The Senegalese Pin

ΣΕΝΕΓΑΛΗ (Πέμπτη 28 Ιουνίου – Σάββατο 7 Ιουλίου 2012)

Οι πινέζες μας: St Lewis, Dakar, Sikilo, Kalifourou

Προς Ντιάμα

Diama – Kalifourou: 950 χιλιόμετρα σε πραγματικά αφρικανικό έδαφος, στην πιο ανεπτυγμένη δημοκρατία της Δυτικής Αφρικής προσπαθώντας να ξεπεράσουμε το σοκ της Νουαντίμπου παρέα με τον Γκιλάν, το Γάλλο συνταξιδιώτη μας..






 

Camping L'Ocean, Σεντ Λιουις

Πέμπτη απόγευμα, και μετά από το δυνατό off road κομμάτι μέχρι τα κοινά σύνορα Μαυριτανίας-Σενεγάλης στη Ντιάμα, κινηθήκαμε προς το Σεντ Λιούις και το κάμπινγκ L’Ocean. Το αυτοκίνητο και εμείς ήμασταν σε άθλια κατάσταση τόσο από τη σκόνη όσο και ψυχολογικά. Κάναμε ένα μπάνιο πριν νυχτώσει και ψάξαμε να βρούμε ένα εστιατόριο να τσιμπήσουμε κάτι. Ντόπια συναγρίδα και φιλετάκι μοσχάρι για όλες τις ορέξεις. Μέχρι και την Κυριακή, καθαρίσαμε όλο το αυτοκίνητο (όλα τα πράγματα βγήκαν έξω και έγινε εξονυχιστικό καθάρισμα), προσπαθήσαμε να ηρεμήσουμε, να ξεκουραστούμε και να σχεδιάσουμε τη συνέχεια. Ο Γκιλάν, για μία ακόμα φορά, βοήθησε πολύ στην ανάταση του ηθικού. Με το Ζήκο να μετράει πλέον δυο σπασμένα παράθυρα, το ψυγείο να είναι off, χωρίς φαρμακείο και όλες μας τις κάμερες (εκτός της ψηφιακής) η ψυχολογία είχε πιάσει πάτο. Και εννοείται ότι δεν μετράμε το χρηματικό σκέλος αλλά το ψυχολογικό. Ευτυχώς ο Γκιλάν είχε πάρει χάπια για τη μαλάρια για 6 μήνες (!) και έτσι μας έκανε πάσα 4-5 κουτάκια έτσι ώστε να ξεκινήσουμε έγκαιρα την απαραίτητη θεραπεία.

Ψαρόβαρκα στο Σεντ Λιουις

Το Σεντ Λιούις είναι μία πόλη 100.000 κατοίκων οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με την αλιεία και ήταν η πρωτεύουσα της χώρας μέχρι το 1902 οπότε αυτή ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλία. Αυτό που μάθαμε από τη Σοφί, μία Γαλλίδα που γνωρίσαμε στο κάμπινγκ και ζει χρόνια στη Σενεγάλη, είναι ότι η πόλη αποτελεί δημοφιλέστατο προορισμό για ψωνιστήρι «έγχρωμων» και ιδιαίτερα προικισμένων εραστών από τις αχόρταγες λευκές Ευρωπαίες και ιδίως από αυτές που ο ύψιστος δεν έχει προικίσει ιδιαίτερα. Το παιχνίδι γίνεται στην αμμώδη παραλία όπου οι κυρίες κάνουν «και καλά» ηλιοθεραπεία και οι ντόπιοι κάνουν «και καλά» τζόκινγκ. Και ο νοών νοείτο.

Ο Γκιλάν πίνει σενεγαλέζικο τζιν

Στο μεταξύ το Σάββατο το απόγευμα περπατήσαμε λίγο στην πόλη. Μέχρι το κέντρο όμως πήγαμε με clado. Clados είναι τα τοπικά ταξί και για την ακρίβεια παλιά ξεχαρβαλωμένα Peugeot 505 και Renault 19 βγάλμενα από τη δεκαετία του ‘60. Ότι έχει απομείνει από αυτά είναι οι ρόδες και ο οδηγός. Κινούνται με 30 χλμ/ωρα, χωράνε 10 άτομα (υπολογίστε και το πορτ μπαγκάζ) και στοιχίζουν ούτε 30 λεπτά το άτομο για μια απλή κούρσα μέχρι το κέντρο. Οι ντόπιοι μας είπαν ότι είχαμε διαλέξει λάθος εποχή καθώς δεν υπήρχαν τουρίστες στην πόλη. Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι καθώς ήμασταν στην κυριολεξία σαν τη μύγα μες το γάλα. Αμηχανία.. Αυτό αισθανθήκαμε σε όλη τη βόλτα στην πόλη. Με τους ντόπιους να σε κόβουν από πάνω μέχρι κάτω και συ απλά να χαμογελάς. Πάλι καλά που σε επικοινωνιακό επίπεδο ο Γκιλάν έβγαζε κάθε φορά τα κάστανα από τη φωτιά. Εν τω μεταξύ είχε λυσσάξει να βρει αλκοόλ ώσπου βρήκαμε μία αποθήκη-κάβα και πήραμε ένα μπουκάλι πετρέλαιο που το πουλούσαν για τζιν. Εννοείται ότι το ήπιε όλο ο αθεόφοβος. 

Δευτέρα πρωί κατευθυνθήκαμε προς Ντακάρ και συγκεκριμένα προς στο λιμάνι όπου είχαμε κάποιες εκκρεμότητες με το αυτοκίνητο και τα γραφειοκρατικά του. Όλα πήγαν μια χαρά και καταφέραμε να πάρουμε όλες τις απαραίτητες σφραγίδες στο τελωνείο.

Αυτοκινητόδρομος προς Ντακάρ

Το Ντακάρ είναι η πρωτεύουσα της Σενεγάλης και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Αφρικής που συνδέει Αμερική και Ευρώπη. Πολύβουο, πολύχρωμο και πολύφερνο, το Ντακάρ έχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Βασικός προορισμός για εμάς έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε τις βίζες για Γουινέα, Ακτή Ελεφαντοστού και Γκάνα. Τα σχέδια μας είχαν αλλάξει καθώς από Μαυριτανία και μετά όλοι μας συμβούλευσαν να μην επιχειρήσουμε το πέρασμα από Μάλι. Τσάμπα η βίζα στο Ραμπάτ και τα 70 ευρώ. Στο Ντακάρ μείναμε σε ένα πάρκινγκ ενός εστιατορίου με ιδιωτική παραλία (Sunugal) το οποίο μάλιστα το πληρώσαμε για κάμπινκγ (πιο ακριβά και από το Ocean στο Σεντ Λιουις). Χαμένοι στα στενά του Ντακάρ και στην προσπάθειά μας να βρούμε το κάμπινγκ, ένας «ευγενέστατος» Σενεγαλέζος αστυνομικός φρόντισε να μας κόψει μία κλήση επειδή – όπως ισχυρίστηκε – είχαμε κάνει το αυτοκίνητο σπίτι.  Όσο κι αν προσπάθησε ο Γκιλάν να τον μεταπείσει, δεν καταφέραμε να αποφύγουμε τα 5000 CFA ή 7,70 ευρώ τα οποία φυσικά έβαλε στην τσέπη. Βλέπετε, είχαμε κάνει το λάθος να του δώσουμε το δίπλωμά μας και αυτός δεν μας το έδινε πίσω αν δεν έπεφτε το παραδάκι. Τέλος καλό, όλα καλά. Εδώ μας είχαν ληστέψει δύο φορές, τα 7 ευρώ στον κωλόμπατσο θα μας χαλούσαν.

CFAO Motors - Suzuki

Εκτός από μία βραδιά που πήγαμε για μπύρες σε μία τοπική πιτσαρία, δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Κάθε μέρα παίρναμε ταξί να κατέβουμε στο κέντρο και απλά παίρναμε σβάρνα τις πρεσβείες. Πέραν τούτου, επισκεφτήκαμε και την τοπική αντιπροσωπεία της Suzuki (CFAO Motors) όπου αλλάξαμε λάδια, μας έφτιαξαν τα ηλεκτρικά που ο παπάρας ο Μαυριτανός είχε κάνει σαλάτα και επιτέλους ξαναπήρε μπρος το ψυγειάκι μας, οι προβολείς και ο συναγερμός. Σχετικά με τη μίζα, παρόλο που την άνοιξαν, δεν είχαν ετοιμοπαράδοτο το ανταλλακτικό. Μας είπαν ότι είναι ΟΚ προς το παρόν αλλά πρέπει να αλλαχτεί σε κάθε περίπτωση. Επίσημο συνεργείο της Suzuki ήταν, τι θα έλεγε; Κόστος για όλα 95 ευρώ. (Που είσαι κυρία Σούλα να μας κάνεις μάγκες;)

Δεν το ευχαριστηθήκαμε το Ντακάρ η αλήθεια είναι. Κι ο Γκιλάν συμφώνησε μαζί μας. Το μέρος όπου «κατασκηνώσαμε» δεν μας βοήθησε να ξεκουραστούμε, ήταν πολύ μακριά από το κέντρο και γενικότερα δεν νιώσαμε και πολύ άνετα. Δεν ήταν το Ντακάρ αφιλόξενο. Απλά εμείς ήμασταν ακόμα μπλοκαρισμένοι. Κάθε φορά που ανοίγαμε την αριστερή πόρτα το κενό ήταν μεγάλο..

Ελεύθερο κάμπινγκ στο Σικίλο

Ο Ζήκος έγινε Αφρικανός

Πέμπτη πρωί, μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα να πάρουμε τη βίζα για Γκάνα αυθημερόν, κινήσαμε ανατολικά σχεδιάζοντας αρχικά να μείνουμε στο Καολάκ, μία κωμόπολη. Τελικά το προσπεράσαμε μιας και ο δρόμος ήταν πολύ καλός και τελικά καταλήξαμε στο Σικίλο, ένα μικρό χωριουδάκι που είχε δεν είχε 30 κατοίκους. Και κάπου εκεί στη Σενεγαλέζικη ύπαιθρο, κάναμε την πρώτη μας ελεύθερη κατασκήνωση για πρώτη φορά στο ταξίδι (ο Γκιλάν ήταν αυτός που επέμενε μιας και όλο το Μαρόκο το είχε βγάλει έτσι). Κάτω από ένα τεράστιο δέντρο ο Γκιλάν έστησε τη σκηνή του και εμείς «παρκάραμε» το Ζήκο. Κολατσίσαμε ψωμί, ελιές και La vache qui rit (κλασσικά), κουβεντιάσαμε λίγο και μόλις σουρούπωσε είπαμε να πάμε για ύπνο, αφού πρώτα κάμψαμε τις αντιστάσεις της Γεωργίας που ήθελε να κοιμηθεί μέσα στο αυτοκίνητο για ασφάλεια. Πρότου όμως, είχαμε κάνει το Ζήκο Αφρικανό! Ο Γκιλάν βρήκε ένα κρανίο από αγελάδα και μέσα σε δέκα λεπτά το είχαμε «φορέσει» μπροστά στο καπό. 

Η νύχτα ήταν μοναδική. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό είδαμε επιτέλους αστέρια στον ουρανό ενώ από το διπλανό χωριουδάκι ακούγονταν παιδάκια που τραγουδούσαν. Ακόμα και ο μπάτσος που μας την έπεσε κατά τις 11:30, όταν πια ακόμα και η Γεωργία είχε αποκοιμηθεί, δεν μας χάλασε. Οι ντόπιοι μας είχαν «καρφώσει» άθελα τους και ο κυρ-νωματάρχης (στον κεντρικό δρόμο είχαν στημένο μπλόκο και σταματούσαν όλες τις διερχόμενες νταλίκες) ήρθε να ζητήσει το λόγο γιατί δεν τον ενημερώσαμε για την παρουσία μας. Ο Γκιλάν σηκώθηκε πρώτος (εμείς κάναμε την πάπια μιας και δεν μιλάμε και τη γλώσσα), του εξήγησε τι και πως και αφού του έδειξε τα χαρτιά του, μας άφησε στην ησυχία μας. Όταν ζήτησε και τα δικά μας, ο Γκιλάν του είπε ότι είμαστε αντρόγυνο και δεν είναι σωστό να μας ξυπνήσει.. χαχαχα

Σύνοριακός Σταθμός Καλιφούρου

Παρασκευή πρωί, μετά από 315 χλμ χιλιόμετρα στη βροχή (ο καημένος ο Γκιλάν έγινε παπί), φτάσαμε στο τελευταίο χωριό της Σενεγάλης πριν τα σύνορα με τη Γουινέα, το Καλιφούρου, όπου και διανυκτερεύσαμε μέσα στο συνοριακό σταθμό. Αφού γευματίσαμε τοπικές σπεσιαλιτέ (γαρδουμπίτσες, λουκουμάδες και Zwanάκι με κοτόπουλο), παίξαμε 3-4 παρτίδες UNO και ο καθένας μπήκε στο τσαρδί του. Ο Γκιλάν στη σκηνή του και εμείς στο αυτοκίνητο. Είπαμε να μην ανοίξουμε τη «Φιφίκα» (=η σκήνη οροφής και αγαπημένη του "κινηματογραφικού" Ζήκου) και τη μουσκέψουμε γιατί μετά που θα την στεγνώναμε. Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των βροχών στη Γουινέα και προβλεπόταν πολύ βροχή για τη συνέχεια. Δύσκολη βραδιά με αφόρητη ζέστη, υγρασία και άβολο ύπνο στα καθίσματα του αυτοκινήτου. 

Σάββατο πρωί στις 7:00 είχε εγερτήριο. Μέσα σε ένα τέταρτο κυριολεκτικά είχαμε πάρει όλες τις σφραγίδες σε διαβατήρια και Carnet και ξεχυνόμασταν στη Γουινέα. Χωρίς καν να είναι στο πρόγραμμα και μη έχοντας μελετήσει απολύτως τίποτα σχετικά με τη χώρα, τους ανθρώπους, τα μέρη και το κλίμα της.

Υπέροχες διαδρομές στην ύπαιθρο

Μας άρεσε: Τα πολύχρωμα ρούχα των Σενεγαλέζων, οι χειροποίητες βάρκες στο Σεντ Λιούις, η Σενεγαλέζικη ύπαιθρος μετά το Καολάκ, η πρώτη μας νύχτα κάτω από τον Σενεγαλέζικο ουρανό, οι λουκουμάδες στα σύνορα, τα ψάρια και η πίτσα στο Σεντ Λιουις.

Δε μας άρεσε: Η αφόρητη μόλυνση στο Ντακάρ από τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά, ο κωλόμπατσος που μας έγραψε και η απίστευτη δικαιολογία που βρήκε και το κάμπινγκ-πάρκινγκ Sunugal στο Ντακάρ.

Μπάομπαπ

Αγρότες στην ύπαιθρο

Είδαμε: Αμέτρητες ακακίες και τεράστια μπάομπαπ (τα «μικρά» δεντρά που ξερίζωνε ο Μικρός Πρίγκηπας), πολλά χωριουδάκια με απλούς φιλικούς ανθρώπους να οργώνουν τη γη με το αλέτρι και το άλογο και ταπεινά στρόγγυλα σπιτάκια με αχυρένια σκεπή.

Μέση τιμή για το πετρέλαιο 1,22 ευρώ

Τοπικό νόμισμα: CFA φράγκο – Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 650 CFA

Διόδια στο Ντακάρ

Οδήγηση στη Σενεγάλη: Όλο το οδικό δίκτυο της χώρας είναι ασφάλτινο με πολύ καλές προδιαγραφές. Στο Ντακάρ υπάρχει αυτοκινητόδρομος με 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ είδαμε κατασκευαστικό οργασμό στα προάστια. Πληρώσαμε μάλιστα και διόδια (400 CFA ή 0,60 ευρώ) για την είσοδο στο κέντρο της πόλης ενώ η οδήγηση εντός αυτού ήταν μια χαρά. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα σε μπλόκα και μάλλον δεν έδιναν και πολύ σημασία σε τουρίστες. Μία φορά μας σταμάτησαν μόνο αλλά μάλλον ήθελαν να πιάσουν κουβέντα με ξένο παρά να μας ελέγξουν. Οι οδηγοί φορτηγών πάντως ήταν κύριοι και μας άφηναν πάντα να προσπεράσουμε. Γενικώς μείναμε με θετικές εντυπώσεις. Τέλος, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι η Σενεγάλη έχει φροντίσει να έχει σε άριστη κατάσταση το οδικό δίκτυο που τη συνδέει (=No man’s land) με τη Μαυριτανία (έχει κατασκευάσει και εκμεταλλεύεται τη γέφυρα) και τη Γουινέα (άσφαλτος-χαρτί). Αντίθετα από Μαρόκο για Μαυριτανία το αντίστοιχο No man’s land είναι ένα κράμα από βράχους, πέτρες, άμμο και ολίγες νάρκες.

CFAO Motors, Dakar

Αυτοκίνητο: Ο Ζήκος, για πρώτη φορά, πέρασε το κατώφλι συνεργείου. Στις εγκαταστάσεις της CFAO Motors στο Ντακάρ (ο αντίστοιχος Σφακιανάκης στην Αφρική με παρουσία σε 18 χώρες), του κάναμε το πρώτο του σέρβις εκτός Ελλάδος. Εκτός από τα ηλεκτρικά που επιδιόρθωσαν, μόνο αλλαγή λαδιών κάναμε. Το φίλτρο πετρελαίου το είχαμε αλλάξει μόνοι μας στο Μαρόκο, ενώ το φίλτρο αέρα δεν θέλει αλλαγή αλλά συντήρηση (κάτι που είχαμε κάνει επίσης μόνοι μας μετά τη Δυτική Σαχάρα). Σχετικά με τη μίζα, απλά περιμένουμε να πάμε στη Ν. Αφρική όπου και ελπίζουμε να είναι διαθέσιμο το απαραίτητο ανταλλακτικό. 

Πατήστε εδώ για τις φωτογραφιες