Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

The Ivorian Pin

ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ (Πέμπτη 12 Ιουλίου - Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012)

Οι πινέζες μας: Daloa, Abidjan, Grand Bassam



Welcome to Cote d'Ivoire!
Gbapleu - Noe: 900 περίπου χιλιόμετρα σε μεταπολεμικό έδαφος.. όχι βιαστικά αλλά σίγουρα με λιγότερο ενδιαφέρον και περισσότερη προσοχή.. σαν πτήση transit ας πούμε..

Πέμπτη πρωί πρωί φύγαμε από το λατρεμένο Ν'Ζερεκόρε αφήνοντας πίσω μας σπουδαίους ανθρώπους. Στα σύνορα της Γουινέας ξεγλιστρήσαμε για μία ακόμα φορά σαν χέλια λέγοντας πάντα τη λέξη-κλειδί (τουρίστας). Στα σύνορα της Ακτής Ελεφαντοστού δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα προβλήματα. Μας σφράγισαν κανονικότατα τα διαβατήρια και σιγά σιγά προχωρήσαμε προς την ενδοχώρα. Το τελωνείο ήταν καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πιο κάτω όπου για μία ακόμα φορά πέσαμε σε επαγγελματίες. Αφού πέσανε οι τζίφρες και οι σφραγίδες εισόδου, το κόψαμε στο τροχάδι. 

Λεπτομέρεια: Για εμάς θεωρείται αυτονόητο πλέον αλλά καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε ότι όταν λέμε συνοριακό πέρασμα εννοούμε μερικές καλύβες/παραπήγματα μέσα στο δάσος όπου αστυνομικοί, στρατός, τελώνες και ντόπιοι είναι όλοι ένα. Μόνο από τις στολές ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Σε μερικά σύνορα δεν υπάρχει καν σημαία της χώρας ενώ απαραίτητη θεωρείται η υπόδειξη από εμάς στο που θα μπει η σφραγίδα στα διαβατήρια (θέλει οικονομία..). Τέλος, σχεδόν σε όλες τις χώρες μετά τη Σενεγάλη, αγνοούν το Carnet (το "διαβατήριο" του Ζήκου) και άνετα θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Για χάριν ευνομίας και ευταξίας όμως, αφού πρώτα τους εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι, παίρνουμε πάντα τις απαραίτητες σφραγίδες και σε αυτό. Εξάλλου, η ΕΛΠΑ ήταν κατηγορηματική. Αν δεν έχουμε όλες τις σφραγίδες εισόδου-εξόδου από όλες τις χώρες, δεν παίρνουμε πίσω τα 3.000 ευρώ που έχουμε δώσει ως εγγύηση.

Ηνωμένα Έθνη παντού!
Η χώρα μόλις πριν δύο χρόνια είχε βγει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο με την κατάσταση να σταθεροποιείται τον τελευταίο χρόνο. Νομίζαμε (βασικά είμαστε σίγουροι) ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι οι χειρότεροι όλων αλλά τελικά και οι Ιβοριανοί δεν πάνε πίσω. Με τον ΟΗΕ να κάνει λόγο για "μικρές ανωμαλίες" κατά τις τελευταίες εκλογές του 2010 και το λαό να κατέρχεται δις στις κάλπες, αμφότεροι οι τότε υποψήφιοι αυτοανακυρήχθηκαν πρόεδροι σε διαφορετικές τέλετες μέχρι που ξέσπασε η βία και ο δεύτερος εμφύλιος. Ακούει κανείς εκεί στο Ελλάντα;; Επιπλέον, οι τελευταίες πληροφορίες από την πρεσβεία και τους ντόπιους αστυνομικούς ήταν ότι όλο το δυτικό κομμάτι που συνόρευε με Λιβερία ήταν κάπως "εύθραυστο", οπότε έπρεπε να "χωθούμε" όσο πιο κεντρικά γινόταν. Μετρήσαμε δεκάδες στρατόπεδα των Ηνωμένων Εθνών και είδαμε πολλά στρατιωτικά οχήματα να κινούνται στο κεντρικό οδικό δίκτυο. Για όλους τους παραπάνω λόγους, παρέα με τον μόνιμο συνταξιδιώτη μας, Γκιλάν, η Ακτή Ελεφαντοστού ήταν ένα ακόμα γρήγορο πέρασμα αλά Γουινέα. Μοναδική εκκρεμότητα η βίζα της Γκάνας από το Αμπιτζάν.

3χλμ για Νταλόα
Μετά από 200 περίπου χλμ, φτάσαμε στη Νταλόα, μία αρκετά μεγάλη πόλη πριν την πρωτεύουσα. Δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να βρούμε κατάλυμα για να περάσουμε το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης μάλιστα μας αντιπρότεινε να φάμε στο ξενοδοχείο αντί να πληρώσουμε την -ας πούμε- διαμονή. Αυτή τη φορά για τουαλέτα, χρησιμοποιήσαμε την τουαλέτα του εστιατορίου. Του προκάλεσε έκπληξη όταν του είπαμε ότι δεν χρειαζόμαστε καν μπάνιο. Εγώ, μας λέει, όταν ταξιδεύω, δεν μπορώ να μη δεν κάνω μπάνιο. Δεν ήξερε ο μάγκας όμως ότι εμείς αλλάζουμε βρακί κάθε Κυριακή. Και ότι προτιμάμε τη Φιφίκα από οποιοδήποτε υπερλούξ δωμάτιο! (Παρένθεση: Και ο Γκιλάν προτιμάει τη σκηνούλα του και το στρωματάκι του, το οποίο καρτερικά φουσκώνει και ξεφουσκώνει κάθε μέρα. Άσχετο άμα εμείς κάθε μέρα γελάμε μαζί του.) Για μία ακόμα φορά δοκιμάσαμε τοπική σπεσιαλιτέ με κοτόπουλο πριν πάμε για ύπνο.

Βασιλική της Παναγίας της Ειρήνης
Την επομένη, το πρόγραμμα έλεγε "πτήση" προς Αμπιτζάν, την οικονομική πρωτεύουσα της χώρας με ένα σύντομο πέρασμα από Γιαμουσούκρο, την πολιτική πρωτεύουσα της χώρας. Το οδικό δίκτυο μας επέτρεψε να κινηθούμε με ικανοποιητικές ταχύτητες ενώ μετά το Γιαμουσούκρο μπήκαμε σε αυτοκινητόδρομο δύο λωρίδων ανά κατεύθυνση παρακαλώ! Στο Γιαμουσούκρο κάναμε στάση στη Βασιλική της Παναγίας της Ειρήνης, έναν καθολικό ναό τεραστίων διαστάσεων. Τα Ρεκόρ Γκίνες τον κατατάσσουν ως τον μεγαλύτερο καθεδρικό ναό στον κόσμο ξεπερνώντας και τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό, στα πρότυπα του οποίου έχει χτιστεί. 

Αμπιτζάν
Νωρίς το μεσημεράκι φτάσαμε στο Αμπιτζάν και προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε αμέσως την πρεσβεία της Γκάνας. Μόνο στο Ραμπάτ (Μαρόκο) όλες οι πρεσβείες ήταν συγκεντρωμένες στην ίδια περιοχή. Σε όλες τις άλλες χώρες, κάθε φορά έπρεπε να επιδοθούμε σε σαφάρι με τους ντόπιους να μιλάνε τόσο καλά τα Γαλλικά, όσο τα μιλάει και η γιαγιά μας. Και φυσικά κάθε φορά ο Γκιλάν εξοργιζόταν όταν οι ντόπιοι του έλεγαν "στρίβεις αριστερά" ενώ με το χέρι τους έδειχναν δεξιά. Παρασκευή μεσημέρι δεν είχαμε και μεγάλη τύχη να πάρουμε αυθημερόν τις βίζες. Τουλάχιστον μάθαμε το κόστος και το ωράριο που δέχονταν τις αιτήσεις τις καθημερινές. 

Με το Αμπιτζάν να είναι μία τεράστια μεγαλούπολη γεμάτη ουρανοξύστες, αυτοκίνητα και απίστευτο καυσαέριο, αποφασίσαμε -και μετά από υποδείξεις των ντόπιων- να αριβάρουμε προς Γραντ Μπασσάμ, ένα τουριστικό θέρετρο 40 χλμ περίπου εκτός κέντρου πόλεως τίγκα στα ξενοδοχεία. Το τροχάδι σε Γουινέα και Ακτή Ελεφαντοστού μας είχε καταπονήσει -ειδικά τον αναβάτη της παρέας- και από κοινού αποφασίσαμε να βρούμε ένα τρίκλινο δωμάτιο και να λιώσουμε. 

Για τις επόμενες 5 ημέρες ζήσαμε σαν βασιλιάδες στην κυριολεξία. Το ξενοδοχείο παρείχε όλες τις ανέσεις και πραγματικά ξεκουραστήκαμε όσο δεν έπαιρνε. Εντάξει.. δεν πληρώναμε 5 ευρώ τη μέρα όπως συνήθως κάναμε στα κάμπινγκ και στις αυλές των ξενοδοχείων αλλά χρειαζότανε. Κάναμε τις μπουγάδες μας, λιώσαμε στο ίντερνετ, στον ύπνο και το αραλίκι.

Λίμνη στο Γκράντ Μπασσάμ
Το Γκραντ Μπασσάμ αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της χώρας επί Γαλλικής κυριαρχίας και μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα δημοφιλέστατο προορισμό στα προάστια του Αμπιτζάν για ντόπιους και τουρίστες. Είναι χωρισμένο στην παλιά αποικιακή παροικία και στη νέα πόλη με την Γέφυρα της Νίκης να χωρίζει τις δύο περιοχές. Το περπατήσαμε πολύ το Γκράντ Μπασσάμ, μιλήσαμε με νέους της περιοχής, δοκιμάσαμε τοπική κουζίνα, ψωνίσαμε στους υπαίθριους πάγκους και αγορές του και τελικά μόνο αυτό έχουμε να θυμόμαστε από μία χώρα βαθύτατα πληγωμένη (από δύο εμφυλίους την τελευταία εικοσαετία) αλλά σταθερά ανερχόμενη.


Logistics στην Ακτή Ελεφαντοστού
Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι πλούσια χώρα και μάλιστα δείχνει να συνέρχεται με γοργούς ρυθμούς από τον δεύτερο εμφύλιο του 2011. Βασιζόμενη κατά κύριο λόγο στη γεωργία και όντας ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς καφέ και κακάο, καταφέρνει να διατηρεί ένα αρκετά υψηλό κατά κεφαλή ΑΕΠ. Το ξύλο αποτελεί τον βασικό φυσικό πόρο γεγονός που διαπιστώσαμε με μεγάλη μας λύπη βλέποντας την αποψίλωση να πηγαίνει σύννεφο. Λόγος γίνεται και για πετρέλαιο στις ακτές αλλά η εκμετάλλευση παραμένει περιορισμένη. Τέλος, εντύπωση μας έκαναν τα έργα οδοποιίας στον αυτοκινητόδρομο από το Γιαμουσούκρο προς το Αμπιτζάν τα οποία φυσικά και έχουν αναλάβει Κινέζοι. Μάλιστα, κατά την εβδομάδα της παραμονής μας στη χώρα ολοκληρώθηκε η μετακίνηση του "μεγάλου" Ντιντιέ Ντρογκμπά από την Τσέλσι σε ομάδας της Κίνας ενώ και ο πρόεδρος της χώρας είχε μεταβεί στην ίδια χώρα στα πλαίσια επίσημης επίσκεψης. Γενικότερα, τα τοπικά αφρικανικά μέσα σε όλες τις χώρες κάνουν λόγο για Κινέζικη απόβαση και την απαρχή ενός νέου αποικιοκρατικού φαινομένου το οποίο όμως έχει πολλαπλά οφέλη για τις μαστιζόμενες από φτώχεια και ελλιπείς υποδομές αφρικανικές χώρες.



Πολύ ανανά ρε παιδί μου
Μας άρεσε: Η δωματιάρα μας στο Koral Beach Hotel στο Γκραντ Μπασσάμ, τα αυθεντικά και χειροποίητα ξυλόγλυπτα σε διάφορα μεγέθη, οι ανανάδες και τα μάνγκο που χτυπούσαμε κάθε τρεις και λίγο και το εκρηκτικό κοκτέιλ δια χειρός Ιζαμπέλ στο μπαρ του ξενοδοχείου. Είχε το σκοπό της και τελικά πήρε αυτό που ήθελε. Και ο νοών νοείτο..

Δεν μας άρεσε:  Οι ντόπιοι δεν μιλάνε Γαλλικά κι ας γράφουν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί ότι η επίσημη γλώσσα είναι η Γαλλική. Ο Γκιλάν απηύδησε και φάγαμε μία ώρα στο Αμπιτζάν μέχρι να βρούμε την πρεσβεία της Γκάνας. Κατά τ' άλλα, δεν μας χάλασε κάτι ιδιαίτερα.

Είδαμε: Εκτεταμένη αποψίλωση των τροπικών εκτάσεων αλλά και τεράστιες εκτάσεις με μπανανιές και ανανάδες.


Μέση τιμή για το πετρέλαιο 0,95 ευρώ

Τοπικό νόμισμα: CFA φράγκο – Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 650 CFA


Οδήγηση στην Ακτή Ελεφαντοστού: Σε γενικές γραμμές η οδήγηση ήταν ομαλή. Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί, οι Ιβοριανοί οδηγοί χρησιμοποιούσαν το φλας ακόμα κι όταν ήθελαν να αποφύγουν μία λακκούβα. Πετύχαμε πολύ νταλίκα που "ανέβαινε" από Αμπιτζάν προς Γιαμουσούκρο και πραγματικά μας βγήκε η πίστη στην προσπέραση. Πάλι καλά που είχαμε τον Γκιλάν μπροστά και κάθε φορά μας έκανε νόημα. Σε μία ακόμα χώρα οι ταξιτζήδες έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά στην κυκλοφορία και φυσικά την περισσότερη φασαρία με τις κόρνες τους.
Νίκος & Ζήκος
Αυτοκίνητο: Δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα ο Ζήκος αυτή τη φορά. Το μοναδικό off road ήταν στα σύνορα όπου και καταλάβαμε τι εννοούν "λίγο δύσκολη" διαδρομή οι ντόπιοι Ιβοριανοί που ρωτήσαμε. Για καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μόνο αναγκαστήκαμε να βάλουμε τετρακίνηση και να χωθούμε στη λάσπη αλλά πέραν τούτου, τίποτα ιδιαίτερο. Κίνηση σε αυστηρά ασφάλτινο οδικό δίκτυο μέχρι και τα σύνορα με Γκάνα κράτησαν, τελικά, χαμηλά την κατανάλωση και την καταπόνηση του αυτοκινήτου.



2 σχόλια:

  1. Eξαιρετική περιγραφή και εικόνες!!!
    (Ποιός απο τούς 2 κάνει την συγγραφή;;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν κρίνω από τις φωτογραφίες του Νίκου the pin project diet ειναι και η πιο πετυχημενη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή