ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ (Δευτέρα 25 Ιουνίου – Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012)
Οι πινέζες μας: Nouadhibou, Nouakcott, Diama
Οι πινέζες μας: Nouadhibou, Nouakcott, Diama
Nouadhibou - Diama: 800 χλμ σε μία χώρα που δεν θα μας λείψει καθόλου, σε μία χώρα που δώσαμε αλλά δεν πήραμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα.
Benoit & Ghislain |
Μία εφιαλτική βραδιά μόλις ξεκινούσε. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς έξω από το σπίτι του Έλληνα μετανάστη και κάποια στιγμή που βγήκε έξω το είδε ανοιχτό. Για μία ακόμα φορά ο Ζήκος είχε πληγωθεί. Το μικρό πίσω τζάμι ήταν σπασμένο και από το αυτοκίνητο έλειπαν η τσάντα με τις αναλογικές φωτογραφικές μηχανές, την βιντεοκάμερα και όλα τα memory sticks της ψηφιακής. Επιπλέον είχαν πάρει όλο το φαρμακείο, ένα κουτί τσάι που είχαμε για ανταλλαγή και δύο μπλούζες. Όχι, δεν φαντάζεστε τη συνέχεια. Ο Ζήκος από τα μαροκινά σύνορα είχε ξεκινήσει και έκανε κόλπα με τη μίζα. Εκτός από κλεμμένος, δεν έπαιρνε και μπροστά. Για πρώτη φορά το ταξίδι ήταν στον αέρα περισσότερο λόγω πολύ κακής ψυχολογίας παρά για τις αναποδιές τις ίδιες. Βλέπετε, ο Έλληνας που είχαμε πάει να επισκεφτούμε, είχε φροντίσει προηγουμένως να μας κάνει μία εκτενής ενημέρωση για το τι επρόκειτο να συναντήσουμε στη συνέχεια με την πάσα λεπτομέρεια και την πάσα ειλικρίνεια. Φόνοι, πόλεμοι, απαγωγές, δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες και ένα αυτοκίνητο που μάλλον δε θα τα κατάφερνε, συνέθεταν το παζλ.
Την επομένη, το αυτοκίνητο μεταφέρθηκε σε ένα – ας πούμε – συνεργείο όπου θα μας επισκεύαζαν τη μίζα, θα μας έβαζαν συναγερμό (ο οποίος τελικά δούλεψε για μία ημέρα και τελικά κατάφερε να μας χαλάσει και το ψυγείο) και θα μας έφτιαχναν το τζάμι. Η μέρα κύλησε με βόλτες στη Νουαντίμπου, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μαυριτανίας με 80.000 πληθυσμό.
Η Νουαντίμπου δεν είναι πόλη, δεν είναι χωριό, δεν είναι καν κωμόπολη. Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, ζώων, αυτοκινήτων, σκουπιδιών και σπιτιών από τσιμεντόλιθους συνέθεταν το σκηνικό μιας περιοχής ταχύτατα αναπτυσσόμενης κατά τα άλλα, χάρη στο εμπόριο ψαριών και αλιευμάτων καθώς και την εξόρυξη μεταλλευμάτων (χρυσός, γαιάνθρακας κλπ). Και φυσικά όλα αυτά συνεπάγονται και λιμάνια τα οποία έχουν αναλάβει Ισπανοί και Κινέζοι κατά κύριο λόγο.
Nouadhibou |
Και ένα σύντομο ανέκδοτο για τη Νουαντίμπου.
- Έχει στη Νουαντίμπου περιστέρια;
- Τα περιστέρια ζουν στις πόλεις..
- Έχει στη Νουαντίμπου περιστέρια;
- Τα περιστέρια ζουν στις πόλεις..
Η βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Μπενουάρ μας κάλεσε σπίτι του όπου μας μαγείρεψε. Αληθινός ταξιδευτής (ο οποίος πήγε στη Νουαντίμπου για 3 ημέρες και τελικά κόλλησε για δύο χρόνια) με αμέτρητες ιστορίες και εμπειρίες, μας εμψύχωσε και μας έδωσε αληθινές και πολύ εύστοχες συμβουλές για τη συνέχεια. Αν δεν ήταν αυτός και ο Γκιλάν, εμείς θα ήμασταν στην Ελλάδα με το πρώτο αεροπλάνο.
Το ποδήλατο του Κιμ |
Ο Κιμ & τα διδυμάκια! |
Προς Ντιάμα |
Χαμένοι στην έρημο.. |
Σύνορα Σενεγάλης-Μαυριτανίας |
Μας άρεσε: Η αληθινή παρέα των Γάλλων και οι συζητήσεις που κάναμε (Γκιλάν και Μπενουάρ), η Μαυριτανική έρημος που ήταν γεμάτη από ακακίες και κόκκινη άμμο και η off-road περιπέτεια μέχρι να φτάσουμε Ντιάμα.
Δε μας άρεσε: Η Νουαντίμπου. Απορούμε πως επιβιώνουν εκεί οι λίγοι Ευρωπαίοι που κατοικούν σ’αυτή.
Είδαμε: Ανθρώπους να επιβιώνουν κάτω από τραγικά άσχημες συνθήκες.
Μέση τιμή για το πετρέλαιο: 0,95 ευρώ
Τοπικό νόμισμα: Ουγκιά – Ισοτιμία 1 ευρώ ≈ 370 ουγκιές
Οδήγηση στη Μαυριτανία: Καταρχάς κάθε Μαυριτανός που σέβεται τον εαυτό του έχει μία κλεμμένη Mercendes μοντέλο 190D ή 200. Δεν παίζει ρόλο η κατάσταση, το χρώμα ή τα κυβικά. Η οδήγηση είναι ένα πραγματικό χάος αφού δεν υπάρχουν πουθενά φανάρια, σήμανση, αστυνομικοί ή διαβάσεις. Ο καθένας πάει κυριολεκτικά από όπου τον βολεύει αγνοώντας προτεραιότητες και λοιπές τυπικότητες. Ζώα, αυτοκίνητα και άνθρωποι όλοι μαζί στον ίδιο δρόμο. Η Νουαντίμπου είχε όλους κι όλους 3 δρόμους με άσφαλτο. Στη Νουακσότ σχεδόν όλοι οι δρόμοι ήταν ασφάλτινοι αλλά πέραν τούτου,το χάος.
Αυτοκίνητο: Στην Ελλάδα είχαμε φροντίσει να κάνουμε την καλύτερη δυνατή συντήρηση της μίζας. Δυστυχώς μας πρόδωσε όμως. Ο Μαυριτανός ηλεκτρολόγος – ο θεός να τον κάνει, μας διαβεβαίωσε ότι είναι μια χαρά τώρα. Το καλό στην Αφρική είναι ότι ξέρουν τα πάντα και μπορούν να επισκευάσουν τα πάντα. Χωρίς ανταλλακτικά, ακόμα και χωρίς εργαλεία. Αλήθεια δεν είδαμε ούτε ένα εργαλείο στο –ας πούμε- συνεργείο του. Μελανό σημείο η τοποθέτηση συναγερμού ο ο οποίος δούλεψε για μία ημέρα και υποπτευόμαστε ότι κάποια μαλακία έχει κάνει με τα ηλεκτρικά γεγονός που επιβεβαιώθηκε με το σταμάτημα της λειτουργίας του ψυγείου. Η συνέχεια στο Ντακάρ όπου υπάρχει αντιπροσωπεία Suzuki και ήδη έχουμε ενημερώσει για την άφιξή μας.
Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες
Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες
Πω πω, δεύτερη φορά σας έκλεψαν ρε γαμώτο; Πάει κι αυτό, όμως... Βλέπετε, οι μεγάλοι ταξιδιώτες πάντα σ' εμψυχώνουν όταν ακούς τις τρελές ιστορίες τους!
ΑπάντησηΔιαγραφή