δε λύσαμε τα δικά μας προβλήματα για να λύσουμε και της Γκάνας. Για επιβίωση κάνουμε λόγο και όχι για καλοπέραση. Όσοι πιστοί προσέλθετε.


Μπόπιρες κάνουν ακροβατικά
Και τώρα πίνουμε..
Στο μεσοδιάστημα είχαμε κάνει έναν απίστευτο περίπατο στην παραλία της Γουίνεμπα και την κοντινή λιμνοθάλασσα (lagoon για τους αγγλομαθείς) και είχαμε συναντήσει πιτσιρίκια 6-7 χρονών να σκαρφαλώνουν παίζοντας στους κοκοφοίνικες και να φέρνουν κάτω σοδειές ολόκληρες. Η αθωότητα σε όλο της το μεγαλείο. Κι όμως η φτώχεια και το χαμηλό επίπεδο της ποιότητας ζωής δεν έσβηνε το χαμόγελο αυτών των παιδιών.


Παράλληλα, αποχαιρετήσαμε τον καλό μας φίλο, τον Γκιλάν, ο οποίος τελικά έβγαλε βίζα για Μπουρκίνα Φάσο. Από εκεί είχε αποφασίσει να κινηθεί ανατολικά και βόρεια προς Νίγηρα έτσι ώστε να καταλήξει στο Τσαντ. Η στιγμή ήταν η ιδανικότερη καθώς εμείς είχαμε αποφασίσει να περάσουμε κάποιο χρόνο στη Γκάνα και τη Γουίνεμπα. Θα μας ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βγούμε στο δρόμο μόνοι μας καθαρά για ψυχολογικούς λόγους.

"Μαϊμου" στο Kakum NP
Nikos, Ope, Caroline, Erich
Το επερχόμενο σουκού αποφασίσαμε να πάμε στο Εθνικό Πάρκο του Kakum, μαζί με την Όπι, τον Έρικ και την Καρολάιν, όλοι τους από Αμερική οι οποίοι έκαναν μέρος της πρακτικής τους στο σχολείο του Challenging Heights αλλά ήταν ανεξάρτητοι από την ομάδα του Joe. Σάββατο πρωί, λοιπόν πήραμε ένα τροτρό* με κατεύθυνση προς Κέιπ Κόουστ. Από εκεί, μετά από παζάρια, ναυλώσαμε ένα ταξί για ολόκληρη την ημέρα και πήραμε σβάρνα όλη την τροπική σαβάνα της περιοχής. Η αρχή έγινε με το Kakum National Park στο οποίο μπορεί να μην είδαμε ίχνος άγριων ζώων (τα τροπικά δάση είναι πιο "δύσκολα" και επιπλέον ήμασταν off season) αλλά περπατήσαμε επάνω σε μία "γέφυρα" (ή canopy walk) μήκους 300 μέτρων και με ύψος 40 περίπου μέτρα από το έδαφος κυριολεκτικά μέσα στην καρδιά ενός τροπικού δάσους. Σε απόλυτη ησυχία μπορείς πραγματικά να το απολαύσεις. Αν έχεις όμως ένα σχολείο με μαλακισμένα μπροστά σου δυσκολεύεσαι λίγο. Σε κάθε περίπτωση ήταν μία ακόμη μοναδική εμπειρία στο ταξίδι μας και περάσαμε τέλεια με το παρεάκι μας από την Αμερική.

Τρο τρο

*: Βανάκι χωρητικότητας 12-15 ανθρώπων, μάρκας Toyota, Hyundai, και Mercedes τα περισσότερα, που αποτελεί το βασικό μεταφορικό μέσο από πόλη σε πόλη σχεδόν σε όλη τη Δυτική Αφρική και το εισιτήριο είναι απλά τσάμπα.





Mrs Doolitlle
Σειρά είχε ένα καταφύγιο άγριων ζώων ή αλλιώς Monkey Forest που "μανατζάρουν" ένα ζευγάρι Ολλανδών. Τους άρεσε τόσο πολύ η Γκάνα όταν την πρωτοεπισκέφτηκαν που αποφάσισαν να τα παρατήσουν όλα και να ανοίξουν ένα hostel. Το γιαπί ήταν ακόμα εκεί μιας και τελικά το project δεν προχώρησε. Προτεραιότητα έχουν τα ζώα και η φύση και αυτό ήταν που συνειδητοποίησαν με την άφιξη τους οι Ολλανδοί, οι οποίοι τελικά αφοσιώθηκαν σε αυτό το καταφύγιο στο οποίο προστατεύουν κυρίως μικρές μαϊμούδες, ένα σπάνιο είδος αγριόγατας (african cevit) αλλά και κροκοδειλάκια, αντιλόπες κλπ μέχρι να ενηλικιωθούν και μετά τα απελευθερώνουν στη φύση. Τρομερό πάθος, ζήλος και αγάπη για αυτό που κάνουν το οποίο το περνούν σε όλους τους επισκέπτες. Το εισιτήριο των 5 ευρώ πηγαίνει αποκλειστικά για την αγορά τροφής των άγριων ζώων που φιλοξενούνται.

Κροκόδειλος σε νιρβάνα
Η μέρα έκλεισε σε ένα πλωτό εστιατόριο μέσα σε μία τεχνητή λίμνη όπου υπήρχαν μερικοί κροκόδειλοι μάλλον για ντεκόρ. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι υπήρχαν 4 από αυτούς σε μία ξέρα, οι οποίοι ήταν σε τέτοια νιρβάνα που μπορούσες να τους αγγίξεις και να τους χαϊδέψεις την πλατούλα. Γιατί να θέλει κάποιος να αγγίξει έναν κροκόδειλο άραγε.. Όλοι, εκτός από τον μονίμως εριστικό Νίκο, ακούμπησαν τα κοιμισμένα κτήνη και έβγαλαν τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες. Και κάπου εκεί έκλεισε άλλη μία ημέρα στην τροπική Αφρική γεμάτη από εικόνες, εμπειρίες και μικρές δόσεις αδρεναλίνης (η αδρεναλίνη πάει στο canopy walk και όχι στους κροκόδειλους..).


Κάστρο Αγίου Γεωργίου - Ελμίνα
No return door
Την Κυριακή επιστρέψαμε ξανά στην ίδια πόλη για να ταξιδέψουμε, αυτή την φορά, στην αφρικανική ιστορία και τα δύο θρυλικά κάστρα στην Ελμίνα και στο Κέιπ Κόουστ. Η Γκάνα, λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης προς τον Ατλαντικό και των πλούσιων κοιτασμάτων σε χρυσό (εξού και το "παρατσούκλι" Χρυσή Ακτή) αποτέλεσε τη δημοφιλέστερη βάση των Ευρωπαίων κατακτητών στην ακτογραμμή του κόλπου της Γουινέας. Πορτογάλλοι, Ολλανδοί, Άγγλοι και Ισπανοί θαλασσοπόροι, έμποροι και λοιποί μεγαλοϊδεάτες της εποχής έχτισαν κάστρα-διαμετακομιστικά κέντρα για καθαρά εμπορικούς λόγους (αποθήκες μεταλλευμάτων και ορυκτών, ιδανικός χώρος για ελλιμενισμό κλπ) τα οποία στη συνέχεια -και κάτω από τις ευλογίες των ντόπιων αφεντάδων και πλουσίων- μετατράπηκαν σε κολαστήρια ψυχών και κεντρικοί σταθμοί για το υπερατλαντικό εμπόριο σκλάβων που ελάμβανε χώρα από τον 16ο αιώνα και μετά. Άμαθοι, ευπαθείς και γενικότερα φλώροι οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν αμέσως ότι οι αφρικανοί συνάνθρωποί τους υπερτερούν σε δύναμη, αντοχή και σωματικές αρετές και κάπως έτσι η Αμερικανική αγροτοκτηνοτροφία και τα πλουσιόσπιτα γέμισαν αφρικανούς δούλους και υπηρέτες και συνολικά περίπου 12 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν το κατώφλι της "Πόρτας Χωρίς Επιστροφή" (No Return Door). Φρίκη, αποτροπιασμός, όνειδος.

Προς τα γυναικεία μπουντρούμια
Με θέα τον Ατλαντικό..
Το κάστρο του Αγίου Γεωργίου στην Ελμίνα, μία πόλη 15 χλμ από το Κέιπ Κόουστ αποτέλεσε το πρώτο και αρχαιότερο κάστρο-αποθήκη σκλάβων στον κόλπο της Γουινέας με την "ενορχήστρωση" να έχουν αρχικά οι Πορτογάλοι και στη συνέχεια οι Ολλανδοί που ζήλεψαν τις χάρες και τα οφέλη των Πορτογάλων. Τελευταίοι οι Άγγλοι κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα ανέλαβαν τα ηνία του κάστρου μέχρι και την ανεξαρτητοποίηση της χώρας το 1957. Πετύχαμε την Όπι (αφροαμερικανή με καταγωγή από τη Νιγηρία) να βουρκώνει αρκετές φορές. Τι άλλο να γράψουμε για να καταλάβετε τα συναισθήματα μας περπατώντας στα μπουντρούμια που εκατομμύρια ψυχές στοιβάχτηκαν, βασανίστηκαν και ταπεινώθηκαν με το χειρότερο τρόπο; Εντύπωση πάντως μας προκάλεσε το γεγονός ότι η συμμετοχή των ντόπιων στο εμπόριο ψυχών ήταν εφάμιλλη των Ευρωπαίων κατακτητών και μάλιστα υπήρχε και μαρμάρινη πλάκα με απολογία των αφρικανών ηγετών προς τιμήν των εκατομμυρίων δούλων που μπαρκάρισαν παρά τη θέληση τους με κατεύθυνση την Αμερικάνικη Ήπειρο. Αντίστοιχη ιστορία και το κάστρο του Κέιπ Κόουστ σε αντίστοιχα ιδανική θέση κατά μήκος της ακτής με τον πρώτο λόγο, εδώ, να έχουν οι Σουηδοί οι οποίοι ξεκίνησαν αρχικά με αθρόες εξαγωγές ξυλείας και χρυσού πριν το κάστρο περάσει στα χέρια Δανών και μετέπειτα Άγγλων. Αμφότερα τα κάστρα ανήκουν στην πολιτιστική κληρονομιά που προστατεύει η Ουνέσκο.

Nikos, Ope & Georgia
Την επόμενη εβδομάδα η ζωή κύλισε πολύ πολύ ήσυχα καθώς η Αμερικάνικη αποστολή αναχώρησε για Αμερική αδειάζοντας έτσι το πανδοχείο. Μείναμε μόνοι μας λοιπόν με τον Έρικ και την Όπι να τα λέμε για τις ζωές μας, τις χώρες μας και τις εμπειρίες μας μέχρι τώρα. Η διαφορά ηλικίας (τους ρίχναμε ακριβώς 10 χρόνια) δε στάθηκε εμπόδιο και πραγματικά μάθαμε πάρα πολλά πράγματα που δεν ξέραμε, όχι μόνο για την Αμερική αλλά για τη Νιγηρία και τη Δυτική Αφρική λόγω Όπι βεβαίως βεβαίως. Κορίτσι πράμα 19 χρονών και σε έφερνε βόλτα σαν 30άρα. Μυαλό ξυράφι, "πλαστικές" κινήσεις και λόγος-φωτιά. Μαύρη Θεά!



Μία από τις μέρες επισκεφτήκαμε και το Κέντρο Αποκατάστασης/Καταφύγιο για τα παιδιά που διασώζονται στη λίμνη Βόλτα και το οποίο διευθύνει ο JK Anan μέσω του Challenging Heights και συνχρηματοδοτεί το Hovde Foundation, ένα Αμερικανικό Ίδρυμα που υποστηρίζει παρόμοια Κέντρα σε όλο τον κόσμο (Περού, Κένυα κλπ).

Χωρίς σχόλια
"My hands are not for hitting" (=Τα χεράκια μου δεν είναι για να χτυπάω άλλα παιδάκια). Κυρίαρχο σύνθημα σε όλο το Κέντρο μιας και τα παιδάκια είχαν συνηθίσει το βαρύ χέρι των προηγούμενων αφεντικών τους και ήταν μία από τις κακές συνήθειες που κουβαλούσαν μετά τη "διάσωση". Χωρίς γραμματικές γνώσεις, με εμφανή σημάδια κακοποίησης, αδυνατισμένα και ορισμένα με νοητική καθυστέρηση, 40 περίπου παιδάκια από όλες τις ηλικίες απάρτιζαν τη "νέα γενιά"  του JK Anan. Η ομαλή επανένταξη, η μόρφωση, η καλλιέργεια και η κοινωνικοποίηση αυτών των παιδιών είναι το κύριο μέλημα της Λίντα και των υπόλοιπων ανθρώπων που εργάζονται στο Κέντρο είτε ως κοινωνικοί λειτουργοί, είτε ως μάγειρες, είτε ως δάσκαλοι. Εννοείται και απορρέει ως φυσικό επακόλουθο ότι τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προσφέρουν όσα προσφέρουν είναι από στοιχειώδεις έως πενιχρές. Φυσικά όπως προείπαμε, η χρηματοδότηση είναι δεδομένη αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι το Κέντρο δεν έχει ρεύμα αλλά λειτουργεί με γεννήτρια (λόγω του ότι είναι σε μυστική και απομακρυσμένη τοποθεσία), οι εγκαταστάσεις είναι πρόχειρα κατασκευασμένες με υλικά χαμηλής ποιότητας και μεγάλο μέρος του εξοπλισμού είναι χειροποίητος από ντόπιους τεχνίτες, τότε τους βγάζεις το καπέλο και κάνεις τουμπεκί.

Ας βάλουμε όλοι ένα "χεράκι"
Γκανέζικη "τεχνοτροπία"
Τις προηγούμενες ημέρες, ο Έρικ είχε αναλάβει να κατασκευάσει μία μικρή αποθήκη 2Χ2 εκτός του κτηρίου για να τοποθετηθεί η γεννήτρια, η οποία λειτουργούσε εντός της αυλής. Την ημέρα της επίσκεψής μας σειρά είχε η στέγη της μικρής αποθήκης την οποία καταπιαστήκαμε να κατασκευάσουμε. Με μοναδικά εργαλεία ένα καρότσι, ένα φτυάρι, ένα προπέρσινο τσιμέντο, μερικά λεπτά φύλλα ελλενίτ και τα χέρια μας, προσπαθήσαμε να αφήσουμε και εμείς το στίγμα μας. Το αποτέλεσμα δε μπορούμε να πούμε ότι μας δικαίωσε μιας και κανείς από μας δεν είχε τεχνικές γνώσεις. Με τη βοήθεια όμως ενός αγρότη που εργαζόταν στο Κέντρο και ο οποίος εφάρμοσε την τοπική γνώση και πρακτική, τελικά η στέγη ολοκληρώθηκε. Αφήνοντας το Κέντρο Αποκατάστασης του Challenging Heights νιώσαμε "γεμάτοι". Όχι μόνο για την επίσκεψη αυτή καθεαυτή αλλά και γιατί είχαμε βάλει και μεις το χεράκι μας -στην κυριολεξία- σε κάτι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων αυτών λιγάκι πιο εύκολη.

Την Πέμπτη το πρωί αποχαιρετήσαμε τον Έρικ και την Όπι. Αμφότεροι αναχωρούσαν από Γουίνεμπα, ο μεν για Αμερική μέσω Λονδίνου (του ευχηθήκαμε να γίνει κάτι στην πτήση του και να περάσει έστω μία βραδιά στο "Ολυμπιακό" Λονδίνο) και η δε για Αμπιτζάν και Ακτή Ελεφαντοστού για να κάνει διακοπές της προκοπής πριν επιστρέψει πίσω στην πατρίδα. Μας συγκίνησαν τα παλιόπαιδα μιας και δύο εβδομάδες είχαμε κάνει πολλά πράγματα παρέα. Αυτά έχουν τα ταξίδια όμως και οι αποχαιρετισμοί είναι κι αυτοί στο πρόγραμμα όσο δυσάρεστοι κι αν είναι.

Κουράγιο Ζήκαρε!
Τώρα κλαις, γιατί κλαις..
Παρασκευή πολύ νωρίς, αναχωρήσαμε και εμείς με τη σειρά μας για την Τέμα, το λιμάνι της Γκάνας. Μετά από 3 ώρες και κάτι, μποτιλιαρισμένοι για αρκετή ώρα στον περιφερειακό της Άκκρα προς Τέμα, τελικά καταφέραμε να εντοπίσουμε τη ναυτιλιακή όπου είχαμε ραντεβού. Παρέα με τον Χένρυ (στόκος ολκής) και τον βοηθό του πήγαμε στο ντεπό όπου θα γινόταν η φόρτωση. Βαριά η ατμόσφαιρα μιας και για πρώτη φορά θα αποχωριζόμασταν τον Ζηκάκο μας και μάλιστα θα κάναμε και καιρό να τον ξαναδούμε. Ποιος θα του το έλεγε του φουκαρά ότι θα έφτανε στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας με πλοίο. Ο τελώνης ήρθε μετά από 1,5 ώρα αναμονής και χωρίς να ελέγξει απολύτως τίποτα(!), σημείωσε πινακίδες, αριθμό πλαισίου και αριθμό κοντέινερ στα τευτέρια του και μας άφησε να ολοκληρώσουμε τη φόρτωση. Μικρός όπως είναι σε σχέση με κάτι Defender και κάτι LandCruiser, ο Ζήκος άφηνε χώρο και για τρέιλερ. Τακάραμε όλους τους τροχούς και τον σφίξαμε με ιμάντες σε κάθε γωνιά προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι θα παραμείνει σταθερός στα σκαμπανεβάσματα. Και σφραγίσαμε την πόρτα.. Αργά το βράδυ με πτήση της Air Namibia απογειωθήκαμε από Άκκρα με προορισμό το Κέιπ Τάουν μέσω Βίντχουκ (πρωτεύουσα της Ναμίμπια).

Ο Πρόεδρος της καρδιάς μας
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Γκάνα (24/07), η χώρα έχασε τον εν ενεργεία Πρόεδρο της κυβέρνησης Dr. John Evans Atta Mills. Οι Γκανέζοι (όπως και οι Νιγηριανοί) φημίζονται για τις τελετές-πάρτυ που διοργανώνουν προκειμένου να πενθήσουν τον εκλιπόντα ενώ το χρώμα του πένθους είναι μαύρο-κόκκινο. Σε όλες τις πόλεις και τα χωριά στήνονταν μικροφωνικές, καρέκλες, πάγκοι και τεράστιες τέντες όπου όλος ο κόσμος μαζευόταν για να αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής στον μεγάλο τους ηγέτη αλλά και να διασκεδάσει με τους υπολοίπους.



Θεά!
Μας άρεσε: Η τοπική κουζίνα (η Γεωργία για μία ακόμα φορά δοκίμασε τα πάντα), η κρέμα-παγωτό βανίλια Fan Milk, το φτηνό πετρέλαιο και τα χειροποίητα ρούχα που ράψαμε σε ντόπια μοδίστρα με πολύχρωμα υφάσματα που βρήκαμε στην αγορά της Γουίνεμπα.

Δεν μας άρεσε: Μετά τη Μαυριτανία και το Μαρόκο, στη Γκάνα όλοι οι ντόπιοι έμποροι και ταρίφες χρέωναν τον "τουριστικό φόρο" δηλαδή ένα 50% παραπάνω από ότι χρέωναν στους ντόπιους.

Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί
Είδαμε: Αμέτρητα φερετράδικα σε όλες τις πόλεις (δεύτερη μεγαλύτερη μπίζνα στη Γκάνα), αμέτρητες χριστιανικές εκκλησίες και λοιπά χριστιανικά παρακλάδια άρα και αμέτρητους πιστούς (πρώτη μεγαλύτερη μπίζνα), αμέτρητα σχολεία και σχολιαρόπαιδα με τις πολύχρωμες ποδιές τους.

Ακούσαμε: Όλους τους ντόπιους να μας προσφωνούν "Obruni". Obruni σημαίνει "λευκός" και ξένος στην γκανέζικη γλώσσα. Όλα τα σχολιαρόπαιδα με το που μας έβλεπαν άρχιζαν -Obruni, obruni.. what's your name.. where are you going?


Μέση τιμή για το πετρέλαιο 0,78 euro 

Τοπικό νόμισμα: CEDI – Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 2,20 CEDI


Διόδια!!
Τι να σου κάνει κι ο Χριστός..
Οδήγηση στη Γκάνα: Ίσως οι πιο τρελοί και επικίνδυνοι οδηγοί που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα στο ταξίδι μας. Ιλιγγιώδεις ταχύτητες και συνεχείς προσπεράσεις χωρίς διακρίσεις. Δεν πάει να έρχεται λεωφορείο στο αντίθετο ρεύμα, δεν πάει να είναι πάνω σε στροφή, δεν πάει να προσπερνάνε και οι μπροστινοί σου, αν είσαι Γκανέζος και σέβεσαι τον εαυτό σου θα βγάλεις φλας και θα προσπεράσεις ότι κινείται μπροστά σου και είναι κατά τι πιο αργό από σένα. Πρώτα τα τρο τρο και σε δεύτερη μοίρα τα ταξί έχουν τον πρώτο λόγο κάνοντας τους δρόμους πολύχρωμους -αν μη τι άλλο στους χρωματισμούς παίρνουν τα εύσημα- αλλά σφόδρα επικίνδυνους για όλους τους υπόλοιπους. Και φυσικά σε όλες μα όλες τις περιπτώσεις τα οχήματα είναι ταγμένα στο Χριστό, στο Θεό και σε όλο το χριστιανοθρησκευτικό σύμπλεγμα που κατακλύζει τις ζωές των Γκανέζων. Τέλος, σε άλλη μία χώρα, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τον πραγματικό λόγο, πληρώσαμε διόδια. Μάλιστα υπήρχε και ειδική κατηγορία για τα τζιπ (0,50 ευρώ), ένα κλικ πιο πάνω από τα συμβατικά ΙΧ.



Ζήκος & Φιφίκα ερωτευμένοι όσο ποτέ!
Αυτοκίνητο: Όλα κι όλα 500 και κάτι χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτογραμμής έγραψε ο Ζήκος στη Γκάνα. Τα τρο τρο ήταν σχεδόν τσάμπα και συνέφερε περισσότερο να μετακινηθείς με αυτά οπότε ξεκουράστηκε επί μακρόν. Ένα επίμονο υπόκωφο σφύριγμα στον μπροστινό ιμάντα και τα ρουλεμάν μας ανησυχεί σε πρώτη φάση αλλά θα το εξετάσουμε στη Νότια Αφρική με το καλό. Πέραν τούτου, δεν υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς. Καταναλώσεις και λοιπά στατιστικά παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα.




Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

2 σχόλια:

  1. Πολύ δυνατές εμπειρίες... Μπράβο! Άντε, με το καλό να παραλάβετε το Ζήκο σας και να συνεχίσετε στη Νότια Αφρική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστούμε που μοιράζεστε μαζί μας όλες σας τις εμπειρίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή